9
stemd was om aan de overzijde des kanaals een
landing te bewerkstelligen.
Napoleon ontveinsde zich het ernstige van den
toestand niet. Pas had hij zich de keizerskroon op
het hoofd gezetenhadde het van hem alleen
afgehangen, hij zou veel liever langs vreedzamen
weg het geschil met de Britten voor goed geëindigd
hebben, te meer omdat Rusland en Oostenrijk ook
dreigende stemmen lieten hooren. Om van die
vredelievende gezindheid te doen blijken schreef
hij den Engelschen Koning George III op den 2den
Januari 1805 een brief, waarin hij een betere ver
houding voorstelde tusschen twee rijken, die, zooals
hij opmerkte, »niets anders deden dan hun eigen wel
vaart verwoesten, en wel eeuwen lang konden blijven
worstelen." De Engelsche Koning echter, misschien
persoonlijk weinig ingenomen met de «broederlijke
gemeenzaamheid" van den nieuwbakken Keizer, liet
eenvoudig antwoorden dat hij geen besluit kon
nemen zonder zijn bondgenooten te raadplegen. De
strijd was dus onvermijdelijk.
Een landing bewerkstelligen op de tegenover
liggende kust, in de nabijheid van Dover, vervol
gens met gezwinden marsch op Londen aanrukken,
om daar zijn grootsten vijand de wet voor te
schrijven, ziedaar het droombeeld dat Napoleon
aanhoudend bezig hield terwijl hij zich in het
kamp van Boulogne bevond. Bijna dagelijks liet hij
de vloot in zee steken tot het houden van ma
noeuvres, 'en dikwijls hadden er vrij hevige scher
mutselingen plaats met het Engelsch eskader dat
daar met de verdediging der kust was belast.
Verteerd van ongeduld riep Napoleon, terwijl hij
den kijker op Dover richtteom seen gunstigen
wind en vierentwintig uren 1" maar nog het een,
nog het ander viel hem te beurt.
Het ontbrak inmiddels niet aan plannenmakers,
