BERTHA'S VERZUCHTING.
Toen wij, met blijden zang en dans,
De jongste lente vierden,
En knaap en maagd, te barer oer,
Elkaar met bloemen sierden
Toen was steeds Damon aan mijn zij,
En scheen soms diep bewogen,
En drukte menigmaal mijn band,
Of keek mij zacht in de oogen.
't Was, of hij mij wat zeggen wou,
En 't echter niet dorst wagen;
Ik wist niet hoe, en, giste ik al,
Toch dorst ik niets hem vragen.
En toen wij keerden van het feest,
Verzelde hij mij weder,
En keek mij nog al zachter aan,
En zuchtte en sprak zoo teeder;
