Uncle Sams wetboek kent geen ras
Dr. J, van den Tempel heden
70 jaar
Duitslands halfvolwassenen
Engeland zendt Nederland
geen oorlogstuig meer
Architect Fledderus in Amerika XV
Maar een neger is toch
maar een neger
Probleemdat om een
oplossing schreeuwt
JJrijj-1',
•wSfgfc: - -
r
I
Land en volk zijn hem
veel verschuldigd
Kort bestek (slot)
Gesprekken met
een S.S.-er
Hötitiecechtee
Opleidings faciliteiten in Verre Oosten
eveneens stopgezet
Vele vragen in het
Lagerhuis
Vrijdag 1 Augustus 1947
3
Het ia nog geen twee maanden geleden, dat in
Greenville South Caroline de neger. Wille Earl,
gelyncht ia. De daders werden door vele getuigen her
kend en gearresteerd. Begin van deze maand is de
uitspraak van de jury gevallen. Voor het zover «ïwara,
verhief zich rechter James Botert Martin en sprak de
jury toe. Hij wees er met nadruk op, dat de Ameri
kaanse wet geen rassen kent. Iedere burger, onver
schillig de kleur, heeft gelijke rechten, Ilier was een
moord bedreven. Een bewust voorbereide daad uit
rassenhaat. De jury mocht geen rekening houden met
plaatselijke gewoonten, belangen of verhoudingen en
ook de angst voor represailles op eigen persoon niet
in het geding brengen. De leden hadden maar één
taak: aan de hand van de wet hun mening tut te spre
ken over het schuldig o£ niet schuldig van de moor
denaars.
„Ik vod mc lekker,."
DE jury ging in de raadkamer, beraadslaagde niet
lang en sprak een „onschuldig" uit. En'de aange
klaagde R. C. Hurd, die door de negen andere aan
geklaagden geïdentificeerd was als de man die Earles
hoofd doorschoten had, brulde door de rechtszaal: „Ik
voel me lekker, Ik kreeg recht".
In de jury was een plaatselijke winkelier en
een advocaat Hadden zij een „schuldig" uitge
sproken, ze hadden hun winkel wel kunnen
sluiten of hun praktijk opheffen. Verder leven
in. dat zuidelijke plaatsje zou hun onmogelijk
zijn gemaakt en zo was het met vele andere ju
ryleden.
.Ik rijd met een ouderling van. de Methodistische
Kerk naar Ocean-Grove N. J. Dat is een kleine bad
plaats tussen twee lagunes, bereik
baar over een landtong. Die landtong
is afgesloten door een groot hek en
dat hek is 's Zondags dicht, want de
Zondag dient geheiligd te worden
door d« zeer christelijke bewoners
van het plaatsje en daarom mag cr
Zondags geen auto rijden. Op dat
hek staat met grote letters: „Gaat
tot mijn poorten in met -lof; met lof
zang in het Koninkrijk der Heme
len".
Ik bewonder de villa van de ouder
ling; de plaats zelf en'zeg, dat het
een fijn stadje is. Ja, zegt hij, wer
kelijk een ideaal stadje, permanent
verblijf van Joden en negers is er
niet toegestaan
Later blijkt me, dat hier, als op
véle plaatsen in Amerika, een for
mule in de verkoopcontracten en
huurcontracten is opgenomen, die
luidt, dat een. toekomstige eigenaar
of huurder van een woonhuis van
Caucasisch ras moet zijn. Caucaslsch
is een ander woord voor Arisch,
wist TJ dat?
„Anders" dan de blanken
WEER later reis ik van Chicago
naar Cincinatti. Op het station
van Cincinatti neem ik afscheid van
een zwarte professor aan éen College
in het Zuiden, waarmede ik genoege-
lyk heb geboomd. Hij vertelt mij
van de oneindig moeilijke weg, die
de zwarte Amerikanen hebben te
gaan, maar hij is een man van veel
begrip. Het overgrote deel van de
negers in Amerika is „anders" dan
de blanken, zegt hij. Neem een door
snee néger, zet hem voor een tafel
met een probleem om op te lossen.
Tien tegen één dat hij, als je terug
komt, over zijn probleem in slaap is
gevallen. Maar omdat hij „anders" is,
anders spreekt, denkt, handelt, is er
toch geen reden om hem buiten de
Amerikaanse gemeenschap te slui
ten. Dar verlaat hij mij met een:
„Good luck for your devastaded
country", en voegt zlcli bij het ge
zelschap zwarte wegwerkers, man
nen, vrouwen en kinderen, dat in een
wachtkamer met het bordje „Kleur
lingen" erop, wacht. Want Cincinatti
ligt op de grens van twee,werelden.
Werelden van meer en minder dis
criminatie.
Zuidelijk, over de Ohio, ligt Ken
tucky. Even later vindt, een vreemd
ritueel plaats. De conducteur brult
„negros" en duimt naar de trein,
waar voorin een paar oude spoorwa
gens zijn. De negers begeven zich
naar dat deel van de trein en zullen
eerst weer voet In blank gezelschap
zetten, als in omgekeerde richting de
trein de Ohio weer passeert.
Een muur
EEN paar dagen tevoren heb ik
dooi Hastingsstreet in'Detroit
gewandeld en ben daar door de
vijandige houding van de ne
gers tot een overhaaste aftocht
gedwongen. Want in Detroit is de vijandschap tussen
de rassen zo erg, dat er in 1943 bij een botsing tussen
de rassen meer dan vierendertig werden gedood en
ruim duizend gewond.
De scheiding tussen de rassen wordt daar wel
bijzonder getypeerd door een twee meter hoge
muur, een. kilometer lang, die door een bouw'
ondernemer In 1941 werd neergezet langs zijn
complex, om de bewoners van zijn huizen voor
het uitzicht op huizen waar negers in wonen te
behoeden.
In Detroit discussiëren over neger-huisvesting is als
debateren over religieuze problemen, zegt Edgecomb,
de directeur van Volkshuisvesting, je komt er niet uit
Denk heus maar niet, dat je mensen in Detroit impo
neert met het tekort van 30.000 huizen in Rotterdam,
Zelf hebben ze er 60.000 tekort en 70.000 zijn bijna on
bewoonbaar. Maar het slechtste zijn de negers er aan
toe. Want als ze zelf willen beginnen te bouwen, is er
altijd wel weer de beroemde Caucasische formule die
a at belet. In de Ford- en General Motorstad Dearborn
is het geen enkele neger toegestaan een huis te bezit
ten of te huren. En zo leven ze voort In achterbuurten
en krotten, betalen 30 tot 50% meer huur dan blanken
in betere buurten. In het huis dat ik voor U tekende
slapen tien tot twaalf kinderen in een kamer.
Zo tobt Amerika door met zijn neger-probleem, dat
om een oplossing schreeuwt, maar waar geen oplos
sing voor is. En laten wij, Hollanders, de laatsten zijn
om de Amerikanen dit te verwijten. Want in 1619,
toen de Amerikanen uitzagen naar goedkope arbeids
krachten voor hun plantages, kwamen met een Hol
lands oorlogsschip een paar slimme Hollandse koop
lieden met hun handelswaar naar James town. Deze
„handelswaar" was een 20-tal negers, en wij Hollan
ders hebben dus de grondslagen gelegd voor een van
de grootste problemen in de geschiedenis van een
natie. Een probleem, dat waarschijnlijk alleen door
assimilatie opgelost kan worden en dat dus een. taak
voor vader Tijd is, maar waarvan ik de eerste verblij
dende tekenen op de parkbanken van Central Park in
New York City al heb gezien. Rein H. Fledderus.
I MUI 'l W
Wielrennen
Scberens wil overrijden
Geen prijs stellend op '-en titel,
welke sommigen hem betwisten,
heeft Jef Scbcrens, de nieuwe
sprinfkatnpioen Lij dc profs, een
brief geschreven aan bet bestour
van de Union Cyclis'e Internatio
nale, zo meldt „La Dernjcie Heure".
In deze-brief verklaart hij zich
bereid opnieuw te rijden om het
wereldkampioenschap, en wel in
September a.s. te Narijs-
Deze houding, waartoe niets hem
noopt aangez en hij zijn titel op
volkomen eerlijke wijze verkregen
heeft, Is ongetwijfeld zeer sportief.
Maar of de U.C.I, in het voorstel
zal willen en kunnen treden is de
vraag-
Boksen
Joe LouisJoe Walcott
in November
Joe Louis zal op 14 November te
New York over tien *onden bok
sen tegen Joe Walcott, die door de
National Boxing Association num
mer één geplaatst is op de lijst der
titelprctendenten. De titel zal even
wel niet op het spel staan, hetgeen
moet toegeschreven worden aan bet
feit dat naar de algemens overtui
ging in Amerika momentcel geen
enkele zwaargewicht in aanmerking
komt voor een strijd om het we
reldkampioenschap.
Joe Walcott is een negerbokser
uit New Jersey. Hij had verleden
jaar op punten verloren van Joey
Maxim en van Elmer Ray, voor
welke nederlagen hij echter later op
overtuigende wijze revanche heeft
genomen. Men kent hem echter
geen serieuze kansen toe tegen Joe
Louis die minstens een Uasse beter
wordt geacht.
SchneiderNolle om de
vlieggewiclitlitel
De vlieggewichttitcl, die töt voor
kort geen houder had, omdat er
geen professional bokser in Neder
land was die het vlicggewicht haal
de, ging een maand geleden in han-
dan van Hannes Schneider over. Op
12 Augustus a.s. zal deze zijn titel
in Zaandam verdedigen tegen de
Bantamkampioen van Nederland, de
Hagenaar Nolte, in een gevecht van
15 ronden over 3 minuten.
Demonstratie voor Nederl.
consulaat te New-York
Honderdvijftig personen hebben
gisteren volgens A.P., met borden
gedemonstreerd voor het Nederland
se consulaat-generaal te New York.
Geëist werd de Amerikaanse wape
nen en de in Amerika geoefende Ne
derlandse soldaten niet te gebruiken
in het conflict tussen Nederland en
de Indonesische Republiek. Boven
dien werd Amerika gevraagd geen
verdere lening te verstrekken, waar
door de Nederlanders hun campagne
zouden kunnen uitbreiden.
VRIJDAG 1 AUGUSTUS. Twee
bekends bestrijdingsmiddelen, die
met succes tegen diverse rupsen,
aardvloaien en sommige kevers kun
nen worden gebruikt, zijn de „Der-
ris-" en de „D.D.T. praeparaten" zo
als Gesarol. De Derris is een Indisch
product en van zuiver plantaardige
oorsprong. De D.D-T. praeparaten
zijn van chemische sam&nsl ng, AL
le twee zijn in de tuinbouwhandel
verkrijgbaarBij de aanschaffing leze
men zorgvuldig de gebruiksaanwij
zing. Er zijn praeparaten die in op
geloste toestand worden gespoten en
anderen, waarmede wordt gestoven-
Voorts houde men er rekening mede,
dat deze stoffen giftig zijn voor bijen.
Daarom pleegt men do bomen of
planten tijdens de bloei niet te be
spuiten eh ook niet met het poeder
te bestuiven. S. L.
tl EN der coryfeeën van het Ne-
derlandse socialisme wordt he
den 70 jaar: doctor Jan van den
Tempel, ex-minister. Naast de zeer
hartelijke gelukwensen, mogen hem
enkele regelen worden gewijd, die
de gelukwensen onderstrepen.
Van den Tempels werkzaamheden
hebben hoofdzakelijk gelegen te
Amsterdam en in de residentie,
maar de oorsprong en de prikkel,
om zich op sociaal terrein te be
kwamen. zijn van heel ergens an
ders gekomen: hy was oorspronke
lijk een Willemstadse jongen uit
een huisschildersfamilie.
Huisschilders verdienden In Van
den Tempels jonge jaren weinig:
bij een werkweek van 67 uren
maakte hij niet meer dan 20 cent
per uur; daarom, dat hij zijn ge
dachten en zijn energie begon te
wijden aan de sociale verbeteringen
van het leven zijner vakgenoten
en energie had l.ij, want anders had
hij naast zijn drukke vak-bézighe-
den niet de acte tekenen DO ge
haald.
Van den Tempel trok met zijn
broer naar Amsterdam en organi
seerde daar in de jaren 1899 en 1900
de schilders-beweging en haar be-
kendgeworden staking; de staking
werd verloren, maar de beweging
en Van den Tempel hadden elkaar
gevonden; telkens kreeg een jaartal
een nieuwe toevoeging. In '06 be
noemde men hem tot le secretaris
van het jonge verbond van vakver
enigingen hij zou het blijven tot
1918; in 1910 werd hij lid van de
Amsterdamse gemeenteraad hy
zou het blijven tot 1932; in 1911 be
haalde hij het diploma MO staat
huishoudkunde het zou er niet
bij blijven, want het werd gevolgd
door) zijn enorm hard werken, de
leeftijd van zeventig' jaar mogen
bereiken. HB zij er van overtuigd,
dat de gelukwensen, die hem van
deze ztfde bereiken, niet alleen har
telijk, doch ook eerbiedig z\}n: land,
volk en beweging hebben veel aan
hem te danken en zij willen dit bij
deze gaarne openlijk erkennen en
uitspreken.
Jonge banketbakkers
winnen prijzen
Op de drukbezochte sluitingsavond
van de vakcursus voor banketbak
kers van bet VBOB, werden aan de
volgende leerlingen prijzen uitge
reikt:
Maandagavondcursus: le prijs: P.
H. Gros, 2e pr: C. Schippers; 2c cur
sus: le pr: N. Stumpel, 2e pr: P. Si-
noo; Woensdagavond le cursus: le
pr: R. Delwei, 2e pr: w. A. Plaisier;
2e cursus: le pr: G. Baggerman, 2e
pr: A.Rademaker; 3e cl-sus: le pr:
X. Vcrhoeff, 2e pr: K. Tom. Donder
dagavond, le cursus: le pr: H. Vrij-
moet, 2e pr: G. Versluis: 2e cursus:
le pr: J. Boef, 2e pr. M. Degenkamp.
door het dito-diploma Staatsinrich
ting in 1913. In 1915 werd hij lid
van de Tweede Kamer hij zou dit
24 jaar volhouden!
Altijd werken
In 1921 begon h(j, naast al zijn
andere drukke werkzaamheden, op
44-jarige leeftijd de colleges te vol
gen aan de Rotterdamse Handels
hogeschool, om er in 1927 hij
werd toen 50 jaar te promoveren,
nog wel: met lof te promoveren tot
doctor op een proefschrift over
Macht en Economische Wet.
Onderwijl was Van den Tempel
ook lid van de Provinciale Staten
van Noord-Holland geworden, had
zitting in allerlei regeringscommis
sies en studie-commissies, 'schreef
boeken, en, in z'n „vrije uren" ook
nog een roman, Jacqueline Mijn-
lief; we moeten eerlijkheidshalve
bekennen, dat we die roman nooit
hebben gelezen, dus daar kunnen
wij nlels van vertellen.
In het rampspoedjaar 1939 werd
Van den Tempel benoemd tot mi
nister van Sociale Zaken; hij week
1940 met het kabinet mee uit
naar Londen en ontpopte zich daar
als een van de koppigste volhouders
en ondersteuners van het Neder
landse verzet tegen de Duitse over
weldiger, Op Knightsbridge, waar
hij in de oorlogsjaren woonde, vie
len soms 60 vliegende bommen per
etmaal, maar Van den Tempel dook
nooit onder in een schuilkelder,
„hij had er geen tijd voor", want
hij schreef, buiten de bestuurlijke
beslommeringen om, een paar boe
ken. o.m. „Keep the lamps burning"
(Houdt uw lampen brandende) groot j
opzien baarde, na zijn terugkeer,
zijn beleldsoverzicht „Nederland in j
Londen".
Alle andere dingen zijn nog vers,
o.a. ook zijn houding inzake de ex-
premier De Geer,
Van den Tempel heeft, ln weer- Dr. J. v. d. TEMPEL,
wil van, (of misschien wel: juist I beminnelijk mens en nijver socialist.
(Van onze speciale verslaggever)
De nacht ln Duitsland Is troosteloos. Vrtfwel alle straten z0rt donker,
behalve die, waarop het geallieerde verkeer zjjn weg zoekt. Men moet
nl. kolen besparen en uit de brokken van huizen straalt geen licht, omdat
nog overal de venstergaten geblindeerd zijn. Een buitenlander die Z(jn
weg Jangs het puin zoekt, overvalt een mistroostigheid, die zelfs niet
door het jengelend orgel van een kermis wordt verjaagd.
lleisch und verschiedencn Hollandi-
schen GemQsen. Juist de dig voor
mijn aankomst zijn Nederland en de
Britse bezetters het eens geworden
over groenteleveranlies en met uit
roeptekens kondigen de Duitse ho
tels on groentehandelaren (bij wie
alles op de bon is) de komst van
Hollandse groenten aan. Wat ik ten
slotte op het bord krijg Js werkelijk
met geen pen te beschrijven^ en met
geen vork te eten. Een eierdopje
macaroni, waarop een ui-sausje ligt.
gedompeld in wat vleesslierten (mis
schien zijn het wel darmen geweest)
met een schoteltje sla. waar de krop
kennelijk nog aanzit Dit alles wordt
geflankeerd door een glas bier, dat
gekleurd water met zoetstof, zonder
alcohol blijkt te zijn, of een glas li
monade, waarbij het slechtste oor
logssurrogaat nog een wijntje te
noemen kan zijn. Als ik mijn neus
optrek, na enige vergeefse pogingen
om de glibberige substantie naar
binnen te werken, werpt hij zich met
smaak op het tweede prakje en slikt
het gulzig naar binnen.
De weg terug
Dan gaan we naar zijn kamer, er
gens in een verrumeerde wijk, waar
ik moet bukken als de deur open
gaat. Een morsig „rnkdel", een Poolse
soldatenbruid, schudt me de hand en
wijst me een voorwerp, dat ze stoel
noemt, doch waarin ik geen stoel kan
ontdekken. Dc wanden bestaan uit
opgestapelde stenen, zonder cement,
die af en toe de kamer inrollen, als
er buiten iemand tegen leunt. Het
ameublement bestaat uit een tafel,
twee stoelen en een bed. In een
keukentje Is er dan nog wat ander
gerei, waarvan de blinkende Solin-
ger-messen me het meest opvallen
de man werkt immers in Solingen!
Nog een uur lang spuit de jonge ke-
rel zijn verwarde denkbeelden, die
niet eens de moeite waard zijn om
hier te worden neergeschreven. Ik
wi] hopen, dat hij een uitzondering
betekent. Dan sta ik op. na alle dran
ken te hebben afgeweerd. Ik moet
maar gauw schrijven en mijn adres
sturen, dan krijg ik een mooi eetbe
stek. Want met Hollanders heeft hij
het zo goed kunnen vinden. ..Schöne
Leute"!.... Arm Brussel, zielig Luik.
Als allen zo hun „weg terug" be
wandelen, ziet het er donker uit. En
al zitten alle SS-officieren nog vast,
dergelijke knapen kunnen in hun ar
geloosheid nog veel vernietigen. En
hier helpt geen „handleiding tot
hu isk amerdem ocratie".
Een jonge Duitser, de enige die
me terloops bekende in de Hitler-
jeugd te hebben gezeten, wat ik
trouwens kon zien aan zijn zwarte
korte broek, hielp me op het goede
pad en luchtte zijn humor nog door
te zeggen, dat ik via die-en-die-straat
op de Adolf Hitlerplatz zou komen.
Toen ik by die naam de wenkbrau
wen omhoog trok. sloeg hy zich te
gen het voorhoofd en bedacht zich:
Ach wie heiszt er jetzt.... Ah ja.
Graf Adolfplatz, en in een adem
daarop: De Engelsen hebben „der
Adolf" tot graaf bevorderd, omdat
het hem zo „wunderoar" gelukt is
Duitsland kapot te maken.
Zo zijn alle namen uit de Nazi
periode vervangen door menselijker
klanken, al weet nog niet iedere
Duitser hoe het eigenlijk nu heet.
Leuk is het, als men soms wat mij
twee maal overkwam in een café
zit en op het bestek een hakenkruis-
je aantreft. Toen ik daar een keer
op wees antwoordde de waard, dat
hij dat alleen hongerige gasten gaf:
dan hadden ze al gegeten en gedron
ken zeer voordelig bij de schrale
rantsoenering.
Overigens zijn dit de enige mopjes,
die ik vernam. Men heeft geen lust
tot „tappen". Zelfs de galgenhumor
ontbreekt, waar onze donkore dagen
zo rijk aan waren en men heeft niet
de moed over de Engelsen een
„Spasz" te verkopen, omdat de angst
voor het „verlinken" er nog inzit.
Een jeugdkamp
Als ik de volgende dag in een
Volkswagen, die getuigt van de
Duitse ondernemingslust al gaat
thans alles naar het buitenland
langs de brede autobahn naar Solin
gen snel, geniet ik van het prachtige
Duitsland, welks natuur nauwelijks
te overtreffen zal zijn. Veel is er ge
spaard gebleven van de kleine dorp
jes diep in de dalen of hoog tegen
de hellingen.
Onderweg stoppen we bij een
jeugdkamp: een groot Katholiek
kam peercentrum, waar we kunnen
kennismaken met jeugd en leiders.
We zien de jonge frisse knapen al
lerlei werkzaamheden verrichten,
die het kamperen met zich mee
brengt. Men vertelt ons, dat vooral
de kerk in het Duitsland van heden
zich inspant de jeugd in het spoor te
brengen. Dat kost moeite en geld.
Velen zijn nL ontworteld en vergif
tigd door de nrzi-ideologie, maar
door het constant waakzaam blijven,
zal het wel gaan. Aan de andere
kant proberen de Communisten een
soort eenheidsorganisatie tot stand
te brengen, die nog niet sterk staal
omdat de ouders zo langzamerhand
van „eenheidszaken" de maag vol
hebben. Het probleem van de on
grijpbare jeugd is echter schrikba
rend en veel zal men nog moeten
doen om het jeugdwerk (ook het
jeugdherbergwerk) op poten'te zet
ten. Maar het begin is er en de eer
ste ronde schijnt „gewonnen". We
helpen het de wilskrachtige leiders
wensen en gaan weer verder.
Bij Keulen nadert het einddoel
van de reis: trieste stad met bergen
puin rondom de Dom. de gehaven
de glorie van West-Duitsland. Op de
treinrit daarheen, raken we in ge
sprok met een Duitse jongeman uit
Solingen. Als het ijs gebroken is, ver
telt hij SS-er te zijn geweest, te heb
ben gevochten aan Oost-, Zuid- on
Westfront. Hij kwam er toe, omdat
iedereen ging vechten, zijn vrienden
en familieleden en hoewel zijn
ouders het hem verboden, voegde
hif zich bij dc elitcschoolers. Dit
zelfde woord gebruik ik tegc.i hem.
Hij is verwonderd. Schooiers? Het
was het algemeen erkende Duitse
keurcorps, zoals in Holland dc mari
niers. Maar dat waron mensen, al
vochten ze als leeuwen, vertel ik.
Dat waren de SS-ers ook, beweert
hij, maar ze offerden alles en vroe
gen daarom ook alles, tot het on
menselijke toe. eerlijk toegegeven. We
worden het niet eens, als hij zegt, dat
het oneerlijk is, een strijder in de
rug te knallen, zoals hem gebeurde
in Rusland. Sluipmoord noemt hij
het. Ik heb er het woord „verzet"
voor. Ik laat het maar. om deze
jongeling, die geenszins kwaad is. te
zuiveren van geest Dat is ondoen
lijk en verspilling van energie.
Grappig is zijn opmerking, dat hij
ook in Holland is geweest: Ja, hij
heeft in Brussel lekker gedronken
en in Luik gevoetbald. „Mooi Hol
land". Ook geografisch corrigeer ik
hem niet. want hij mocht nog eens
zin krijgen om het werkelijke Hol
land te bezoeken.
Kelder-restaurant
In Keulen, de op drie na zwaarst
getroffen stad van de Heimat, leidt
hy mij rond, verlokt door een paar
sigaretten en hij toont zich in alles
bereid. Ik moet zelfs mee in een
restaurant, d.w.z. in de kelders, van
wat eens het grootste restaurant was,
waar ik met tegenzin, van zijn bon
Kattenmepper
Dierenvrienden en in het bijzon
der de poeszuchtigen zouden gril
len van afgrijzen bij het zien van
deze Hubertus, dc kattenmepper, ea
het horen ven zijn wrede streek.
Duivendienaren door dik en dun
daarentegen zullen, ofschoon Hu
bertus* misdaad stellig verfoeiend,
toch wel enig begrip hebben voor
zijn laf vergryp, want wie aan hun
duifjes komt staat hen naar het le
ven.
Nu is het bekend dat katten niet
lief zijn voor duiven. Menige dui-
venvnend ken ik, die begint te
grommen en te sissen als hij een
poes rond de til ziet sluipen. Die
mensen héten katten, als kippen
boeren vossen, als een man ..zijn
medeminnaar
Zie nu tot welke excessen deze
poesenwrevel kon komen by een
man als Hubertus, die zijn dagen
doodde met uitrekenen hoe hij rond
moest komen met f 19,75 steun en
het liefhebben en verzorgen van zijn
duiven en doffers.
Het duivenhok van deze beklaag
de bevond zich op zolder, en toen
de man op een ochtend buurmana
poes op het kozijn van het zolder
raam zag liggen loeren naar zijn
vogels, sloop hij op de tenen nader
bij en mikte het raam dicht. HQ
moet dit wel heel behoedzaam ge
daan hebben, want een kat laat rich
met zo licht verschalken, maar deze
arme poes kwam klem te zitten
tussen raam rand en kozijn.
Toen was het voor Hubertus een
klein kunstje het weerloze beest af
te ranselen met een stok.
Volgens buurvrouw Jansje deed
hy dat zo grondig dat de poes over
leed.
Hubertus heette dat hier ter zit-
ng te liegen. Geen sprake van dat
hy de poes doodgeranseld had. zei-
de hij, alleen maar opgehangen had
hy het beest.
Hoe dan ook, de rechter vond het
een zeer minne streek en gaf Hu
bertus f 30.boete of 15 dagen
hechtenis.
Hoe moet Ik die i 30.beta
len van mijn f 19.75 steun, jammer
de de kattenmepper.
Dan maar twee weken zitten,
sprak de rechter koel, en terecht,
want met dergelijke wredaarda
moet men wel in de laatste plaats
consideratie gebruiken.
kaart mee-toeta'st. Óp het xnenue leggen over de gang van zalten in
staat dat we Nudeln elen, mit Rind-1 Indonesië of de Nederlandse rege-
58)
door Craig Rice
Vertaald door Ada Campers.
„Niks", mompelde April. „Niks bijzonders".
Ze wilde het Dinah wel vertellen, maar daar was het nu
geen geschikt ogenblik voor. Ze kon beter zelf eerst eens
een onderzoek naar die Rupert van Deusen instellen. „Zeg,
Moeder kan ieder ogenblik beneden komen. We moeten nog
een hoop doen".
Dinah vloog naar de keuken. „Laten we de tafel in de serre
zetten. Dit is een heel bijzondere gelegenheid. En als Archie
terugkomt met de bloemen.
De keuken en de serre waren ineens vol drukte cn bedrij
vigheid. Middenin de drukte kwam Archie terug met een ge
weldige doos en een tweede iets kleinere. „Ik had wel een
vrachtwagen mogen hebben", verkondigde hij, terwijl hij
de dozen op tafel zette.
April deed de grootste doos open én slaakte een kreet.
„Dinah! Kijk es! Talismanrozen, de mooiste, die ze heeft. En
wat veel! Prachtig!"
„Goddelijk", zei Dinah blij. Ze haalde de grootste vaas uit
de kast, terwijl April de andere doos opendeed en weer een
kreet slaakte.
„Oh!" zei Dinah, „wat een schat!"
April haalde de corsage uit de doos en staarde er naar met
glinsterende ogen. Kleine Dorothy Perkins rozeknopjes, tak
jes fijn groen, net veertjes, en dat alles bijeengebonden xpet
lichtblauw lint.
„Gunst", zei Dinah, „daar hoef je toch niet om te grienen?"
„Wie grient er hier?" April snoof een paar keer.
„Moeder zal ze prachtig vinden. Dinah, ze kan de moord
nooit gepleegd hebben".
„Mociier?" zei Dinah.
„Mrs. Cherington", zei April.
„Mijn hemel", zei Dinah. „Ik heb nooit gezegd, dat ze 'fc
gedaan heeft",
„Juffrouw Flut", voegde Archla er schamper aan toe.
„Wacht maar, kinderachtig joggie", zei April. „Help me de
tafel dekken".
De talismanrozen stonden midden op de serretafel toon
Marian Carstairs de trap af kwam. Het wafelijzer wc - warm
en het beslag stond in een schaal ernaast. De geur van het
spek, dat op een afgedekte schaal lag, hing in de kamer en
de koffiefilter maakte vrolijke geluidjes, De corsage van ro-
zeknoppen lag op Moeders bord. En er was nergens een
spoor van dc drie kleine Carstairs. Moeder liep vlug de serre
in en zei: „Oh!" Ze keek rond. Achter een van de gordijnen
klonk een zacht gegichel, gevolgd door een nog zachter:
„Sssssst!"
Moeder begon, heel hard, in zichzelf te praten. Wat een
fijn, fijn stel kinderen ze toch had en hoe mooi de bloemen
waren, hoe heerlijk het ontbijt rook en hoe gelukkig ze was.
Onder luid gejuich kwamen ze op haar toevliegen, en even
verkeerde ze in het gevaar te worden doodgedrukt. Toen
speldde April dc .corsage op Moeders schouder, Archie /..f
haar een vochtig zoentje op haar neus cn Dinah begon de
eerste wafel te bakken. De laatste druppel beslag was op,
de laatste kruimel opgegeten en Arche haa de stroopkan uit
geschrapt, toen Dinah tegen April fluisterde: „Ga jij nou".
April schudde haar hoofd en zei: „Nee, jij".
Toen zei Dinah: „Goed, dan gaan we allebei".
Ze liepen op een drafje de zitkamer in, tilden een kussen
van de sofa op en kwamen terug met het pakje in het ge
kleurde papier.
Ze legden het blozend voor Marian neer.
„Voor mij?" zei Moeder verrast.
„Ja", zei April, „tenzij U hier in huis Iemand anders kunt
vinden, die Moeder heet".
„En zo'n mooi kaartje", zei Moeder. „Wie heeft dat ge
maakt?"
„April heeft de bloemen gemaakt", zei Dinah, „en ik de
letters. Toe nou, pakt U het nou uit!"
Ze keken met blijde gezichten toe, hoe Moeder de lagen
pakpapier eraf wikkelde, langzaam, bijna tergend langzaam.
Ze straalden, toen zij het laatste velletje vloeipapier eraf
haalde en het boek op tafel legde,
„HOE TE HANDELEN MET HET OPGROEIENDE KIND?"
Een eenvoudige verhandeling over de
psychologie van het kind, voor ouders.
(Van onze correspondent)
LONDEN, 31 Juli. De Engelse regering stopt de uitvoer van
oorlogsmateriaal naar Indonesië uit Singapore en andere gebieden in
het Verre Oosten. Tevens worden de opleidlngsfacllitelten ln die gebieden
verboden. Het verbod van uitvoer van oorlogsmateriaal geldt ook voor
Engeland zelf, aldus deelde Bevin gisteren mede, ln zjjn beantwoording
op een aantal vragen over Indonesië in het Lagerhuis.
ring enig verder antwoord had ge
geven op zjjn bemoeiingen om in dit
geschil te bemiddelen en of hij nu
de verzekering kon geven dat geen
verdere wapenen of uitrusting aan
de Hollanders uit Britse voorraden
zouden worden geleverd, en dat
geen gelegenheid zal worden ge
geven voor het opleiden van. Neder
landse troepen in Brits frontgebied,
noch in Engeland, noch elders.
Bevln antwoordde hierop dat de
omvang van de officiële informaties
die hij had ontvangen over de gang
der militaire operaties zo bepeykt
was dat een juiste schatting onmo
gelijk was. Het antwoord op het
tweede punt van de vraag was ne
gatief. De regering had verboden
om oorlogsmateriaal naar Indonesië
te zenden uit Singapore en andere
Britse gebieden uit het Verre Oos
ten en tevens opleidingsfaciilteiten
verboden in deze gebieden. Geen
oorlogsmateriaal bestemd voor In
donesië zal in Engeland moeten
worden uitgevoerd. De opleidings
faciilteiten in Engeland zelf men
weet dat een aantal specialisten-
opleidingen nog steeds in Engeland
plaats vindt worden dus niet
door dit verbod getroffen.
Bevln herinnerde aan de Neder
land gegeven beloften tot weder
opbouw van zijn leger. „Echter,"
zcide hfl, „heb ik het recht om tot
do Nederlandse regering te zeg
gen, wU doen dit niet voor het voe
ren van deze oorlog ln Indonesië.
Verder dan dit kon Ik niet gaan."
Op een vraag of een verzoek tot
bemiddeling door de Nedelandse re*
gering was gedaan en wat voor an*
dere acties door de regering wer-
den overwogen en of de Engelss
regering bereid was om maatrege
len te treffen dat medische en an
dere noodzakelijke voorraden aan
de Indonesiërs werden verstrekt,
antwoordde Bevln dat hy een der
gelijk verzoek van de Nederlandss
regering niet had gekregen, dat hy
overleg pleegde met belanghebben
de regeringen waaronder de Ver
enigde Staten ten aanzien van wel
ke acte genomen moest worden,
maar dat hij nog geen verklaring
kon afleggen. Wat betreft de me
dische voorraden, had de regering
zich tot de Nederlandse regering
gewend en deze had geantwoord
dat dergelijke voorraden ln overleg
met de Indonesische regering ter
beschikking zouden worden gesteld.
Internat. Jeugdtoumooi 1
te Hillegereberg
Het programma voor het interna
tionale jcugdtournuoi waterpolo om
de W. A. M. Korink-wisselbekcr,
dat Zaterdag cn Zo..dag door SVH
in het Zwarte Plasje zal worden
gehouden, luidt als volgt:
Zaterdagavond 7 u.: AZ PC—
HVGB; ENT (Tourcoing)Zianf
KAZC (Antwerpen)—GZC; SVH-
Robben.
Zondagmiddag om twee uur vol
gen de winnaars - cn de verliezers-
ronden, waarna dc wedstrijden om
dc derde en vierde plaats en ver
volgens de eindstrijd zullen plaats
hebben. HVGB won het tournooi
in 1946.
In de kringen der vragenstellers,
meest leden der linkse zijde van de
Labourparty, was men over Bevin*s
antwoorden* zeer tevreden. Som
mige waarnemers betwijfelen ech
ter of stopzetting van leveranties
van oorlogsmateriaal op de directe
loop der militaire gebeurtenissen
op hot ogenblik veel Invloed zal
hebben. Wat betreft het aanhangig
maken van de Indonesische kwestie
bij dc Veiligheidsraad, is het duide
lijk dat de Engelse regering de
voorkeur zou hebben gegeven aan
een directe bemiddeling. Zy heeft
zowel India als Australië in de af
gelopen week te verstaan gegeven
liever niet met hot voornemen, de
zaak voor dc Veiligheidsraad te
brengen haast te maken. Volgens
sommigen, omdat men als de zaak
dan toch aanhangig werd gemaakt,
meer voor Australië dan voor India
voelde, omdat men van India een
te sterke pro-Indonesische Ijjn. ver
wacht, volgens anderen omdat men
hoopte te elfder ure nog een be
middeling buiten de UNO om te be
werkstelligen. Maar blijkbaar heb
ben de „andere methoden" waar
Bevln vorige week Woensdag zeide
mcc bezig te zijn vooralsnog geen
resultaat opgeleverd. Het heet dat
bij het overleg 's-hinnenkamers mot
de Verenigde Staten over een moge
lijke Engelse-Amerikaanse bemid
delingspoging, de Amerikanen hier
tenslotte niets voor voelden.
Het Labourlid Driberg vroeg of
de minister een verklaring kon af-
door Dr Elsie Smithen Parsons.
„Kijk er eens in", zei April, „op het schutblad".
Binnenin was geschreven: „Voor onze lieve Moeder, van
haar liefhebbende kinderen: Dinah, April, Archie",
Moeder slikte heftig en zei: „Ach! Wat prachtig. Ik vind
het schitterend!"
„En", zei Dinah, „we zullen U er iedere dag een hoofdstuk
lilt voorlezen. Ik lees de ene avond een hoofdstuk en April,
de volgende avond. We hebben al uitgerekend, dat we in
twee-en-twintig dagen door het hele boek heen zijn, als we
de Zondagen meerekenen".
„Dat is reusachtig", zei Marian. Ze keek nadenkend naar
de titel en toen Dinah en April. „Dit is toch niet bedoeld als
een vriendelijke manier om kritiek te oefenen op de wijze,
waarop ik'jullie opvoed?"
„O heden nee", zei Dinah. „Het Is alleen maar om.
April viel haar vlug ln de rede, voor Dinah de kans kreeg
om mot de opmerking van BW Smith op de proppen te ko
men. „We 2ijn meer dan tevreden", zei ze. „De manier, waar
op U ons opvoedt, bevalt ons best. Maar we dachten, voor
alle zekerheid.... nou...."
„Vindt U het mooi?" vroeg Dinah gretig. „Het boek?"
„Ik ben er dolblij mee", zei Marian. „En ik ben gek op
jullie".
„Wij zijn ook gek op U", zei April.
„Maar ik ben gekker op jullie", zei Moeder, en omhelsde
ze allebei. -
„Wij zijn gekker op U, dan II gekker op ons bent", gilde
Dinah.
Tenslotte hield April haar adem in en zei: „Maar we rijn
niet gek!" En met haar vinger tegen haar onderlip deed ze.
„bup-bup-bup-bup".
„Zeg", zei Dinah. „Waar is Archie?"
April keek rond. „Twee minuten geleden was hij hier nog".
„Hij.Dinah hield haar handen als een toeter voor haar
mond om hom te roepen. Toen stootte April haar aan. Dinah,
die net bezig was diep adem te halen, hield op.
„Luister", zei April. Het was even. stil. „Hij was beneden in
het souterrain".
Op de trap naar het souterrain klonken langzame voet
stappen.
(Wordt vervolgd.) 1
