II.
Het liep tegen Sint Nicolaas en ze hadden hem een
aardige surprise thuis bezorgd. Of eigenlijk was het geen
surprise, want er was lang en breed in het openbaar over
geredeneerd en zelfs gekibbeld, zoodat hij het dus al weken
van te voren had kunnen zien aankomen. En dan, aardig
was het óók niemendal, wat ge meteen kondt opmaken uit
den aanhef, luidende aldusUitgegeven aan. enz. den
zooveelsten van 1892. No. zooveel. Gemeente Schiedam, wijk
zóó, No. zus. Dienstjaar 1892. Beschrijvingsbiljet voor de
plaatselijke directe belasting naar het inkomen. Nu kan
iemand de rest wel denken. Alles even vervelend. En toch,
neen, aan het slot nog het onpleizierigst. Want daar vond
men een lijstje (een heel net lijstje overigens) aanwijzende
36 klassen, waaruit men maar te kiezen had. En hoe
hooger men koos (of, wel zoo juist, hoe meer naar beneden
op de lijst), des te grooter werd ook het „belastbaar be
drag", gelijk het in de 5de kolom heette, en des te zeker
der het vooruitzicht van voor een flinke som ten behoeve
van de gemeentekas te zullen worden aangesproken.
De man van wien ik u vertel (hij behoorde ongelukkig
tot degenen, die zich alvast geen oogenblik hebben op te
houden bij de onnoozele eerste twaalf klassen, ja, hij be
hoefde maar eens even op zijn vingers de voornaamste
posten van zijn inkomen na te gaan of hij was al tusscheu
de 15de en de 20ste), de held van mijn verhaal had alzoo
zeer gegronde reden tot ontevredenheid. Gesteld toch dat
(na aftrek natuurlijk van alle overige door hem te betalen
