MARIONETTENSPEL
JH
een verfijnde, hoofse kunst
Dromen
die uitkomen
lij
Jan Weiland vertelt over zijn
werk en streven
Hoe staat liet met de zeep?
Een dame als een ton
twee voorbeelden
Bijna verdronken in bet glas
i
Medewerkers
gevraagd
SilSi - I
Aardappelprijs op
drift
Philharm. Orkest
Grandioos pianospel
Een duur gedicht
Meesterlijk verfilmde bezetenheid
,The Lost weekend'
in Lutusca
"'V 1
Luxor
The seven sinners
De bruidsjapon en de betaalde
rekening
Arena
Capitol
Het liuis der verloren
kinderen
Saterdag 7 Juni 1947
....toen bleek ons, welk een verras
sende bewegel ij kite i d in de ledema
ten te brengen was....
HET Jan Welland, de schilder
dichter en marionettenkunste
naar, die hier kortgeleden zo succes
vol een voorstelling gaf met zijn ma
rionettentheater, hebben wij eens een
praatje gemaakt.
Hoe bent U er eigenlijk toe ge
komen? vroegen we.
Het zal in '34 geweest zijn. dat
mijn vrouw een ..sierpop" maakte,
waarvoor ik de houten kop sneed;
toen ons bleek welk een verrassende
bewegelijkheid in de ledematen te
brengen was hing hij al spoedig aan
draadjes en een speelgestel. 't Was
voor mij een ontdekking. Met enkele
popjes gaven wij onze eerste „voor
stelling" in de huiselijke kring, zon
der erg waren wij marionettenspelers
geworden, het heeft ons niet meer
losgelaten.
Dat is dus nogal eenvoudig en
gemakkelijk gegaan!
Kun je denken. Als ik alles
van te voren had geweten had ik
zeker niet de moed gehad er aan
te beginnen en achteraf begrijp
ik nog niet, hoe wij het hebben
klaargespeeld. Er is een lange
weg tussen een popje, dat zo
heel even wel aardig is en een
boeiende voorstelling van zo wat
twee uur mcl zo iets hachelijks
als een troep aller eigenzinnigstc
acteurs aan draden die kunnen
breken en verwarren, en dat ook
meermalen doen, op een toneel
van twee meter breedte, en met
een accomodate die moet kun
nen worden vervoerd en in enkele
uren opgebouwd en die van alle
mogelijke bedenksels aan elkaar
hangt. Eindeloos is het aantal
proefnemingen en mislukkingen
geweest en leergeld hebben wij
wel betaald.
Wij hebben alles even laten betijen
en met mijn vrouw samen heb ik
toen om te beginnen een volledig kin
derprogramma in elkander gezet. We
hebben hiermee het vak geleerd, zo
dat wij kort voor de oorlóg ook een
grote-mensen-programma klaar had
den, waarmede wij nog enige opvoe
ringen hebben gegeven, o.a. voor de
R'damse Kunstkring. De ontvangst
daarvan was zeer gunstig, maar de
oorlog maakte voorlopig een eind aan
alles.
Hoe liet in de oorlog ging
TOEN dc oorlogskansen keerden,
ik was n.l. aanvankelijk niet zo
erg optimistisch dienaangaande,
schreef ik een nieuw spel, waarvoor
ook het speelmateriaal ontstond.
In 1D44 gaven wij huisvoorstellin-
gen. zeer dankbaar werk ondanks alle
moeilijkheden. En wel sportief ook:
eenmaal is de bekende heer Feenstra
ons op het spoor geweest en zijn wij
met theater en al ondergedoken, maar
het gevaar is afgewend. Mijn Sankt
Joris was nu niet direct Deutsch-
freundlich
In April '45 zijn wij 14 dagen van
huis verdreven geweest en is ons
theatertje voor een groot deel spoor-
HJ
„Ik snijd de poppen, mijn vrouw
kleedt zc"
loos verdwenen. Van 't nieuwe spel
kon nu niets komen, maar in '46 had
den wij weer een kinderprogramma
klaar en in Febr, '47 speelden wij
weer voor volwassenen. Misschien
spelen wij aanstaand seizoen ons
nieuwe spel: „Peter de Gruwelijke".
Hoe. gaat dat toe met liet schrij
ven van een stuk?" vragen we.
Spel en poppen ontstaan zowat
gelijktijdig in wisselwerking, eigen
lijk is zo'n spel nooit klaar, er wordt
altijd maar weer aan gesnoeid en ver
anderd, het is wel ideaal zo'n groei
proces en menig auteur zou graag zo
werken, bij onberekenbaar materiaal
als marionetten is het haast niet an
ders mogelijk,
Wat zijn uw opvattingen om
trent zo'n spel?
Niet realistisch
HET marionettenspel kan beslist
niet realistisch zijn, Hamlet zou
desnoods kunnen, maar Op Hoop van
Zegen zeker niet. Humor en satire
vinden er hun grote kansen, maar
vooral moet worden uitgegaan van
de eïgen „aandoenlijkheid" van de
marionetten, men moet ze in al hun
hulpeloosheid weten te hangen aan
hun eigen noodlotsdraden, zij zijn
dan sterk verwant aan al liet levende,
maar artistiek volkomen verantwoord.
Niet alleen uw spel, maar ook
uw poppen moeten daar dus aan vol
doen!
Ook deze mogen niét naturalis
tisch zijn en ook niet te volkomen,
zij moeten al direct bij hun verschij
nen alle mogelijke medewerking in
roepen van de aanschouwer. Dit is
een wezenlijk kenmerk: de pop speelt,
maar de toeschouwer speelt even
sterk mee, daardoor boeit dat alles zo.
Het theatertje heeft zijn eigen orga
nisme, dat van dé pop, en wordt ge
heel als zodanig aanvaard; dat men
„vergeet, dat hét poppen zijn", be
wijst, dat men cr geen levende men
sen in wil zien; dan zou men zich
bedrogen voelen, de beste" marionet
zou dan de slechtste blijken.
Zou het toneel iets van mario
netten kunnen leren of, omgekeerd,
hebt u iets'aan het toneel?
Er valt natuurlijk altijd te leren.
Maar marionettenspel is een geheel
aparte kunst, met geheel andere mo
gelijkheden, die, jammer genoeg, nog
niet geheel onderkend worden, tiet
biedt prachtige kansen, juist aan een
kunstrichting welke wij in deze tijd
zien ontstaan.
Het lijdt echter sterk aan zijn on
bekendheid en een wat duister ver
leden, ondanks.alles hceft.het tot nog
toe slecht kunnen gedijen maar het
is wel merkwaardig, dat in een land,
waar o.a. Der Golem ontstond, ook
het marionettenspel geliefd is. Voor
schrijvers, musici en tonelisten ligt
hier een prachtig gebied eii ik meen,
dat ik het spit wel een beetje heb
afgebeten.
Toewijding cn concentratie
MIJN vrouw en ik hebben altijd
"samengewerkt in alle opzichten,
zowel wat het maken der poppet], zij
kleedde ze aan, als liet spelen betreft,
Wij hebben ook lang een uitstekend
medespeelster gehad in Mej, Adama,
nu Mevrouw MauveAdama, die een
waardig opvolgster, heeft gevonden
in Mevr. KleinPosno. Wat onze
vierde speler hetreft, dat heeft nog
a! eens gewisseld: liet is een vak, dat
nogal wat toewijding en concentratie
eist. Moeilijk mag ik het niet noe
men: men leert liet vrij gauw of men
leert het nooit, het is een aanvoelen
en verder moet n:eu een beetje bij
dehand zijn.
Wat zijn nu uw verdere plan
nen en bedoelingen?
Ik zou wensen: een niet te groot
gezelschap, waarvan de leden elkaar
geheel zouden kunnen aanvullen, een
muzikaal medewerker, die zich zou
willen inwerken in de mogelijkheden
in dat opzicht, een zeer dankbare
taak. en dte zou voorzien in een grote
leemte in mijn werk. En die dit mis
schien wel zou weten op te voeren
tot een niet verwachte hoogte.
En dan: belangstelling van allen,
die tnij kunnen helpen, niet met toch
niet op te Volgen raad, maar met alle
mogelijke daad: tekst, muziek, artis
tieke hulpmiddelen, alle mogelijke
medewerking cn stimulans, waaraan
toe te voegen zou zijn: vooral een
goede zakelijke opzet. Ik ben over
tuigd. dat ik dan iets zou kunnen
schenken, dat blijvend kunstwaarde
heeft, ondanks de grote onvolko
menheden van nu, die niemand dui
delijker ziet dan ikzelf, ccn kunst
vorm die dan met recht voor ieder
,.een openbaring" zou kunnen zijn.
Tuchtrechter deelt strenge
straffen uit
Opnieuw is gebleken, dat in over
gangstijd tussen winteraardappel
en vroege aardappel dc prijsvoor-
schriften algemeen worden over
schreden. Kon in het vorige seizoen
het lange uitblijven van de vroege
aardappel als oorzaak worden ge
nomen, thans is de voorziening, al
dus deelt men ons van bevoegde
zijde mede, zo ruim, dat daartoe
geen aanleiding bestaat. Zelfs voor
zandaardappelen worden buitenspo
rig hoge prpzen gevraagd, die ver
boven het toegelaten maximum van
11 cent liggen. De kleiaardappelen,
die niet meer dan 12 cent per kilo
gram in de winkel rnogen kosten
„doen" hier en daar zelfs 2526
cent. Dit is meer dan het dubbele
van de toegestane prijs. Deze toe
gelaten aardappelprijs, waarin op
het ogenblik een overheidstoeslag
van ongeveer drie cent per kilo
gram is inbegrepen is alleszins
redelijk, zodat voor het berekenen
van zwarte prijzen geen enkele
verontschuldiging is te vinden. De
prijscontrole heeft de laatste tijd
krachtig ingegrepen en ruim 500
processen-verbaal opgemaakt tegen
aardappelhandelaren en telers,
waaronder ook enkele grote onder
nemingen en vcilingbesturen. Don
derdag jl. zijn te Rotterdam dc
eerste overtreders door de tucht
rechter voor de prijzen berecht. Be
halve enige winkeliers stonden twee
grossiers uit Rotterdam en Spijke-
nisse terecht. Beiden hadden aard
appels to duur ingekocht en ver
kocht, terwijl bovendien aan het
licht was gekomen, dat zij een on
juiste opgave van de door hen ont
vangen overheidstoeslag hadden
gedaan. De rechter achtte het ver
grijp zeer ernstig en veroordeelde
hen tot respectievelijk een boete
vari f 3.000,met verbeurdverkla
ring van de inbeslaggenomen voor
raad cn een boete van f 7.500,
De economische politierechter te
Rotterdam heeft te zelfdcr tijd
twee andere grossiers wegens het
zelfde misdrijf elk tot drie weken
gevangenisstraf veroordeeld.
Afscheid van de pugilisten
Maandagavond worden voor de
laatste keer in dit seizoen amateur
bokswedstrijden gehouden in Odeon.
Het programma vermeldt o.m.
Piet Diesen tegen de hnlf-zwa&rge-
wichtkampioen van N.-H. N. Kra
mer; F. van Kempen, wel terkam
pioen van Z.-H. tegen de kampioen
van N.-H. v. d. Busken; Ab de Wolf,
half-zwaargewichtkampioen van Z.-
H.. tegen Niemans. zwaargewicht
kampioen van N.-H.
Amerika's leger op de
Olympische Spelen
Het Amerikaanse lluia van
Afgevaardigden heeft zijn goed
keuring er aan gehecht, dat het
Amerikaanse leger 75.000 dol
lar uitgeeft voor de training
voor de Olympische Spelen
Een wel zeer boeiend programma
had Plipse voor het eerste concert
der Juni-serio samengesteld van
uitsluitend, werken van h ranse com
ponisten. Weliswaar kreeg men
eerst -echt-Franse klanken in De-
bussy's „Printemps" en Ravel's
piano-concert te horen, want Hym-,
ne a la Justice van AJbéric Mag-
nard waarmede het concert werd
geopend is ongetwijfeld een muzi
kaal bewogen stuk doch doet door
zijn instrumentatie en typisch geal
tereerde accord iele wel zeer sterk
Wagneriaans aan en de na de pauze-
uitgevoerde Variations Symphoni-
ques van César Franck bezitten
toch niet dat specifiek Franse ka
rakter als du muziek van de eerst
genoemde componisten, terwijl Paul
Du kas' „L/Apprenti Sorcier" een
min of méér Franckistisch accent
draagt. Niettemin zijn het uiterst
pakkende werken waarvan de rijk
dom van muzikale inventie immer
een grote aantrekkingskracht heeft.
De vertolking die Cor de Groot
van het piano-concert gaf kan men
niet volmaakter denken. Ravel
heeft eens gezegd: „men rnoet mijn
muziek niet interpreteren, het is
voldoende ze alleen maar te spelen".
En de Groot heeft ze alleen maar
gespeeld, d.w.z. hij heeft de toehoor
ders „spelenderwijze" de uiterst ge
raffineerde klankschoonheid van
deze meesterlijke muziek volkomen
doen ondergaan. Het klonk alles
grandioos, en niet minder Franck's
Symphonische Variaties die on
danks de negatie van een subjec
tieve visie eveneens een vituose uit
voering kregen.
De wijze waarop het orkest speel
de stemt tot grote voldoening. De
fraai verzorgde klank, de spontane
musiceervreugdfi zowel in de or
kestwerken hoe doorzichtig bij
voorbeeld klonk Debussy's composi
tie als in de begeleiding deden
meer vertrouwd en veelbelovend
aan. Het talrijke publiek, de
Schouwburg was geheel bezet, heeft
de solist (die een deel van het piano
concert als toegift moest geven) en
dirigent met een ovationeel applaus,
waarin hij terecht zijn orkest tel
kenmale betrok, duidelijk doen blij
ken. dat het dit zeer interessant
philharmonisch concert naar waar
de wist te schatten.
Herman van Bom.
Als de zon ons niet in de steek
Jaat en het vrouwelijk deel van Ne
derland dagelijks in zomerjurken
kan paraderen, bezorgt het regelma
tig" wassen van dc zomergarderobc
tengevolge van het karige, toch
reeds door de schoonmaak duchtig
aangesproken zeeprantsoen, ons veel
hoofdbrekens.
Hoe staat het met de zeep? Het is
vlak na de bevrijding heel wat be
ter geweest dan nu. Toen stuurde dc
SHAEFF ons in vrij ruime mate
zeep; men was bang voor het uitbre
ken %*an besmettelijke ziekten in het
zo lang van zeep verstoken gebleven
Holland, In 1945 werd de zeepver-
strekking al veel minder. Dit jaar
kan men tot cn met dc maand Juni
iedere 14 dagen een bonaanwijzing
voor zeep verwachten. Wat daarna
komt is in de schoot dor goden ver
borgen. al' hoopt men, dat het zeker
niet minder zal zijn dan vorig jaar.
Maar voor de grondstoffen der zeep
fabricage zijn wij nu eenmaal geheel
afhankelijk van aanvoer uit het bui
tenland. De benodigde chemicaliën
betrekken wij uit Frankrijk en Bel
gië; sommige daarvan worden ech
ter ook gebruikt bij de glasüabri-
cage. Vanzelfsprekend zijn deze
dikwijls heel moeilijk te krijgen.
Verder worden in zeep verwerkt
vaste vetten en oliën. Onze vettoe-
wijzingen voor 1947 zijn weliswaar
hoger dan die voor 1946 (resp.
155.000 ton en 103.000 ton), maar de
aankoopmogelijkheden lijken klei
ner. Verleden jaar hebben wij ook
slechts 80 procent van onze allocatie
op de wereldmarkt kunnen verove
ren. Deze toewijzingen omvatten ook
dc spijsvetten en voor de industrie
De Amerikaanse ambassadeur,
in Praag heeft bjj het Tsjechi
sche ministerie van buitenlandse
zaken formeel geprotesteerd te
gen. wat hij noemde een beledi
ging van president Truman in
een gedicht van de Tsjechische
dichter S. K. Neumann, dat ge
publiceerd is in het communis
tische weekblad Tvorba.
In het gedicht, waarin presi
dent Truman werd gekarakteri
seerd als een imperialist en
waarin stond: „we verafschu
wen alle dollarschurken", zal
Tsjechoslowakije vermoedelijk
ettelijke millioenen dollars kos
ten, want het werd gedrukt in
dezelfde week, dat Tsjecboslo-
wakije Amerika om een lening
van 40 millioen dollar had ge
vraagd.
benodigde vetten. Voor zeep hadden
vrij in het afgelopen jaar slechts een
hoeveelheid van 20.700 ton beschik
baar. Er werd 4,4 pond aan vetzuren
per hoofd der bevolking gedistri
bueerd tegen een hoeveelheid van
52.000 ton in 193839 met 10 pond
per hoofd der bevolking per jaar.
Met dit verbruik stond Nederland
vóór de oorlog als nummer twee op
de lijst der zeep verbruikende landen
ter wereld. De V.S. stonden als no.
1 op deze lijst, maar zelfs in dit
land van overvloed is op het ogen
blik do zeep schaars en, zolang de
slechte wereldvetpositic voortduurt,
zal zuinig omspringen met het ons
toegemeten rantsoen geboden blij
ven.
AT IETS komt o&$ dwazer
■L* voor dan dp kleren, die
wij een jaar of tien, twintig ge
leden droegen. Costuums uit
vroeger eeuwen kunnen vaak
onze bewondering opwekken,
de kleding van onze moeders
komt ons slechts belachelijk
voor En over een jaar of
tien zullen wij, wanneer wij een
modetijdschrift uit 1947 in han
den krijgen, ons met verbazing
afvragen-, of-wij er ook zo
dwaas hebben uil gezien.
Soms is de dwaasheid so
duidelijkdat wij nu al om een
pas ontworpen model kunnen
lachen. Wij stellen u hierbij
voor: een dansjurk in de vorm
van een ton. JaA,,robctonneau",
het is de officiële naam. Een
strak middel, een rok die ruim
om de heupen valt, maar tegen
elke logica in aan de onderkant
ineens heel nauw wordt, zodat
de draagster ziek slechts met de
allergrootste bekoedza amheid
kan voortbewegen. Een strom-
pelrok noemt men zoicis.
Om de tonvorm nog te accen
tueren, is de onderkant van de
japon overvloedig met bor
duursel mrslerd.
Hef spreekt vanzelf, dat bij
eni dergelijke rok cm bovenstuk hoort, dat dc draagster ook voor
allerlei problemen stelt. He aangeknipte, mouwtjes bedekken de
bovenarm, doch dc schouders zijn bloot. Hén ondoordachte beweging
en het geheel zakt nog verder naar beneden en dat kan toch nooit
de bedoeling van de ontwerpers zijn geweest.'
Wij nemen aan, dat het bovenstuk van een aantal baleinen is
voorzien, want anders zou het lijfje het geheel niet op zijn plaats
blijven ziften! Wij benijden de (rouwe modeslavin, die in deze jurk
naar een feest gaat, rricf. Hel. best ka71 zij heel rustig blijven zitten,
of zich in bedachtzaam tempo voortbewegen, Wij kunnen ons al
thans niet voorstellen, welke dans in deze jurk zou kunnen worden
uitgevoerd
r\ EZE TIJD is niet pro-
zaïsch, want telkens
hoor je van dromen, die
uitkomen jong ent eisjes-
dromen die werkelijkheid
wordenWij zullen er u
i'an twee vertellen, twee
zeer uiteenlopende dro
men, maar die beide
hef droomstertje rfelukkig
hebben gemaakt.
De eerste droom is van
'n piepjong Engels vrouw
tje, dat een dezer dagen
in het huwelijk trad, om
dat de man - die zij vier
jaren geleden ontmoette
woord heeft gehouden. Zij
heet Shirley Morris, en
haa bruidsfoto besloeg in
de. Daily Herald twéé ko
lom breedte en meer dart
15 centimeter hoogte*
„Vier jaar geledenver
telde zij aan de jonge
vrouw van d" krant, „toen
ik nog fnaar een piepkui
ken van veertien jaar was
en als kapstersleerlïnge
werkte, ontmoette Ut een
soldaatje van achttien,
Steve Galleen Ameri
kaanWij werden verliefd
op elkaar en ik nam hem
mee naar mijn moeder. Die
vertelde hem onmiddellijk,
dat we allebei nog veel te
jong waren, om ons te bin-
den, maar zei: „Me
vrouw, zodra ik na de oor
log het geld bij elkaar heb
om de mooiste bruidsja
pon te kopendie er ie
krijgen is, zal ik Shirley
en u telegraferenen dan
trouwen w*i. Tot dat ogen
blik blijven Shirley cn ik
gewone goeie vrienden!"
Wij bleven goeie vrienden,
en meer niet. Maar verle
den maand komt er een
telegram uit Nor-walk,
Connecticut, en daarin
stond BRUIDSJAPON IS
ER. NU NOG SHIRLEY
ZELVE EN ALLES IS
O.K. STOP. STEVE
de liefste man van de we
reld. Wij zijn zielsgeluk
kig!"
Deze. is gedroomd door
een long New Yorks meis
je met een zorgelijk uiter
lijk, een knap snoetje,
maar een snoetje, dat
nooit lachteZij heet Car
men del Ore}ice, is nog
geen zestien, had het ver
leden maand nog dood
armen nu verdient zij in
eens minimaal 750 gulden
Bekroond met dc hoogste onder
scheiding te Cannes, gekozen als
derde „Film van de Maand", deed
de film „The lost weekend" veel j
verwachten. j
Nu, de verwachtingen worder.
niet beschaamd: het is een film met j
grote kwaliteiten, op verschillend
gebied. De makers: Charles Brac-
ket en regisseur Eilly Wilder, al j
bekend van „Ninotsjka", „Blauw-
baards achtste vrouw" en „Five
graves to Cairo", geven met een j
minimum aan dialoog en groot beel- j
dend vermogen het verhaal van een 1
jong en talentx'ot schrijver, die in
perioden van onmacht tot schrij- j
vend realiseren wat hem voor de
geest zweeft, een stimulans zoekt j
in de drank, aanvankelijk echter al j
spoedig aan de drank raakt, erger
en erger, tot hij, na een delirium-
aanval, zelfmoord wil plegen.
Zijn broer en zijn meisje trachten
vergeefs hem van zijn bezetenheid
voor alcohol te genezen. Nu en dan
lukt het hun wel hem enige dagen
van het drinken af te houden, maar
telkens vervalt hij weer tot de oude
kwaal. Bij het begin van de film
heeft Don (de drinker) juist tien
dagen lang niet gedronken en zijn
broer (Wiek) stelt voor een iang
weekend naar buiten te gaan, hei
melijk hopend dat de rust en de
gezonde natuur de weerstand van
de patiënt verder zullen versterken.
Op het laatste moment voor het
vertrek weigert Don echter mee te
pracht en service voor ogen va*,
h^t romantische Venetie: alleen d®
knoflook geur ontbreekt nog om da
idylle volkomen te maken.
Viaggo de nozze huwelijks
reis. is het wachtwoord, dat alle
poorten ontsluit: gondel- én hotel-
prijzen dalen op dit paroolmet
50 'r' cn ook zonder het gelukzalige
einde, dat beide gelieven wacht, zou
men gaarne deze methode eens wil
len proberen, om zonder de thans
moeilijk verkrijgbare lira s eoa
snoepreisje te maken naar nee
land van liefde en bel canto.
Rex Harrison verricht wonderen
met zijn onverstoorbare lachje ea
men verbaast zich niet, - dat tieza
acteur het sinds dit verjaarde pro-,
duet tol de astrale hoogte hee*t ge
bracht, waarop hij nu troont..
Oei!!! gaat het door de zaal, nog
voordat de film, die „The Seven
Sinners" heet, goed cn wel begon
nen is. Doch Hollywood wenst ons
niet lang in het onzekere te laten
en we hebben reeds een formele
knokpartij te pakken als de bekende
opsomming van namen aan ons oog
voorbij is getrokken.
De tijd van „Dc Blauwe Engel",
Marocco" en van Joseph von Stern
berg schijnt wel tot het verleden te
behoren. Om Marleentje moet ge
knokt worden, is het niet door cow
boys. dan door zeelui en what a
shame door een kleinzoon van
een admiraal, die zelfs met haar
de vamp van de havenkroegen
wil trouwen. Natuurlijk heeft Mar
leentje een te goede inborst --
blanke pit in ruwe bolster om de
carrière van dc toekomstige admi
raal (John Wayne) te vernietigen,
maar voordat zij als een echt vrouw-
tjesdier, met lange, slanke benen en
een kruising van een slangenhuid en
een korhoenkraag om de hals in de
armen van een verlopen scheeps
dokter met een ongeschoren gezicht
en uit dc film is gestapt, hebben we
ons hart op kunnen halen aan een
knokpartij, zo grondig en zo reëel
als men nooit in werkelijkheid en
zelden in een film te zien krijgt.
Ray Milland en Jane Wyman als de
dronkaard Dort Birman en zijn ver
loofde, die voor zijn redding blijft
strijden.
gaan, voorgevende dat hij tijdens
de afwezigheid van zijn broer zal
trachten een flink eind op te schie
ten met dc roman, die hij zich ai
zo "lang voorstelt tc schrijven.
Nauwelijks alleen thuis achterge
bleven, krijgt Don ccn lievige aan
val van drankzucht. Als een beze
tene zoekt hij het huis af naar fles
sen, die hij listig verborgen denkt te
hebben, maar die broer Wick even
listig gevonden heeft en verwijderd.
En dan zien wc en meesterlijk is
het verfilmd, hoc Don dc drie
weekend dagen doorbrengt, steeds
feller drinkend, in kroegen en thuis,
hoe hij in oen café ccn tasje steelt
van een meisje, als hü zijn rekening
niet kan betalen.
In een prachtige climax beeldt de
camera het steeds rampzaliger en
eenzamer worden van dc patiënt,
tot hij tenslotte, na de delirium-
aanval naar zijn revolver grijpt.
Logisch zou het geweest zijn als
deze hem uit zijn lijden had verlost,
maar Amerika gebood een „happy
ending" cn dat maakt het slot van
de film zwak. want men slaagóe er
niet in dc plotselinge ommekeer na
een slap praatje van dc verloofde)
aannemelijk te maken.
Ray Millard (Don) beeldt de be
zetenheid van het verlangen naar
drank prachtig cn op indrukwek
kende wijze uit en verdient de roem
die hij zich niet deze .unieke creatie
verwierf, ten volle.
STOP" Pal daar bovenop
kwam een cheque voor
lucht passage naar New-
York en 'ik vloog naar
hem toe. Inderdaad: de
mooiste bruidsjapon, die
ik mij had durven dromen,
wachtfe me. Steve en ik
trouwden, en nu heb ik va.
der en moeder per radio
mogen toespreken en ik
heb ze kunnen zeggen:
„Mams en- paps: al mijn
dromen z"n uitgekomen!
De japon as de mooiste
van keel Amerika, en de
man die hem voor mij bij
elkaar heeft gespaardis
per week; zomaarincens,
omdat de echtgenote van
een damestijd schrift-eige
naar haar toevallig in een
bus zag zitten en bij zich
zelf dacht: „Die'zou ik
weieens willen laten foto
graferen." NaT"haar con
fer feit sel gereproduceerd
was. liep het rans storm
van allerlei fotografen
Je "ersten, die ervan pro
fiteerden waren de dokter
en de tandarts der familie
Del Orefice. want die had
den beiilen grote rekenin
gen bij haar staan. De be
schrijvingen van CarmenV;
schoonheid zijn bepaald
lyrisch, omdat zij een
glo ed 11 ieu w schoon ft eids-
ideaal vertegenwoordigt,
of liever: omdat er op
grond van haar schoon
heid 'n gloednieuw schoon
heidsideaal is ontstaan, Zij
heeft dc lange ledematen
van dc modellen van Mo-
digliani (een groot schil
der). schrijft de een; zij
heeft de eenvoudige gratie
van de vrouwen van Bot
ticelli (de grote renaissan
cist) schrijft dc ander', zij
heeft niets van dc uitda
gende, vervelende brutali
teit. van de oppervlakkige
Amerikaanse pin-up-girls,
verklaart een derde.
Carmen's moeder, zelve
dienstertje in een New
YorJcse cafetaria, verklaar
de aan opdringerig kran
tenvolk: „Onze droom is
verwezenlijkt. Als de dok
ter en alle anderen, dia
geld. van ons inoefen heb
ben, betaald- zijn, kan Car
men hard gaan si ader en
voor bullel-dansercs, want
dat heeft zij altijd het
liefst gr wild. Er wordt al
van Hollywood ge fluts-
terd, maar daar komt. niets
van in. Ik blijf in mijn
baa itje en Carmen gaal
hary aan het werk, >m
als cij eens per treek
ar is kunnen uitrekken en
tegen elkaar kunnen gf'in
to eken, zijn wii al geluk
kig gcnupg. Daarmee ».s
onze droom verwezen
lijk l!"
Huwelijksreis
Mcrle Ober on doet in Arena ge
zellig ongemakkelijk als het nou
veau riche geworden arme, een
zame meisje. Achttien millioen
pond heeft ze plots geërfd en onmid
dellijk wordt een felle jacht op haar
ingezet door een meute van chan
teurs en chaperonnes, die eensklaps
ontdekt hebben, familie van de be
geerde buit te zijn.
Met ontroerende onhandigheid
slaat ze zich door alle avonturen
heen naar het begeerde einddoel;
dc dorpsdokter, de enige, die haar
niet trouwen wilde, juist om haar
millioenen.
Maar daar is Italië goed voor;
het kJeurenprorcdé van de film
tovert ons en hun al dc geijkte
Een gelukkig toeval bracht, in de
dagen, dat hier bijzondere aandacht
wordt gevraagd voor het roclasse-
ringswer'k, in Capitool een film op
het doek, die dit, ook in Frankrijk
bestaande probleem, op treffende
wijze belicht. -
„Le Carrefour des enfants perdus"
(Het huis' der verloren kinderen) ia
de naam van een verbeterhuis voor
misdadig aangelegde jongens, maar
geen gevangenisachtig tuchtschool,
Jean Victor, dc leider van het in
ternaat, zelf opgevoed in zo'n kin-
dcrhcl, zoals er in Frankrijk vele
schijnen te zijn, of te z$n geweest,
heeft zich als levensideaal gesteld
misdadige knapen volgens een
menswaardig systeem te reeïasse-
ren.
Regisseur Leo Joannon laat ons,
aan de hand van een scenario van
Stephane Pisella, nu zien hoe de
100 „enfants perdus" reageren op
het nieuwe opvoedingssysteem, dat
hun een veel grotere vrijheid biedt.
Aanvankelijk maken de jongens
nogal eens misbruik van het ver
trouwen, dat de leider in hen stelt
cn het komt zelfs zover, dat er on
der aanvoering van een zeer moei
lijke jongen, Jarisse genaamd, een
opstand uitbreekt, waarbij alles
kort en klein geslagen wordt.
Maar tenslotte weet de sterke en
menselijke directeur na 'n gewaag-'
dc proef, waarbij hij alle jongens
vrij in de stad liefdacligheidsloten
laat verkopen (en allemaal komen
ze netjes het geld afdragen) een
betere geest te kweken en in een
nieuw tehuis dat zii.zelf opbouwen,
blijkt Jean Victor's systeem uit
stekend te voldoen, want eensge
zind binden de jongens de strijd aan
met een louche individu, een soort
zwarte handelaar, die hen bij hun
werk hinderen wil, omdat hij óp het
terrein van het internaat geheime
bergplaatsen voor zijn waren heeft.
Het spel der acteurs is eigenlijk
veel geloofwaardiger dan de ge
schiedenis zelf. Serge Réggiani b.v.
maakt van Jarrisse, de opstandige*
moeilijke jongen met kennelijke
leidersgaven, een prachtige creatie.
Ook René Dary is als Jean Victor,
dc idealistische reclasseerder, goed
en aanvaardbaar. Behoudens enkele
zwakkere delen een voortreffelijke
film.
'ZATERDAG 7 JUNI, Tenge
volge van hevige winden en slagre
gens kunnen hoog opgroeiende vas
te planten cn andere siergewassen
in dc tuin tegen de grond slaan of
zelfs af knakken. Daarom is hét no
dig, dat dergelijke planten reeds tij
dig in .de zomer worden voorzien
van stevige stokken, waarbij ze ge
regeld worden opgebonden. Mrn
utichle hiermede niet totdat de
stormschade reeds een feit is gewor
den. Zowel de hoge Heleniums als
RiddersporenHerfst-Asters, Stok
rozen, Zonnrb>ocmcn cn Dahlia's
komen er voor in aanmerking.
Het. opbinden moet echter niet i<>
strak geschieden. De hoofdzaak is,
dat de planten voldoende steun brij.
gen en niet gaan overhangen- Men
verzuim'- ook niet om de klimplan
ten langs can muur gc.egefd te btij-
ven aanbinden S. L.
Scène uit: Het huis der verloren
kinderen, links dc hoofdrolspeler.
Serge Reggliani,
Byrnes gaat onthullingen
doen
James F. Byrnes, de voormalige
Amerikaanse minister van bulten*
landsc zaken, is bezig een boek te
schrijven over hetgeen zich bil de
vredesbesprekingen, die sinds dé
conferentie der Grote Drie te Yalta
hebben plaats gevonden, „achter da
schermen" heeft afgespeeld. HiS
maakt daarbij gebruik van steno
grafische aantekeningen betreffen
de vertrouwelijke bijeenkomsten,
waaraan door Stalin, Churchill en
andere wereldleiders werd de el ga*
nomen.