Look what
they've
done to
my town
9
ten, onttakelen zonder dat er een ge
richt plan tegenover staat.
Wanneer iemand het waagt buiten
de politieke kanalen om de vinger op
de pols te leggen, en aan te dringen
op een visionair plan, wordt dit voor
kennisgeving aangenomen.
Met het voorbeeld van de Amster
damse Bijlmermeer voor ogen, waar
mensen zich displaced voelen, ont
worteld, uit hun milieu weggerukt
zoals de mensen in het hypermoderne
Brasilia dan moet het niet zo
moeilijk zijn de ware functie van de
binnenstad te evalueren als iets on
vervangbaars en onaantastbaars.
Is er nu al, in Schiedam, een struc
tuurplan gemaakt voor de handha
ving, restauratie en herbouw van
specifiek oude gedeelten? Is er een
bindend gevelplan gemaakt, dat nu
reeds geldend uitzicht geeft op een
toekomstig stadsdeel dat een venster
opent naar het verleden? Is er iets, of
rommelt men maar aan?
Wij hebben nog niet gesproken
over het menselijk, emotioneel en so
ciaal onrecht dat verbonden is aan
het uitzichtloos bestaan van vele bur
gers, die voelen dat ze op de wip
zitten. Werkelijk op de wip, plan-in,
plan-uit. En zo slijt menig burger zijn
eenmalig en kostbaar leven op in af
wachting van Het Plan, met inmid
dels naast hem, voor hem, achter
hem een pand dat wordt dichtgetim
merd, of geruisloos in handen van de
gemeente overgaat, alsof daar een
duivels plan achter zit in plaats van
opportunisme dat wortelt in besluite
loosheid.
Ze zijn, vastgebonden aan hun
eigen verleden te overzien, hun heden
aanzien te geven, en hun toekomst in
de ogen te kijken.
En dat terwijl de zinsnede met een
beetje fantasie er een van verwonde
ring en blijdschap had kunnen zijn:
Kijk nóu toch eens wat ze met
mijn stad gedaan hebben!
