233
Dit gebeurde tijdens een opening in de RKS-zaal aan
de Lijnbaan waar Stuivenberg de slotexpositie verzorg
de. Deze karakterisering was zelfs zo goed, dat ze later
gestencild werd en (bij mijn weten) de enige inleiding tot
en beschrijving van het werk van Stuivenberg werd.
Stuivenberg zelf herinnert zich
„Meestal stelt men het zo, dat de beeldhouwer het
beeld bevrijdt uit de steen, maar het mijne houd ik ver
borgen, dat was goed gezien van Huijts, vooral in mijn
jongste werk is dat te vinden en ik geloof, dat dit het
wezen van de skulptuur is, je wilt het wel naar buiten
brengen, maar vooral tracht je de zuiverheid te krijgen
die persoonlijk bedoeld wordt."
Zelf kan ik niet nalaten u mee te laten lezen van wat
Huijts zegt
het is alsof hij zijn verbeelding in de steen in
sluit, alsof hij, hakkend, niet iets wat al in de steen ver
borgen ligt, vrij maakt, naar buiten haalt, buitenkant
maakt, maar alsof hij een mantel van jaloerse liefde
hangt om een geheim dat hij in de steen vermoedt; of
misschien ook wel juist alsof hij iets, iets innigs, iets van
zichzelf, zijn eigen verbeelding in de steen wil opsluiten.
En de buitenkant, het beeld, dat is dan een teken van
verzwegenheid, een mysterieuze mantel, een voorhang
die voor een levensgeheim gevallen is; de kunstenaar, de
man, is de steen binnengegaan, zijn diepste zelf heeft hij
eraan toevertrouwd en daaromheen heeft hij alle in
gangen afgesloten, met een beweging, die weerhoudt en
onthult tegelijk
Als Collette zijn lampen ingepakt heeft en Stuivenberg
het idee heeft, dat het er (gelukkig) opzit, staat hij op
met de mededeling
Ik ga eens even een paar lekkere prentjes halen, ik
geloof niet, dat je ze al kent.
Aan de fotograaf legt hij dan uit, dat hij naast het
beeldhouwen ook nog lithografeert:
Je moet wel's rusten, vandaar dat ik beeldhouwen
met schilderen en lithograferen gecombineerd heb. Je
moet niet altijd hetzelfde doen, zelfs niet met die litho's.
Als ik er zo'n vijfentwintig gemaakt heb, ga ik weer eens
wat anders doen. Ik heb tot nog toe het geluk gehad elk
jaar iets anders te kunnen maken. Dat heb je, als je niks
verplicht bent, dan kan je nog 's wat doen.
Én na een korte pauze
Al die dingen moeten in stilte geboren worden,
't Is toch al moeilijk je zuiver te houden.