13
Vriendschap van vroeger weder de overhand bij hem had
en hij het bezit van zijn aanstaanden schoonzoon op den
rechten prijs wist te stellen. Zoo werd dan eindelijk de
dag van het huwelijk bepaald.
De bruiloft werd gevierd op de nieuwe hoeve, die de
Jomharts zich kort te voren hadden gekocht en die mer
kelijk verder van onze woning gelegen was. Een groot
aantal vrienden was genoodigd om de blijde gebeurtenis
te helpen vieren. Het was in het midden van Januari.
De meren waren met ijs bedekt. Het geheele omliggende
land was wit van sneeuw en zag er doodsch en een
zaam uit. Haar binnenshuis bij Jomhart was alles vroolijk-
heid en pret. Christiaan was gekomen, het huwelijk was
voltrokken en de avond zou in vermaak worden doorge
bracht. Ik zal maar geen melding maken van al de geluk-
wenschen die geuit, van al de liedjes die gezongen,
evenmin als van de dansen die uitgevoerd werden. Dat
het gelukkige paartje zich lang niet verveelde, behoef
ik u niet te zeggen. Aan alle lofliederen echter komt een
einde, en zoo ging het ook hier. Het dansen was tot laat
in den nacht voortgezet. Eindelijk was het uur van
afscheidnemen daar; de paarden werden ingespannen, en
Christiaan en zijn gelukkig vrouwtje namen plaats in de
slede. Dat zij goed ingepakt waren ter beveiliging tegen
de doordringende koude, spreekt vanzelf. Christiaan nam
de teugels in de hand, de paarden sprongen voorwaarts,
de zilveren bellen rinkelden en daar gingen zij. O, wat
eene overheerlijke sledevaart was dat! Het scheen dat de
paarden vleugels hadden, zoo snel ging het over de hard
gevroren sneeuw. De maan scheen helder en hulde de
toppen der bergen in haar zilverachtig licht, terwijl het
noorderlicht zijne schitterende stralen als van hemel tot
aarde liet schieten met eene kracht en een luister, alsof
het met den bliksem wilde wedijveren.
