N MAAR BAK! Schiedamse muziekschool bereidt zich voor op uitvoering vun 10 mei Foto'sRob Collette ,,Ja, daar kunnen we het voorlopig mee doen. Anders spelen we het stuk dood. Nu maar eens de finale van De Beren." Fluitisten zetten in. De dirigent tikt af. „Stemmen". Je hoort het bekende geluid, de oor- strelende cacafonie vol orkest beloften. Weer de inzet van de fluitisten, daarna hobo, klarinet, strijkers. Jong Schiedam speelt. In de grote zaal met de grijze vloer, de oranje/ gele gordijnen, de Griekse rand boven de deuren, het prachtige stucwerk omlijst door moderne neonbuizen tui melen de klanken over elkaar. In dit kleine symfonie-orkest telt een biond meiske in rose met witte maillots fluisterend de maten mee. De klarinet tist tikt met zijn voet, de fluitistes wiegen het hoofd, de violisten buigen het bovenlijf, één in hun streken, één met hun instrument. Een tienjarige bespeelt de trombone en blaast zijn jongenswang op als een kikker. Een jong stel heeft behalve belangstelling voor de muziek, óók belangstelling voor elkaar. Het stoort kennelijk niemand. „Nu de samba. Een moeilijk ritme." Ze kunnen de gang niet te pakken krijgen en schudden het jonge hoofd als de maat niet klopt. „Te vlug voor de middenstem?" vraagt de dirigent. „Veel te vlug" zucht een paarde- staartje. „Iets langzamer" dicteert Kees Bak „zonder de celli". De cellist gaapt verstolen. Moe? De eerste violen spelen hun triolen, nu de tweede violen alleen. „Durf maar" moedigt Kees. ,,'t is geen Bach maar Bak". Hij zet zich achter de piano voor de piano-partij. „Ik laat het tellen nu over aan jezelf". 44

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Schiedamse Gemeenschap (tijdschrift) | 1967 | | pagina 20