1 van de fotograaf (Hans Visser) Op een lezinkje, dat hij hield voor leden van de Schiedamse Fotokring, wees Visser ook met nadruk op de mentaliteit, de instelling die voor hem primair is. Maar die instelling moet dan ook goed zijn. Vooral niet cynisch, zoals tegenwoordig nogal de mode is. Ik heb geen behoefte om de mensen te schokken. Ik hou meer van ironie. Ik wil meer getuige zijn; als ik fijne dingen zie, zoals die plaat van die rol- schaatsende jongens en die oude man achter de kinder wagen daarnaast, wil je dat ook anderen laten zien. Ik heb die mensen van de Fotokring willen leren, dat ze moeten kijken, kijken en nog eens kijken. Ik heb wel tienduizend foto's gekeken, voor ik zelf ging zien. Natuurlijk moet je oppassen niets van ze over te nemen. Ik heb van andere fotograferen geleerd, dat je gewoon kunt fotograferen, wat je ziet en wat jou frappeert. Dan is het een kwestie van op de knop durven drukken, zonder te vragen of die mensen die je fotografeert, het fijn vinden. Dat kan als 't binnen bij je fair is. 217 Dit laatste brengt het gesprek op zijn portretten, waaruit blijkt, dat hij de mensen zo op hun gemak weet te brengen, dat ze de camera vergeten, zichzelf zijn en Visser de kans geven hen in hun essentie te benaderen. Hoe doe je dat? Ja... Dat is niet een huid waar je in kruipt. Ik zie 't meer als een man van het marionettentheater, die in zijn poppen laat zien wat hij denkt en voelt. Hoe meer hij de poppen in zijn hand heeft, des te meer kan hij zeggen. Daarna kan hij spelen en daarachter, achter dat spel met die poppen, staan zijn eigen ge dachten. Zie je, je zoekt altijd het menselijke in de wereld en die wereld is je voorstelling. Je zou 'm, die wereld, vol met fijne mensen willen hebben.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Schiedamse Gemeenschap (tijdschrift) | 1964 | | pagina 29