69
vakantie mogen en of ze later mogen opblijven als er een
feestje is. Gedeeltelijk komt dat nog niet gewend zijn aan
vrijheid voort uit een angst, dat anderen aanmerkingen zullen
maken, als een bewoner van het tehuis een paar weken met
vakantie gaat, of laat thuiskomt. Men is bang, dat vooral
mensen die op de wachtlijst staan, zullen denken, als je een
maal in een tehuis zit, hoor je er niet meer uit te gaan.
Een ander probleem waar de Harg mee kampt, is het moeilijk
kunnen krijgen van personeel. Er staat op de achtste verdie
ping een schitterende tweekamerflat klaar, waar in een nieuw
bouwwijk grif tweehonderd gulden voor betaald wordt, maar
de full-time verpleegster, die het tehuis nog nodig heeft, is
nog niet gevonden.
Na de thee in de directricekamer, fraaie baksteen wanden,
die door heel het gebouw te vinden zijn, maken we een rond
gang. Op de achtste verdieping de personeelsverblijven en
twee bejaarde gezinnen (op de hoogste negende ver
dieping staat het ketelhuis van de centrale verwarming). Dan
zes verdiepingen met appartementen. Op de eerste verdieping
is de ziekenafdeling en revalidatiekamer. Er zijn enkele fraaie
ziekenkamers, voor één en twee personen („we kunnen con
curreren met het Gemeente Ziekenhuis). Dan op de begane
grond een grote keuken met een unieke afzuiginstallatie,
waardoor in het gebouw geen etenslucht blijft hangen; de
dienstvertrekken. In een van de gangen ligt een meterslange
vlaggestok. Mevrouw Bervoets: „We hadden een witte
vlaggemast, maar dat mocht niet van de architect, het moest
een naturelhouten mast zijn", en lachend „ja, hij is wel erg
lastig hoor". Dan verder naar de aula, waar begrafenisdiensten
plaatsvinden en van waaruit drie uitvaarten tegelijk geleid
kunnen worden. In de modern ingerichte recreatiezaal worden
's zondags twee kerkdiensten gehouden. De zaal is via een
telefoon met de kerk verbonden; er staat een orgeltje, waar
vóór de dienst op gespeeld wordt. „Alleen de predikant zien
we niet, maar verder is alles net echt", zegt mevrouw Bervoets
en zij doet een kastje open, waar een klein zwart collecte-zakje
in ligt.
ver lopen om bij een halte te komen. „Er zijn sommige chauf
feurs die hier stoppen, maar het is natuurlijk niet de oplossing".
Ze vertelt het verhaal van een oude vrouw, die in de stad geval
len was, moeilijk kon lopen, maar toch met de bus naar het
tehuis was gekomen. „Maar de chauffeur wilde niet stoppen
en ze moest dat hele eind van de halte hierheen komen strom
pelen".
Daarna gaat het gesprek even over de actie „Moeders voor
moeders". Mevrouw Bervoets is daar een van de initiatief
neemsters van geweest. Ze vertelt, dat ook de urine van vrou
wen tussen 65 en 75 jaar gebruikt wordt om de onvruchtbaar
heid van een man of vrouw op te heffen. De urine van oudere
vrouwen wordt in combinatie met die van zwangere vrouwen
gebruikt. We hebben daar niet veel publiciteit aan gegeven.
Dat hoefde ook niet, omdat we die urine centraal kunnen
krijgen via de bejaardenhuizen".
Ze vertelt weer verder over de Harg. Over het veel vrijer
en opener karakter, dat de bejaardentehuizen nu hebben in
vergelijking met de gestichten vroeger, waar één uur bezoek
per dag was toegestaan. In de Harg hebben de bewoners de
grootst mogelijke vrijheid. Ze hebben allemaal een sleutel van
de voordeur die 's avonds om half elf dicht gaat en
mogen zo lang weg blijven als ze willen. Die vrijheid is voor
sommigen nog een moeilijk begrip. Ze vragen of ze met
