I.
Wee den stervling die zijn hart
Niet voor vreugd voelt gloeijen
Kn met wrevel en met smart
't teven wil verknocijen 5
Die het zoet der wereld doemt t
Stil zich op zijn vliering sluit
Wijn veracht als rattenkruid
En de druiven onkruid noemt
Die met uitgerekt gezigt
Andren voor durft stellen
Staag, als hij, uit heiige pligt
Wreed zichzelf le kwellen,
Telkens angstig rugwaarts blikt
En voor eigen schaduw schrikt.
II.
Maar dien stervling is het wel,
Die met stil genoegen
Naar den loop van 't woelig spel
Hier zich weet te voegen
