Hoe Klazien aan een autoped .kwam
en Sip aan een horloge
WONDEREN OP 5 DECEMBER
v\\\
Sint Nicolaas
De Goed heilig man op bezoek
bij Buldermans
5
Verhaal van een klein groot-meisje,
dat nog in St. Nicolaas
wilde geloven
Sinterklaasverhaal voor de kinderen
„...meneer, sta mijn toe: een goeie raat,
oferdaat schaat..."
.Vrijdag 28 November 1947
door ANNA BL A MAN,
EpiTH meende zich te herinne
ren dat ze twee jaar geleden
nog een onomstotelijk geloof had in
Sinterklaas. Hoe ze thans, twaalf
jaar oud, was gekomen tot een
smalend dementi, ze wist het niet.
Dat was dus klaarblijkelijk een
proces geweest op de lange baan.
Thans had zé de vijfde December
tegemoet geleefd in het besef dat
zij en haar huisgenoten cadeautjes
zouden gaan kopen en die op de
avond van die dag zouden uitwis
selen middels een met tabbaard en
mijter uitgedoste gewone-man.
Maar Sinterklaas, de echte Sinter
klaas bestond niet! Juist doordat
ze zich--boven het kleine-kinderen-
geloof verheven voelde én zich 20
volwassen op dé gebeurtenissen
dacht voorbereid trof haar de emo
tie die haar'greep toen zé, van
school naar huis lopend op de be
wuste dag, een imposante Sinter
klaas zag, hoog gezeten op een
paard, welwillend nijgend en naar
alle kanten wuivend en met "een
milde glimlach voor de rumoerig,
opdringendejuichende
jeugd. Ze keek met
schroom naar de heilige
op en ze kon met de bes
te wil van de wereld
geen verklede .gewone
man in hem zien. Het
purperen gewaad met
gouden biezen hing in
plooien van zijn ietwat
vermoeide schouders en
de mijter sierde een eer
biedwaardig hoofd dat
als 't ware gevat stond
in het zilveren grijs van
haren, snor en baard. Ze
dacht eraan dat die no
bele leeuwenkop ook tot
haar zou kunnen nijgen
en dat zijn blik dan ook
óp haar zou kunnen blij-,
ven rusten, mild en aan
dachtig. Ze kreeg er .een
hartklopping van. En,
naar huis lopend, moest
ze zich steeds maar be
wust maken dat Sinter
klaas toch heus niet- be
stond. Als ze daar niet
meer zo onomstotelijk
van doordrongen kon
zyn, tot in haar diep
ste gevoel, dan zou
ze vanavond, bij het
bezoek van Sinterklaas
thuis, misschien kin
derachtig schijnen, een
kleur krijgen, of hak
kelen, of zo iets, als
hij het woord tothaar zou
richten. Die zorgen beklemden haar
nog toen ze de stoep van het ouder
lijk huis op klom. Wacht-even,
jongedame! Het wgs ..de leraar
die een etage hoger wobndèr*H5j
lachte bijna met even milde wel
willendheid als die Sinterklaas op
dat paard. Alleen, hij was te jong
en te gewoon om ook maar een
schijn van eerbied te kunnen wek
ken. Bovendien voelde ze heel goed
de ironie in dat: jongedame. Hij
stak de sleutel in het slot en open
de de deur. En, zei hij toen, geen
slecht geweten? "Niet" bang van
Sinterklaas? Ze was te verlegen
van aard om boos te durven zijn.
Ze zei enkel: Ik geloof er niet meer
aan, en liep hem schichtig voor
bij de trap op.
ONDER het eten was er al een
opgewonden stemming onder
de kleintjes en de ouderen deden
daarin mee. Kom, dooreten, want
stel je voor dat hij straks komt!
Hoor ik hem daar al? Het broertje
keek onafgebroken naar de ka
merdeur en het zusje bleef veilig
heidshalve in de beschermende na
bijheid van moeder. Dan waren er
nog twee oudere zusters die beiden
een verloofde aan haar zijde had
den, onuitstaanbare jongens, dat
zal blijken, én nog een zuster tussen
haar en die oudere zusters in, zon
der verloofde.En dan was vader
er. Edith voelde zich verschrikke
lijk alleen. Ze had haar strijd om
liet rustige volmaakte ongeloof ten
opzichte van Sinterklaas opgege
ven, niet omdat-ze die als hopeloos
zag, maar omdat dat misschien de
beste methode was om koelbloedig
te zijn als het moment der beproe
ving dé ar was. Niet denken .dus, al
leen maar proberen je niet zo al
leen en onbeschermd tussen de
partijen in te vóelen staan, tussen
de volwassenen en de kinderen,
maar je gewoon één voelen met de
volwassenen. Maar helaas, geen
van die volwassenen maakte het
haar daarmee een beetje minder
moeilijk. De ouders hielden zich
bezig met de kleintjes, de zusters
met de verloofden wisten niet eens
meer dat er een Edith bestond en
'die zonder verloofde was buiten
gewoon verdiept ;n een boek en
hoorde of zag niets.
OP een gegeven moment werd
er gebeld, langdurig, én-drin
gend. Dat moest hij zynt Vader
sprong op, moeder nam de klein
tjes die met verstarde gezichtjes
afwachtten ónder haar hoede, de
zusiers gichelden onderdrukt en
zochten zogenaamd" bescherming
dichtbij die verloofden waarvan de
één een student met krulhaar en de
ander een student met geplakte
haren was, en die met het boek leg
de dat boek opzij. Ze hoorden vader
op de gang praten, eerbiedig, zo
eerbiedig als men eenmaal praat
met een Sinterklaas. Va'der zwaai
de de kamerdeur wijd open: Komt
a binnen, Sinterklaas. Zo. zo, zei
Sinterklaas. Hij was indrukwek
kend. Hij droeg een tabbaard die
naar lavendel geurde. De mijter
tooide een goedaardige leeuwenkóp
waarin de ogen mild glimlachten.
Hij hield zijn bisschopsstaf in de
met kant geganteerde hand met een
waardig en enigszins vermoeid ge
baar. Eclith kreeg een hartklopping.
Haar blik speurde hartstochtelijk
naar geruststellende verraderlijk
heden zoals beslijkte gewone-man
nenschoenen onder de bedrieglijk
echte tabbaard uit of een belache
lijke pluizige baard duidelijk van
watten. Maar neen, deze droeg
muilen en zijn baard was van echt
haar. Vader was natuurlijk zo be
leefd geweest zijn bagage te dragen,
een groot pak vol cadeautjes. Va
der maakte ook dat pak voor hem
open. Zwarte Piet was maar niet
met hem -meegekomen want, 0
vreugde, wat een lieve goede kin
deren waren h^er, ongeacht hun
kleine fouten. Hij richtte zich eerst
tot de kleintjes die met prachtige
argeloosheid geloofden, beschroomd
warert en hem bedankten met stem
metjes die van pure beschroomd
heid hees waren. Toen gebeurde
het vreselijke. Hij richtte zich tot
Edith Ze kreeg een kleur en toen
werd er gegrinnikt. Ze kon zich
niet dwingen tot een volwassen
wetende glimlach en ze bedankte
hakkelend, bijna even geïntimi
deerd als de kleintjes dat hadden
en ze bedankte hakkelend voot de cadeautjes...
gedaan. Ze voelde nog de greep
van die met kant beklede hand om
de hare, een raar aanvoelende
hand, toen ze zich beschaamd over
haar cadeautjes boog. Er gebeurde.
nog^eeKmeer'daarna wair tóen-niet
eens meer tot haar doordrong.
Maar het allervreselijkste ging
gebeuren toen de kleintjes na het
bezoek van Sinterklaas naar bed
waren en Sinterklaas ten tweeden
male kwam. Hij klopte op de ka
merdeur en kwam dus nog -een keer
terug. De onuitstaanbare verloof
den barstten daarop in lachen uit
en Edith merkte dat haar zuster
met het boek bloosde van ergernis.
Lach niet, zei Sinterklaas, alsof jul
lie niet werkelijk in. me geloven
zou. Ja, bén je wel jezelf, riep de
student met krulhaar. Of ben je
een imitatie, riep de andere. Zo
ging dat door en Edith luisterde ge
spannen toe. Jullie moest wat meer
geloof hebben, zei hij toen streng en
keek daarbij naar haar, dacht ze.
Wat kan ik meer doen dan, ge
trouw aan mijn traditie, jullie wen
sen trachten te vervullen! Er
werd wéér gelachen, maar de zus
ter met het boek deed daaraan wéér
niet mee. Daarom misschien keek
Sinterklaas naar haar en voegde
haar de wonderlijke woorden toe:
Geen wens van jou die mij geen
wet zou zijn, dat weet je.
En wat was haar antwoord^ on
behoorlijk! Schei toch uit, zei zc.
Maar overigens leek het er sterk op
alsof ze voortaan al haar entstem
mingen -wenste te stuwen in een
blos gelijk aan t' purper van een
tabbaard.' Schei toch uit! Edith
schaamde zich voor haar. Maar de
studenten en de giebelende zusters
maakten het nog erger: Ilaar dat
gaat niet, ouwe jongen, je bent bis
schop, dat vergeet je even. En
een bisschop van ruim 1600
jaar! Toen een giebelende zus
ter: Dus geen schijn van kans.
En de tweede glchelende zuster: Of
hij moet een wonder laten plaats
vinden. Een wonder!
Daarop hief de eerbiedwaardige
getabbaarde figuur magisch bezwe
rend zijn met kant beklede hand en
liet die in de lucht zweven. Hij
hield het hoofd wat achterover zo
dat zijn. echt haren baard naar vo
ren schoot. En met één radicale ruk
van die gerede hand ont
deed hij zich daarvan
niet haar na haar, neen,
alle haren tegelijk! Een
wonder! Achteloos wierp
hij zijn baard terzij. De
mijter stond toen schuin
gekanteld boven een
jong naakt gezicht, de
tabbaard hing ontluis
terd om een gestalte die
zij n eerbiedwaardighei d
bruusk van zich af
schudde en scheen te
groeien. -
Welk een wonder! Een
gewone jongeman stond
daar, maar in het heilige
gewaad van Sinterklaas
Een doodgewone jonge
man die zij goed .kenden,
bovendien, dat leraart je
van één étage hoger. Hij
lachte luid mét de stu
denten mee, zette de
mijter af, ontdeed zich
van zijn kanten hand
schoenen en wou toen op
die ene zuster toelopen,
die met dat boek. Maar
hij bezon zich. Even dat
ding afdoen. Daarmee
bedoelde hij de tabbaard.
En hij liep de kamer uit.
Niemand lette er op
Edith al die tijd. Die zat maar
kleintjes achteraf. Maar waarom
keek ze zo onthutst? Waarom kon
ze wel huilen? Ze wist toch zeker
zelf allang, dat Sinterklaas.' niet
werkelijk -bestond! Die kleine
Edith! Toch voelde ze zich diep
ontgoocheld, diep verraden zelfs, en
eenzamer dan ooit. De grote men
sen moesten nog maar steeds erg
lachen om dat wonder dat ze had
den zien geschieden. En dat kwam
goed uit t Zo merkten ze tenminste
niet dat zij, die kleine Edith, aan
de wonderen in grote-mensenstijl
moest wennen. En zo merkten ze.
er niets van. dat ze tegen tranen
vechten moest en langzaam aan pas
weer gewoon kon zijn en blij met
haar cadeautjes. Toen ze in haar
bed lag dacht ze nog een hele tijd,
dwars en heel dapper tegen haar
ontgoocheld kinderhartje in: Ik
wist toch zelf allang dat Sinter
klaas niet werkelijk bestond.
Totdat ze ingeslapen was en in een
droom misschien weer twijfelde.
f-ii-t h
IN vliegende galop snelde Sinterklaas voort op zijn schimmel
Sinterklaas' had haast. En als Sinterklaas haast heeft dan
rent zijn paard, dat de vonken vuur van de stenen spatten. Op
deze vijfde December hadden de Sint en Zwarte Piet het, net
als elk jaar, erg druk gehad om overal in Nederland de kinde
ren snoep en speelgoed te brengen. En nu, juist toén ze dachten
dat ze klaar waxen, was Sinterklaas tot de ontdekking gekomen
dat ze de kinderen van Keteldrecht, een dorpje vlak bij Rotter
damvergeten hadden. En Sinterklaas had nog maar één ge
schenk over om .weg te geven. Een autoped! Een heel mooie,
met luchtbanden en spatborden, een glimmend stuur en een
grote bel. Het was een prachtstuk, maar Sinterklaas kon er
maar één kind gelukkig-mee maken» En hij wist *wel, dat er in
Keteldrecht héél "wat meer kinderen woonden. Er-moest maar
gauw een oplossing gevonden worden. Hoe eerder, hoe beter.
Het was daarom, dat Sinterklaas
in een sneltreinvaartje over de
straatweg naar Keteldrecht draafde.
Zwarte Bjet stepte er, zo hard hij
kon, op ae autoped achteraan.
In Keteldrecht aangekomen gingen
ze direct op onderzoek uit. Dat on
derzoek leverde eerst niet veel op:
de winkels waren allemaal uitver
kocht en de meeste al gesloten ook.
Eindelijk vond Zwarte Piet, achter
in de tuin van de groenteman, een
grote stapel lege blikken, waarin
spinazie en snijbonen hadden ge-,
zeten.
De groenteman had die blikken
niet meer nódig, zei hij. En als
Zwarte Piet ze kon gebruiken om
Sinterklaas uit de moeilijkheden te
helpen, dan mocht-ie ze wel heb
ben. Pieterbaas had al gauw een
plannetje bedacht met die blikken
en hij ging het gauw vertellen aan
Sinterklaas, die in het dorpshotel
letje zat.
Sinterklaas moest heel erg lachen
toen hij vernam wat zijn knecht
doen wilde. „Jij bént me d'r eentje.
Piet," zei hij. „Waar haalt éen mens
zo'n idee vandaan., Groenteblikken!"
En hij schaterde,, dat zijn buik er.
van schudde.
„Baas kunnen nog wel een uurtje
bij de kachel blijven en briefjes
schrijven. Er moeten zes en dertig
officiële uitnodigingen komen. Ikke
zelf gaan buiten mijn voorbereidin
gen treffen."
Sinterklaas vond het goed en hij-
schreef op 36 velletjes papier, die
hij uit een dikke blocnote scheur
de:
„Beste kinderen,
Kom morgenmiddag om twee uur
op de markt. Er komt een grote
wedstrijd en er is een prachtige
prijs te winnen.
Hartelijke groeten van
SINTERKLAAS"
Groot feest
De volgende middag was het een
drukte van belang op demarkt.
HET leek wel, alsof de oude heer
Buldermans er een voorgevoel
van. had gehad, dat het Sinterklaas
feest op de een of andere manier
in het honderd zou loopen
„Drommels," zei de oude heer,
een week voor het „avondje van stil
geraas", „wie speelt er van het jaar
voor Sinterklaas?"
,Weet je dat niet?" vroeg zijn -
vrouw verwonderd. „O nee," liet zij
er v!ug< op volgen.
gekruid TT" LOKSLAG negen uur hield een
logie van de oude heer -
losbrak, toen de pakjes werden ge
opend en daaruit niets anders te
voorschijn kwam dan houtwol en
papier en bij een enkeling een
hegéldicht in kreupelrijmen, zoals:
Llele dame, Ik laat u wele
alsdat de goeie sint zijn kedootje
hep fergefe
Of:
meneer, sta mijn toe: een goeie
raat,
.ik heb het ie *iwat 6ett,ulu K u=6j".UM' oferdaat schaat..."
noE niet verteld VerWaaven moest 21)n a!s goede xv Koets voor het herenhuis stil. De idioot!» truMe de oude heer
„tSS." Salie de oude T n E» evm later kondigde de butler in Buldermans. „is dronken geweest,
'èren-hiizei het on een toor al=- V IERDecember. stijl aan „Sint Nicolaas en zun Ik heb het dadelijk gemerkt.:,
of'M hetmSfeekemeiSet 'eens Het oude patriciërshuis ineen knecht..." Het strijkje speelde een D t dat 2al ilc bem inpeperen!"
vaV van de lanen van Krahngen straal- toepasselijk liedje en de oude heer Plotseling klonk een gil en stond
a„ een zee van licht uit. In de laan Buldermans gaf het voorbeeld door een dam'e met open mond naar haar
„Wat heb je tegen hem? vroeg -was het een va-et-vxent van auto s, met forse, stem in te zetten: „Kom j,ajs Wjjzen.
zijn vrouw verwonderd. die tientallen gasten aanbrachten, maar binnen met je knecht..." y/at is er?" werd er geroeoen.
"Bflf"", Hein kanierorkestje speelde Sinterklaas en zijn knecht traden „Wilt u water? Hebt u het "be-
t» voir muziek en de wijde salons, de salons binneni met een waardig- nauwd?»
wist aan te voeren. „En wie voor met de grootse kroonluchters, wa- heJd, alsof zIj regelrecht uit Spanje „M'n c-collier!" stiet de dame in
Zwarte Piet? ren herschapen in een tropentuin, kwamen... Dc oude heer Bulder- kwestie er mei moeite uit. „M'n
"UPPeiaa met palmen en' andere zuidelijke mans sprak, zoals men van hem ge- narelcollier is weg. Gestolen!
,H'mOok met deze keuze planten en bloemen. wend was, .een kort-maai- kern ach- Het volgend ogenblik leek het
scheen hij zich niet volkomen te
Het was eerï voornaam gezel- tig woord van - ontvangst en daarna wel, alsef alle duivelen uit de hel
ixci wcia ccti vuuinaaiu ccnui- --«» -
kunnen verenigen, doch aaar net nu scjiap dat zich in het patriciërshuis hon de uitdeling van de- surprises losbraken. Iedereen miste wat: rln-
eenmaal tijdens zijn afwezigheid zo verenigd. De heren waren on- beginnen. De oude heer ontdekte al gen, armbanden, horloges...
besloten was, legde hij er zich bij berispelijk in smoking en de dames dadelijk iets vreemds .aan Sin- De oude heer Buldermans werd
neer. schitterden van de juwelen. Tussen terklaas, bijvoorbeeld': hij gedroeg, paars van woede. Hij bulderde maar
Het klinkt u als buitenstaander de gasten door bewoog zich als zicl1 een beetje te vrijpostig tegen- steeds: „De idioot! Ik zal het hem
-misschien een weinig vreemd in de een vorst de oude heer Bulder- over dames. De ene dame gaf hij inpeperen
oren, doch het Sinterklaasfeest' was mans. een kneepje in de wang, de andere
voor de oude.heer Buldermans méér klopte hij familiaar op de rug, kort- f) PEENS werd het doodstil en
dan een traditie. Telken jare ver- /ol verwachting werd het ogen- om> hij gedroeg zich zo vrijpostig, keekiedereen stom verbaasd
enfgdè zich té zijnen huize een groot blik afgewacht, dat de Sint met zijn ciat de oude heer Verwaayen er van naar Verw'aayen en Huppelaar, die
gezelschap familieleden, vrienden knecht zou verschijnen. Ik bedoel verdacht werd in stilte reeds een alstwee schipbreukelingen bij
en kennissen om het feest van de niet» dat de van Verwaayen glaasje te hebben gedronkenTen de deur stonden. Met verwarde ha-
goede Sint te vieren. Het was geen met zoveel spanning tegemoet werd slotte hadden allen hun surprise ren en gescheurde kleren Ver
feestje met een glaasje slemp en als Sezien< als wel de komst van de ontvangen en stonden zij te popelen waayen zelfs met een blauw oog
tijdpassering zoals Hildebrand surprises, die hij mede zou brengen.' om de pakjes Open te maken. De stonden zij daar maar, zonder een
het in de Camera beschrijft koek "Voor menige jongedame in het ge- traditie wilde, dat dit niet eerder woord te zeggen...
vergulden. Het was meer een soirée zeischap betekende dat de vervul- mocht geschieden, dan nadat de Buldermans maakte ten slotte een
dan een feestje, waar de dames en ling van een innig gekoesterde Sint zijn toespraak had gehouden en eind aan-de pantomime, Hij stapte
heren in avondtoilet verschenen, hoop: een kostbaar kleinood van de Veer was vertrokken. op hen toe en buiderde:
De Sint zorgde voor de uitdeling jongeman, die haar hart had uitver- De verbazing van de oude heer; „Wat moet dat nu weer bete
van de surprises en moest ten slotte koren1 Voor de oudere dames: Buldermans is moeilijk in woorden kenen? Zijn jullie nog niet grap-
een kleine speech houden. Aan dit paarlen colliers, diamanten bro- uitte drukken, toen hij zag, dat de ..pig genoeg geweest?"
laatste hechtte de oude heer Bul- ches...! Ja, als men niet overtuigd Sint tot slot .allen vriendelijk toe- Grappig... De heer Verwaayen
dermans grote waarde en daarom was van de goede tradities van het wuifde -en zonder speech de.glimlachte bleekjes en probeerde
had hij niet veel vertrouwen in de feest, zou men kunnen denken, dat salons verliet. Datdatwas iets te zeggen. U hebt het natuurlijk
keuze van Verwaayen Als'de oude de een al kostbaarder cadeaux ongehoord!! Géén toespraak... reeds begrepen, de beide heren, die
heer eerlijk wilde zijn vond hij Ver- trachtte te geven dan de anderDat was nog nooit voorgekomen. De voor Sinterklaas en Zwarte Piet
waayen een beetje onbenullig, van dat het feest in zekere zin een strijd oude heer werd wit van kwaadheid, zouden spelen, waren ten slacht-
die man was geen speech te ver- was, wie de duurste surprise zou* doch... zijn emotie was niets ver- -offer gevallen aan een paar gauw-
wachten, die volgens de termino- ontvangen- geleken bij het pandemonium, -datdieven, Bart in 't Hout.
Heel Keteldrecht was uitgelopen. Er
wapperden vrolijke vlaggen en het
muziekcorps van de Keteldreehtse
boerenknechten speelde ..Zie ginds
komt de stoomboot". Alle mensen
verdrongen zich achter de touwen,
waarmee een lang stuk van de
markt was afgezet. Maar wat gek was
dat, je zag nergens kinderen. O ja,
toch. daar kwamen ze juist aange-
marcheerd. Sinterklaas voorop, oj
zijn statig stappende schimmel; daar
achter Zwarte Piet, die lachte en
wuifde naar de mensen. En achter
Zwarte Piet kwamen, terwijl ze uit
volle borst zongen van „Sinterklaas
is jarig" de jongens en meisjes van
Keteldrecht. Arm in arm liepen ze,
met zijn vieren op een rij. En op
him rug droegen ze allemaal, aan
touwtjes twee lege groenteblikken.
Wat had die slimme Pieterbaas ge
daan? Die had door Simon, de smid
in alle lege blikken van de groen
teman twee gaatjes laten boren. Zelf
had hij van een klos touw stukken
van een meter afgesneden, Ae eind
jes door de gaatjeè gestoken en zc
vastgeknoopt aan .de blikken. Bij
36 kinderen, van acht tot twaalf
jaar had hij diep in de nacht twee
blikken aan een touwtje door de
schoorsteen laten zakken met eer,
briefje van Sinterklaas er bij om mee
te doen aan de wedstrijd. Nu. de
kinderen van Keteldrecht hadden
al gauw begrepen wat dat voor een
wedstrijd ging worden. Twee blik
ken dat betekende voor elk been
één,- En twee eindjes van touw be
tekenden voor elke hand één. Als je
onder beide voeten eengroenteblik
had en je trok met je handen de
touwtjes aan, dan kon je op die
blikken lopen, net als op stelten.
Gejuicht hadden ze allemaal om
die uitvinding van Zwarte Piet en
daarom liepen de kinderen nu ook
gelukkig zingend in- optocht naar
de markt. Wat een feestvreugde
werd dat in het dorp. Op verzoek
van Zwarte Piet had bakker Deege
laar met zijn knechten 's nachts nog
vlug een stapel poppen en' harten
van speculaas gebakken voor de
kleinste kinderen. De groteren van
acht_ tot twaalf jaar, en dat waren
precies 36 kinderen, zouden mee
doen aan de groenteblikkenhard-
loopwedstrijd, jongens en meisjes
door elkaar.
Spannende strijd
TT AAR stonden de eerste vier al
X~J aan de start, twee jongens en
twee meisjes, zenuwachtig "balance
rend op hun bussen voor de witte
streep, die daar met krijt getrokken
was. Sinterklaas zou het startsignaal
geven door op de grote trom te
slaan, die hij van het muziekcorps
geleend had.
Nu ging het er maar om, wie'van
de kinderen het eerst het eindpunt
bereikt had. dertig meter verderop,
waar Pieterbaas zich als kamprech
ter had opgesteld.
„Op Uw plaatsen" commandeerde
Sinterklaas. „Klaar?Af!"
„Ring-king-kel-de-klomp", daar
gingen vier krabbelende kinderen
bonkend over de keien, de lastige
groenteblikken aan öe voeten, de
touwtjes stevig aangetrokken in de
handen. De grote Keteldrechtenaren
langs de afzetting begonnen dè kin
deren juichend aan te moedigen:
„Hup Piet, vooruit Klaas, zet 'm op!
Toe nou, Klazientje, laat je niet kis
ten door "die jongens. Ja, ja, goed
zo. nog even, ja, ja, Hoera!!!!" Een
geestdriftig applaus klonk op achter
de touwen. Klazientje, een klein
mager meisje van een jaar of tien,
had gewonnen met ruim een halve
meter voorsprong op de beide jon
gens die haar op de hielen hadden
gezeten. Jansje Penning, het doch
tertje van de burgemeester, die al
bijna dertien was, kreeg geen schijn
van kans, Die kon zich in haar veel
te dikke winterjas niet .vlug genoeg
bewegen en lag direct een halve
baan achter.
Telkens maakten vier andere kin
deren een race van dertig meter op
hun. groenteblikken. De supporters
achter de lijnen schreeuwden en
dansten van opwinding en lachten
zich een kriek om de rare bokke-
sprongen die de kinderen maakten:
Tenslotte bleven de twee snelste
lopers over, Klazientje Kloppers, het
dochtertje van de schoenmaker en
Sipke Bartels de twaalfjarige zoor.
van de'molenaar. Sip was. een .beetje
bang Voor Klazientje Kloppers. Die'
dekselse meid was hem de baas met
gewoon hardlopen en met schaatsen
ook al. Maar nu, bij- dé groenteblik-
ken-hardloopwedstrijd zou hij haar
toch eens laten zien wat hij kon.
De beslissing
'TRAPPELEND van ongeduld kwa-
men ze aan de start. Er moest
nu beslist worden, wie de snelste
was in het dorp, de stevig uit de
kluiten gewassen Sipke met zijn on
verschillige snuit of de spichtige
Klazientje, de je eerder acht dan
tien jaar zou geven. Bij de feind-
streep stond Zwarte piet al te
zwaaien dat ze' komen* konden.
„Zijn jullie klaar?" vroeg Sinter
klaas. „Opgelet dan. Klaar?..Af!5"
De Keteldrechtenaren langs de
touwen kreten hun kelen haast
kapot van opwinding. Alle mannen
en jongens schreeuwden dat Sipke
'm op moest zetten en de vrouwen
en meisjes riepen met hoge stem
men: „Vooruit Klazientje!"
Sipke en Klazientje liepen' of hun
leven er van af hing; -De groente
blikken onder hun voeten sloegen
vonken van de keien, net als bij het
paard van Sinterklaas, als dat hard
liep.
Plotseling, midden op de baan,
vlak 'bij de plaatswaar burgemees
ter Penning op een - bankje naar de
wedstrijd zat te kijken, kwam Kla
zientje te vallen. Ze had met haar
dunne spillebenen twee groente
blikken te gén elkaar geslagen,: was
gestruikeld en met een smak yoor
de voeten van de burgemeester te
recht gekomen.
De vrouwen en meisjes gilden,
maar de jongens en mannen riepen
en juichten nog harder; „Hou vol,
Sipke!"
En Sipke, die niets van het onge
luk gezien had, huppelde verder op.
zijn blikken tot de eindstreep, waar
Zwarte Piet hem feliciteerde met
zijn overwinning.
Maar toen Sipke bemerkte, dat
Klazientje niet achter hem was ge
komen, maar languit op straat lag.
schopte hij zijn groenteblikkenweg
en snelde, gewoon op zijn schoenen,
terug.
Sportieve Sip
De burgemeester en nog een paar
meneren hadden Klazientje al opge
tild en op het bankje gezet Ze had
een lelijke schaafwond aan haar
knie. De arme Klazien biggelden de
tranen over de wangen van pijn,
maar ook van spijt, omdat ze - nu
door te vallen de wedstrijd had ver
loren. Maar toch, terwijl ze door
haar tranen heen poogde te glim
lachen,reikte ze Sipke 'de hand en
zei hardop: „Wel gefeliciteerd Sip,
je hebt eerlijk gewonnen".
Daar kwamen Sinterklaas- en Piet
de autoped brengen.
Sipke bloosde tot achter zijn oren
en plotseling begon zijn bovenlip te
trillen: „Ik, ik.... ik heb nu wel
gewonnen, Sinterklaas", stotterde
lij, „maar ik wist echt niet dat Kla
zientje achter mij struikelde, anders
was ik vast niet doorgelopen. Ik heb
eigenlijk helemaal niet gewonnen.
Mag.mag Klazientje als 't be--
11 eft de autoped hebben?"
Sinterklaas beet op zün grijzè kné
vel, want h{j moest een beetje
lachen „Jij bent een brave jongen",
zei hij toen en hij klopte Sipke op
de schouder. „Goed dan, Klazientje
krijgt de autoped. Als ze hem ten
minste wil hebben".
Nu, Klazientje vergat van blijd
schap helemaal, dat ze pijn in haar
knie had. Er zat al een prachtig ver
band om en ze kon al weer staan
ook.
,,Kom bier, Klazien", zei Sinter
klaas. „Ga jij maar eens vóór op de
autoped staan. En Sip, stap er bij
en rijd een rondje over de baan.
Want een beetje winnaar ben- jij
toch ook wel".
En zo reed Sip, als de winnaar
van een echte wielerwedstrijd met
Klazientje vóór op de autoped een
ererondje langs de honderden men
sen, die hem toejuichten en begon
nen te zingen van „Lang zullen ze
leven. lang zullen ze leven in de
gloria".
Nog diezelfde winter heeft Sipke
bij de "grote hardrijderijen op de
schaats, met vlag en wimpel de
eerste prijs gewonnen: een prachtig'
zilveren horloge.
Kees dn Hoorder,
