12
drukking op het gelaat van den grijsaard terug. Hij
tuurde weder met dien ijselijk starren blik eenige minuten
in het vuur, alsof hij in de spelingen van de vlammen de
oplossing van de raadselen wilde zoeken, die zich in het
werkelijk leven voordoen. Eindelijk vatte hij weder zijn
verhaal op.
„Eenige jaren na deze gebeurtenis gingen voorbij zonder
iets op te leveren, wat uwe belangstelling kan gaande
maken. Mijn zoon bleef dezelfde wakkere jongeling. Het
was mij geen geheim meer, dat hij op zijne tochten met
denzelfden hartsvanger gewapend, en weder richtte de
oude met een onbeschrijfelijken blik het oog op dat wapen
schier uitsluitend den weg insloeg naar den kant van
het huis der Jomharts. Ik zal voorbijgaan, vreemdeling, wat
gij misschien reeds zult vermoed hebben, namelijk, dat mijn
zoon eindelijk in de achttienjarige Hanske zijn verloofde
had gevonden. Ik had het meisje innig lief en schoon hare
ouders weinig bemiddeld waren, was zij in mijne oogen een
schat, dien ieder jonkman mijn zoon had kunnen benijden.
Ik verheugde mij daarom in zijne keuze en in zijn geluk.
De omstandigheden veranderden echter kort daarna. De
oude vrek was gestorven en, wat wel niemand zou ver
wacht hebben, had bijna zijne geheele nalatenschap aan de
lieve Hanske, het petekind zijner vrouw, en hare ouders
vermaakt. Thans maakten de Jomharts moeilijkheden, doch
het eerlijke en liefdevolle hart van Hanske bleef mijn zoon
getrouw. De genegenheid van beide kanten was te oprecht,
om door verandering van omstandigheden verbroken te
worden. Ik zal u niet lastig vallen met de onwaardige
handelingen der Jomharts, welke echter slechts strek
ten om de liefde der verloofden te versterken. In het
einde bleef de overwinning aan de zijde van Christiaan en
Hanske, en zelfs toonde de oude Jomhart, die tot heden
meer naar de woorden zijner vrouw geluisterd had, dat de
