52
't Was juist de dag, gewijd aan God,
Die't menschdom aan zag broken;
't Was Sabbath, om voor's hemels gunst,
Weer 't dankaltaar te ontsteken.
In stad en dorp was men bereid
Dra tcmpelwaarts te spoeden,
En neêr te knielen voor den Heer,
Die allen wil behoeden.
Hier had men ook in 't bedehuis
Door liefde zaam verbonden
Zijn. uooden in 't geloofsgebed,
Ten hemel opgezonden.
Zoo was het hart op nieuw gesterkt,
Op 't wisslend pad des levens
Dat al wat God doet, wijsheid is;
En liefde en goedheid tevens.
Gelukkig, want eer de avondzon,
In 't Westen neer zou zinken
Zou 't aaklig angstgeroep van brand"
Door 't needrig dorp weerklinken.
En vóór nog 't vierde middaguur
In 't rond zich had doen hooren
Zag men 't schrikwekkendst element
Door een der daken horen.
Als na een heeten zomerdag
De zwarte onweêrsluchton
Door feilen windstroom voortgezweept
Een zware ramp doen duchten.