O
sters door den in liet water springenden Osborne
als door eene voorbijvliegende schaduw waren ver
donkerd geworden, ijlden naar buiten, de fabriek
stond in een oogenblik stil.
«Miss Katharina Hervet is verdronken met deze
woorden stormden de werklieden naar de City en
alles was in beweging om aldaar aan den oever
en naar de zijde van Southwark, ten minste het
lijk van het arme kind te vinden. Aan Edmond
Osborne dacht niemand.
Daar stond de millionair, de vorstelijke koopman
van Londenwiens galjooten op alle zeeën rond
zwalkten bleekmet strakken blikmet verwil
derd haaren hield zijn bewustelooze vrouw in
den arm terwijl hij half waanzinnig mompelde
«Ik heb mijn eenig geluk mijn kind heb ik ver
loren 1"
Geheel Londen geraakte in opschudding. De ma
trozen wierpen zich in bootenhet volk stond in
dichte massa's aan beide oevers, sheriffs en alder
men de lord-major, voorname, bevriende heeren
van het hof ijlden op het ontvangen der treurmare
naar de ongelukkige ouders. Tevergeefs 1' De
avond viel de zware Londensche nevelen hulden
stad en rivier in een vaalgrijzen sluier, de nacht
brak aan en door dien droevigen mengelklomp
warrelden met matten, bloedrooden schijn, dwaal
lichten gelijk de fakkels der lieden die in den
stroom zochten. Katharina Hervet was verdwenen.
Hevige koortsen woelden nu eens huiverend, dan
weder gloeiend, door de leden der bleeke moedor,
die uit de eene bezwijming ontwaakte, om straks
weder in eene andere te verzinkenstom en spra
keloos zat Hervet, door zijne vrienden omringd aan
haar bed wantach 1 het leven had voor hem
geen dool meerhij ademde welmaar zijne ziel
bad al haar geestkracht verloren.
