14
stillen bescheiden loop vervolgde en aan het einde van het
open veld het bosch met snelheid naar het aan den zoom van het
woud zoo vreesverwekkend «Duivelsbrugje" voortijlde, waar
naar do drie schutters met krijgshaftigen moed hunne schreden
rigttcn om dit hun aangewezen gewigtig strategisch punt
met al de hun ten dienste staande energie te bezetten.
Eenige honderd passen van het Duivelsbrugje maakte de
sergeant Victor Siegfried Laible halt en kom
mandeerde geweer bij den voetwaarop hij met een ernstig
gelaat tot zijn beide ondergeschikten zeide«Thans zijn wij
eigenlijk aan de bestemde plaatshet komt mij echter voor,
dat wij hier van de hoofdarmee zoo tamelijk afgesneden zijn
en in geval van nood bezwaarlijk hulp zullen hekomen
zoodat wij gemakkelijk overrompeld kunnen worden. Doch
do eer gebiedt zoowel als de dienst! Nu dient er opgepast,
dat reeds vordert de militaire eer als ook de subordinatie.
Wij hebben een gewigligen post te verdedigen met al do
kracht van onze militaire energiezoo als de heer kom-
mandant zich zoo te regt uitdrukte. Ik ben trotsch daarop
en verlaat mij op uwe dapperheid. Ik voor mij zal in geen
geval immer wijken I"
«Dat zullen wij ook niet, heer sergeant Laible!" ant
woordden de beide dapperen, terwijl zij moedig hunne mus
ketten aansloegen dat het klapperde. «Alzoo pal staanriep
mijnheer Laible mot bliksemend oog en opgeheven hand,
«pal staan met militaire eer in het kritiek oogenblik des
gevaars!" Hierop bragt hij zijn horologie te voorschijn
en beschouwde het onderzoekend. «Eerst half tien uur!"
zeide hij«dan hebben wij nog lang tijd I De vijand kan zijn
marsch naauwelijks begonnen zijn en voor dit oogenblik is
er niets te vreezen. Waarom zouden wij dan nu reeds op
post gaan staan. Wij kunnen het Duivelsbrugje, dat overigens
wat mij aangaat zijn kon, waar het wilde, later nog be
zetten en ons inmiddels daar onder dien beukenboom in de
schaduw leggen en ontbijtenzonder het strategisch doel uit
