Foto's: R. Collette
Madmen
70
BEAT.. .!-óók
EERLIJK gezegd begonnen we
onze tocht door Schiedam
met het idee, dat er op beat-
gebied maar bitter weinig te
doen was. Dat idee werd nog
versterkt door de klachten van
vele Schiedamse tieners over de
mogelijkheden van het bezoeken
van beat-avonden. „Kijk maar
eens naar Den Haag en Amster
dam", was altijd het commen
taar. En inderdaad, het beat-
leven bruist in die steden over
matig. In Scheveningen werden
onrendabele nachtclubs om
gebouwd tot beat-paleisjes. En
hier? Wat is er in onze stad te
doen? Op het eerste gezicht
niet veel. Weet men echter de
juiste plaatsen te vinden, dan
blijkt dat Schiedam niet eens zo
onvoordelig uit de bus komt.
Dat de Schiedamse beat niet zo
zicht- en hoorbaar is als in Den
Haag, komt door een geheel
andere opzet. In onze regerings-
stad en ook in onze hoofdstad
zijn bijna alle clubs openbaar.
Het is niet nodig om moeilijke
formulieren in te vullen, of om
een ballotagecommissie te pas
seren. In Schiedam is dat wel
het geval. Alle beat-gelegen-
heden zijn streng besloten. Intro
ducés worden op bescheiden
schaal toegelaten. Slechts bij
hoge uitzonderingen, ik denk
hierbij aan koninginnedag, of
de vakantie-week, kan iedereen
terecht op een beat-avond.
Samen met fotograaf Robert
Collette maakten we een tochtje
door zaterdagavondlijk Schie
dam.
ALS eerste brachten we een
bezoek aan gebouw Irene. Bui
ten hoorden we reeds flarden gitaar-
accoorden. Brommers met de be
kende hoge sturen markeerden de
ingang. Op het toneel van Irene
staat een aantal grote bruine
kasten, microfoons en grote luid
sprekers. Vijf jongens springen wild
heen en weer op slechts enkele
vierkante meters. Voor het toneel
een krioelende massa van armen,
benen en lange haren. We zijn
terechtgekomen in het beat-mekka
van de „Madmen", een bekende
