20
deur zit Mildner te wachten op het klinken der electrische
signalen, welke den afrit des sneltreins van het beneden-
station moeten aankondigen. Eensklaps wordt hij verschrikt
door een luiden angstkreet uit den tuin. Hij snelt ont
hutst heen en het hart breekt hem. Daar ligt met ge
broken oogen, in diepe flauwte, de zieke vrouw, en het
kind tracht haar met tranen en kussen weder in 't leven
te roepen. Mildner beurt de bewustelooze op, brengt haar
in het kleine kamertje en beproeft haar met koud water
weder tot bewustzijn te brengen. Eindelijk slaat de bewus
telooze de oogen weder op.
»Franziska 1" roept Mildner uit, de kranke hartelijk
kussende.
Zij komt allengs meer en meer bij, beproeft te glim
lachen, maar het lachje sterft weg op haar gelaat, dat
opnieuw met een doodsbleeke kleur overtrokken wordt.
Met de krachtelooze rechterhand omvat zij den knaap,
de linker legt zij om den hals haars mans en fluistert dezen
toe »Frederik, het einde nadert, ik sterfIk heb het
reeds sinds weken gevoeld."
Snikkend buigt de man zich over de fluisterende heen
en drukt haar hoofd tegen zijn borst.
De electrische signalen, welke van buiten de woning hem
in de ooren klinken, doen hem opschrikken. Met een
smartvolle zucht rukt hij zich van het ziekbed los, om daar
buiten zijn plicht te vervullen. Als in een droom plaatst
hij het optische signaal, overziet de wisselstelling en blijft
dan met den wisselhevel in de hand, vol bange verwach
ting op zijn post staan. Slechts weinige minuten heeft hij
te wachten maar welk een smart, welk een angst in die
oogenblikken De sneltrein snort voorbij Mildner ijlt
weêr naar zijn vrouw, die alweder in onmacht gevallen
is. Slechts aan de zware, afgebroken ademhaling bespeurt
men nog leven in de zieke.
De ongelukkige man is der vertwijfeling nabij Moet hij
zonder eenige poging tot redding zijn geliefde vrouw zien
sterven En toch, wat kan hij doen Geneeskundige hulp
