181
Ziet op twee kindren neêr en geelt hun 't leven weder
Die sedert gisteren, ach!'zonder moeder zijn.
Zij ligt in 't graf bij vader neder
Wij zijn verkleumd van kou de honger doet ons pijn.
11e vreemdling wees ons af, en zeide koelGaat henen
Ik geef nietstaakt uw klagten vrij
Wij zagen 's wreedaards dochter weenen
En toch van honger sterven wij
Jlaar al hun smeken was verloren
Geen enkel mensch zag op hen neêr
De menigte trok voort; sloot voor hun klaagstem de oorcn
En spoedig zag men niemand meer.
Zij kropen op den heilgen drempel
Want, God, zei moeder steeds, vergeet zijn kindren niet.
Maar 't antwoord dat er kwam was de echo uit den tempel
Den dood slechts zagen ze in 't verschiet.
Het lamplicht stierf welras en uit den grijzen toren
Klonk somber 't uur van middernacht;
Wel mogt men 't blij gejuich van 't keerend feestvolk hooren
Maar 't oor vernam niet meer der arme weezen klagt