kW
155
Nieuwsblad. Het gaf Wiegman moed
om door te gaan.
Jaren gingen voorbij: met schilde
ren, met het „lesgeven" aan werklo
zen in de crisisjaren, een baantje dat
Theo Wiegman overnam van zijn
vader, en tenslotte: in 1940 Wiegmans
vestiging in Schiedam. Een vestiging
die definitiever zou blijken dan hij
toen zelf wellicht vermoedde.
Schiedam. „Die oorlogsjaren, dat
waren m'n eerste hier. Het Haring
vliet waar ik toen m'n atelier had, heb
ik zien bombarderen, 't Zijn geen tij
den waar ik graag over praat. Je hebt
zoveel meegemaakt. Ik herinner me
nog wel dat ik bij waxinelichtjes kerk
interieurs heb zitten schilderen, hier.
In een winkeltje in de Passage, ja,
wat we nou nog hebben, daar ben ik
met iemand een reclamebureau be
gonnen." Wiegman strijkt het grijze
haar naar achteren en neemt een
flinke teug bier om het weg te spoe
len. De herinneringen van '45 en
daarna zijn opgewekter
„Toen hebben we, met Herman Sey
en Jaap de Raadt, de Schildersvere
niging opgericht, S 45. Wie waren er
allemaal bij? Bas van der Smit, Goof
Smit, Piet van Stuiv enberg, Huib
Noorlander, Zomermeijer, die zit ook
nog in Schiedam, Van Rossum, Bate
laan, Bernard Slot, de hbs-leraar. Op
de Vellevest huurden we een gebouw.
Er werd les gegeven en wc hebben er
de mensen bij gehaald, ja, bij die les
sen. Er zijn wel eens duizend mensen
wezen kijken.
Ja, Dick Bos, Van Welzencs, die
waren er ook bij. Bernard, die was
tandarts. Dat is nog eens herrie ge
weest. Cor van Leeuwen die hoor
de er ook nog bij moest eens een
kies laten trekken. Hij had van dat
lange haar, toen zag je dat nog niet
zoveel. Toen-ie daar zat, in die stoel
bij Bernard, toen knipte die Cor van
I-eeuwen zijn lokken af. Bernard
moest er uit. Dat is een breuk in S 45
geweest."
