Gebr. Henderickx smeltc
Een weggooifles is een fles om weg te gooien.
Dat wil zeggen: we dachten dat een weggooifles een fles was om, eenmaal leeg,
weg te gooien. Maar de Schiedamse gebroeders Henderickx hebben ons anders
laten weten; een weggooifles weggooien? Kom nou.
De gebroeder André en Frits Henderickx zijn zo langzamerhand graag geziene
gasten in ons maandblad geworden. Uit de artikelen, die over het Schiedamse
glazeniersduo geschreven zijn, hebben we geleerd dat ze nooit zo zulke be
roemde kunstenaars zouden zijn geworden als ze alles in het leven voor zoete
koek hadden aangenomen, slechts gebaande paden hadden betreden en altijd
het advies hadden gevolgd om iets beslist niet moeilijk te doen als het ook
gemakkelijk kan. Het is deze instelling, die André en Frits Henderickx in hun
sfeervolle atelier aan de Oude Sluis tot de ontdekking heeft gebracht dat een
weggooifles onrecht aangedaan wordt als men hem weggooit. Die fles, zo
doceren de geboeders Henderickx, kun je ook smelten. En als je dat vakkundig
doet, krijg je een brokje wonderlijk gestructureerd glas; een stuk materiaal
waarmee een kunstzinnige geest aan het werk kan gaan.
Het bewijs daarvan vormt sinds enkele dagen de glazen scheidingswand, die
een slijterij van gedistilleerd in de Rotterdamse nieuwbouwwijk Prins Alexan-
derpolder, gemonteerd kreeg en die afkomstig is uit het atelier van de ge
broeders Henderickx. In een metalen omlijsting (brons, koper en zilver) toont
die wand een veelkleurige serie flessen van diverse afmetingen en vormen.
Het zijn échte gebruikte flessen, maar ze zijn allen plat gesmolten nadat de
Schiedamse glazeniers ze in hun oven aan een temperatuur van 800 graden
hitte hadden blootgesteld.
André Henderickx (54) komt de eer toe het procédé te hebben gevonden,
waardoor een ordinaire recht-op-en-neer-fles veranderd kan worden in een
edel brok glas, waarnaar het ook zonder verdere toepassing, een plezier is te
kijken. Frits Henderickx (46) ging met het materiaal dat zijn broer hem ver
schafte aan het werk en ontwierp de glaswand voor Alexanderstad. En samen
legden ze er eind februari de laatste hand aan; voldaan, trots maar toch ook
met het dépit dat iedere kunstenaar bevangt als hij afstand moet doen van het
kunstwerk, dat hij met zoveel liefde geschapen heeft.
Ze hebben de wand even rechtovereind en
met twee latten vastgezet. André en Frits
Henderickx doen allebei een stap achteruit;
ze zoeken een positie om de wand op zijn
fraaist te zien.
Moet je hier komen staan, André
Nee, van hier af is 't ook mooi
Mooi he
Nou
Dat metaal, doet 't ook geweldig, vind
je niet
Ja, en die kleine brokjes blauw.... 't
lijken wel edelstenen
In die hoek, moet ik nog wat vastzetten,
zie je wel
Zeg Frits, hij staat toch wel stevig he?
Als-tie nou toch eens omviel
Geen zorgen, André, geen zorgen.
Zo gaat dat tussen de gebroeders Henderickx.
