INTERVIEW
MET EEN
SCHILDER
18
ik ook over Oran, Vietnam, Kongo. Al deze dingen
gebeuren nog en blijven gebeuren, totdat we naar
een ander tijdperk toegaan. Ik probeer de mensen
te waarschuwen, ze attent te maken op wat er
gebeurt, wat er komen gaat.
Heb je het idee, dat ze je verstaan
Ja, maar niet iedereen. Met een hoop mensen heb
ik kontakt. Zij voelen de druk, de agressie, waar
ik mee bezig ben. Trouwens, bepaalde dingen,
emoties, toekomstbeelden, kun je niet figuratief
schilderen. Alleen maar abstrakt.
Maar hoe rijm je dan het poëtische met dit alles?
Maar dat is toch poëzie! Toekomst is poëzie, van
daar dat ik toch optimistisch ben. Vaak benauwt
de toekomst me, maar ik verdom het negatief te
denken. Er moet een uitweg zijn. Er is een uitweg.
Welke?
Zoals ik al zei, iedereen leeft, haast iedereen leeft
materialistisch. Laat ze wat geestelijker worden.
Europa is een beerput. Laat ze meer leren, meer
naar musea gaan, meer over de dingen nadenken,
denken in plaats van een brommer te kopen, mis
schien worden ze dan wakker. Neem nu eens dat
t.v.-programma laatst over die moderne kunst
richtingen, die jongens die flesjes gazeuse in zee
laten leeglopen. Hoe is 't mogelijk dat het bestaat.
Kunst! Een variété-programma. Typerend voor
deze tijd die goed dekadent is; dat zend je niet uit
als pakweg 30% van de mensen pas aan Van Gogh
toe is. Die jongens hé, die zijn uit deze tijd ontstaan
en dat liegt er niet om. Een vriend van me zei
eens, dat Europa het aars van de wereld is. Alle
rotzooi wordt hier uitgezocht en aangezien kunst
een eigentijds beeld geeft, moeten de mensen
niet vreemd opkijken, als ze vaak rotzooi tegen
komen. Ik interesseer me voor dit alles alleen poli
tiek. In schilderijen komt altijd een vorm van poli
tiek voor, omdat de meeste schilders geïnspireerd
worden door de politiek die bedreven wordt, maar
ik probeer me daar los van te maken.
Ja, sinds kort doe je ook aan action-painting. Houdt
dat hiermee verband
Die action-paintings zijn gegroeid uit het maat
schappelijke. Ik sta eigenlijk op het vinketouw. De
ene keer voel ik me maatschappelijk, de andere
keer denk ik, laat ik m'n eigen wereld maar weer
inkruipen, dan maak ik het werk waar ik me het
meest toe aangetrokken voel, mijn eigen visioenen,
die toch reëel zijn. In zo'n stemming wil ik alleen
een action-painting maken. Ik zou het er liefst met
emmers tegelijk tegenaan gooien, als protest
hé Voor de massa is 't rotzooi en zo moeten ze 't
ook zien. Als iemand zegt, dat 't mooi is, is dat
niet waar, want 't is rot.
Maakt dit je werk niet onverkoopbaar?
Sommige schilderijen wel, maar een schilder werkt
niet in de eerste plaats om te verkopen. Een schilder
registreert feiten en die zijn niet altijd even mooi.
Ik grijp wel weer terug op die andere stijl, maar
eigenlijk is 't zwakheid, omdat je moet schilderen
zoals je het op een bepaald moment voelt, of je
omgeving het er mee eens is of niet.
Hoe wordt je werk ontvangen
Over het algemeen vrij goed. Nee. Of goed of
slecht.
Wie vinden het goed?
't Is jammer, maar alleen de intellektuelen en de
semi-intellektuelen. De grotere groep wil er niet
aan. Begrijpt je niet.
Hangt je werk al in musea?
Nee.
Waarom niet?
Weet ik niet.
Hoe oordelen de critici over je werk?
Gunstig. Van Welling, Begeer en Donia heb ik
goeie kritieken gehad.
Vind je hen bekwaam tot oordelen?
In grote lijnen, ja. De finesses ontgaan hun meestal.
Niet zeggen: „die of die schilder is daar nog niet
aan toe.". De meeste kunstcritici veroordelen. Ze
moeten alleen maar beoordelen en dat zo objektief
mogelijk.
Wat vind je van de Salon?
Het initiatief was goed. De prijzen waren be
lachelijk in verhouding met de huidige financiële
normen. Ook zijn er te veel schilders geweigerd,
wat m.i. niet nodig was geweest. Ze wilden een
globaal overzicht geven van wat er in dit gebied
gemaakt wordt. Volgens hen was er te veel puin,
dus dan is het niveau te laag. Dan moet je het
toch ophangen om te laten zien, dat dat niveau
laag is. Zoals de Salon nu was gaf ze een ver
wrongen beeld. Toch hoop ik echt wel weer op de
volgende Salon.
En die andere aktiviteit destijds, Kunst in de fabriek,
hoe oordeel je daarover?
Dat was niet geslaagd.
Waarom niet?
Het was te klein opgezet. De animo van de schil
ders verslapte, want het kostte te veel tijd en geld.
Je moest zelf maar zorgen, dat je werk er kwam.
Bovendien werd je werk niet verzekerd. Ook had
den ze die doeken op moeten hangen op de plaat
sen waar de mens werkt. Nu hingen ze in de kan
tine. Dan leven die mensen er nog niet mee.
En wat vind je van het Zakkendragershuisje als kunst
centrum
Ik gun Jan Schaper natuurlijk dat huisje wel. Wat
ik wel jammer vind is, dat er in Schiedam geen
atelierruimte is voor de schilders. Een paar kol
lega's zijn ook bezig geweest, maar kregen het
niet. Wij rotzooien hier in te kleine ateliers met
lekkende daken en verstopte gootstenen, terwijl
er nog genoeg ruimte leeg staat. Maar Schiedam
mers geloven waarschijnlijk niet in kunstschilders.
Ze vinden het rare mensen met die baarden en zo.
Wij worden geloof ik meer gezien als a-socialen
die nooit werken en niet als een normaal lid van
een gemeenschap.
CEES VAN DER GEER
