'No onthulling Geuzenmonument
neem ik eerst de kuierlatten'
Schiedams Nieuwsblad
Beeldhouwer Le Dropped:
ALGEMEEN
WOENSDAG 9 MAART 1983 •10-509
WATERWEG NOORD Vlaardingen maakt zich op voor een
grootse onthulling van een monument ter nagedachtenis aan de
verzetsgroep De Geuzen. De Stichting Het Geuzen-Monument is
al ruim een jaar in de weer om dit gebeuren organisatorisch vlek-
keloos te doen verlopen. Het hoogtepunt vindt plaats op za-
terdag 12 maart a.s. wanneer Koningin Beatrix het beeld op de
Markt zal onthullen. Een plechtigheid waarnaar velen inmiddels
uitkijken. Slechts een Vlaardinger zou wensen dat deze twaalfde
maart al achter de rug was: de ontwerper van het Geuzenmonu
ment, Leen Droppert. „Zo'n toestand rond die overdracht waar
ik niks om geef. Wat mij betreft zet ik het beeld neer en ben ik
met de noorderzon vertrokken
°de
De opdracht voor het Geuzen monu
ment had wellicht in geen betere han-
den terecht kunnen komen dan in die
van beeldhouwer Leen Droppert. De
strijd tegen het onrecht is een thema
dat veelvuldig in zijn werk terug-
keert. Het monument op de Markt
eert de eerste achttien verzetsstrijders
die op 13 maart 1941 door de Duitse
bezetters op de Waalsdorpervlakte te
Den Haag werden gefusilleerd. Drie
februaristakers en vyftien leden van
De Geuzen, een verzetsgroep die in
Vlaardingen gestalte kreeg, vonden
daar de dood.
„lk heb deze opdracht ervaren als
een zware opgave. Het onderwerp
heeft me diep aangevreten. Het ver-
zetsmonument op zich niet, maar de
■j aroefheid, de heroi'ek van de oorlog
die er uitspreekt. De oorlog kent vol-
gens mij geen overwinnaars, alleen
maar verliezers."
Droppert heeft de tweede wereldoor-
log als kind meegemaakt. Begin 1930
werd hij geboren in de Beatrixstraat,
de laatste straat van het toenmalige
Vlaardingen-West. „Vanuit het raam
kon ik deze boerderij zien liggen.
Nooit wetend dat ik hier eens zou
wonen. Heb 'r zelfs meermalen gete-
kend."
Tekenen en schilderen zijn voor
Droppert dagelijkse levensbehoeften.
„Ik ga al schetsend en tekenend door
het leven, zoals anderen zouden pra-
ten. Tekenen is een vorm van com-
municeren. Mijn werk bestaat uit het
hanteren van een beeldtaal. Ik exi-
steer al bijna dertig jaar in dit beroep
en besta ervan, al brengt het me geen
rijkdom. Noem het met hangen en
wurgen leven. Wanneer ik een o]
dracht krijg, gaat het me voor
wind. Het is natuurlijk wel een bewijs
van functioneren, wanneer je na der
tig jaar nog steeds involveert in het
materiaal. ie kunt wel stellen dat ik
in m'n werk ben vergroeid."
Naast het scheppend bezig zijn heeft
Droppert 'teveel hobby's om op te
noemen'. Wanneer een opdracht is
voltooid, zwerft hij het liefst samen
met zijn vrouw door Frankrijk. De
behoefte aan een openbaar leven met
al zijn verplichtingen leeft bij hem
niet. Het is bijvoorbeeld karakteris-
tiek voor Droppert om een object in
alle stilte te plaatsen.
„Ik zoek geen succes of bekendheid.
Het is voor mij voldoende om werk
te hebben dat overeenkomt met mijn
denkpatroon. Het Geuzen monument
is een uitgesproken opdracht die me
ligt. Het reilen en zeilen van de mens,
de maatschappij houdt mij zeer be
zig. De hedendaagse werkelijkheid
tracht ik in mijn beelden te vertalen.
Beelden maken is niet een droom
koesteren, het is appelleren aan de
realiteit."
Dropperts ontwerp voor het Geuzen
monument beeldt ook een duidelijk
herkenbare menselijke figuur uit. Ele-
menten als vastberadenheid, twijfel
en onzekerheid, zelfs vertwijfeling
komen in de figuur tot uitdrukking.
„Voor dit ontwerp had ik mezelf de
opdracht gesteld de menselijke figuur
zo elementair mogelijk uit te beel
den. Het gebruik van symbolen als
duif voor vrede, toorts voor vrijheid
en zwaard voor strijd, wilde ik ver-
mijden. Alle emotics moesten in het
lijf terug te vinden zijn. Zo heeft de
figuur vrij grote voeten, bovendien
blijft het bovenlijf wat achter bij de
benen. Er spreek een onherroepelijk-
heid uit, verbijstering over het von-
nis, ze geloofden het niet. Zo iemand
zou wel weg willen vliegen, maar de
voeten staan stevig op de grond: hij
kan niet weg."
In tegenstelling tot zijn terughou-
dendheid over zijn privfileven, kan
Droppert (iren over zijn werk vertel-
len. En terecht. Het ogenschijnlijk zo
sober uitgevoerde monument, zonder
symbolen en andere franje, Wekt be-
grip voor het onrecht wat velen in
een oorlog wordt aangedaan.
De figuur heeft geen mond: een te-
ken dat deze monddood is gemaakt.
De hand (het beeld heeft er drie)
functioneert als middel tot waarschu-
wing en oproep tot het verzet, maar
ook ter afwering van het gevaar voor
het kwetsbare lijf. De structuur van
het brons, waarvan het beeld is ge
maakt, lijkt bij sommige lichaamsde-
len welhaast op een landschap: geeft
de vernietiging aan en geeft tevens de
chaotische denkwijze van de veroor-
deelde weer.
Het monument wordt geplaatst voor
de Grote Kerk op de Markt. Volgens
Droppert bestaat er geen betere plek,
deze is immers historisch besmet.
Achttien zwarte strepen lopen als lijn
naar het oude stadhuis waar de Geu
zen in afwachting van het vonnis op-
gesloten hebben gezeten. Achttien
ter dood veroordeelden die door hun
sterke geestelijke houding een voor-
beeld voor de anderen worden.
..Wanneer alles achter de rug is, neem
Ik eerst de kuierlatten. Tot een vol-
gende opdracht voltooid moet wor
den. Mijn grote wens is een paar jaar
rust te hebben. Niet om op m'n krent
te gaan zitten, maar om me te verdie-
pen in de vormentaal van mijn werk.
Want aoms heb ik wel eens het gevoel
dat ik achter mezelf aan loop te ren-
nen. Let wel, ik mag natuurlijk niet
mopperen, heb altijd goeie opdrach-
ten gehad. Maar toch
