D *66: toch goede toekomst
Industriebond NKV bestaat 70
jaar
Eerste LPvan Lucy Steymel
exotisch&'gewoon'
Middag
Bijverdieiiste
Piet Spijkers spreekt
Schiedamse zingt over relaties
mmmm
Een dagje uit
met de VARA
Vlooien
jaarbeurshallen
utrecht
Bevreemding
KANTTEKENING
Optiraisme
Solider
Eigen* composities
VVOENSDAG 7 SEPTEMBER 1977 le IAARGANG NO. 35
SCHIEDAM - Maandagochtend zag D'66-kamerlid Maarten Eng-
wirda tijdens een bezoek aan Gusto reeds eerder getrokken konklu-
sies bevestigd: dit bedrijf is winstgevend en gezond. Sluiting is on-
zin. In die zin heeft hij gisteren ook minister Lubbers tijdens de ver-
gadering van de vaste kamercommissie voor ekonomische zaken aan
de tand gevoeld. Het parlement is veel te lang buiten de gang van
zaken gehouden, zo vindt het D'66-kamerlid, en de volksvertegen-
woordiging wordt pas bij de toekomst van Gusto betrokken, wan-
neer het bedrijf niet meer te redden is.
Internationale meubelbeurs utrecht
SCHIEDAM - Vandaag viert de Industriebond NKV zijn zeventigste
verjaardag. Natuurlijk laat het bestuur die gebeurtenis niet onge-
merkt voorbijgaan, maar om allerlei redenen wordt het feest wat
later gevierd. Op vrijdag houdt de Industriebond NKV receptie in
Arcade, waarna nog een gezellige avond volgt met muziek en dans.
Natuuriijk krijgt ook de arbeidersstrijd -waar het de vakbeweging
tenslotte om te doen is- de nodige aandacht. Landelijk voorzitter
Piet Spijkers zal de plaatselijke situatie belichten en gezien de
kreupele toestand waarin zich een deel van de plaatselijke metaal
bevindt, zal het wel geen vrolijke toespraak worden.
VEER AAN DE KANDELAAR- "Mijn liedjes gaan over relaties.
zegt Lucy Steymel en ze glimlacht een beetje teder. Ze spreekt Ne
derlands met een heel licht ondefineerbaar buitenlands accent en
dat klopt ook want in 1953 werd ze geboren in Wichita Falls, Texas
zo'n Amerikaanse provinciestad met stoffige wegen,'lichtreklames,
benzinestations en geen echt hart, een stad in het Amerika van de
telefoonpalen, het zeurderige zuidelijke accent, olie, veeboeren vet-
tige jovialiteit en de uitzichtloze armoede van de velen die wonen
"aan de verkeerde kant van de spoorlijn
Zo., ma., di., wo., do.
g»®»
5Hvi l&SSS
TEL. 732422
mm
f
V
Schiedams Nieuwsblad
POSTADRES: POSTBUS 195, SCHIEDAM
AGENTSCHAP: EUROTYP, ROTTERDAMSEDUK 238.
In combinatie met de Nieuwe Vlaardingse Courant en het Maassluis Nieuwsblad
Zo bloedt Gusto langzaam dood
Verleden week al stelde Engwirda
een stel kritische vragen aan minister
Lubbers. Hij konstateerde, dat Gusto
dit jaar tien miljoen winst maakte en
dat het efficiency-bureau Mc-Kinsey
en company een goede toekomst
voor Gusto ziet weggelegd, vooropge-
steld, dat een aantal landelijke maat-
regelen worden getroffen. Is de
minister bereid zich daarvoor in te
spannen, zo wil Engwirda weten.
De lijdensweg van Gusto roept inder-
daad ook bij de niet-betrokkenen
grate bevreemding op. Het begoo nl.
zodra de regering zich ging bemoeien
met de gang van zaken rand Neder-
lands zieltogende scheepsbouw. Toen
de alarmkreten van de door buiten -
landse konkurrentie en algemene re-
cessie in de scheepvaart getroffen
werven Den Haag bereikten, heeft
het ministerie van Ekonomische za
ken een pijnlijk saneringsplan opge-
steld overigens met de zegen van de
betrokken direkties. Het komt erop
neer, dat 40 procent van de Neder-
landse scheepsbouw-aktiviteiten gaat
worden afgestoten om de rest te red
den. Een beleidscommissie verdeelde
de Nederlandse werven in vijf groe-
pen, elk met een soort bestuur die de
afbraak zou regelen.
Tot verbazing van het personeel en
later van Engwirda werd Gusto -be-
faamd om zijn booreilanden- niet
ondergebracht bij werkgroep drie -
bouwers van off-shore-installaties en
baggermachines, maar bij groep een,
die op tankers gespecialiseerde be-
drijven verenigt. Daar viel het nood-
lottige besluit om IHC Gusto te slui-
ten.
Dat wil zeggen: de beleidscomrnissie
heeft in afwachting van het groene
licht sein oranje gegeven. De plannen
moeten nog nader worden uitge-
werkt. Over het lot van Gusto is nog
niets echt besloten, maar toch ruikt
menigeen de lijkengeur, niet in het
minst onder het personeel, dat zo
veel mogelijk een goed heenkomen
zoekt. Onlangs nog stapten negen be-
kwame ingenieurs van de ontwerp-
afdeling over naar konkurrent Rijn-
Schelde-Verolme, deel van werf-
groep 66n, die zich zijdelings ook met
off-shorn aktiviteiten bezighoudt.
Zo bloedt THC-Gusto langzaam
dood.
Tweede gevaarlijk effekt van oranje
licht: klanten wachten zich er wel
voor bij het gerenommeerde bedrijf
orders af te sluiten, want wie garan-
deert dat er nog tijd overblijft om op
te leveren?
Werkgroep e6n blijft intussen bij zijn
besluit. Ze verwacht binnen afzienba-
re tijd een inzinking in de off-shore-
produktie en wijst bovendien op de
politiek van Engeland en Noorwegen
die buiten hun grondgebied gebouw-
de installaties zo veel mogelijk weren.
D'66-kamerlid Maarten Engwirda zal
minister Lubbers overigens vragen
Het Nederlandse scheepswerfcon-
cern IHC runt een bedrijf in het
gokkers- en belastingparadijs Mo
naco. dat boeien verkoopt.
Heeft het sjieke "prinsdom tegen-
woordig een industrie? Niets is
minder waar. De boeien worden
door Gusto Schiedam geprodu-
ceerd en met fors verlies naar het
Monegaskische bedrijf geexpor-
teerd. De verliezen worden keurig
van de belasting afgeschreven en
dat is dan een keer meegenomen.
Wie de Gusto-boeien nodig heeft,
kan alleen in Monaco terecht en
de prijs die het IHC-bedrijf daar
rekent staat in schrille tegenstel
ling tot de sommen die naar Schie
dam worden overgemaakt. De
winst boekt men in Monaco en
daar wordt nauwelijks belasting
geheven. Monaco haalt zijn in-
komsten wel uit de toeristen-
industrie en het casino.
Tweede keer winst voor IHC.
Het raadt Gusto aan de krachten te
bundelen met de verwante ondeme-
mingcn in werfgroep drie. Een fusie
zou alle bedrijven kunnen redden en
tevens een op de wereldmarkt slag-
krachtige groep vormen, zo oordeelt
McKinsey. Ze suggereert samenwer-
king tussen De Groot Zwijndrecht,
IHC-Gusto en de off-shoreafdeling
van Rijn-Schelde-Verolme. De zo
ontstane reus zou zich dan moeten
richten op nieuwe ontwikkelingen en
een verdere ontwikkeling van de
technologie en gezamenlijk ontwer-
pen.
Tijdens zijn bezoek aan IHC-Gusto
ontdekte Maarten Engwirda, dat een
begin van zo'n samenwerking al be-
staat tussen Rijn-Schelde-Verolme en
Bos-Kalis, een onderdeel van De
Groot Zwijndrecht. Uitbreiding daar-
van met IHC-Gusto ligt volgens hem
voor de hand.
„Het is dan ook voorbarig nu al uit te
gaan van een sluiting", konkludeert
hij. „We hebben hier te maken met
een technisch zeer geavanceerde in
dustrie, een bedrijtstak bovendien,
waarin Nederland tot zeer grote pres-
taties in staat is geweest".
„Bovendien", zo voegde een partijge-
noot van Engwirda eraan toe, „Het
bedrijf heeft grote charmes. De ar
beiders hebben veel plezier in hun
werk en zijn ook niet te beroerd om,
als dat nodig is, karweitjes op te
knappen die buiten hun taak liggen.
Zo gaan de mensen van de tekenafde-
ling rustig de kantine runnen,
wanneer de nood aan de man komt.
Bovendien schatten ze zelf, dat het
een ander bedrijf drie jaar zou kosten
om IHC-Gusto-know-how en techni-
sche aanpak helemaal te leren. En
wat betekent dat voor Nederlands in-
ternafionale konkurrentieposilie?"
Valt er dan helemaal niets aan de
inentaliteit van de leiding van werk
groep e6n te doen7 Maarten Engwir
da houdt een stok achte; de deur.
fj i PS Voor de gezondmaking van de Neder-
landse scheepsbouw zijn behalve sa-
nering grote overheidssubsidies no
dig. Het parlement - en dat bepaalt
hoeveel geld er wordt uitgcgeven -
zou de hand op de knip vin de beurs
kunnen houden, als de Nederlandse
werven bljjven weigeren naar het ad-
vies van McKinsey te luisteren.
om daarover eens een hartig woordje
met EEC-partner Engeland te p»e*cc
Lijnrecht tegenover de wanhoop van
werfgroep 66n staat het optimlsme
van efficiency-bureau McKinsey, een
bedrijf met wereldnaam, dat al jaren
lang zwakke ondernemingen door-
licht en adviezen geeft Die adviezen
komen zeer vaak op massa ontslagen
neer, zodat het bureau bij de vakbe-
weging niet best bekend staat Dea te
opmerkelijker is dan ook, dat
McKinsey voor de Nederlandse
off-shore-industrie heel andere maat-
regelen voorstaat.
De mensen die op maandagnacht
rond half twee nog over straat
sjokken, hoeven geen gezellige
avond aan de stamtafel achter de
rug te hebben. Voor hetzelfde
geld wandelt daar een gemeen-
teraadslid, de ogen rood van de
slaap, met in zijn oren nog het
gegons van de tratjb diskussie. Een
moderne gemeente zet veel op de
raadsagenda en een eigentijdse
partij heeft heel wat te melden.
En dat gebeurt dan op zo'n maan-
dagavond, eens in de veertien da-
gen, in de kantine van het Stads-
kantoor, want daar houden ze
raad. Het lijkt wel eens, of alleen
burgemeester Lems er plezier in
blijft houden. Hij is een geboren
voorzitter en zelfs na middernacht
glimmen zijn oogjes nog van de
pret.
Maar voor de gemiddelde volksver-
tegenwoordiger is zo'n raadsverga-
dering een doodvermoeiend ge-
beuren. Hij zit de hakkelend voor-
gedragen toespraken zijner colle-
ga's uit, dult de zoveelste schor-
sing, als de heren socialisten het
eerst onderling even eens moeten
worden, iets wat op de fraktiever-
gadering had dienen te geschieden
en zucht hoogstens onhoorbaar,
als iemand weer een nieuwe dis-
kussieronde eist.
Dit alles komt een voortreffelijke
besluitvorming niet ten goede. De
gemeenteraadsagenda bevat tal
van belangrijke punten en dear
kun je beter niet in een staat van
uitputting over beslissen. Daarom
heeft het CDA gevraagd om voor-
taan uiterlijk tot elf uur te verga-
deren. De rest van de agenda kan
dan de volgende avond worden af-
gewerkt, wanneer ieder weer fris
en bij de pinken is. Zo gebeurt het
tot ieders tevredenheid al jaren in
Vlaardingen.
Burgemeester Lems heeft zich
echter genadeloos getoond. De
enige concessie die hij wilde doen,
hield in beginnen op maandag-
middag met een pauze voor het
avondmaal.
Het is wel de omgekeerde wereld.
De SDAPers hebben jarenlang ge-
streden tegen die middagvergade-
ringen. Argument: mensen met
een baan moeten dan vrij nemen,
zodat op die manier de arbeider
effektief buiten de deur van de
raad wordt gehouden. Na twintig
jaar wonnen ze het pleit.
Dat oude argument gaat nog
steeds op. Raadsleden zijn hard-
werkende mensen. Die kunnen
niet zomaar een middagje op de
zaak wegblijven, zoals meneer de
direkteur zelve. Daarom heeft
Arie Lems een rechts voorstel ge-
daan, terwijl de gedachte van het
CDA duidelijk links is.
H.v.d.H.
oegangsprijs f 5.- p.p
Het is nog een hele puzzel voor het
NKV-bestuur geweest om uit te zoe-
ken, hoeveel jaar de Industriebond in
1977 nu werkelijk werd. De plaatse
lijke bond ontstond nietjso lang gele-
den uit een fusie tussen Sint Willi
brordus en <Jr me!B*.lar«apiRatic. Sint
Eloy. Sint Willlbrordus werd in maart
1917 gesticht door 26 katholieke ar
beiders, dat staat dus vast. Met Sint
Eloy ligt het wat moeilijker.
Al in februari 1893 is er in Schiedam
sprake van een bloeiende afdeling,
maar die schiint in snel tempo verlo-
pen te zijn. Uit overgeleverde papie-
ren blijkt wel, dat het bestuur't nog
lang volhield. In ieder geval werd
Sint Eloy in September 1907 opnieuw
en wat solider opgezet. Ze groeide uit
tot een der grotere Schiedamse vak-
t-onden.
De lijdensgeschiedenis van Sint Eloy
is typerend voor de achterlijke toe-
stand, waarin zich de katholieke
wcrVlicden zich rond de eeuwwisse-
iing bevonden. Hadden socialisten en
calvinisten reeds goed functionerende
vakorganisaties, de katholieken beza-
ten slechts de Volksbond, een organi-
satie die de belangen der werkende
standen beweerde voor te staan, maar
zich toch voornamelijk toelegde op
de culturele verheffing van de katho
lieke arbeider.
Het voorwerp van die zorg was
gedwee, angstig, had grote eerbied
voor de patroons en moest vaak leven
in een parochie, waarvan de geestelijk-
heid het nut ener vakbeweging nau
welijks inzag. Tekenend voor 'deze
situatie is het lot van de eerste Eloy-
afdeling voor Schiedam. En even te
kenend het moeizaam vallen en op-
staan, waarmee andere Schiedamse
katholieke arbeidersorganisaties van
de grond trachtten te komen. Toch is
het min of meer aan de culturele
Volksbond te danken, dat er onder
de arbeiders vobrmannen werden
gevormd, die wel een levensvatbare
vakorganisatie op poten wisten te
zetten.
De oude katholieke organisaties
hebben in het Nederland van deze
tijd een slechte reputatie. Het zouden
mantelorganisaties van de werkgevers
zijn geweest, slechts geduld om de
socialisten de wind uit de zeilen te
nemert. Inderdaad stelde Sint Eloy
noch Sint Willibrordus zich op het
standpunt van de klassestrijd. Ze
wilden getrouw het woord van paus
Leo XI11 door goed overleg tot
rechtvaardige sociale omstandigheden
komen. En met dat overleg hadden
ze vaak succes, getuige' de vroege
CAO's die ze tot stand wisten te
brengen, onder andere met de direk-
tie van de Anker- en Kettingfabriek.
En het bestaan van een CAO was in
die dagen al iets heel bijzonders.
Maar als de direkties op extreme wij-
ze afwijzend bleven, dan grepen ook
de katholieke arbeiders naar het sta-
kingswapen. Dat bleek bijvoorbeeld
Wanneer Lucy nu uit het raam kijkt,
ziet ze de spitse toren van de Kethel-
se Sint-Jacobuskerk, de slingerende
Kandelaarweg en de flatgebouwen
die Schiedam een eind verder uit de
grond stampt. Ze is zo
dat je haar afkomst niet meer thuis
GEOPEND VAN 10.00 UUR V.M.
TOT 01.00 UUR's NACHTS
VRIJDAG EN ZATERDAG
10.00 UUR V.M. TOT
02.00 UUR's NACHTS
(WEL EVEN RESERVEREN)
Kunt brengen. Onze nationaliteit
heeft ze ook al.
Lucy zingt dus liedjes over relaties.
Deze week brengt Harlekijn Holland
haar eerste LP uit, Gift from a stran
ger, allemaal eigen composities die ze
zingt begeleid door een driekoppige
formatie, bestaand uit Jack van Ros-
sum (ex-Buffoons), John Bukman en
Harry Emmery (vroeger in Peter
Blanker Consort).
Ze begeleidt zichzelf op de gitaar.
"Het zijn allemaal eigen compisities,
zachte luisterliedjes. Die relaties
breng jij in verband met de liefde,
maar dat is jouw zaak. Er bestaan
ook relaties met andere mensen, je
ouders bijvoorbeeld. Op de plaat
staat een lied over hen, over wat ze je
allemaal vertellen en wat je dan zelf
ontdekt."
Ik ben er nu vijf jaar weg uit de Sta
tes. Het voornaamste voor mij hier is
de ievensstijl, het gaat wat langzamer
en rustiger. De kinderen worden wel
in een competitiesfeer opgevoed,
maar lang niet zo erg als thuis. Ze
ziet ook veel minder klasseverschil,
veel minder mensen die werkelijk
geen boterham voor morgen hebben.
In Amerika moet je voor alles vech-
ten. Daar studeerde ik cello aan de
universiteit, dat kan. Ik was wel met
viool begonnen, maar toen mijn
vader dat gekrijs de hele dag hoorde,
heeft hij me zo'n cello aangepraat.
Maar ook in het universiteitsorkest
was het een en al onderlinge con-
currentie. Iedereen was erop uit om
die en die plaats te krijgen, dat en dat
te spelen en daarvoor moest je dan je
studiegenoten eruit werken."
Dus Lucy verlaat de universiteit,
neemt een baantje als au pair in Ber-
lijn. Daar ook begon ze in allerlei
clubs folkachtige liedjes te zingen.
Het succes was groot, maar: "De
jeugd is er zo naief. Een Amerikaan is
er echt een soort God. Het was ver-
schrikkelijk. Al liet jee een scheet, ze
vonden het allemaal geweldig. Het
publiek mist echt elke vorm van kri-
tiek en daar houd ik niet van.
Ik was een keer op weg naar Frank
fort en daar ontmoette ik kennissen
die iets vertelden over de muzikale
atmosfeer hier."
Lucy besloot dan ook naar Neder
land te verhuizen. Ze vond een baan
tje als begeleidster van moeilijk op-
voedbare kinderen. Die maakten haar
binnen een jaar hoorndol, maar toen
ze ten einde raad haar ontslag nam,
leverde zingen al genoeg op om van
te leven.
Lucy: "Het Nederlandse publiek is
erg prettig. Men is op de hoogte, men
verwacht ook een bchoorlijke presta-
tie en als het eens een keer slecht
gaat, dan zijn ze niet te beroerd om
met tomaten te gooien. Van zo'n
publiek hou ik."
In Amerika moet je voor alles vechten,
Lucy Steymel in haar flat in Kethel.
in Nederland is minder competitie'
Zelfs al loopt die ene LP als een
Lucy zal niet gauw een thuiszittend
zangeres worden die twee keer per
jaar een album aflevert. Ze heeft het
publiek nodig. De LP is dan ook niet
verworden tot de spit waarom haar
leven draait. "Voorlopig maar eens
kijken wat-ie doet. Ik zie de plaat
niet in termen van populariteit. Als
hij wordt gedraaid, kunnen de
mensen zien, wat voor soort liedjes ik
maak en hoe het klinkt. Ik hou van
op de Biihne staan en zo wil ik verder
komen. We kijken rustig of hij in-
slaat. Ondertussen ga ik verder met
komponeren en teksten schrijvcn."
Mensen met die mentaliteit horen
inderdaad thuis bij Harlekijn
de culturele organisatie waar Herman
van Veen zijn verdiende geld instopt,
Harlekijn houdt zich bezig met het
propageren van fijnzinnig amusement
zonder de bijbehorende bombarie en
golven klatergoud. Met zulke vrien-
den zal Lucy het wel maken in
Nederland.
(b.v bloemsigrkuret)
I boekhout
In de grote plantenkas van Iris vindt U exotische
en ,gewone' planten.
Dat is'niet zo verwonderlijk, want Iris is zeer ruim
gesorteerd als het gaat om planten en cacteen;
Kom gauw eens kijken!
RottercJamsedijk 423 Schiedam. Tel.260155*
SCHIEDAM - Op 17 September
organiseert de VARA voor haar
leden in het waterweggebied, met
name voor de gemeenten Schiedam,
Vlaardingen en Maassluis een dagje
VARA". Met een bus gaan de deel-
nemers s'morgens vroeg (tijden nog
onbekend op dit moment) op weg
naar Hilversum. Daar aangekomen
worden ze verwelkomd met een kop
je koffie en maken ze kennis met hun
gastheer of gastvrouw in dit geval El-
les Berger of Koos Postcma.
Hierna vindt een rondleiding plaats
door de studio's van de VARA, die
niet alleen interessant is maar ook
enige tijd zal duren. Een lunch, aan-
geboden door genoemde omroep, is
het volgende programmapunt. Het
tweede gedeelte van deze VARA-dag
bestaat uit het bijwonen van de pro-
gramma's ZI en ZO.
Hieraan verlenen het VARA's dans-
orkest, onder leiding van Charlie Ne-
derpelt en het trio Henk Westrius
hun medewerking. Verder wordt de
ze middag opgesierd met een optre-
den van het cabaret Ivo de Wijs
waarmee deze middag afgesloten
wordt.
Belangstellende leden kunnen zich
opgeven voor dit „dagje VARA" bij:
De heer M. Boomsluiter, Havendijk
194 a, telefoon 262646. De kosten
voor deze dag komen op f. 15,-
maximaal per persoon.
in de jaren twintig, toen de lonen
in de metaal verlaagd werden. Maan-
den is er toen gestaakt, de adem van
de werkgevers bleek larger.
Sint Eloy en Sint Willibrordus heb
ben die slag echter overleefd, zoals
ze ook de oorlog overleefden en de
ondergang van het rijKe Roomse le
ven. Vrijdagavond komen in Arcade
bewuste arbeiders bij elkaar, ernstig
genoeg om op serieuze wijze oplos-
singen te zoeken voor de ekonomi
sche rampen die Schiedam ook nu
weer bedrtigen.
Vlooienmaand. Drie katten in huix,
dat spreekt voot zich. dacht ik zo.
Wikke, afgekort Wikje omdat ze nog
zo klein is, spande de kroon met haar
huisvesting. Met de kam zeker vijftig
onbetaalde klanten, die razendsnel
door de vele haren van vele kleuren
sprintcn gevangen en koelbloedig af-
gemaakt. Het werd te gek. Wikje zag
het niet meer zitten wij ook niet.
Strooibus en kam mochten echter
niet afdoende baten dus met Wikje in
de auto naar de dierenarts.
Een wachtkamer met zorgelijk kij-
kende bazen en bazinnen van hon-
den, katten en konijnen wachtten
ons daar. Zo klein als Wikje is, zo
groot werd haar staart toen ze dicht-
bij zich een volwassen herdershond
ontwaardde. Onvoldoende impone-
rend door haar staart begon ze ver-
volgens te blazen wat ik probeerde te
sussen door haar plat te drukken op
mijn schoot. Ze loerde onder mijn
arm door wat als reaktie gaf dat haar
staart zich opnieuw uitzette. Na
enige tijd gaf ze het op en begon zo
luid en hartelijk te spinnen dat bijna
alle aanwezigen, mensen en dieren,
naar ons keken. Dat deed aan als een
blijk van belangsteHing wat zowel
Wikje als ik konden waarderen.
Ik keek naar haar en ontdekte op de
mouw van mijn lichtbeige jackje een
goed uit de kluiten gegroeide vlo. Be-
nauwd kreeg ik het er van. Ik wist
maar een oplossing: Wikje stevig te
gen de rood-bruine parasiet duwen
zodat deze terug zou springen. De vlo
begreep het niet. Wikje evenmin. Na
nog een paar keer flink duwen, waar-
bij Wikje verbaasd omhoog keek, was
de vlo weg.
De hoge temperatuur in de wachtka
mer verleidde een echtpaar met een
Huskie (die zijn in, momenteltot
een dutje. De man liet het hoofd
zakken en voorzichtige slaapgeluidjes
klonken somen met gegrom, gehijg en
getrippel van de ,,patlenten". ,J>e
volgende", riep de assistente om de
hoek van de deur. Dat waren wij.
Wikje op de arm mee naar binnen.
Op de behandeltafel ging het allemaal
nog prima. Ze keek rond, ik verteldc
het verhaal van de vlooien, mijn strijd
daar tegen en Wikje beaamde dit
door opnieuw driftig te krabbelen.
„Tja", zei de dierenarts, terwijl hij
Wikje eens bekeek ..opgegeten door
de vlooien, ze heeft een echte
vlooienhuid, we zullen haar een in-
jektie met vitaminegeven".
Niets vermoedend, want hoe zou je
ook als je zo'n klein scharminkelig
beestje onder je handen hebt, wilde
de dierenarts Wikje prikken. Maar dat
nam Wikje niet. Ze graaide met alle
vier haar pootjes naar ons drieen, ook
naar mij ja, ze schreeuwde en bleef
slaan met haar scherp genagelde
pootjes in elke richting waarvan het
gevaar haar bedreigde. De assistente,
niet voor een kleintje vervaard (dus
ook voor Wikje niet) greep haar er-
gens in haar nek en mopperde met
luide stem.
Toch geprikt uiteindelijk. Een
Een vlooienband om, twee meegeno
men vopr de andere poezen thuis en
ik, met drie pleisters op handen en
pols, betaald f 25,-.
„Hoe ging het met Wikje?" vroeg
haar baas half naar mij gewend ter
wijl een vertederende blik naar het
kleine hoopje pluis ging.
,JIebben ze je pijn gedaan, arm klein
ding?" Het kleine ding nestelde zich
bij manlief op schoot die al zijn aan
dacht aan de kleine vlooienbunker
gaf terwijl ik, nat van de regen, gepi-
keerd mijn jas op king.
UITHOBK
