Een groot verleden en
een veelbelovende toekomst
m
WM^ÈMÊÊÊiË.
MUZIEKNÖTEN-PUZZLE
EEN VROUW DROOMDE
Zeventien millioen
voor de UNAC
Zweden prijkt bovenaan
de lijst
Biënnale-prijzen
7°,
)L/n\a
4
Zaterdag 28 Augustus 1948
Nederlands cabaret
gedurende 50 jaren
TXTaNNEEH Ik C Iets ga i-trlelltn over de geschiedenis van bet
V Nederland» Cabaret, dan. trek ik een scheidinRsiyn tussen variété
en éeht cabaret, een scheidingslijn die eer in principe dan ln de praktik
beaUAt. Want twee der markantste vertegenwoordiger* van het ware
CBbWet: Spreniio;, Sr. Ln lijn jeufdjari-n fn tools a,olds in iljn t«p»
tyd, behaalden hun grootste triorophen ln variété-programma's, waar
se rich omringd zagen van jongleurs, koorddansers en gedresseerde
olifanten- Set principiële verschil til htm daarin dat de echte cabaretier
een man ls die nat te zéggen heeft en zyn chansons schrijft uit inner
lijke noodzaak, onverschillig hoe het grote publiek daar op reageren
ï»h ierwtJl de variété-humorist een gezellige, „vlotte jongen" ls die de
„massa" geeft waar zy om vraagt, lk geef aan géén van beiden de
voorkeur. Er 1$ véél voor nodig om een puntig chanson te kunnen
schrijven, maar onderschat U aLs-'t-v-belieft óók niet een man al» Lou
Bandy, die, na dertig jaar de mensen te hebben laten lachen, nog steeds
de populairste: man van Nederland ls en alle jongeren om zijn vinger
windt!
Maar dat échte Cabaret dan,
werd tegen het einde der vorige
eeuw in ons land geïntroduceerd
(het werd geboren m de artistcn-
kioegen van Monimartre) door de
Amsterdamse dichter-zanger Edou-
ard Jacobs. Deze Jacobs was een
eigenaardig voordrager: zijn genre
was Frans, maar wat hij schreef
en zong daar was „geen woord
Frans bij"! Xn een ontsteilend-rea-
listische taal bezong hij de levens
van gevallen meisjes en haar be
talende en betaalde vrienden, on
geveer in de stijl van de beroemde
Parijse Chansonnier Aristirie Bru-
ant. Hij deinsde voor geen enkel
woord terug en wanneer U in het
bezit mocht Geraken van zijn
zeldzame bundei ,.In het leven",
raad ik U dringend deze niet ie
laten slingeren,... een dergelijke j
nonchalance zou U eer. stuk van
Uw reputatie kunnen kosten!
Nachtsociëteit
Jacobs trad op in „de Habs", een
Zogenaamde nachtsocièteit aan de
Quel lijn straat te Amsterdam, Het
heette dat men lid moest zijn om
toegelaten te worden, maar ieder
een die vlot was met flappen van
vijf-en-tv '„ntig kwam er even go-
maicke!'jk binnen als men tegen-
oordig in dergelijke Clubs (lees
„nachtkroegen") binnenkomt.
**od~a er voldoende gasten
aanwezig waren, plantte hij
zich voor de piano (hij stónd
er voor) en beet hij zijn klan
tjes de rauwste waarheden ih
het gezicht. Vervolgens ging
hij, zoals toen gebruikelijk
was, met een geldbakje rond,
maar wee wie er niet minstens
guldens inwierp: hij kreeg
meteen de gehele bak mét in
houd naar 't hoofd geslingerd!
Toen in het begin dezer eeuw de
politie-maatregelen tegen dit soort
gelegenheden verscherpt werden,
evacueerde hij naar de Variété,
waar hij een heel wat netter réper
toire ten gehore bracht, hoewel hij
tot het laatst -toe een vlijmscherp
satyrlcus bleef- Hort voor de eer
ste "Wereldoorlog maakte hij een
reis door wat toen nog Ned. Indië
heette, waar bij vooral schatten
verdiende met z.g. „Heren-avon
den'', die volgden op zijn. gewone
voorstellingen" en waarbij hij zijn
liedjes Uit de Pijp-jaren nog eens
voordroeg. Hij overleed in Decem
ber 1915. Schooi heeft htj niet ge
maakt, zijn genre leende zich daar
niet toe immers, in wélke open
bare gelegenheden, hadden zijn
beste liedjes gezongen mógen wor
den? maar hij is minder verge
ten dan U misschien vermoedt.
J. ff. SPEENHOFF,
of beter: Koos Speenhoff, cabare
tier in de meest orthodoxe zin des
woor&s.
EDOUARD JACOBS,
die in ons lend het ecktc cabaret
introduceerde!
Want nog vaak geschiedt het dat,
na afloop van een Nutsavond in
de Provincie, één of andere dorps-
notabel mij onder het napraten in
fluistert: ..Meneer De Haas. kent
U geen enkel liedje van Jacobs?"
En dan komen nostalgieke verha
len los over een studenten jeugd
die in Amsterdam werd doorge
bracht
Sensationeel debuut
Van veel algemener betekenis
was de reeds gememoreerde dich-
ter-zaneer J. H. Speenhoff. Deze
fabrikantenzoon uit Krimpen aan
de Lek had reeds een veelbewogen
leven achter zich (hij werkte o.a.
enige jaren als kunstschilder sa-
men met de toén sok weinig be
kende Kees van Dongen) toen hü
als nauwelijks dertigjarige zijn de
buut maakte tijdens een door enige
journalisten {Johan de Meester, M.
J. Brusse en Top Naef) georgani
seerde kleinkunst-middag in de
oude Rotterdamse Tivoli-Schouw
burg.
Dit debuut was weinig minder
dan sensationeel! Speenhoff was
Cabaretier in de msest-orthodoxe
zin van het woord: dichter, compo
nist, voordrager, tekenaar, scherp
chroniqueur van actuele gebeurte
nissen en een vent met een hart
dat klopte voor de armen en mis-
deelden. Nauwelijks stond bij op
de planken of de directeuren be
gonnen om hem~1e vechten. Hij
was werkelijk in één dag beroemd.'
Vrij spoedig na zijn start leidde
hij tezamen met de grote komiek
Nap de la Mar „Het Vrije Too-
neel", een ensemble dat vooral met
de parodie „Zijn Edelachtbare"
volle zalen trok, maar het sobere
genre van Speenhoff en de zwieri
ge komediantenstijl van Nap liepen
tezéer uiteen om deze combinatie
blijvend te doen zijn.
Meer op 2ijn plaats was Speen
hoff, toen bij rondom 1914 samen
werkte met een groepje toneelspe
lers (o.a. Else Mauhs en Cor van
der Lugt Melsert), die zijn e.igen
optreden omlijstten met de opvoe
ring van de zéer-spitse Woorden
spelen welke hij in die tijd schreef.
Het optreden van dat zomer-en-
semhle kan het beste vergeleken
worden met de Kleinkunst-voor-
stellingen welke nu o.a. Wim Kan
geeft, waarbij chansons afgewis
seld worden met kleine toneel
schetsen, en in deze zin is ook zijn
optreden als toneel-leider baan
brekend geweest. Op het Neder
landse chanson was zijn invloed
van enorme betekenis en het Ca-
Alex de Haas schreef
voor ons:
een owerzichf van de ot^fu-ikke-
linp der „kleinkunst" tijdens de
vijftig regeringsjaren van ko
ningin Wilhelm in a. Dc Haas
hoeven wij by onze lezers nau-
tvclisks te introduceren. Mis
achten u-eet ii «ier, dnt deze
iicrfjesrcmper-rtichrer zelf spoe
dig jubileert. Binnenkort staat
h\i 30 jaar op de planken, een
feit, dat perierd cnl morden in
Tnschriski te Amsterdam op 25
September. Rotterdam, zal Alex
de Haas op IS October a.s. frt
eert nachtroorsfellinp huldigen.
baret in ons land heeft élles aan
hem te danken.
De eerste conferencier
Een tweede kunstenaar, die even
als Speenhoff van beslissend be
lang is geweest, was Jean-Louis
Pisuisse, De2e ex-journalist, die
zijn toneel-carrière met een grap
begon (de befaamde reis ais straat
zanger met de zo-vreemd geëindig
de Max Blokzijl) was de grootste
voordrager die we op klein kunst
gebied bezeten hebben. Daarbij was
hij onze eerste conférencier, de eer
ste man die met een toelichtende
kwinkslag verband in overigens
io?~samenhangende programma's
bracht. Hij beheerste vier taien en
beschikte, behalve over vele kwa
liteiten die hem tot een ster van
internationale grootte maakten,
over een onfeilbare intuïtie bij het
ontdekken van jongere talenten.
Lang is de lijst van de jongeren
wier pad hij effende. Om enkelen
ervan te noemen: Paul Colin, Jen
ny Guilliams, Tholen en van Lier,
Herre de Vos en vooral de nu zo
populaire romanschrijfster "Willy
Corsari. die haar carrière als zes
tienjarig meisje bij „Swiep" begon
I EZE w«elc e«n
heel bijzonde
re uuzzle. Er moe
ten woorden ge
vormd worden met
behulp van de ze
ven muzieknoten-
Een muzieknoot,
dus twee of drie
letters, moet in één
eakje geplaatst
worden, maar al
leen dan gebruikt
worden, wanneer
haar klank zuiver
ln het woord ge
bruikt kan wor
den. Een goedl
voorbeeld is reder-
Hier klinkt de eer
ste Jettergreen zul-
ver als ré, Pout is
regeren. Oak geen
samenstellingen als
premie. Elke noot
is e^n aoarte let
tergreep. Hier vol
gen de omschrij
vingen:
H or izonta al:
1. Hoge titel: 3.
Vlaktemaat: 5. Ge
steente: 1 Pias;
9 Jong dier 11-
-Zoete lekkernij;
14. Hemellichaam: 16. En dergelijke
(Alk.); 17. Draadloze; ia Muzieknoot:
19. Plechtige belofte: 21. Schadelijk
dier 27, Meisjesnaam: 29 Lange ïwarte
mantels met kap: 31 De afkorting voor
onbekende; 32. Deel van de mond: 33.
Onderwijs: 34. Mannelijk dier; 35. Idem
afkoftius: 3S Wapen; 37. En Frans);
38. Rivier in Nederland 4ö Klein
vreemd geldstuk; 41. Trekdieren
Verticaal: 1. Noodsignaal-instru
ment; 2. Nauw: 3. Voertuig; 4. Oude
maat; 5. Dier tot het hertenras beho
rend; 6. Strijdperk: 8 Karakter; 10.
God der lieide; 12 Dichtzang; 13. Loon;
15. Zangstem; 29. Boom; 22. Reeds; 23.
Gezinnen 24. Franse jongensnaam; 25.
Kleur; 23 Delen van een uur: 28.
Hulp (Frans); yj. Kleurling; 31 om
laag; 39. Militaire politie (alk.); 40,
Niet even (alk.)
Van dit raadsel worden geen oplos
singen ingewacht. De oolcssina van ons
raadsel van vorige Week is ale volgt:
Horizontaal: 1. KaraKolï Gekakel;
Amulet; Allure; Spier; Pas; Amber;
Econoom; Agens; Sil; Pasen; Steen;
Kanarie: Munitie; Klont; Plato; Epe;
Multi: Muiterij; Kraam; Nil; Takel;
Eerder; Selene; Litanie: Porfier
Verticaal; 2 Kassa: Amp; Ruïne!
Als: Keres; Qt: E a.; Klamp; Alm;
Kubus; Ere: Leren; Manie; Postelein;
Solemneel: Graal; Naakt: Adieu: Edict;
Sik; Nut: Optie; Pekel; Apart; Ommen;
Mijter; Lakei; IUer; Rei; Ada; Alf;
Ene; R.i.; S,o,
JAN—LOUIS PISUISSE,
onze grootste voordrager op klein
kunstgebied.
als een voortreffelijk internatio
naal Chansonnière en liedjesdich
teres en -componiste. Pisuisse
stierf in 1927 als slachtoffer van.
een uit zijn evenwicht geraakte
medeminnaar.
Om deze drie grootheden heen
groepeerden zich in uiteenlopende
genre's vele anderen; de boeren-
dichter-zanger Jan van Riemsdijk,
de Pierrotzanger Marcel Barger, de
zanger van het Hollandse familie
leven Clinge Doorenbos, de vertol
ker van het Hollandse levenslied
Henri Wallig, de dichteres-compo
niste Manna de Wijs-Mouton en de
man wiens werk tot op de huidige
dag levend en actueel gebleven is:
Dirk Witte, de volkomen-Holland-
se-lied j esschep per
Ook Nap de la Mar trad nog eens
met prachtige Cabaret-voorstellin
gen op de voorgrond waarbij hij
zijn uitzonderlijk begaafde dochter
fien voor het eerst in het brand
punt van de belangstelling plaatste.
Bovendien trad hier voor het
eerst de "Variété-komiek Louis
Davids als Caberetier op. teza
men met een Engels vrouwtje:
Margie Morris. Dat is het be
gin geweest van een lange en
succesvolle carrière.
Toen Pisuisse gestorven was en de
ster van de oud-geworden Speen
hoff begon te tanen, was Davids
eigenlijk de enige die jarenlang het
Cabaret bij ons verpersoonlijkte.
Chiel de Boer was toen nog maar
in kleine kring bekend en veel
anderen van werkelijke betekenis
waren er niet.
Dc jonge generatie
Vlak voor en in de oorlog werd
dat anders; een jonge generatie
van zéér-begaafde Cabaret-artisten
werd geboren, zodat Nederland op
Uit de laatste rapporten over de
nationale campagne der UNAC
„steunt het kinderen fonds" van de
verenigde volkeren bleek, dat in
middels in totaal bijna 1? millioen
dollars werd bijeengebracht.
Tot op heden hebben 26 landen
en gebieden, die aan de UNAC me
dewerken aan het UNAC-hoofd-
kwarticr te Lake Success verslag
uitgebracht. De totale bijdragen
2yn, omgerekend ln Amerikaanse
dollars, tegen de officiële koers
reeds gestegen tot 16.944.450 dollar.
Als eerste op de lijst van schen
kers aan de UNAC prijkt Zweden
met 3.506.000, vervolgens Canada
met 2.694.000. Engeland met
2.410.000, Zwitserland met 1.402.000
Tsjecho-slowakije met 1.391.000 en
Nieuw Zeeland met 1.240.300 dol
lar.
Verder hebben de volgende lan
den de UNAC in kennis gesteld van
hun bijdragen, t.w.: Afghanistan,
België, Bulgarije, Chili, China,
Cuba, Ecuador, Finland, Frank
rijk, Griekenland, Honduras,
IJsland, Liechtenstein, Nederland,
Nicaragua, Noorwegen, Pakistan,
de Philippijcen, San Marino cn
Venezuela.
Leden van de UNO-secretaria-
ten, speciale afdelingen en leden
van de pers te Lake Success heb
ben 42.000 dollar aan de organisa
tie geschonken.
Van de volgende landen, waar
de campagne nog voortgezet wordt
of nog niet begonnen is, werden
nog geen definitieve gegevens ont
vangen: Argentinië, Australië, Oos
tenrijk, Bolivia, Ceylon, Denemar
ken, Dominica, Egypte, Ethiopië,
Guatemala, Haiti, Hongarije, India,
Iran, Italië, Libanon, Luxemburg,
Mexico Monaco, Panama, Peru,
Polen, Siam, Turkije, de Unie van
Z. Afrika, de Verenigde Staten en
Joego Slavié.
De UNAC is in eerste instantie
een organisatie, afhankelijk van
vrij willige giften. Het grootste deel
van de gelden die het inzamelt
worden ter beschikking gesteld van
de OCEF (het internationale fonds
ten behoeve van noodlijdende kin
deren der verenigde volkeren) die
de massavceding en medische bij
stand aan behoeftige kinderen in
Europa en Azië verzorgt.
Verleden jaar schonken de Ver
enigde Staten 32.795.833 dollar aan
ICEF, Het Amerikaanse congres
heeft machtiging verleend voor een
bijdrage van 75.ÖÖÖ.OGO dollar aan
de organisatie, wat 72 van het
totale fonds bedraagt.
DE KINDERKRANT-
WILLY CORSARI
die als chansonniëre bij Pisuisse
begon.
het ogenblik weer een eigen Caba
ret rijk is dat voor het buitenland
niet onderdoet en vrijwel op de
zelfde hoogte s'aat als het Cabaret
in de gloriejaren van. het verleden.
Een zeer apart talent bezit bijvoor
beeld Marthie Verdenius, die wel
iswaar bij voorkeur aan de na
vrante kant blijft, maar in haar
persoonlijke stijl prachtige dingen
schrijft en zegt. Een vruchtbaar en
vindingrijk auteur is Willy van
Hemert, die alleen maar op moet
passen dat hij zijn talent niet aan
té-veel-schrijverij opoffert, Toon
Hermans is bezig zich als een ster
van allereerste grootte te ontwik
kelen (waarbij hij al een aardig
eind op streek is!), Wim Kan ont
popt zich de laatste jaren als een
conférencier die nü al met de bes
ten der wereld in één adem ge
noemd mag worden en heeft bo
vendien de steun van zijn rijk-ge
talenteerde echtgenote Corry Vonk.
Cor Ruys bewijst zijn veelzijdig
heid als speel-zegger van de „Lied
jes van Brammetje", Chiel de Boer
brengt met zijn ensemble opmer-
LOUIS DAVIDS
jarenlang de verpersoonlijking van
het Cabaret.
kelijke dingen, terwijl Wim Sonne-
veld in z ijn laatste programma
voor de zoveelste maal bewijst tot
welke toppen ons vaderlands Caba
ret in zijn beste momenten vermag
te stijgen.
Natuurlijk zijn er meer artisten
op Cabaretgebied die wat beteke
nen of betekenden: het is alleen de
plaatsruimte die mij dwingt in vo
gelvlucht-stijl te schrijven.
Het verleden, van ons nationale
Cabaret is groot, het heden is vrij
wel even belangrijk: ik maak me
ook over de toekomst geen zorgen!
Neen, dit gaat niet over onze
moeder Juliana, die nu
bijna koningin is, maar over een
éndere. Meer dan 400 jaar geleden
woonde er in een groot kasteel
een kleine Juliana. Haar moeder
was Juliana van Stolberg en haar
broertje was Willem, die wij nu
allemaal zo goed kennen als Wil
lem van Oranje, maar in die
dagen was hij rog geen Vader des
aderlands, maai een kleine boef
ven vier jaar, die met kiezelstenen
naar de eenden gooide.
Zeven en zeventig kamers had
het grote kasteel, de Dillenburg
en in één daarvan, een kleintje,
sliep Juliaantje met haar zusje
Katharina.
Zij werd wakker heel vroeg in
de morgen en. luisterde naar de
geluiden buiten. Kippen kakelden
slaperig, de ketting van een put
emmer knarste, in de verte tjin-
gelde het klokje van de slotkapel,
een paar wagens reden over de
keien van het plein en voortdu
rend en door alles heen hoorde zij
het klaterend ruisen van de fon
tein die met zes drakenkoppen het
water in de bekkens spoot. Je
moet naar school, zei Juliana
tegen het andere bed, en toen
harder: Je moet naar school! Ka
tharina! Mrrr.knorde Katha
rina en draaide zich om. Juliana
was verwonderd en verontwaar
digd. Als je toch 12 jaar bent en
je mag naar school, dan moet je
dat toch zó heerlijk vinden, dat je
gewoonweg je bed uitvliegt! Zij
was negen en kreeg af en toe
lessen in lezen en schrijven en in
borduren en muziek, maar dat
was nog niet écht school! De
school was de hofschool van de
Dillenburg, daar gingen alle kin
deren van het kasteel heen die
oud en wijs genoeg waren om alle
moeilijke dingen te leren, zoals
Latijn en Geschiedenis en Staats-
kunde. En er waren heel wat kin
deren in het kasteel! Behalve haar
broertjes en zusjes (zij waren nu
met hun zessen, maar daar waren
ook kleintjes bij), waren er pleeg-
zusjês, zoals Magdalena en neef
jes als Enst en Fïlips, en dan nog
alle kinderen van naburige kaste
len, die uren soms moesten lopen
om de school te bereiken.
Maar de kleine Juliana was nog
niet zo ver. Zij ging naar buiten,
scharrelde wat rond tussen de
eenden en kippen en haalde een
boterham bij rnoei Christina op
het erf.
Haar zusje zat nu al op school.
Het was heel bijzonder voor die
tijd dat meisjes naar school moch
ten, het slot Dillenburg was daar
in erg modern en dat kwam door
moeder Juliana, die een verstan
dige vrouw was en vond dat
meisjes zo veel mogelijk moesten
leren, maar daarbij ook zo veel
mogelijk moesten kunnen, zoals
brood bakken en linnen weven en
spinnen en nog honderd andere
dingen meer.
Het was nu een bedrijvigheid
om het kasteel de Dillenburg.
De kleine Juliana stond een
poosje te kijken naar het boeren
erf, waar'wagens krakend op en
af reden, waar hoenders rond
scharrelden en de vrouwen druk
bezig waren in hun wijde rokken
en witte mutsen.
Toen liep zij langs het grote
zomerhuis dat midden in een wui
vend bosschage lag en huppelde
in haar groene rokje het bos in.
dat afhelde naar de rivier. Om
het bos heen stond een hoge muur
die begroeid was met wijnranken,
maar dat was een heel eind weg.
want het Dillenburgse bos was zo
uitgestrekt! Er waren mooie open
plaatsen in en stukjes hei en wei
tjes met bloemen en als je daar
ging zitten uitrusten had je een
prachtig vergezicht over de
glooiende heuvels, waartussendoor
het glinsterend riviertje stroom
de, Ik zou wel eens willen weten,
waar dat riviertje begint, zei Ju
liana tegen zichzelf, morgen ga ik
eens kijken waar het begint. Toen
danste ze verder tussen de spar
ren en voelde zich vrij en geluk-
Een dag op een groot
kasteel met een klein
meisje
kig. Ze rende een helling af.
enorme stenen lagen bij de oever
van de rivier, ze sprong van steen
tot steen, hinkelend op één been
en zong een klein zelfgemaakt
liedje over Finkepank de huis
kabouter, die thuis op een van de
zolders woonde, ja, dat was echt
waar. Hoeil gilde Juliaantje op
eens verschrikt, wat doe jij daar.
kleine schooier! Een klein figuur
tje zat op een steen midden in
het ondiepe riviertje, Het was
haar broertje Willem, die tevre
den met een stok in het rond
sloeg. Het schuimende water
klotste telkens tegen hem aan, hij
was drijfnat en zijn mooie kan
ten kraag hing als een vod om
hem heen. Spelen! riep hij blij, ik
ben op een boot! Hier komen! riep
Juliana boos. Wat zal Moeder
zeggen als je straks zo nat thuis
komt. Zij sprong op de uitsteken
de stenen in het water en trok de
huilende kleine zondaar weer op
het droge.
Kom, zei ze, wees maar niet
verdrietig, we gaan samen iets
prettigs doen, we gaan's kij
ken, we gaan naar de doolhof.
Opeens waren de tranen weg,
want de doolhof was iets
verrukkelijks. Een héél grote tuin
met paadjes die krinkelden en
kronkelden tussen geschoren, heg
gen, paadjes die telkens ^doodlie
pen cn waar je soms zó in kon
verdwalen, dat je hard om hulp
moest roepen en dan kwam er
wel iemand van de Dillenburg
aanlopen om je er uit te halen.
-Maar-Juliana wist goed de weg;*
ze zette haar broertje in een van
de paden en liep zelf vlug een
ander in. Kom dan, riep ze. kom
dan zoeken. Kraaiend scharrelde
de kleine Willem achter haar aan,
en zo speelden ze urenlang samen
in de zon en de wind tot de kleine
vader-des vaderlands droog was
en in de verte de etensbel van de
Dillenburg luidde. Hand in hand
renden ze het park door naar
huis, want o, als je niet op tijd
aan tafel was, dan was moeder
Juliana boos!
In de eetzaal zat de hele familie
aan lange tafels. Daar was hun
vader, graaf Willem van Nassau.
Hij zat aan het hoofd met een
bediende achter zijn stoel. En dan
hun moeder Juliana aan de andere
kant in een prachtige gebeeld
houwde zetel. Op de muren waren
wandschilderingen van veldsla
gen cn kruistochten. De kop van
een wild zwijn hing boven de
haard.
De grote kinderen zaten mee
aan de familietafel, maar Juliana
en Willem aten aan een van de
zij tafels met al hun kleine neefjes
en nichtjes en vele bedienden,
waaronder de dikke Goliath, die
altijd grapjes maakte, kon kraaien
als een haan en die, zo zei men,
een heel varken kon opeten.
Toen Juliana opkeek van haar
havermout met honing, zag zij
haar moeder Juliana lachend
tegen haar knikken en met een
schok van blijdschap dacht zij:
straks met moeder uit!
Na afloop van de maaltijd, toen
de mannen stonden te praten aan
de voet van de eikenhouten trap
en de grote kinderen alweer klaar
stonden om naar school te gaan,
kwam ddar moeder Juliana aan
en zei: Ik moet naat vrouw Lam-
bertha, die ziek ïst weet je wel?
Ga je mee?
Juliana knikte blij. Vrouw Lam-
bertha woonde' een heel eind weg
in een boerderij, en had een stel
kleine boerendochtertjes, waar zij
.erg goed mee kon opschieten. Zij
'gingen in een klein wagentje met
een bruine merrie ervoor. Moe
der Juliana ménde zelf, de kleine
Juliana zat er stralend naast en
daarachter zat een bediende, die
een korf vasthield met koek en
kruidenwijn, die moeder Juliana
zelf had gemaakt van vreemde
gewassen in haar kruidentuin. En
terwijl moeder binnen was met
vrouw Lambertha, ravotte Ju
liaantje met de kinderen van het
huis en speelde haasje-over en
buut, net zo lang tot het tijd werd
om naar huis te gaan.
Slaperig zat zij naast haar moe
der op de bok. Het paard
klom langzaam de helling op naar
de Dillenburg en de zon begon
onder te gaan. Toen zij onder de
poort door reden stond daar de
kleine Willem met een snoetje,
blauw van de bosbessen en riep:
Spelen, Juliana!
Maar Juliaantje was nu te moe
en bovendien was het tijd voor
het avondeten.
Aan tafel keek zij naar de dan
sende lichtjes van de vele vet
kaarsen en. dacht; Morgen ga ik
kijken waar de rivier vandaan
komt; morgen ga ik zó ver lopen,
tot ik weet waar de rivier begint.
En in haar bedje zei ze slaperig
tegen Katharina: morgen ga
iktoen sliep ze in.
Zo ging een dag voorbij van
Juliaanile. Een Óndere Juliana,
van héél. héél lang geleden.
Advertentie I. M.
De 24ste Biennale te Venetië ver
heugt zich in een enorme belang
stelling van Italiaanse en buiten
landse bezoekers. Op de tentoon
stelling zijn niet minder dan 3000
schilderijen en vele honderden
beeldhouwwerken te zien.
De internationale jury heeft de
prijzen als volgt toegekend: aan
Georges Bra que en Henry Moore
de prijzen van de ministerraad
voor een buitenlandse schilder en
beeldhouwer, aan Giorgio Morani
en Giacomo Manzu de prijzen van
de gemeente Venetië voor een
Italiaanse beeldhouwer en schilder,
aan Marc. Chagall en Mino Macea-
ri de prijzen van de Biennale voor
een buitenlandse en een Italiaanse
graficus.
m'neer Tho-
de polxtie-
dokter heeft ons zo
juist medegedeeld dat
Uw vrouw overleden
Is omdat iemand haar
de sporen, aan de
hals wijzen het ten
duidelijkste uit dc
keel heeft dichtgekne
pen. U was alleen in
huis met Uw vrouw,
er waren geen bezoe
kers gev/eest en dus..!"
Inspecteur Mc. La
ven zweeg veelbete
kenend, zijn toehoor
der nauwkeurig obser
verend. Hij zag hoe
de laatste aan een he
vige ontroering ten
prooi was en als er
varen psycholoog voel
de hij dat de bekente
nis hij had z|jn su
perieur verzekerd dat
de echtgenoot na korte
tijd door de mand zou
vallen niet lang
meer zou uitblijven.
„Luister, inspecteur,"
barstte de verdachte
eensklaps uit, „ik kan
de sporen aan de hals
van mijn vrouw uiterst
gemakkelijk verklaren.
Neen, ik ben niet
van plan U iets op de
mouw te spelden. Ik
verzeker U dat ik
de volle waarheid
spreek."
De man slikte moei
lijk, zocht kennelijk
naar woorden. Hij Sta-
melde even, verman
de zich toen: „Mijn
vrouw droomde altijd.
Vaak heb ik haar wak
ker moeten maken om-
sleur d, op een vuile
kar, aan handen en
voeten gebonden door
Parijs gevoerd aan
weerszijden tierde het
gepeupel en naar
het schavot gevoerd.
Toen zij het hoofd op
het blok had gelegd en
Ün doodsangst het val
len van het mes ver
wachtte, schudde ik
MINIATUURMYSTERIE
door F. COPPER
(Oud-Hoofdinspecteur van Scotland-Yaed)
dat zfj lag te gillen
van angst. Vanavond
zfjn we vroeg naar bed
gegaan. Ik heb lang
liggen lezen. Toen ik
het Ucht had uitge
daan en ingeslapen
was, werd ik weldra
gewekt.
Mijn vrouw droom-
de vreselijk, verbeeld
de rich dat zij Maria
Stuart was, de Franse
koningin, die op het
schavot stierf. Z|j be
vond zich in de gevan
genis, werd door een
paar soldaten meege-
mijn vrouw bij haar
schouder wakker.
Helaas, op dat mo
ment moet zij gedacht
hebben dat het mes
viel: zij stierf op dat
moment. Ik heb haar
ruw door elkaar ge
schud, vandaar die
sporen aan haar hals"
„Mooi bedacht", zei
de inspecteur glimla
chend, „maar je ver
geet één dingHoe..!"
Wat de inspecteur
verder zei, staat tus
sen de advertenties.
ZIE MAANDAGAVOND
OP DE ADVERTENTIEPAGINA
De Bataviase politie heeft bh een
bekende opiumschuiver een grote hoe
veelheid opium in beslae genomen, die
waarschijnlijk van dezelfde herkomst
is als de grote partij, die kortgeleden
in beslag is Eenomen.
Het Britse vliegveld Lübeck-—Blan-
kensee is ingericht als basis voor vlieg
tuigen die Berlijn vim voedsel voor
zien Sngolse vliegtuigen landden reeds
Donderdagavond, zij zullen Vrijdag
worden gciaden en dan naar Berlijn
vliegen.
