12
gaan de hand schudde. Twintig minuten dat is twaalf
honderd seconden, zonder meer, nu ja, maar ook misschien
zonder dat men iets te zeggen heeft. o zoo'n advocaat
weet niet onmogelijk hij ondervinding wat dat te
beduiden kan hebbenEn ik weet het nu ook. Hoelang
ben ik nu al aan het woord, en nog altoos zijn de 20
minuten niet om Want en dat is het verschrikkelijke
van het gevalde overeenkomst onderstelde ook, of juister,
zij hield met denzelfden nadruk in, dat ik geen halve
minuut binnen de afgesproken grens van het woord mocht
afzien. Er werd mij een zekere ruimte gelaten voor keel
schrapen, neussnuiten en glazen suikerwater leegdrinken,
maar, gesteld dat ik onder voorwendsel van een opkomende
hoestbui, een Emser pastille in den mond stak, of wel een
ulevel, om die op mijn doode gemak daarbinnen te laten
versmelten en daarna eerst mijn rede te vervolgen, zoo
zou dat zeer zeker als verbreking van het contract worden
aangemerkt. De bedoeling was klaarblijkelijk, dat er geen
ledig zou zijn tusschen de piano en den zang of omgekeerd_
De geheele avond, buiten de pauze, moest gevuld. En
even onverbiddelijk als de president mij het zwijgen zou
opleggen, wanneer de held of de heldin van mijn verhaal
na twintig minuten nog niet getrouwd of in het water
gesprongen was (ook al was zoo iemand net begonnen,
tot een van beide over te gaan), even stellig was ik ver
plicht, zoodra die of een andere ontknooping tot genoegen
van het publiek was tot stand gekomen, maar mijn hor
loge wees uit dat er nog maar drie minuten overschoten,
een nieuw treurig of grappig vertelsel op stapel te zetten,
onverschillig of het ons vergund zou worden, den meer of
min gelukkigen afloop van het scheepje bij te wonen.
Maar hoe kon het anders, of die gebondenheid moest de
noodlottigste uitwerking hebben op mijn adelaarsvlucht?
Aangenomen dat ik den novcllcnvorm voor mijn onderwerp
