'Bestuur moet beslissen over Amerikanen'
'Een ideaal had
ikieruit halen,
wat er in zat'
Wim Poulus
en Olympus S
'Ik wilde me
later nooit een
verwijt hoeven
te maken'
'Dat is een
instelling, die
mij aanspreekt'
Wilskracht Stieip hem op de been het op da. moment beter was
Jaap Boon (Green Eagles):
BASKETBALL
lr 8 P 1 WOENSDAG 25 AUGUSTUS 1982
34-540
Op Ger Robbemond had eigen-
lijk nog niemand gerekend. De
voormalige robuuste verdediger
van FC Vlaardingen en later
trainer van RK VVIK en Naald-
wijk was uitgeschakeld. Ernsti-
ge rugklachten hadden de rit-
miek uit zijn benen gehaald.
Eenoperatievolgt.daama revali- IJzeren wilskracht hielp hem ziekenhuis. Dat was veel sneller, het verlangen naar een rentree
datie. Totdat hij dravend ach- weer op de been. Bracht hem, dan hij zelfs in maart van dit opdevelden.
ter zijn zoon Rob in nark 't gestart vanaf nul, terug. Slechts jaar nog voor mogelijk had ge-
Nieuwelant werd gesignaleerd. anderhalf jaar na het Dijkzigt- houden. Toen was er heel licht Goede gesprekken met mensen
uit zijn directe omgeving gaven
t it VI hem evenwel de overt uiging, dat
k nog een jaartje te wacnten.
I
Handhaven moeilijk
S s .c v. p. w
GER ROBBEMOND DURFT
DE TRAINING WEER AAN
V
Zonder enig spoor van sentiment zet-
te hij begin juni met andere trainers
nog een boom op over de toch maar
erg lang vacant blijvende functie bij
het Maassluise VDL. ,,Het deed me
werkelijk niets. Ik was er nog niet
aan toe dacht ik".
Toen zeven etmalen later het KNVB-
magazin "Voetbal Totaal" in zijn ad-
vertentie-kolommen aankondigde,
dat de derdeklasser nog steeds naar
een oefenmeester zocht, kwamen
toch de "kriebels" boven. Het her-
stel was immers sinds maart zo ver
gevorderd, dat het zelfvertrouwen
om zo'n job weer aan te kunnen,
helemaal aanwezig was. Een "bel-
letje" naar VDL volgde. Ander-
halve week later zette hij zijn hand-
tekening onder het contract.
..Echter niet, nadat ik mijn verhaal
had gedaan. Ik wilde open kaart
spelen en met mijn beperkingen on
der een deken van geheimzinnigheid
bedekken. Hoewel ik heus bij som-
mige oefeningen wel eens verstek
moet laten gaan, durfde ik het aan.
Het VDL-bestuur blijkbaar ook, want
ze zijn cr daarna niet meer op terug
gekomen".
Terwi/l ik op het moment, dat ik
met het herstel bezig was, vond, dat
het langzaam ging, is het, wanneer ik
nu tcrugkijk toch snel gegaan. Zo
hadden de doktoren na de operatic in
maart 1 981 laten doorschemeren, dat
mijn benen waarschijnlijk nooit meer
100 procent zouden functioneren.Ze-
kerheid over de mate, waarin ik
zou kunnen beweger., gaven ze niet.
Dat zou grotendeels van mijn eigen
inzet bit de revalidatie afhangen. Te-
vens moest ik ook het geluk hebben.
dat bij de mgreep zo weinig mogelijk
vitale zenuwen waren beschadigd".
„Men zegt wel eens, dat een mens
een wezen van eenseconde is. Ben je
gezond, dan staat niemand er verder
bij stil. Dan kan je je niet echt voor-
stellen, wat ziek-zijn is. Wat het is om
geen macht over, in mijn geval, een
deel van het lichaam te hebben. Ik
geloof, dat ik dat nu aardig doorheb.
Nadat ik in Dijkzigt had gelegen,
ben ik alles behoorlijk gaan relati-
veren. Realiseerde ik me, dat er veel
ernstiger gevalien waren, dan ik. Ik
kon me in die periode met krukken
redelijk verplaatsen en had kansen
op verbetering. Bij sommigen, waar-
mee ik op zaal lag, was dat niet het
geval".
„Toch blijf je een eenling. Omdat je
steeds met jezelf bezig blijft. Dat is
trouwens maar goed ook, want wan
neer je je ook datgene gaat aantrek-
ken wat je om je heen ziet, dan ben
je nergens. Depressies ontloop je toch
al niet. Zo had ik toen - moedeloos
en in de vermeende veronderstelling,
dat het allemaal nog erger zou wor-
den - zomaar mijn handtekening
willen zetten onder een briefje, waar
in stond, dat ik verder op twee
- krukken het leven door kon In
Dijkzigt heeft men mij toen uit-
stekend opgevangen".
„Dingen, die vroeger heel normaal
waren, waren na de operatie niet zo
vanzelfsprekend meer. Een ideaal hau
ik me zeker gesteld. Ik wist niet hoo
ver ik zou kunnen komen, maar ik
wilde er wel uithalen wat erin zat.
Niemand kon me evenwel vertellen
wat mijn mogelijkheden waren. Het
kon bij 25 procent stoppen. Dat
moest ik zelf maar ervaren, zeiden de
artsen. Mijn kennissen, de familie en
vooral de huiselijke kring geven je
dan de kracht om te beginnen. Je
stelt een norm en die verleg je tel-
kens. Eerst stelde het niets voor. Was
Via RK It 'IK kwam hij weer terug in
het voerbalcicuil. Aanvankelijk als
toeschouwer, maar later - en na enige
aarzeling - werd hij er leider van het
tweede. Hoezeer hij het voetbalge-
beuren ir.middels had gerelativeerd
merkte hij pas nadat dat team uit
tien parti/en niet een punt geoogst.
Vroeger zou hij erover uit zijn rel
zi/n gesprongen.
„Dat fanatieke was totaal weg. Nul
punten. ledereen had het echter toch
nog redelijk naar zijn zin en dat sprak
me meer aan, dan die troosteloze
laatste plaa'.s".
In Maassluis hebben ze het inmiddels
al gemerkt: de gretigheid van wel-
eer is weer helemaal terug. Ger Rob
bemond heeft zijn handicap over-
wonnen en wil ook met VDL alles
terugwinnen. En de selectie doet met
voor hem onder. ,,Want aan prestatie-
drang mankeert hi t ze niet. Die is
zelfs hogcr, dan I i menige andere
vereniging.
Na vier fijne jaren, zoals hij stelt,
nam Wim Poulus afscheid van de
Delftse afdelingsclub DVC, waar hij
het zondagteam leidde. Op steen-
lus. Deze loodste de club van "d'e
tweede klas RVB naar de vierde klas
KNVB. De middenvoor van toen,
Henny van der Reijken, is nu voorzit-
ter. Hij haalde de oude banden met
Poulus aan.
Ooit heette Olympus WF en was het
de eerste werkgever van Wim Pou-
worpafstand van zijn huis neemt ttij
nu de draad weer op bij Olympus.
Wat wil hij er bereiken? „Ik kende
het elftal helemaal niet. Maar wie
me beter kent, weet dat ik prestaties
nastreef. Dat ik ook moeilijk tegen
mijn verlies kan". Dat wetende, zijn
zijn verlangens makkeiijk in te vul-
len....
ik toen inderdaad op die 25 procent
blijven steken, dan was ik wellicht
nog tevreden geweest ook".
„Een grandioze vooruitgang was het
toen ik een kruk in de hoek kon zet
ten. Dan heb je het gevoel, alsof je
die atleet bent, die net de honderd
meter in tien seconden heeft afge-
legd. Dan zet je een nieuwe grens,
totdat ook die andere kruk niet meer
nodig is. Maar er zjjn ook ogenblik-
ken geweest, dat de vooruitgang
minder snel ging of zelfs stilstond.
Dat moet je kunnen accepteren. Al-
door heb ik me ergens aan vastge-
klampt. Me niet laten ontmoedigen.
leder stukje progressie
overwinning".
was een
„Ik denk, dat iedereen, die in een si-
tuatie verkeert, als ik in die tijd, zich
ergens aan vastgrijpt. Je weet niet
hoever je kan komen, maar wel wat
het was geweest. Herstel blijkt af-
hankelijk van de intensiteit, waarmee
je de oefentherapie doet".
„Zou ik dat niet goed doen, dan was
het in mijn eigen nadeel. Dat heb ik
me steeds voor ogen gehouden. Dus
deed ik alles. Intens. Ik wilde me la
ter nooit het verwijt hoeven maken,
dat ik de revalidatie had ontweken
of eigenwijs was geweest. Daar hoort
wilskracht bij, natuurlijk, maar ik wil
hetgeen ik nu bereikt heb perse geen
prestatie noemen".
..Waarschijnlijk is het in mijn voor-
deel geweest, dat-ik veel aan sport ge
daan heb. Dat ik ervaring had in har-
de training en dat ik eerst bij hortuna
en later bij de FC heb leren afzien.
Dan weet je wat het is om
vermoeidheid voor je uit te schuiven
Datzelfde maak ik nu mee in de re
validatie".
..Vorig jaar was het een moeilijk sei-
zoen voor iedereen. Met de jongens
probeer ik er nu over te -praten.
Tracht ik af te tasten waar het pijn-
punt ligt. Dat is zeker niet op het
veld. Evenmin bij de training. Daar
merk ik alleen, dat de wil volop aan
wezig is om intens bezig te zijn. Om
bovendien zover mogelijk te komen.
Kijk, dat is een instelling, die mi aan
spreekt".
..Wanneer ik mezelf nu realiseer, dat
ik twaalf maanden geleden pas zon
der krukken kon lopen, terwijl ik nu.
met alle beperkingen, lekker voor de
groep sta, dan denk ik wel eens: zo
jongen, over geluk gesproken, hoe is
het met je? En dan kan ik alleen
maar zeggen: met mij gaat alles pri
ma, uitstekend zelfs".
Green Eagles is snel omhoog geklom-
men. En wat snel komt, is goed, wil
de stelling. In Maassluis wordt het
niet ontkend. De basketballers weten
zich naar waarde te schatten. De
praktijk geeft hen geljjk. Tweede
werden ze achter het sterke DAS en
dat was in het eerste jaar tweede
divisie een formidable prestatie.
Toch blijft het zaak om opde hoede
te blijven. Stoom afblazen kan niet.
Zou onmiddellijk worden afgestraft.
„Sluipt er onbewust een verarming
van de training binnen, dan wordt
dat op de een of andere manier
vanzelf gecorrigeerd. Dat hebben we
vorig jaar nog meegemaakt", weet
trainer Jaap Boon.
Vijf wedstrijden hadden ze toen op
|rij gewonnen, waama het plotsklaps
veel stroever ging. De waarschuwing
werd ter harte genomen. ,,We waren
wakker. De training werd opgevoerd
en ook werd er met krachtoefeningen
begonnen".
En zo kon Green Eagles, dat binnen
vier jaar in een ruk vanuit de eerste
klas district opstoomde naar de
tweede divisie, blijven verbazen. En
het einddoel lijkt nog niet bereikt.
De tweede plaats immers gaf het
team een blik op de eerste divisie.
Aan ambitie ontbreekt het geenszins.
„Zomaar wedstrijden spelen op een
zomeravond boeit sommigen niet.
Basketballen voor de lol doet hen
niets. Daaruit valt te distilleren, dat
ze de spanning zoeken. Dat is de
basis voor de motivatie".
Waar de grens voor de Maassluise
adelaars ligt, durft Jaap Boon niet
aan te geven. Hij leidt een brede
selectie, die geen echt zwakke
wissels kent. Voor het bereiken van
de echte top zijn evenwel buitenland-
se hulpkrachten nodig en de kans,
dat dure Amerikanen naar Maassluis
komen, lijkt door het ontbreken van
vermogende sponsors welhaast nihil.
Toch zullen ze een kampioenschap
van de tweede divisie, wanneer zich
dat zou aandienen, niet uit de weg
gaan.
„Het enige wat voor mij geldt is, dat
de jongens, die onder mijn hoede
*Jaap Boon... op zijn hoede.
staan, vooruit blijven gaan. Eruit
halen wat er inzit, dat is het streven
meent hij. „Zou dat tot promotie
leiden, dan weten we uit eerder
gespeelde oefehwedstrijden tegen eer
ste divisie-clubs, dat er op dat niveau
sterk gespeeld wordt. Dat handhaven
op zich al een hele toer zou worden.
Maar proberen zouden we het zeker.
Stop je met het nastreven van presta
ties, dan stop je in feite met basket
ballen
Boon vindt het aantrekken van
versterkingen een bestuurskwestie,
waarin hij zich niet wil mengen.
Vooralsnog zal Green Eagles zich dus
uitsluitend moeten richten op regio-
naal talent. Geen gelegenheid wordt
onbenut gelaten. ,,Dat we de afgelo-
pen jaren de wind mee gehad hebben,
is duidelijk, maar het is niet zozeer
mijn verdienste, als wel die van de
vereniging", waarmee Jaap Boon een
pluim op de hoed van de organisatie
achter hem schuift. ,,Daar hebben
mensen, vrijwilligers, die het voor
hun plezier doen, het ervoor over om
op de scholen basketballtraining te
geven. Zo kregen we een behoorlijke
greep op de jeugd. En niet alleen
in Maassluis".
