WND, DIE
7NS NIET DEREN...
113
M. II ET is armoe lijden zo.
y j r1 Wat een weer en dat
heet nou zomer.
i Uit een grauwe hemel boven
,1 de in een grijze nevel ge-
hulde Noordbrabantse ven-
nen en bossen stroomde de
regen onafgebroken omlaag,
toen we maandag 26 juli
's morgens omstreeks half elf het natuurbad Warande
in Oosterhout bereikten.
Snel stapten we uit de auto, pakten onze regenjassen
en renden naar de caissière, die ons dit weinig goeds
voorspellend commentaar gaf.
„O, u komt een reportage maken over die groep uit
Schiedam. Nou, u gaat uw gang maar. Ach, die
kinderen. Jammer he, vorige week was het zulk mooi
weer en nuZe maakte haar zin niet af, maar
haar gebaar was veelzeggend. We knikten, trokken
de kraag van onze druipende regenjas nog wat hoger
en betraden de glimmende tegels van het pad, dat
naar een restaurant leidde en begonnen ons verblijf
in dit fraaie recreatiecentrum met een dampende
kop koffie.
De caissière had gelijk. We hebben een bezoek ge
bracht aan de ruim honderdenvijftig Schiedamse kin
deren, die tezamen met negen leidsters en leiders
's morgens om half negen bij het gebouwtje van de
Schiedamse Gemeenschap aan de Plantage in drie
bussen stapten en in een stortregen richting Moerdijk
reden. Bij het Feyenoordstadion hieven de „lieverdjes"
een spontaan „Hand in hand, kameraden" aan en al
spoedig bleek, dat regen en wind inderdaad „hand
in hand" gingen om het vakantieplezier van aeze
tweede serie S.G.-da'gtochtjes te vergallen.
Het Nederlandse klimaat is wisselvallig. Op maandag
19 juli, de dag waarop de eerste groep kinderen in
vier bussen Schiedam verliet, was het stralend weer.
De zon scheen en de kinderen kwamen bruingebrand
terug. Nu zullen de moeders eens hoofdschuddend
naar de vochtige kledingstukken van zoon of dochter
hebben gekeken, want het was in één woord bar!
„Boven Noord-Brabant wordt het droog" zei een
jongen en even leek het erop, dat dit juist gezien
was, maar het kolkende, grauwe door een felle wind
opgezweepte water van het Hollands Diep en de
