MARIONETTENSPEL JH een verfijnde, hoofse kunst Dromen die uitkomen lij Jan Weiland vertelt over zijn werk en streven Hoe staat liet met de zeep? Een dame als een ton twee voorbeelden Bijna verdronken in bet glas i Medewerkers gevraagd SilSi - I Aardappelprijs op drift Philharm. Orkest Grandioos pianospel Een duur gedicht Meesterlijk verfilmde bezetenheid ,The Lost weekend' in Lutusca "'V 1 Luxor The seven sinners De bruidsjapon en de betaalde rekening Arena Capitol Het liuis der verloren kinderen Saterdag 7 Juni 1947 ....toen bleek ons, welk een verras sende bewegel ij kite i d in de ledema ten te brengen was.... HET Jan Welland, de schilder dichter en marionettenkunste naar, die hier kortgeleden zo succes vol een voorstelling gaf met zijn ma rionettentheater, hebben wij eens een praatje gemaakt. Hoe bent U er eigenlijk toe ge komen? vroegen we. Het zal in '34 geweest zijn. dat mijn vrouw een ..sierpop" maakte, waarvoor ik de houten kop sneed; toen ons bleek welk een verrassende bewegelijkheid in de ledematen te brengen was hing hij al spoedig aan draadjes en een speelgestel. 't Was voor mij een ontdekking. Met enkele popjes gaven wij onze eerste „voor stelling" in de huiselijke kring, zon der erg waren wij marionettenspelers geworden, het heeft ons niet meer losgelaten. Dat is dus nogal eenvoudig en gemakkelijk gegaan! Kun je denken. Als ik alles van te voren had geweten had ik zeker niet de moed gehad er aan te beginnen en achteraf begrijp ik nog niet, hoe wij het hebben klaargespeeld. Er is een lange weg tussen een popje, dat zo heel even wel aardig is en een boeiende voorstelling van zo wat twee uur mcl zo iets hachelijks als een troep aller eigenzinnigstc acteurs aan draden die kunnen breken en verwarren, en dat ook meermalen doen, op een toneel van twee meter breedte, en met een accomodate die moet kun nen worden vervoerd en in enkele uren opgebouwd en die van alle mogelijke bedenksels aan elkaar hangt. Eindeloos is het aantal proefnemingen en mislukkingen geweest en leergeld hebben wij wel betaald. Wij hebben alles even laten betijen en met mijn vrouw samen heb ik toen om te beginnen een volledig kin derprogramma in elkander gezet. We hebben hiermee het vak geleerd, zo dat wij kort voor de oorlóg ook een grote-mensen-programma klaar had den, waarmede wij nog enige opvoe ringen hebben gegeven, o.a. voor de R'damse Kunstkring. De ontvangst daarvan was zeer gunstig, maar de oorlog maakte voorlopig een eind aan alles. Hoe liet in de oorlog ging TOEN dc oorlogskansen keerden, ik was n.l. aanvankelijk niet zo erg optimistisch dienaangaande, schreef ik een nieuw spel, waarvoor ook het speelmateriaal ontstond. In 1D44 gaven wij huisvoorstellin- gen. zeer dankbaar werk ondanks alle moeilijkheden. En wel sportief ook: eenmaal is de bekende heer Feenstra ons op het spoor geweest en zijn wij met theater en al ondergedoken, maar het gevaar is afgewend. Mijn Sankt Joris was nu niet direct Deutsch- freundlich In April '45 zijn wij 14 dagen van huis verdreven geweest en is ons theatertje voor een groot deel spoor- HJ „Ik snijd de poppen, mijn vrouw kleedt zc" loos verdwenen. Van 't nieuwe spel kon nu niets komen, maar in '46 had den wij weer een kinderprogramma klaar en in Febr, '47 speelden wij weer voor volwassenen. Misschien spelen wij aanstaand seizoen ons nieuwe spel: „Peter de Gruwelijke". Hoe. gaat dat toe met liet schrij ven van een stuk?" vragen we. Spel en poppen ontstaan zowat gelijktijdig in wisselwerking, eigen lijk is zo'n spel nooit klaar, er wordt altijd maar weer aan gesnoeid en ver anderd, het is wel ideaal zo'n groei proces en menig auteur zou graag zo werken, bij onberekenbaar materiaal als marionetten is het haast niet an ders mogelijk, Wat zijn uw opvattingen om trent zo'n spel? Niet realistisch HET marionettenspel kan beslist niet realistisch zijn, Hamlet zou desnoods kunnen, maar Op Hoop van Zegen zeker niet. Humor en satire vinden er hun grote kansen, maar vooral moet worden uitgegaan van de eïgen „aandoenlijkheid" van de marionetten, men moet ze in al hun hulpeloosheid weten te hangen aan hun eigen noodlotsdraden, zij zijn dan sterk verwant aan al liet levende, maar artistiek volkomen verantwoord. Niet alleen uw spel, maar ook uw poppen moeten daar dus aan vol doen! Ook deze mogen niét naturalis tisch zijn en ook niet te volkomen, zij moeten al direct bij hun verschij nen alle mogelijke medewerking in roepen van de aanschouwer. Dit is een wezenlijk kenmerk: de pop speelt, maar de toeschouwer speelt even sterk mee, daardoor boeit dat alles zo. Het theatertje heeft zijn eigen orga nisme, dat van dé pop, en wordt ge heel als zodanig aanvaard; dat men „vergeet, dat hét poppen zijn", be wijst, dat men cr geen levende men sen in wil zien; dan zou men zich bedrogen voelen, de beste" marionet zou dan de slechtste blijken. Zou het toneel iets van mario netten kunnen leren of, omgekeerd, hebt u iets'aan het toneel? Er valt natuurlijk altijd te leren. Maar marionettenspel is een geheel aparte kunst, met geheel andere mo gelijkheden, die, jammer genoeg, nog niet geheel onderkend worden, tiet biedt prachtige kansen, juist aan een kunstrichting welke wij in deze tijd zien ontstaan. Het lijdt echter sterk aan zijn on bekendheid en een wat duister ver leden, ondanks.alles hceft.het tot nog toe slecht kunnen gedijen maar het is wel merkwaardig, dat in een land, waar o.a. Der Golem ontstond, ook het marionettenspel geliefd is. Voor schrijvers, musici en tonelisten ligt hier een prachtig gebied eii ik meen, dat ik het spit wel een beetje heb afgebeten. Toewijding cn concentratie MIJN vrouw en ik hebben altijd "samengewerkt in alle opzichten, zowel wat het maken der poppet], zij kleedde ze aan, als liet spelen betreft, Wij hebben ook lang een uitstekend medespeelster gehad in Mej, Adama, nu Mevrouw MauveAdama, die een waardig opvolgster, heeft gevonden in Mevr. KleinPosno. Wat onze vierde speler hetreft, dat heeft nog a! eens gewisseld: liet is een vak, dat nogal wat toewijding en concentratie eist. Moeilijk mag ik het niet noe men: men leert liet vrij gauw of men leert het nooit, het is een aanvoelen en verder moet n:eu een beetje bij dehand zijn. Wat zijn nu uw verdere plan nen en bedoelingen? Ik zou wensen: een niet te groot gezelschap, waarvan de leden elkaar geheel zouden kunnen aanvullen, een muzikaal medewerker, die zich zou willen inwerken in de mogelijkheden in dat opzicht, een zeer dankbare taak. en dte zou voorzien in een grote leemte in mijn werk. En die dit mis schien wel zou weten op te voeren tot een niet verwachte hoogte. En dan: belangstelling van allen, die tnij kunnen helpen, niet met toch niet op te Volgen raad, maar met alle mogelijke daad: tekst, muziek, artis tieke hulpmiddelen, alle mogelijke medewerking cn stimulans, waaraan toe te voegen zou zijn: vooral een goede zakelijke opzet. Ik ben over tuigd. dat ik dan iets zou kunnen schenken, dat blijvend kunstwaarde heeft, ondanks de grote onvolko menheden van nu, die niemand dui delijker ziet dan ikzelf, ccn kunst vorm die dan met recht voor ieder ,.een openbaring" zou kunnen zijn. Tuchtrechter deelt strenge straffen uit Opnieuw is gebleken, dat in over gangstijd tussen winteraardappel en vroege aardappel dc prijsvoor- schriften algemeen worden over schreden. Kon in het vorige seizoen het lange uitblijven van de vroege aardappel als oorzaak worden ge nomen, thans is de voorziening, al dus deelt men ons van bevoegde zijde mede, zo ruim, dat daartoe geen aanleiding bestaat. Zelfs voor zandaardappelen worden buitenspo rig hoge prpzen gevraagd, die ver boven het toegelaten maximum van 11 cent liggen. De kleiaardappelen, die niet meer dan 12 cent per kilo gram in de winkel rnogen kosten „doen" hier en daar zelfs 2526 cent. Dit is meer dan het dubbele van de toegestane prijs. Deze toe gelaten aardappelprijs, waarin op het ogenblik een overheidstoeslag van ongeveer drie cent per kilo gram is inbegrepen is alleszins redelijk, zodat voor het berekenen van zwarte prijzen geen enkele verontschuldiging is te vinden. De prijscontrole heeft de laatste tijd krachtig ingegrepen en ruim 500 processen-verbaal opgemaakt tegen aardappelhandelaren en telers, waaronder ook enkele grote onder nemingen en vcilingbesturen. Don derdag jl. zijn te Rotterdam dc eerste overtreders door de tucht rechter voor de prijzen berecht. Be halve enige winkeliers stonden twee grossiers uit Rotterdam en Spijke- nisse terecht. Beiden hadden aard appels to duur ingekocht en ver kocht, terwijl bovendien aan het licht was gekomen, dat zij een on juiste opgave van de door hen ont vangen overheidstoeslag hadden gedaan. De rechter achtte het ver grijp zeer ernstig en veroordeelde hen tot respectievelijk een boete vari f 3.000,met verbeurdverkla ring van de inbeslaggenomen voor raad cn een boete van f 7.500, De economische politierechter te Rotterdam heeft te zelfdcr tijd twee andere grossiers wegens het zelfde misdrijf elk tot drie weken gevangenisstraf veroordeeld. Afscheid van de pugilisten Maandagavond worden voor de laatste keer in dit seizoen amateur bokswedstrijden gehouden in Odeon. Het programma vermeldt o.m. Piet Diesen tegen de hnlf-zwa&rge- wichtkampioen van N.-H. N. Kra mer; F. van Kempen, wel terkam pioen van Z.-H. tegen de kampioen van N.-H. v. d. Busken; Ab de Wolf, half-zwaargewichtkampioen van Z.- H.. tegen Niemans. zwaargewicht kampioen van N.-H. Amerika's leger op de Olympische Spelen Het Amerikaanse lluia van Afgevaardigden heeft zijn goed keuring er aan gehecht, dat het Amerikaanse leger 75.000 dol lar uitgeeft voor de training voor de Olympische Spelen Een wel zeer boeiend programma had Plipse voor het eerste concert der Juni-serio samengesteld van uitsluitend, werken van h ranse com ponisten. Weliswaar kreeg men eerst -echt-Franse klanken in De- bussy's „Printemps" en Ravel's piano-concert te horen, want Hym-, ne a la Justice van AJbéric Mag- nard waarmede het concert werd geopend is ongetwijfeld een muzi kaal bewogen stuk doch doet door zijn instrumentatie en typisch geal tereerde accord iele wel zeer sterk Wagneriaans aan en de na de pauze- uitgevoerde Variations Symphoni- ques van César Franck bezitten toch niet dat specifiek Franse ka rakter als du muziek van de eerst genoemde componisten, terwijl Paul Du kas' „L/Apprenti Sorcier" een min of méér Franckistisch accent draagt. Niettemin zijn het uiterst pakkende werken waarvan de rijk dom van muzikale inventie immer een grote aantrekkingskracht heeft. De vertolking die Cor de Groot van het piano-concert gaf kan men niet volmaakter denken. Ravel heeft eens gezegd: „men rnoet mijn muziek niet interpreteren, het is voldoende ze alleen maar te spelen". En de Groot heeft ze alleen maar gespeeld, d.w.z. hij heeft de toehoor ders „spelenderwijze" de uiterst ge raffineerde klankschoonheid van deze meesterlijke muziek volkomen doen ondergaan. Het klonk alles grandioos, en niet minder Franck's Symphonische Variaties die on danks de negatie van een subjec tieve visie eveneens een vituose uit voering kregen. De wijze waarop het orkest speel de stemt tot grote voldoening. De fraai verzorgde klank, de spontane musiceervreugdfi zowel in de or kestwerken hoe doorzichtig bij voorbeeld klonk Debussy's composi tie als in de begeleiding deden meer vertrouwd en veelbelovend aan. Het talrijke publiek, de Schouwburg was geheel bezet, heeft de solist (die een deel van het piano concert als toegift moest geven) en dirigent met een ovationeel applaus, waarin hij terecht zijn orkest tel kenmale betrok, duidelijk doen blij ken. dat het dit zeer interessant philharmonisch concert naar waar de wist te schatten. Herman van Bom. Als de zon ons niet in de steek Jaat en het vrouwelijk deel van Ne derland dagelijks in zomerjurken kan paraderen, bezorgt het regelma tig" wassen van dc zomergarderobc tengevolge van het karige, toch reeds door de schoonmaak duchtig aangesproken zeeprantsoen, ons veel hoofdbrekens. Hoe staat het met de zeep? Het is vlak na de bevrijding heel wat be ter geweest dan nu. Toen stuurde dc SHAEFF ons in vrij ruime mate zeep; men was bang voor het uitbre ken %*an besmettelijke ziekten in het zo lang van zeep verstoken gebleven Holland, In 1945 werd de zeepver- strekking al veel minder. Dit jaar kan men tot cn met dc maand Juni iedere 14 dagen een bonaanwijzing voor zeep verwachten. Wat daarna komt is in de schoot dor goden ver borgen. al' hoopt men, dat het zeker niet minder zal zijn dan vorig jaar. Maar voor de grondstoffen der zeep fabricage zijn wij nu eenmaal geheel afhankelijk van aanvoer uit het bui tenland. De benodigde chemicaliën betrekken wij uit Frankrijk en Bel gië; sommige daarvan worden ech ter ook gebruikt bij de glasüabri- cage. Vanzelfsprekend zijn deze dikwijls heel moeilijk te krijgen. Verder worden in zeep verwerkt vaste vetten en oliën. Onze vettoe- wijzingen voor 1947 zijn weliswaar hoger dan die voor 1946 (resp. 155.000 ton en 103.000 ton), maar de aankoopmogelijkheden lijken klei ner. Verleden jaar hebben wij ook slechts 80 procent van onze allocatie op de wereldmarkt kunnen verove ren. Deze toewijzingen omvatten ook dc spijsvetten en voor de industrie De Amerikaanse ambassadeur, in Praag heeft bjj het Tsjechi sche ministerie van buitenlandse zaken formeel geprotesteerd te gen. wat hij noemde een beledi ging van president Truman in een gedicht van de Tsjechische dichter S. K. Neumann, dat ge publiceerd is in het communis tische weekblad Tvorba. In het gedicht, waarin presi dent Truman werd gekarakteri seerd als een imperialist en waarin stond: „we verafschu wen alle dollarschurken", zal Tsjechoslowakije vermoedelijk ettelijke millioenen dollars kos ten, want het werd gedrukt in dezelfde week, dat Tsjecboslo- wakije Amerika om een lening van 40 millioen dollar had ge vraagd. benodigde vetten. Voor zeep hadden vrij in het afgelopen jaar slechts een hoeveelheid van 20.700 ton beschik baar. Er werd 4,4 pond aan vetzuren per hoofd der bevolking gedistri bueerd tegen een hoeveelheid van 52.000 ton in 193839 met 10 pond per hoofd der bevolking per jaar. Met dit verbruik stond Nederland vóór de oorlog als nummer twee op de lijst der zeep verbruikende landen ter wereld. De V.S. stonden als no. 1 op deze lijst, maar zelfs in dit land van overvloed is op het ogen blik do zeep schaars en, zolang de slechte wereldvetpositic voortduurt, zal zuinig omspringen met het ons toegemeten rantsoen geboden blij ven. AT IETS komt o&$ dwazer ■L* voor dan dp kleren, die wij een jaar of tien, twintig ge leden droegen. Costuums uit vroeger eeuwen kunnen vaak onze bewondering opwekken, de kleding van onze moeders komt ons slechts belachelijk voor En over een jaar of tien zullen wij, wanneer wij een modetijdschrift uit 1947 in han den krijgen, ons met verbazing afvragen-, of-wij er ook zo dwaas hebben uil gezien. Soms is de dwaasheid so duidelijkdat wij nu al om een pas ontworpen model kunnen lachen. Wij stellen u hierbij voor: een dansjurk in de vorm van een ton. JaA,,robctonneau", het is de officiële naam. Een strak middel, een rok die ruim om de heupen valt, maar tegen elke logica in aan de onderkant ineens heel nauw wordt, zodat de draagster ziek slechts met de allergrootste bekoedza amheid kan voortbewegen. Een strom- pelrok noemt men zoicis. Om de tonvorm nog te accen tueren, is de onderkant van de japon overvloedig met bor duursel mrslerd. Hef spreekt vanzelf, dat bij eni dergelijke rok cm bovenstuk hoort, dat dc draagster ook voor allerlei problemen stelt. He aangeknipte, mouwtjes bedekken de bovenarm, doch dc schouders zijn bloot. Hén ondoordachte beweging en het geheel zakt nog verder naar beneden en dat kan toch nooit de bedoeling van de ontwerpers zijn geweest.' Wij nemen aan, dat het bovenstuk van een aantal baleinen is voorzien, want anders zou het lijfje het geheel niet op zijn plaats blijven ziften! Wij benijden de (rouwe modeslavin, die in deze jurk naar een feest gaat, rricf. Hel. best ka71 zij heel rustig blijven zitten, of zich in bedachtzaam tempo voortbewegen, Wij kunnen ons al thans niet voorstellen, welke dans in deze jurk zou kunnen worden uitgevoerd r\ EZE TIJD is niet pro- zaïsch, want telkens hoor je van dromen, die uitkomen jong ent eisjes- dromen die werkelijkheid wordenWij zullen er u i'an twee vertellen, twee zeer uiteenlopende dro men, maar die beide hef droomstertje rfelukkig hebben gemaakt. De eerste droom is van 'n piepjong Engels vrouw tje, dat een dezer dagen in het huwelijk trad, om dat de man - die zij vier jaren geleden ontmoette woord heeft gehouden. Zij heet Shirley Morris, en haa bruidsfoto besloeg in de. Daily Herald twéé ko lom breedte en meer dart 15 centimeter hoogte* „Vier jaar geledenver telde zij aan de jonge vrouw van d" krant, „toen ik nog fnaar een piepkui ken van veertien jaar was en als kapstersleerlïnge werkte, ontmoette Ut een soldaatje van achttien, Steve Galleen Ameri kaanWij werden verliefd op elkaar en ik nam hem mee naar mijn moeder. Die vertelde hem onmiddellijk, dat we allebei nog veel te jong waren, om ons te bin- den, maar zei: „Me vrouw, zodra ik na de oor log het geld bij elkaar heb om de mooiste bruidsja pon te kopendie er ie krijgen is, zal ik Shirley en u telegraferenen dan trouwen w*i. Tot dat ogen blik blijven Shirley cn ik gewone goeie vrienden!" Wij bleven goeie vrienden, en meer niet. Maar verle den maand komt er een telegram uit Nor-walk, Connecticut, en daarin stond BRUIDSJAPON IS ER. NU NOG SHIRLEY ZELVE EN ALLES IS O.K. STOP. STEVE de liefste man van de we reld. Wij zijn zielsgeluk kig!" Deze. is gedroomd door een long New Yorks meis je met een zorgelijk uiter lijk, een knap snoetje, maar een snoetje, dat nooit lachteZij heet Car men del Ore}ice, is nog geen zestien, had het ver leden maand nog dood armen nu verdient zij in eens minimaal 750 gulden Bekroond met dc hoogste onder scheiding te Cannes, gekozen als derde „Film van de Maand", deed de film „The lost weekend" veel j verwachten. j Nu, de verwachtingen worder. niet beschaamd: het is een film met j grote kwaliteiten, op verschillend gebied. De makers: Charles Brac- ket en regisseur Eilly Wilder, al j bekend van „Ninotsjka", „Blauw- baards achtste vrouw" en „Five graves to Cairo", geven met een j minimum aan dialoog en groot beel- j dend vermogen het verhaal van een 1 jong en talentx'ot schrijver, die in perioden van onmacht tot schrij- j vend realiseren wat hem voor de geest zweeft, een stimulans zoekt j in de drank, aanvankelijk echter al j spoedig aan de drank raakt, erger en erger, tot hij, na een delirium- aanval, zelfmoord wil plegen. Zijn broer en zijn meisje trachten vergeefs hem van zijn bezetenheid voor alcohol te genezen. Nu en dan lukt het hun wel hem enige dagen van het drinken af te houden, maar telkens vervalt hij weer tot de oude kwaal. Bij het begin van de film heeft Don (de drinker) juist tien dagen lang niet gedronken en zijn broer (Wiek) stelt voor een iang weekend naar buiten te gaan, hei melijk hopend dat de rust en de gezonde natuur de weerstand van de patiënt verder zullen versterken. Op het laatste moment voor het vertrek weigert Don echter mee te pracht en service voor ogen va*, h^t romantische Venetie: alleen d® knoflook geur ontbreekt nog om da idylle volkomen te maken. Viaggo de nozze huwelijks reis. is het wachtwoord, dat alle poorten ontsluit: gondel- én hotel- prijzen dalen op dit paroolmet 50 'r' cn ook zonder het gelukzalige einde, dat beide gelieven wacht, zou men gaarne deze methode eens wil len proberen, om zonder de thans moeilijk verkrijgbare lira s eoa snoepreisje te maken naar nee land van liefde en bel canto. Rex Harrison verricht wonderen met zijn onverstoorbare lachje ea men verbaast zich niet, - dat tieza acteur het sinds dit verjaarde pro-, duet tol de astrale hoogte hee*t ge bracht, waarop hij nu troont.. Oei!!! gaat het door de zaal, nog voordat de film, die „The Seven Sinners" heet, goed cn wel begon nen is. Doch Hollywood wenst ons niet lang in het onzekere te laten en we hebben reeds een formele knokpartij te pakken als de bekende opsomming van namen aan ons oog voorbij is getrokken. De tijd van „Dc Blauwe Engel", Marocco" en van Joseph von Stern berg schijnt wel tot het verleden te behoren. Om Marleentje moet ge knokt worden, is het niet door cow boys. dan door zeelui en what a shame door een kleinzoon van een admiraal, die zelfs met haar de vamp van de havenkroegen wil trouwen. Natuurlijk heeft Mar leentje een te goede inborst -- blanke pit in ruwe bolster om de carrière van dc toekomstige admi raal (John Wayne) te vernietigen, maar voordat zij als een echt vrouw- tjesdier, met lange, slanke benen en een kruising van een slangenhuid en een korhoenkraag om de hals in de armen van een verlopen scheeps dokter met een ongeschoren gezicht en uit dc film is gestapt, hebben we ons hart op kunnen halen aan een knokpartij, zo grondig en zo reëel als men nooit in werkelijkheid en zelden in een film te zien krijgt. Ray Milland en Jane Wyman als de dronkaard Dort Birman en zijn ver loofde, die voor zijn redding blijft strijden. gaan, voorgevende dat hij tijdens de afwezigheid van zijn broer zal trachten een flink eind op te schie ten met dc roman, die hij zich ai zo "lang voorstelt tc schrijven. Nauwelijks alleen thuis achterge bleven, krijgt Don ccn lievige aan val van drankzucht. Als een beze tene zoekt hij het huis af naar fles sen, die hij listig verborgen denkt te hebben, maar die broer Wick even listig gevonden heeft en verwijderd. En dan zien wc en meesterlijk is het verfilmd, hoc Don dc drie weekend dagen doorbrengt, steeds feller drinkend, in kroegen en thuis, hoe hij in oen café ccn tasje steelt van een meisje, als hü zijn rekening niet kan betalen. In een prachtige climax beeldt de camera het steeds rampzaliger en eenzamer worden van dc patiënt, tot hij tenslotte, na de delirium- aanval naar zijn revolver grijpt. Logisch zou het geweest zijn als deze hem uit zijn lijden had verlost, maar Amerika gebood een „happy ending" cn dat maakt het slot van de film zwak. want men slaagóe er niet in dc plotselinge ommekeer na een slap praatje van dc verloofde) aannemelijk te maken. Ray Millard (Don) beeldt de be zetenheid van het verlangen naar drank prachtig cn op indrukwek kende wijze uit en verdient de roem die hij zich niet deze .unieke creatie verwierf, ten volle. STOP" Pal daar bovenop kwam een cheque voor lucht passage naar New- York en 'ik vloog naar hem toe. Inderdaad: de mooiste bruidsjapon, die ik mij had durven dromen, wachtfe me. Steve en ik trouwden, en nu heb ik va. der en moeder per radio mogen toespreken en ik heb ze kunnen zeggen: „Mams en- paps: al mijn dromen z"n uitgekomen! De japon as de mooiste van keel Amerika, en de man die hem voor mij bij elkaar heeft gespaardis per week; zomaarincens, omdat de echtgenote van een damestijd schrift-eige naar haar toevallig in een bus zag zitten en bij zich zelf dacht: „Die'zou ik weieens willen laten foto graferen." NaT"haar con fer feit sel gereproduceerd was. liep het rans storm van allerlei fotografen Je "ersten, die ervan pro fiteerden waren de dokter en de tandarts der familie Del Orefice. want die had den beiilen grote rekenin gen bij haar staan. De be schrijvingen van CarmenV; schoonheid zijn bepaald lyrisch, omdat zij een glo ed 11 ieu w schoon ft eids- ideaal vertegenwoordigt, of liever: omdat er op grond van haar schoon heid 'n gloednieuw schoon heidsideaal is ontstaan, Zij heeft dc lange ledematen van dc modellen van Mo- digliani (een groot schil der). schrijft de een; zij heeft de eenvoudige gratie van de vrouwen van Bot ticelli (de grote renaissan cist) schrijft dc ander', zij heeft niets van dc uitda gende, vervelende brutali teit. van de oppervlakkige Amerikaanse pin-up-girls, verklaart een derde. Carmen's moeder, zelve dienstertje in een New YorJcse cafetaria, verklaar de aan opdringerig kran tenvolk: „Onze droom is verwezenlijkt. Als de dok ter en alle anderen, dia geld. van ons inoefen heb ben, betaald- zijn, kan Car men hard gaan si ader en voor bullel-dansercs, want dat heeft zij altijd het liefst gr wild. Er wordt al van Hollywood ge fluts- terd, maar daar komt. niets van in. Ik blijf in mijn baa itje en Carmen gaal hary aan het werk, >m als cij eens per treek ar is kunnen uitrekken en tegen elkaar kunnen gf'in to eken, zijn wii al geluk kig gcnupg. Daarmee ».s onze droom verwezen lijk l!" Huwelijksreis Mcrle Ober on doet in Arena ge zellig ongemakkelijk als het nou veau riche geworden arme, een zame meisje. Achttien millioen pond heeft ze plots geërfd en onmid dellijk wordt een felle jacht op haar ingezet door een meute van chan teurs en chaperonnes, die eensklaps ontdekt hebben, familie van de be geerde buit te zijn. Met ontroerende onhandigheid slaat ze zich door alle avonturen heen naar het begeerde einddoel; dc dorpsdokter, de enige, die haar niet trouwen wilde, juist om haar millioenen. Maar daar is Italië goed voor; het kJeurenprorcdé van de film tovert ons en hun al dc geijkte Een gelukkig toeval bracht, in de dagen, dat hier bijzondere aandacht wordt gevraagd voor het roclasse- ringswer'k, in Capitool een film op het doek, die dit, ook in Frankrijk bestaande probleem, op treffende wijze belicht. - „Le Carrefour des enfants perdus" (Het huis' der verloren kinderen) ia de naam van een verbeterhuis voor misdadig aangelegde jongens, maar geen gevangenisachtig tuchtschool, Jean Victor, dc leider van het in ternaat, zelf opgevoed in zo'n kin- dcrhcl, zoals er in Frankrijk vele schijnen te zijn, of te z$n geweest, heeft zich als levensideaal gesteld misdadige knapen volgens een menswaardig systeem te reeïasse- ren. Regisseur Leo Joannon laat ons, aan de hand van een scenario van Stephane Pisella, nu zien hoe de 100 „enfants perdus" reageren op het nieuwe opvoedingssysteem, dat hun een veel grotere vrijheid biedt. Aanvankelijk maken de jongens nogal eens misbruik van het ver trouwen, dat de leider in hen stelt cn het komt zelfs zover, dat er on der aanvoering van een zeer moei lijke jongen, Jarisse genaamd, een opstand uitbreekt, waarbij alles kort en klein geslagen wordt. Maar tenslotte weet de sterke en menselijke directeur na 'n gewaag-' dc proef, waarbij hij alle jongens vrij in de stad liefdacligheidsloten laat verkopen (en allemaal komen ze netjes het geld afdragen) een betere geest te kweken en in een nieuw tehuis dat zii.zelf opbouwen, blijkt Jean Victor's systeem uit stekend te voldoen, want eensge zind binden de jongens de strijd aan met een louche individu, een soort zwarte handelaar, die hen bij hun werk hinderen wil, omdat hij óp het terrein van het internaat geheime bergplaatsen voor zijn waren heeft. Het spel der acteurs is eigenlijk veel geloofwaardiger dan de ge schiedenis zelf. Serge Réggiani b.v. maakt van Jarrisse, de opstandige* moeilijke jongen met kennelijke leidersgaven, een prachtige creatie. Ook René Dary is als Jean Victor, dc idealistische reclasseerder, goed en aanvaardbaar. Behoudens enkele zwakkere delen een voortreffelijke film. 'ZATERDAG 7 JUNI, Tenge volge van hevige winden en slagre gens kunnen hoog opgroeiende vas te planten cn andere siergewassen in dc tuin tegen de grond slaan of zelfs af knakken. Daarom is hét no dig, dat dergelijke planten reeds tij dig in .de zomer worden voorzien van stevige stokken, waarbij ze ge regeld worden opgebonden. Mrn utichle hiermede niet totdat de stormschade reeds een feit is gewor den. Zowel de hoge Heleniums als RiddersporenHerfst-Asters, Stok rozen, Zonnrb>ocmcn cn Dahlia's komen er voor in aanmerking. Het. opbinden moet echter niet i<> strak geschieden. De hoofdzaak is, dat de planten voldoende steun brij. gen en niet gaan overhangen- Men verzuim'- ook niet om de klimplan ten langs can muur gc.egefd te btij- ven aanbinden S. L. Scène uit: Het huis der verloren kinderen, links dc hoofdrolspeler. Serge Reggliani, Byrnes gaat onthullingen doen James F. Byrnes, de voormalige Amerikaanse minister van bulten* landsc zaken, is bezig een boek te schrijven over hetgeen zich bil de vredesbesprekingen, die sinds dé conferentie der Grote Drie te Yalta hebben plaats gevonden, „achter da schermen" heeft afgespeeld. HiS maakt daarbij gebruik van steno grafische aantekeningen betreffen de vertrouwelijke bijeenkomsten, waaraan door Stalin, Churchill en andere wereldleiders werd de el ga* nomen.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Rotterdamsch Parool / De Schiedammer | 1947 | | pagina 7