<2
<2
14
CONNY
VAN DE 80S
IN DE
FESTIVAL-
BLOEMEN
Schertsend zeg ik, dat de zangers en zangeressen zo
langzamerhand vrienden en vriendinnen van haar
worden en ze beaamt het lachend. „Ja, het begint er
inderdaad op te lijken. Ze vragen ook vaak of ik ze
een foto wil opsturen en dat doe ik wel..."
Ineke telt nauwelijks twintig lentes, maar ze heeft
zich nu al de reputatie verworven in de artiestenwereld
als een fotografe, die geen voorstelling overslaat.
Op 28 maart is er weer een grote voorstelling in
het Kurhaus en ook daar zal Ineke niet ontbreken.
„Weet je wie er op dit moment weer erg populair
is" zegt ze, „Adamo! ledereen vraagt me om foto's
van hem."
Die foto's zijn erg mooi. Sommige zijn gemaakt achter
de coulissen en enkele tonen de artiesten ook in
ongedwongen poses, wanneer Ineke ze ergens ont
moette.
Hoe het allemaal begonnen is? Thuis bij haar ouders,
die erg met hun dochter meeleven, vertelt Ineke
over die eerste keer, dat ze een foto maakte.
Rob de Nijs („een fijne zanger") gaf een show met
Chubby Checker in Scheveningen. „Dat was in 1962;
ik maakte destijds een foto uit de zaal, want ik had
toevallig mijn toestel bij me."
Meteen had Ineke, die een beetje dweept met Rob
de Nijs („ik vind hem erg aardig") de smaak te pak
ken en als lid van de Fanclub Rob de Nijs ging ze
nog naar vele shows van deze populaire zanger en
JOHNY
LION
maakte steeds opnieuw foto's. Eerst nog vanuit de
zaal, daarna gewoon bij het podium.
„Het beviel me best" zegt Ineke, terwijl haar ogen
achter de fonkelende brilleglazen me scherp opnemen.
Van lieverlee ging dit meisje, dat duidelijk onder de
indruk was van de belangstelling, die de pers voor haar
heeft, gewapend met haar onafscheidelijke fototoestel
ook naar andere voorstellingen, zoals de uitvoeringen
van de Blue Diamonds.
Ze flitste en flitste en haar hobby nam steeds grotere
vormen aan, het aantal foto's groeide tot bijna
tweehonderd met het aantal van het laatste Song
festival meegerekend. Leuke reacties zijn er altijd
in de artiestenwereld, getuige de vriendelijke geste
van Trea Dobbs, die één van de zes kaartjes voor het
Songfestival aan Ineke afstond.
Op een keer fotografeerde ze Willeke Alberti met een
flesje limonade, waarvan het merk zo duidelijk zicht
baar was, dat ze de foto opstuurde naar de fabriek, die
haar prompt een kistje met limonadeflesjes toestuurde.
SALVATORE
ADAMO
„Ach", zegt Ineke schouderophalend tegen me, terwijl
ze het „dure" fototoestel van Anton de Haan be
wonderend bekijkt, „het is een hobby. Ik verdien er
eigenlijk niet veel mee, maar ik ben vast van plan
er mee door te gaan. Allereerst zou ik graag een
donkere kamer en een vergrotingsapparaat willen
hebben."
Ze is voor geen kleintje vervaard. „Ze heeft pas nog
een nacht op het politiebureau doorgebracht", ont
hult haar moeder schaterend. Verbaasd kijk ik Ineke
aan, die lachend vertelt hoe ze bij het Grand Gala
du Disque de trein miste, een lift kreeg tot Voorburg
en toen maar bij het politiebureau aanklopte, waar
men haar een nacht onderdak verleende.
Ineke heeft het druk en houdt dan ook een agenda bij
van het optreden van de artiesten, waarvoor ze de
theaterbureaus belt.
Wanneer ze aan het „werk" is praat Ineke graag met
de artiesten, want zij wil ook journaliste worden.
Haar hart gaat uit naar fotograferen en interviews
maken met de artiesten en wellicht wordt haar
droom werkelijkheid, want ze heeft inmiddels een
aanbieding gekregen van een muziektijdschrift en die
zal Ineke zeker niet afslaan. ALEX SNELLEMAN
