9
waarheid draagt, deelt hij ons alles mede van de,
naar zijne gedachtelaatste urenen hieruit
treedt het edele karakter van Barbes heerlijk te
voorschijn.
Op den 12'len Juli 1839 was het vonnis geveld
en naar den zwaren eisch van het Fransche wet
boek werd de veroordeelde in een dwangbuis ge
stoken en ontnam men hem alles, waarmede hij
een zelfmoord zou hebben kunnen begaan. Kalm
bleef hij zijn pijp rooken. »Ik ondervond geen
ander gevoel dan eene opwelling van geestdrift
en een zekeren trots, dat ik geroepen was, om
voor mijn zaak te sterven."Hij denkt na over
het gewichtige «misschien", begint zich voor
stellingen van den hemel te makendaalt in ge
dachten weder naar de aarde, en komt terug in
zijn geheim element, in de solidaire gelijkheid en
vrijheid van het menschelijk geslacht. «Intussclien
lag ik rustig te bed. Nog weinige uren en de
zon zou opkomen; een zwakke schemering ont
stond aan het plekje van den hemeldat ik uit
het venster mijner gevangenis zien koneen
mijner wachters, die dacht dat ik sliep, zeide
aangedaan tot zijne makkers«de ongelukkige
slaapt, ach, ware hij door den kogel, die
hem verwondde, gedood!"
«Ik liet mijne gedachten gaan over de eenige
uitvoering van een doodvonnis, die ik in mijn
leven had bijgewoond, en de bleeke trekken en
de wankelende schreden van het slachtoffer kwa
men mij voor den geest. Neenduizendmaal neen,
niet alzooZulk een sterven, als mij wacht, is
dienstig voor mijn zaak!De dag breekt aan.
Terwijl ieder oogenblik de beul mij kan komen
halen, denk ik aan mijne zuster, mijn broeder
en mijn Frankrijk! Byron ter hand nemende,
valt mijn oog op dat fraaie gezegde«hijdie
