22
tegen alles, wat liaar zou kunnen uilbreiden, en vóór
iederen wettigen maatregel, om haar in te korten en haar op
heffing voor te bereiden. Zoo volbracht hij met roem zijn
tweejarigen dienst als lid van het congres. Daarna trok hij zich
een tijdlang van het staatkundig leven terug, om zich meer aan
zijn gezin en aan zijn praktijk te kunnen wijden. Te meer ging
hij daartoe over, omdat hij wel zagdat, niettegenstaande de
pogingen van hem en andere vvelgezindende partij van het
Zuiden, de democraten en slavenmannen, voortdurend de over
hand behielden. Geheel ontmoedigd was Lincoln evenwel niet.
Dit toonde hij in 1852toen hij, zoowel als in 1848, zijn invloed
zocht te doen gelden hij de keuze van een president; maar dit
bewees hij vooral in 1853toen hij met al den moed en al de
kracht, die in hem waren, zijn welsprekende stem deed hooren
tegen het plan der voorstanders van de slavernijom die nood
lottige instelling tot over de hij do wet vastgestelde grenzen uit
te breiden. Bij deze gelegenheid had hij do voldoening, dat
er in zijn staat Illinois een zoogenaamd republikeinschgezindo
wetgevende vergadering gekozen word en evenzoo ecu nict-
democralisch afgevaardigde naar den senaat.
Ten gevolge van deze zegepraal dacht zijn partij er in 1854
zelfs over, om Lincoln te doen benoemen tot gouverneur van
Illinois. Maar do edele man weigerde deze onderscheiding.
Twee jaren later wachtte hem nog grooter eer. Hij werd toen
in een vergadering van kiezers te Philadelphia(een der hoofd
steden van de Unie, met 508,000 inw.,) genoemd voor vice-
president der Vercenigde Staten. Hij werd evenwel niet gekozen.
Het jaar 1858 maakte Lincoln door het geheolo land beroem
der dan ooit te voren. In dat jaar werd hij namelijk door
zijn partij tot candidaat gesteld voor den senaat(zooveel als
de 1ste kamer)maar zijn tegenstanders de gematigde begun
stigers der slavernijhadden het oog op zekeren Douglaseen
klein maar zeer bekwaam en wolsprekend man. Volgens
Americaansche gewoonte daagde Lincoln zijn mededinger uit
