N
MAAR BAK!
Schiedamse muziekschool
bereidt zich voor
op uitvoering vun 10 mei
Foto'sRob Collette
,,Ja, daar kunnen we het voorlopig
mee doen. Anders spelen we het stuk
dood. Nu maar eens de finale van
De Beren." Fluitisten zetten in.
De dirigent tikt af. „Stemmen". Je
hoort het bekende geluid, de oor-
strelende cacafonie vol orkest
beloften. Weer de inzet van de
fluitisten, daarna hobo, klarinet,
strijkers.
Jong Schiedam speelt. In de grote
zaal met de grijze vloer, de oranje/
gele gordijnen, de Griekse rand boven
de deuren, het prachtige stucwerk
omlijst door moderne neonbuizen tui
melen de klanken over elkaar. In dit
kleine symfonie-orkest telt een biond
meiske in rose met witte maillots
fluisterend de maten mee. De klarinet
tist tikt met zijn voet, de fluitistes
wiegen het hoofd, de violisten buigen
het bovenlijf, één in hun streken, één
met hun instrument. Een tienjarige
bespeelt de trombone en blaast zijn
jongenswang op als een kikker. Een
jong stel heeft behalve belangstelling
voor de muziek, óók belangstelling
voor elkaar. Het stoort kennelijk
niemand.
„Nu de samba. Een moeilijk ritme."
Ze kunnen de gang niet te pakken
krijgen en schudden het jonge hoofd
als de maat niet klopt. „Te vlug voor
de middenstem?" vraagt de dirigent.
„Veel te vlug" zucht een paarde-
staartje. „Iets langzamer" dicteert
Kees Bak „zonder de celli". De
cellist gaapt verstolen. Moe? De eerste
violen spelen hun triolen, nu de tweede
violen alleen. „Durf maar" moedigt
Kees. ,,'t is geen Bach maar Bak".
Hij zet zich achter de piano voor de
piano-partij. „Ik laat het tellen nu
over aan jezelf".
44