19
nooit mocht verbreken. Zij kreeg ten antwoord van mijne
vijandin, dat haar zoon haar vroeger een heilige gelofte
gedaan had, die hij door zijn latere belofte verbroken
had, »I£an ik die arme gevangene de vrijheid niet be
zorgen, laat haar dan toch ergens heenbrengen waar zij
de frissche lucht en wat ruimer vertrekken heeft, het
doet den goeden naam des konings kwaad als hij haar
nog langer zoo laat zitten zij is toch een koningsdochter
en ik weet dat zij veel lijdt hernam de landgravin. De
koningin-weduwe ergerde zich vreeselijk en zeide»nu
komt zij er stellig niet uit, maar zal er altijd blijven
zitten". De landgravin antwoordde: »Met Gods hulp zal
zij er wel eens uitkomen, al wil Uwe Majesteit het niet.""
Hoe Leonora achter dit gesprek kwam deelt zij niet
mede, maar het schijnt dat zij onder de regeering van
haren neef veel beter op de hoogte was van alles, wat
op het slot voorviel. Het is waarschijnlijk dat de jonge
koningin haar dit liet overbrengen. Zij kreeg gedurig
bueken, en in 1674, drie jaren later, #was Z. M. zoo
genadig 1" een groot raam in haar vertrek te laten maken,
op de plaats waar er vroeger een geweest was, dat men
bij hare komst had dichtgemetseld.
»De koningin zond mij zijdewormen toen ze gesponnen
hadden, zond ik haar de cocons in een doosje dat ik met
satijn bekleedde, waarop ik met gouddraad bouquetjes had
geborduurd, op de voering van het deksel borduurde ik
met zwarte zijde een verzoek om vrijheid. De lieve koningin
deed alles voor mij, maar tevergeefs".
Uit het boek blijkt gedurig hoe Leonora, wanneer hare
gezondheid het toeliet, steeds bezig was, vooral toen zij
geld had, om het een en ander te koopen.
In 1675 schreef zij een stukje op rijm, onder den titel
De geheime gedachten der gevangen weduwe of do strijd
tussehen verstand en hart. Zij kocht ook een klavier om
te bespelen. De slotvoogd wilde haar dit later op bevel
der koningin-weduwe afnemen, en het gelukte haar alleen
dit te beletten, door hare flinke houding tegenover hem.
