Onze sport in vogelvlucht TOM TEDDINGTON'S NIEUWJAARSGROET Spannend avontuur op een Engelse onderzeeboot BEN van EYSSELSTE1N Negen turnsters gaan naar Parijs Een nieuw jaar, een nieuwe jurk Qn%& wma op 37 (DcosmJbsJi Kanspaarden voor de Olympiade snel geteld Kris-kras door hét jaar Tafeltennisteam voor Londen 6 Woensdag 31 December 1947 *7IJX£R Majesteit's „Lynx"' deed zijn naam eer aan. Hij was een gevaarlijk, klein roofdier, dat in het duister langs de duinen sloop, van Duinkerken tot Ska- gensnorn. Onzichtbaar, onverhoeds en overrompelend kon hij aanval len en hy v. as gewapend met ogen, feilloos als die van zijn naamge noot aan de wal. Zijn gehoor was met minder scherp: de taak, die oe Marinestaf de kleine, snelle oorlogsbodem had opgedragen, was die van luisteren. Reeds een tnaana lang sloop hy ongezien, zo dicht mogelijk order de duinen- kust, voorzichtig en nog door nie mand ontdekt, eon gevecht, een gevaar vermijdend, behalve dan de stadige mogen jkhéia van het lo pen op een der mijnen, die de ge hele kunst onveilig maakten. Richard Stone, de „Ouwe", hield zich stipt aan zijn opdracht. Als reserve-officier Zijner Majesteit's Marine volgde hij dezelfde plichts getrouwe voorzichtigheid, cue hem als 1ste stum man op de koopvaar dij tot zulk een betrouwbaar zee man maakte. Hij wist waarom het g«ng. Een dagelijks patrouilleren en aan „stüUggczV' op bepaal de punten, vertrouwend op de donkere nacht, die de Noordzee dekte. Een langzaam, adembeklem mend kruiser» met Brandy aan z'n koptelefoon, luisterend naar de zwakke zendertjes, die van ginds, achter, soms zelfs uit de Hunnen schans to'. hen doordrongen: bood schappen op bepaalde uren, voor hun scherp-Iuisterende lynxoren bestemd. „Dat 't 'n gevaarlijk werk is doet me niks", had Joe Patterson ge mopperd, toen ze toevallig allen te zamen m het ijzeren hok samenge perst zaten, dat de Ouwe met z'n grenzenioos optimisme „de long- room" noemde. ,.De lucht van olie hing er wel, de olie zelf ontbrak om je helemaal 't gevoel te geven dat je een sardientje was" (dat was ook van Joe Patterson af komstig, natuurlijk:). ,,'t Gaat met om het gevaar", zei Joe ontevre den, „maar 't is een ondankbaar karwei, De heren van de vloot schijnen te denken dat wy d'r met bijhoren, 't Is ook geen zee manswerk dat luistervinkje spe- len!" De Ouwe schudde zijn arends- kop. „Denk eens aan de kerels die die berichten opgeven", zei hij, "„dat Is nog gevaarlijker en dat noem ik eerst ondankbaar werk. Ook in de toekomst zullen zij on- be kend blij ven Onwiilekeur ïg gmg zijn blik naar de jonge Tom Teddington, aan het ondereinde van de tafel. Zij hadden hun ge heim, een „weten", dat niemand met hen deelde. Eens op een avond toen Gerry I gewichtige medede lingen zond en zij samen achter de ingespannen luisterende en schrij vende Brandy stonden, maakte Tom een plotselinge verraste be weging. De korte uitroep van en kele haastige zinnen sloot met drie woorden „Love to Jane". Tom zag bleek. „Hij is het dus toch", liet hij zich ontvallen. Richard Stone v/as er de man niet naar het daar bij te laten. Hij had aangehouden tot Tom vertelde. „Eigenlijk is het te dol om waar te zijn. Mijn zuster Jane is ver loofd met een Hollander, die Gerry geschreven door heet. Wij leerden elkaar in Cam bridge kennen, hij was juist in Holland toen de oorlog uitbrak. Toen die 2ender onder de naam Gerry begon, vroeg ik me af of dat toeval kon zijn. Het leek me onmo gelijk dat dit mijn vric nd was, ook al zei een inwendige stem het te gendeel. Maar nu? Wat betekenen die drie woorden anders dan dat hij het is." „Ze betekenen een codebood- schap voor de Marinestaf," grijnsde Richard Stone. „Waarom kiest hij dan die woor den en juist die naam?" „Omdat Jane een korte naam is. Korte zendtijd betekent: minder gevaar. „Mijn oprechte hoogach ting aan Queen Elisabeth" zal hem te riskant hebben geleken." „We zaten in dezelfde voetbal club," zei Tom, die de goedhartige spot in de stem van de Ouwe niet scheen te horen, „hij was een fijne kerel, weet U," „Hm," zei de Ouwe, en daarbij bleef het. Van die dag af was er een bepaalde verstandhouding tus sen hen als ze op hun kruistocht langs de Belgische en de Neder landse kust afwachtten of Gerry I in de aether zou komen. „Vrolijk Kerstfeest voor Jane" DE avond voor Kerstmis had hij lang up zich iaten wachten. Toch was het zijn uur. JVIeer dan drie kwartier over tijd hadden en kele zinnen hen tenslotte bereikt. Brandy bracht ze aan Stone. Die las zwijgend de boodschap en borg het papier' zorgvuldig weg, dan keek hij met een zonderling glim lachje in Tom Teddington's rich ting. „Een vrolijk Kerstfeest voor Jane," zei hij, „iets in code- Of zou het weerdubbel-code zijn?" Ditmaal scheen hij zelf overtuigd te raken. Tom knikte ernstig. Dat was juist een week geleden. Weer sloop de „Lynx" door de donkere pecembernacht. Er stond i een kille Oostenwind en de lucht wjs gunstig bewolkt. Er viel geen ster te bespeuren en de maan was aan "t afnemen: c.ie zou eerst tegen de ochtend opkomen. „En duisternis bedekte de af grond." citeerde Brar.dv, die strompelend en tastend z'n tocht over het bakboorddek wilde be ginnen. Porky had hem nog op het I nippertje iets van het zo door hem 1 gewaardeerde vocht kunnen mee geven: doch dat hoefde de Ouwe met te weten. Joe Patterson knikte j hem na. ..Pulk 'm maar gauw uit j de aether!" nep hij. „dan kunnen we tenminste op Nieuwjaarsdag thuis zijn." Porky sloot de deur met zorg achter de marconist dicht, j ..Op zee kan een gloeiende spijker- j kop je erraaien," zei hij toen hij ztfn dagelijkse controle hield op de j verduistering. „Het is je kleinste, onschuldigste lichtstraaltje dat je ondergang wordt. Elke lucifer is een kans dat je aanmonstert voor de vioolparade die beneden vcor dia ouwe Neptunus gehouden wordt." Uren kruiste de ..Lynx" nu al 1 heen en weer. tenslotte werd het een rondje met veel slingeren en stampen, want er stonden gemene grondrollers er. de zee was vrij hol. hoewel de wind meer snijdend ri?n stormachtig blies. Er i kwam geen geluid door I de koptelefoon. Gerry I j zweeg als een dode. Dat was het juist wat j Tom Teddington zo ze- i nuwachtig begon te ma- t ken. Al enige keren was hij bij Brandy binnenge- i lopen om te zien of er al iets te horen viel. „Ver leden week vroeg hij nog extra aandacht voor een i bouquetje rozen, er jmoet venavond dus be- i Iangnjk nieuws zijn. Dat zei 'ie Woensdag nog!" i Brandy knikte vijs- geng. „Tja, Woensdag, I toen zei ie nog wat, maarde j rest is stilte". j Dit Shakespeareaans citaat gaf Tom een steek door het hart. Voor hem stond het al weken vast, dat i die onbekende zender daarginds zijn vriend moest zijn. Jane's ver- i loofde. En hy wilde Hamlet's laat ste woorden niet als grafrede op Gerry I aanvaarden. Hij kón het niet. „Wie weet komt-ie toch 'nog. Verleden week was hij toch ook drie kwartier over tijd", zei hij j hees. Z'n vreemde stemgeluid viel Joe met op. Het was duivels koud, „Drie kwartier of drie uren maakt wel enig verschil", snauwde hij, rillend m zijn dikke jas, waarvan c,e kraag hoog was opgeslagen, „m Frankrijk zijn we nu al twee maal het contact met Post D.G. kwijt geraakt, Bij Ostende werkt nu ai Flemish III. 't Zou waarach tig niet meer dan normaal zijn als DutchGerry ook eens van num mer ging verwisselen." De oude, die er bij stond, be woog zich niet. Dat Patterson hem praaide met 'n bedekte invitatie om huiswaarts te keren, raakte hem niet. Maar zijn blik ging Tom's kant op en even keken die twee elkaar aan: de jongste offi cier aan boord en de oudere ge zagvoerder. Het kon nauwelijks 'een blik genoemd worden. Het was meer een flits, Richard Stone keek de ander aan alsof hij zeggen wil de: „Houd je taai, kop op!" Tom voelde zich opveren, maar Joe voelde het ook. Hij wist niet wat het was, doch het trof hem en toen hij in het sardine-blik terugkeerde, waar Bill Ross, de officier-machi nist, haastig een kop he'te thee zat te slurpen, die Perky hem had in geschonken, begon hij er dadelijk over. ,,'t Is een taaie rit vanavond" zei Bill Ross, „er komt geen eind aan". „Omdat de ouwe niet weg wil", knikte Joe, „die zit er Teddington op aan te kijken alsof ze samen een privé-opdracht hebben." „Waarom niet?" kwam Bill er tussen door, ,,'t is een tijd vol gek ke opdrachten; er is zeker wat by - zonders aan de hand", Joe werd kriegel. „Ik geloof er niks van", zei hij, „de oude is zo koppig als een Ier. Nu die eenmaal op 'n boodschap is uitgestuurd, wil hij niet zonder boodschap thuisko men, maar wat Teddington daar mee te maken heeft snap ik niet. Als er iets aan de hand is, had-ie 't ons ouderen, toch ook kunnen zeggen!" Tom Teddington stapte binnen. Hij. zag bleek en zeer moe. Zijn jas droop van het water. Een zware regenbui sloeg uit het donker neer over de dansende „Lynx". „W® gaan huistoe", was alles wat hij zei. Biil Ross kwam met een schok overeind, zette kop en scho tel neer en ging naar de deur. „Zo", zei Joe Patterson langzaam, „Gerry I exit....?" „Het was net of Tom Peddington iets moest wegslikken voor hij ant woordde. „Ja", kwam hij eindelijk en zijn stem klonk schor, „Gerry I geeft geen geluid meer. Arme ke rel Het spijt me voor hem." Bill Ross haalde zijn schouders op, „Och", zei hij, „er gaan er zo veel. Iedere dag." En hy ver dween. „Hij heeft ons maar lelijk opge houden", luidde Joe Patterson's grafrede. ..het zal me nog benieu wen of ik op tijd thuis ben." Duikboot in zicht HET zag cr niet naar uit dat de „Lynx" het hijsen zou. Er viel nog. behalve de thuisvaart, 'n stevig stuk patrouillewerk langs de kust te doen cn afgezien van dit alles kwam m de morgenstond, vlak voor zonsopgang, een tweede, langdurig ononthoud. „Je puurste zeemanspech", zou Porky gezegd kunnen hebben. De ochtend schemerde reeds en in het Oosten bloosde het eerste daglicht toen een zwarte streep aan bak boord vooruit werd gerapporteerd. Enkele ogenblikken later wist iedereen aan boord dat een duik boot in zicht was. En dan kwam de bevestiging van aller vermoe den. „Ja. een Hun". De „Lynx" haalde uit. Hy schoot over de gol ven alsof hy py!snelle, langgerekte sprongen nam. Tijd tot onderdui ken mocht met worden gelaten. Voetstappen draafden over het dek. Het ging om seconden. De streep werd snel groter. Maar de duikboot deed geen poging om te verdwijnen: integendeel. Uit het ijzeren vulcaantje met de ronde krater spuwde het steeds meer mannen naar boven, een rij van grappige kleine kereltjes, die ach ter elkaar aanholden. Ze draafden ook niet op het kanon toe. Ze stel den zich in een lang gelid op. Er werden signalen gegeven met vlag gen. Een der kerels ginds zwaaide uit alle macht. „Ze vragen om hulp. Ze zinken", zei Joe Patterson, „maar er klonk argwaan in zijn stem. Die was overbodig. Nog eer zij genaderd waren sprongen en kele matrozen overboord en be gonnen in de richting van de „Lynx" te zwemmen om zo snel mogelijk van de onderzeeër af te zijn. ,,'t Is je reinste nazi^sabotage", schold Porky en spuwde verachte lijk een krachtige straal tabakssap over de railing. „Nou hebben de „Herren." de kans om voor hun „Führer" te sterven en nou ver kiezen ze het door Brittannië ge red te worden." Toch scheen dat verkiezen niet blijmoedig geschied te zijn. De ge zichten der meeste geredden ston den verbeten en stuurs toen ze één voor één de stormladder opklom men en over de railing gehesen werden. De officieren kwamen het laatst. De gezagvoerder had het harde, fanatieke gelaat van de partij-Hun, Maar ook hier zorgde „de sappige jonkheid" voor verras singen. Een jong officier passeerde Tom rakelings. Hij zei iets fluiste rend, snel. Het was hem aan te zien, dat hij "blij was de dans te ontspringen. „Es gibt dort noch einer. Wichtig! Ganz wichtig!" Tom zag hem vragend aan. Maar Porky schoot toe als een haai op een zwemmend varkend. „De ke rel beweert dat er nog iemand aan boord is. En dat het van groot be lang is hem te redden!" De Ouwe had het gehoord. De sloep van de Duitsers dobberde nog aan lij. En de duikboot zonk niet dieper. „Gaen kijk maar 'ns", was al wat hij zei. Tom riep vrijwilligers voor. Ze meldden zich dadelijk. Porky was de eerste. Een minuut later roeiden zij zwaar tegen de golven op. De „Lynx" scheen het toch niet hele maal te vertrouwen. Tom Teddington daalde door het donkere, geopende gat omlaag. De anderen volgden. Ze zagen dat de periscoop was gebroken. Uit het duistere inwendige klonk een ver ruisen als stromend water. Dan hoorden zij kreunen. Porky trok het doek weg dat daar haastig was neergeworpen. Er lag een man on der. Gebonden, half bewusteloos. Met moeite"hesen zij hem aan dek. Er viel geen tijd te verliezen. Tom gaf snel zijn bevelen. Porky nam een actetas mee, die naast de ge boeide had gelegen. Zij ontvlucht ten het zinkende schip. Eerst toen zij een goed eind geroeid hadden boog Tom Teddington zich over de geredde heen. Die keek hem ver wilderd, bijna ongelovig aan: „Tom!' „Gerry". Hu kon niet veel zeggen, Gerry I. Maar naar de haaien was hij toch niet. Het bouquetje rozen was zo omvangrijk dat het niet te sei nen viel. Het zat nu in z'n las. Ze hielpen hem wegkomen, maar de motor liet hem in de steek. De vijand kreeg hem te pakken. De duikbootkapitem ondervroeg hem scherp. Hij ontkende een koerier te zijn, enkel een vluchteling. Maar de ander geioofde hem niet. Zijn tas pleitte tegen hem. 's Nachts, toen zij opnieuw naar boven gin gen volgde een aanvaring. En een zwaar lek, de schotten hielpen niet. Zij zonken. „Je weet de rest", zei Gerry I uitgeput. En dan nog: „Pas goed op die tas, Tom. Daar zat het in. ik had een zender, weet je". Ja. dat wist hij, die Tom, Verbluft keek Gerry op. „Hoe kón je dat weten?" „My love to Jane", zei Tem zacht. „Ik gebruikte haar naam in on ze code", fluisterde de ander, „ik rekende er niet op, dat zij of jij dat ooit zouden horen. Alleen God wist wat ik bedoelde." „Misschien wilde Hij juist dat ik het horen zou", knikte Tom Ted dington. Dan richtte hij zich op. De „Lynx" verrees naast hen als een wand van staal. Zij voeren lanrtszii. Do Ouwe keek omlaag. „Wat heb je gevonden?" brulde hij met z'n zware stem. Tom Teddington stond recht in de sloep en zag stralend omhoog. Hij' bracht z'n beide handen voor zijn mond. Dan schreeuwde hij te rug. Luidkeels, zegevierend bijna: „Een nieuwjaarsgroet voor Jane, Sir!" De volgende negen dames ma ken de reis mee naar Parijs waar op 10 Januari 1948 de landenwed- stryd tegen Frankrijk plaats heeft: mej. C. Post (Alkmaar), mej. M. Bernhard (Rotterdam), mevr. A. Stelling-Noe (Wormerveer), mevr. A. Krol-Koopmans (Leeuwarden), mevr. T. Ccrnelese-De Wit (Wie- ringen), mevr. H. Krul-v. d. Nolk van Gog (Den Haag), mevr. B. Koopmans-Hoekstra (Leeuwarden) mevr. T. Loskamp-Paezens (Am sterdam) en mevr. G. J. Heil-Bon- net (Varsseveld). lengte van 15 cm. dichtvakken. We zetten het voorpand op het voorzij- pandje, de rugpasjes op het rugpand, waarvan de plooi alleen van boven en van onder en vast gestikt is, en sluiten de zij- en schoudernaden. De onder kant van de mouw wordt van een splitjc voorzien cn ingerimpeld tussen een boordje van 2 cm,, breed gezet. De mouw naaien we. over de kop even ingehouden, naad op naad val lend in het armsgat cn onder de punt van het schouderpas. Maken we het kraagje van dezelfde stof, dan naaien we de halsrand tussen de boven- en onder kraag; nemen wc een wit piqué kraagje dan zetten wc' het op een schuin reepje en hechten het vast. De halsopening wordt dan, evenals het rugsplttjc met schuine reepjes stof a/- gc werkt. Ne 2 is een geruit jurkje, waarvan de voorzijpanden schuin genomen zijn. Hiertoe knipt a van het patroon van de voorbaan het gedeelte boven de stippellijn tot de voorste ptooivouw aj. laat hiervan de plooi vervallen en zet het overgebleven schootje aan het voorzijpand. Verder volgt u de behan deling als bij nr. 1. Bij nr. 3 is het voorpasje los van het voorpand gekniptZie de stippel lijn. De sluiting is van voren, dus het cugpas wordt aanCen geknipt vol gens het patroon. De deel naden, plooien en het schouderpas zijn ruim l cm. breed afgestikt. Nr. 4- heeft de sluiting precies 20 als op het patroon staat aangegeven cn wordt verder net eender gemaakt als nr. 2. Aan de hand van deze modelletjes kunt zelf zonder veel moeite nop meer variaties bedenkenProbeert ti het maar en veel succes! ELLA BEZEMER. FANNY KOEN, niet minder dan zes titels T M E N R E E 5 L E K T 1 J D D N 1 U N 1 T W E T E W 1 R G C R 1 A 1 V E N A U N K 0 U A A A E A N H T E S G R E A N E. D 's Avonds op 31 DecemberJ Wanneer de klok staal als in deze figuurdan verdringen ook de „mensen van de krant' zich om tot de eersten te behoren die V een goed 1948 toewensen. Wil men precies weten hoe ze dat doen, tracht dan per paardesprong deze figuur te doorlopen, be ginnend met de letter D in het linker poot je 1 TT!ER heelt U weer zo'n patroontje, Lt dat tal van mogelijkheden voor maken cn vermaken bsedt: deze keer voor onze grote dochters van 12 a 13 jaar. Cc heel uit dezcljdc stol vervaar- digd heeft u ervoor nodig ongeveer 3 meter van 90 cm. of 1.75 meter van 130 cm. breed. Nr. 1 is van donkere stof en ge garneerd met klcme sierknoopjes. De sluiting is op de rug, dus we laten de 2 cm. brede overslag van het voor pand vervallen cn tekenen deze aan het rugpasje. We verbinden de rok- bancn en leggen X op vallend de plooien in. Hierin kunt u zo nodig een naad verwerken. De plooien over een MIDDENVOOR VOO M-VÜOR-, EVENTUEEL NAAP 00uw* plooi yooRi JURK 12 JAAR Mpl/vV PtOfl MIDDENACHTER jVOUW, j\ LS we het sportjaar, dat achter ons ligt, nog eens overzien, dan die- nen we ons tegelijkertijd af te vragen; welke kansen hebben we voor de Olympiade? En dan is er in de baaierd van sportgebeurtenissen eigenlyk niet zo erg veel te ontdekken, wat ons met hoop en blijdschap vervult. Nel van Vliet, Fanny Koen, Slijkhuiszullen zij er In slagen om voor ons land de driekleur aan de mast te brengen? Het geeft weinig reden tot overmatig optimisme om zelfs achter de namen van onze beste kanspaarden nog een vraagteken te moeten zetten. Van Fanny Koen hebben we nog de hoogste verwachtingen, want op de athletiekkampioenschappen van 4 Augustus -stak zij zo ijzingwek kend hoog boven haar sexe uit, dat haar niet minder dan zes titels als ■jjpe appels in de schoot vielen. Een schrale troost voor Gerda Koudijs en Ans Noordraven. Van Slijkhuis hadden we meer verwacht. Hij, zowel als Frits de Ruyter stelden teleur bij de Engel se kampioenschappen en in En- sched,e. op de Nederland-Tsjecho- slowakije-dag verloog hij van Za- potek. Tot een revanche is het niet gekomen. Nel van Vliet is ten slotte in Monte Carlo Europees kampioene geworden, maar zal zij met haar orthodoxe schoolslag nog een kans maken tegen de „vlindertjes" van andere landen? Zij heeft ondertus sen op de 400 meter al weer een wereldrecord verbeterd van 6 min. 8.4 op 5.58.6 en dat brengt ons meteen midden in de onverkwikke lijke affaire Jan Stender-Ma Braun. Onze taaie stadgenote, die de Hilversummer op de belangrijke plaats van bondstrainer heelt alge- lost, is ondertussen hurry-up bezig met stad en land af te zoeken naar zwemsterretjes. Of' we van Hannie Termeulen of Iet Kostervan Feg- gelen nog iets mogen verwachten, staat te bezien. Gestroomlijnde soccer».. Soccer kan weer genoeglijk van z'n glaasje punch nippen, want zo lang het nog „moord en doodslag" is als het gaat om een entreekaartje voor het Olympisch Stadion en. nor male competitiewedstrijden zoals FeyenoordSparta meer dan vijftig duizend toeschouwers aan trekken, dan mag de oude heer niet mopperen. Het Nederlands elftal kreeg een nieuwe trainer, Jessie Carver, won tegen alle pessimistische voorbe schouwingen in twee maal met 21 van België, besloot het seizoen door met 40 van Frankrijk te verlie zen en zette op 22 September nog eens alls brood-etende profeten te schande door met 6—2 de Zwitsers fc overmeesteren. Toen reeds de kraaien uit de bo men tuimelden van de hitte werd Ajax voor de achtste keer lands kampioen en waren wij in het Feye noord-stadion getuige van de dramatische worsteling tussen Ex celsior en SVV, die de Schiedam mers met 10 verloren. Het doel punt van v. d. Stoep, de gemiste penalty van Goossens en het uit het veld sturen van de Bruyn zijn ge beurtenissen, die in de annalen van Soccer zijn opgetekend. Hoogtepunt uit het Soccer-jaar was ook de wedstrijd in het Feyen- oord-stadion tussen het Bondselftal en de Rest van Europa en de ver kiezing van Faas Wilkes in het elf tal der Groten, dat in Glasgow, 'toen het met 61 van Engeland verloor, weer erg kleintjes werd, stemde elke vaderlander tot tevre- 1 denheid. En dan zouden we ook NEL VAN VLIET, werd in Monte Carlo, met de :hool- slag, Europees kampioen nog wel iets willen vertellen over de „gestroomlijnde Soccer", die ir. van Emmenes, Karei Lotsy en Her berts op hun geweten hebben, maar dan krijgen we ruzie met de hoofd redactie. Noble art in de verdrukking Of in het Nederlandse bokswe- reldje de oliebollen wel zo goed zullen smaken, menen wij te mogen betwijfelen, want doordat minister Lieftinck de koorden van de dc- vlezenbeurs stijf gesloten houdt is de „noble art" een beetje in de verdrukking gekomen. De belang rijke bokswedstrijden van het afge lopen jaar zijn dan ook aan één hand af te tellen. En dan denken we in de eerste plaats aan de rivalenstrijd tussen Beb van Klaveren en Luc van Dam De „old timer" is er zo waar in geslaagd Luc van Dam de kam pioensgordel af te kapen, maar nog geen maand later moest hij haar weer teruggeven. Tot een be vredigende beslissing tussen de twee Rotterdammers is het echter niet gekomen, want beide ontmoe tingen moesten wegens oogblessu res worden gestaakt. Voor Luc van Dam brachten de wedstrijden met Beb van Klaveren niet alleen brood op de plank, maar zij gaven'onze kampioen ook een morele injectie om weer eens en nu met succes een gooi te doen naar de Europese titel. De Italiaan se kampioen Manca en de Franse ex-kampioen Charron werden ver slagen en als beloning ligt nu een ontmoeting met Cerdan in het voor uitzicht. Van onze andere pugilisten valt weinig meer te vertellen dan dat Nicolaas door Jantje de Bruin van het eerste plan is verdrongen. Dc pedalisten Jefke Janssen, het kleine man netje uit Limburg, zette alle grote knapen, zoals Schulte en Middel kamp, beschaamd, door winnaar te worden op de Cauberg en daarna als laatste der Nederlandse Mohi kanen de Tour de France uit te rij den. De wereldkampioenschappen in Parijs leverden alleen voor Mid delkamp een headline op in de krant. De Ronde van Nederland en de wedstrijd in het Feyenoord-sta- dion in het najaar zijn optimisti sche wielerklanken, die boven de Moerdijk aangenaam resoneren. De motorsport wekt aangename en onaangename herinneringen. Aangenaam was Assen, dat als uit een Phoenix uit z'n vooroorlogse asse is herrezen en verder waren er ontelbare baan wedstrijden, die duizenden liefhebbers op de been brachten. Onaangenaam is die ru zie in de boezem van de K.N.M.V. Voor deij sliefhebbers zal er mis schien deze winter weinig te bele ven zijn, maar zij kunnen voorlopig nog even teren op het wintertje van '46—-'47. Hoogtepunten daarvan wa ren de Elfstedentocht en de baan- kampioenschappen te Rotterdam, waar we Jan Langendyk vier-vou- dig kampioen zagen worden. De wandelaars denken met ge noegen terug aan de vier-daagse, de dammers aan de titelstrijd tus sen Keiler en Ghestem, de korf ballers (met minder genoegen) aan de wedstrijden tegen België, die voor het eerst een nederlaag te zien gaven. Bij de biljarters was Piet v. d. Pol „de grote Piet", want bij werd Nederlands kampioen, Euro pees kampioen en in Saragossa we reldkampioen. Onlangs in Gronin gen heeft hij van de Nederlandse titel afstand moeten doen ten gun ste van Van Vliet. De hockeyers hebben ook reden tot tevredenheid, want er werd drie maal gewonnen van België en zeilkampioenschap- pen hebben het bewijs geleverd, dat er ook op het water nog een hartig woordje kan worden meegesproken. PIET v. d. POL, Nederlands, Europees en wereld kampioen. De keuze- en technische commis sie van de Ned. Tafeltennisbond heeft Maandagavond het dames- en het herenteam samengesteld voor de wereldkampioenschappen welke van 411 Februari a.s. in Londen worden gehouden. Bij de dames werden gekozen Margot van "Wijk (Den Haag), Henny van Woezik (Den Haag) en Tineke de Zeeuw (Rotterdam), Ina Kiek (Amsterdam) is reserve. Bij de heren: Cor du Buy (Eind hoven), Klaas Huberts (Utrecht), Goof Lorsheyd (Den Haag) en "Willy van Zoelen (Amsterdam). Reserve Wim Onderstal (Nijme- gen), Nonplaying captain is de heer f. J. Scheffer (Arnhem). Als alge meen. leider treedt op de heer N. Hogendoorn (Utrecht!.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Rotterdamsch Parool / De Schiedammer | 1947 | | pagina 6