HANS
VISSER
de man
achter
de foto
door
Cees van de Geer
215
WIE IS TOCH de man achter: foto Hans Visser?
Een scheidende stadsarchivaris, een nieuw station, een uitvoering in de Grote Kerk: foto Hans Visser. Een synoniem
voor fijne platen, mooie prenten en knappe portretten.
Geen zelfportret echter, ook in dit nummer niet. Een zelfportret, dat u ook niet zien zult op de tentoonstelling die
hij binnenkort krijgt in het dan geopende Zakkendragershuisje.
Dinsdagavond halfnegen, Schiedamseweg in de woonkamer bij zijn ouders: „Ik kijk net even naar een TV-program-
ma over de trainingsmethoden voor atleten die aan de Olympische Spelen meedoen". Vertelt dan, dat hij zelf
graag hardloopt en schijnbokst. Dat hij in dienst een half uur vroeger opstond om samen met anderen voor de
veldloop te trainen. Is gefascineerd door uithoudingsvermogen. Lichamelijke ontwikkeling blijkt zijn belangstelling
te hebbentussen de twee rijen boeken op zijn eigen kamer fotoboeken, Teilhard de Chardin, Byron en Thomas
a Kempis valt een Yogaboek op.
Even nog wat aan deze foto doen.
In het flauwe donkere-kamer-licht kijken we samen naar foto's die hij 's middags op een E.M.S.-vergadering maakte.
Als het licht eenmaal weer aan is valt de soberheid van de kamer op.
Slechts één foto wazige mannequin in foundation als wandversiering. Langs de muur een grote werkbank
met daarop ontwikkelbakken en een vergrotingsapparaat, onderop ordners met foto's en veel tijdschriften.
Geur van azijnzuur. Bed en grote lage tafel met daarop een precieus opengeslagen „Twen" kompleteren de in
richting. Board voor de ramen sluit daglicht buiten.