Een onderaardse dubbelganger
van de lichtstad
Hier is Bernard Person
in Lake Succes
De ingebeelde zieke
Kok van Haile Selassie wil niet
terug naar zijn oude baas
Geef de Arabieren de Negeb
en Galilea aan de Joden
PARIJS, DAT DE TOERIST NIET KENT
Het lied van de arbeid verbreekt
de stilte der catacomben
Sehildershulde aan
Prinses Wïlhelmina
Kamers bestellen per mobilofoon
Bevrijdingsvuur brandt
nu te Nijmegen
Radio-verslaggever (tijdelijk in ons land)
vertelt van zijn werk
Vorstelijke baart versmaad voor positie van
chef in een cafetaria
Leven in Amerika
te prettig
Pas op voor makelaars
Bernadotte tot de UNO:
4
Dinsdag 21 September 1948
de twintig parochies van oud-Pa -
sijs. Het opruimen van veel kerk
hoven maakte plaats voor nieuw
leven en thans kan men in de ca
tacomben een voorstelling krijgen
van de omvang der vroegere be
volking van de Franse hoofdstad:
ruim zes millioen schedels grijn
zen de bezoeker aan, tot deze het
i speciaal voor de doden gereser-
j veerde gedeelte verlaat en de zva-
j re deur achter hem wordt geslo-
i ten. De deur, die toegang gecffc tot
1 een sinistere ruimte, boven welks
ingang te lezen staat: „Halt, hier
is het rijk van de Dood!"
Een paar uur rondreden in de
métro geeft een beeld van wat het
ondergrondse Parijs voor het le
ven der stad betekent en een wan
deling van een halve dag door de
spelonken, gangen en holen van
catacomben en steengroeven, de
Carrières, overtreft deze indruk
nog vele malen, maar wie dit alles
heeft volbracht zag niettemin
slechts een gedeelte van de onder
aardse mogelijkheden: het belang
rijkste is hier echter het netwerk
van kanalen welke tezamen een
reusachtige fabriek vormen die
uniek is voor bijna de gehele we
reld.
Per boot onder de stad door
De wandelaar die door de stad
slentert loopt, over een. onnoeme
lijk aantal ronde en vierkante
ijzeren luiken in de trottoirs, die
allen toegang geven tot de riolen,
het aderstelsel van het enorme li
chaam dat Parijs heet, en elke
druppel af was water komt daar
evenzeer terecht als het vocht uit
de goten der duizenden straten en
pleinen. Dat deze riolen heel iets
anders zijn dan grotere en kleinere
buizen, daar weten echter niet
veel mensen iets van af. Men kent
niet de ondergrondse meren, dè
P AR!JS, voor millioenen toc-
-* risten de droomsiad vol
kleur en licht en leven bergt
onder zijn plaveisel een ge
heimzinnig wereldje, dat maar
zeer weinig mensen kennen
een rijk van stilte, ivaar men
tevergeefs zoekt naar ietsdat
aan de lichtstad herinnert, doch
waar talrijke arbeiders bij het
schijnsel van zacht suizende
carbtdlantarens hun dagelijks
brood verdienen.
De sfeer, die Victor Hugo in zijn
„De Ellendigen" heeft opgeroepen
is Inderdaad in Parijs te vinden,
maar men moet tot diep ender de
pralende boulevards afdalen om
haar te vinden; zij hangt in de on
telbare gangen en spelonken die
de buik van deze metropool vor
men, in het labyrinth van rio
len, catacomben en steengroeven,
waar exacte wetenschap en ro
mantiek hand in hand gaan en
zonder welke de Franse hoofd
stad een onherbergzaam oord zou
Zijn,
„Halt! Hier heerst de dood!"
Iedereen die in Parijs is geweest
weet, dat de stad uit twee helften
bestaat: een boven- en een onder
gronds gedeelte, want terwijl het
verkeer over het asfalt voortraast
ijlen in de diepte de métro-treinen
.van 's ochtends zes tot 's nachts
één uur in alle richtingen. Maar er
is meer onder de straten te vin
den dan de prachtig geconstrueer
de Métropoiitain die met zijn sta-,
tions, couloirs, liften en roltrap
pen altijd vol licht en leven is. Als
men in het dienstgebouw van de
Generale Inspectie der Steengroe
ven op de Place DenfertRoche-
reau de smalle wenteltrap is afge
daald opent zich een wereld die in
xiiets aan het onderdeel van een
drukke stad doet denken: men
hoort er slechts het regelmatig ge
tik van neervallende druppels
grondwater in een stilte die de
rust van eeuwen draagt, want de
Carrières en-La Ville Lumière
vinden beide hun oorsprong in
dè achtste eeuw toen men, om
bouwmateriaal voor de stad te
verzamelen, de gangen hakte die
thans een ondergrondse doolhof
vormen waarin miRjarden doods
beenderen langs de wanden liggen
opgetast-
Niet minder dan elfduizend
vierkante meter hiervan is nog
volledig intact en dit is slechts
het zevenhonderdste gedeelte
van het totaal, dat enorme ka
pitalen aan onderhoudskosten
vergt. Eindeloos winden zich de
gangen langs en door elkander
en alleen zij, die het terrein
door en door kennen, weten
er de weg in te vinden.
Niet zo lang geleden is het nog
gebeurd, dat een technicus van de
inspectiedienst, die de steengroe
ven aan enige vrienden wilde to
nen, er het spoor bijster raakte.
Vele uren doolde men rond en ten
slotte raakte het carbid van de
lampen op. 2n het donker langs de
muren tastend moesten de mensen
voortschuifelep om ergens bij toe
val een uitgang te ontdekken en
gelukkig werd hun. geroep einde
lijk gehoord door een arbeider die
hen in het daglicht terug bracht.
Dat deze mensen er levend'
afkwamen, mag echter een won
der heten, -want de kans, dat zij
onder vallend gesteente bedolven
waren, is lang niet denkbeeldig:
regelmatig vinden de arbeiders der
Carrières de stoffelijke resten van
mensen die op deze wijze de dood
vonden, want vroeger waren ver
zakkingen aan de orde van de dag
en het is zelfs gebeurd, dat een
heel blok huizen daardoor instort
te. Om deze reden werkt men
voortdurend aan het onderhoud,
dat Parijs dan ook voor een zekere
ondergang behoedt.
Zoals Amsterdam op palen is
gebouwd, rust Parijs op gangen en
holen, de steengroeven en de
catacomben waar men einde
van de achttiende en begin negen
tiende eeuw de resten bijeenbracht
van meer dan zes millioen mensen
die eens woonden en werkten in
Hét baggeren is
ren probleem op
zichzelf en voor
de grotere kana
len, die soms meer
dan twee meter
fiep zijn, gebruikt
men de zoge
naamde toagon-
vanne, een rijden
de sluisinrichting
die over rails bo
ven het water
rijdt. De wagon-
■wanne is een ma
chine die het riool
water hevig in be
roering brengt,
zodat alle bezink
sel wordt opge
jaagd en ver
mengd met de be
doeling dit alles te
kunnen zeven. Op
de zeef blijven de
vaste stoffen ach
ter en het water
vloeit af. Een en
ander geschiedt
onder zeer hoge
druk en om té be
letten, dat deze
schade zou toe
brengen aan de
machines, bedient
een arbeider een
eoort van rem, die
de druk regelt. Men ziet hier een man op ae toagon- oezig alt
terwijl twee van zijn collega's er voor waken, dat de kracht van
ter de machine uit de rails werpt
de Rue Royale door van de Place
de la Concorde naar de Madeleine
te varen. Behalve de sensatie heeft
de bezoeker weinig aan deze tocht,
omdat de werkelijk „interessante"
riolen terwille van de voortgang
der arbeid geen bezoek mogelijk
maken. Er is namelijk heel wat te
doen om de zaak van het „ader-
stelsel" vlottend te houden en elke
vertraging in dit werk kan meer
dan noodlottige gevolgen hebben
vcor de Paryse waterhuishouding
die voorkomt, dat la ville lumière
in haar eigen vuil ondergaat. In
gewijden herinneren zich nog best
hoe eer. stagnatie in de dienst der
riolen in 1832 een cholera-epidemie
tengevolge had en daarom wordt
veel zorg besteed aan de „tra-
vaux d'eau" die wel het grootste
zijn van de gemeentewerken in de
Franse hoofdstad.
Van alles is daar beneden in het
duister te vinden: werkplaatsen
voor reparaties en uitstekend ver
zorgde schaftlokalen waar douches
en klerenkasten voor de arbeiders
niet ontbreken, maar ook machi
nerieën en transportmiddelen die
over smalsporen worden geleid.
Met pompinstallatïes die elk op
zich een fabriekje lijken, worden
kolossale hoeveelheden Seine water
aangevoerd om met het afvalwater
van de stad te worden vermengd,
terwijl andere pompen de „gezui
verde" massa weer via allerlei ka
nalen naar buiten voeren en in de
Seine lozen. Grote ratten rennen
bij de nadering van mensen gil
lend langs de kaden en om deze
dieren te bestrijden beschikt men
over gespecialiseerde „jagers" die
van tijd tot tijd grote opruiming
houden onder de schadelijke en
gevaarlijke fauna der riolen.
Werk van ongekende activiteit
voltrekt zich in velerlei vorm in de
diepe stilte van de Paryse „onder
wereld" en duizenden verdienen
er bun brood zonder dat iemand
daar ooit iets van bemerkt, maar
wee de stad als onder deze mensen
ook eens een grote staking zou
uitbreken
Om slik en ander bezinksel uit de riolen te toeren heeft men op som
mige plaatsen speciale kanalen aangelegd die een soort rangeerter
rein" voor het water vormenDoor een dezer kanalen af te sluiten wordt
het water in het andere kanaal opgevangen waar het gereinigd wordt.
Pneumatische baggerbeugels, die aan in het plafond gemonteerde rail
worden verplaatstgrijpen de modder uit de kanalen en stort deze in
een wagentje zoals er een links op de achtergrond zichtbaar is. Rechts
ziet men langs de wand de buizen voor drinkwater en industrieiouter,
dat over enorme afstanden wordt aan- en afgevoerd.
collecteurs, waar alles wordt ver
zameld en gezuiverd en nog min
der weet men van de pompsta
tions, die water af- en aanvoeren.
Duizenden werklieden zyn hier in
de stilte van het onderaardse dag
in dag uit- bezig de vloeistofcircu
latie van de stad te regelen en af
en toe kan men hen in groepjes
naar het werk zien gaan: stevige
kerels met grote laarzen, die hun
carbidlantarens in de hand dragen,
omdat met het oog op de gevaren
van het vocht in de riolen geen
electrisch licht is aangebracht.
Slechts bij bijzondere werkzaam
heden maakt men gebruik van
schijnwerpers die op accu's gemon
teerd zijn.
Buizen en nog eens buizen
doorkruisen Parijs; enkele zo
smal, dat een man er net door
kan lopen, andere weer me
ters hoog en meters breed en
sommige, bijvoorbeeld het
hoofdriool bij- Asnières, zó
groot, dat er een boot met
twintig mensen kan varen.
Dit grote riool wordt als zoda
nig dan ook in dienst van het toe
risme benut en een paar malen per
week bestaat er gelegenheid onder
De schilders Joh. van Zweden en
Gerard van Vliet, bestuursleden van
de vakgroep kunstschilders in de
Ned. Federatie van Beroepsvereni
gingen van Kunstenaars, waarvan
H.K.H. Prinses Wilhelmina werkend
lid is, zijn op het Loo ontbo
den om bet album met kunstwerken,
uitsluitend van. de leden der vak
groep aan prinses Wiihelmina aan te
bieden.
Het huldeblijk der Nederlandse
schilders bestaat uit plm. 200 aqua
rellen, tekeningen, etsen cn litho's.
Tien van de slachtoffers van de paa-
den&toelvergiftiglng. die zich Vrijdag
heeft voorgedaan ia net gezin van u«=
oud-öurgemeester van ic-anavoori, ue
heer H. van Alphen te Alkmaar, is in de
joop van gisteren overleden. Ket was de
60-jarige mevrouw barr
Taets van Amerongen.
TANDEN OP ELKAAR. Spieren gezwollen, dadelijk gaat de zware
ijzerenxkogel aan de stok de lucht m en dan zo ver mogelijk, taant de
koning en de koningin van Engeland (onzichtbaar op de foto) bevinden
zich onder de 35.000 Schottendie weer voor de historische Braemar
Highland Gathering bij elkaar zijn geweest.
De mobilofoon, de radio-tele-
foon is behalve voor overheids
instanties als politie en brandweer,
ook voor particuliere bedrijven van
veel nut.
Irt de Rotterdamse haven zijn
reeds enkele schepen met een mo
bilofoon-installatie uitgerust, waar
door zij voortdurend contact met
de wal bunnen onderhouden.
Deviezen-moeilijkheden zijn ech
ter oorzaak, dat er in ons lénd van
de mobilofoon nog niet op veel
groter schaal gebruik gemaakt kan
worden.
In Engeland daarentegen, waar
deze apparaten gefabriceerd wor
den, begint de mobilofoon steeds
meer terrein te winnen. Er is zelfs
al een dienst, de „Hotel Advisory
Staff", die zich vooral bezig houdt
met het draadloos reserveren van.
hotelkamers. „Horeca" gaf er een
aardig voorbeeld van;
Op een goede dag kwam een ge
zin per auto aan in Dublin waar
het erg druk was en vrijwel alle
hotelkamers bezet waren. Men wil
de hier echter overnachten, hoewel
er geen kamers waren, gereser
veerd. De auto van het gezin was
echter uitgerust met een radio-te
lefoon. Dus zocht en vond men
draadloos contact met de „Hotel
Advisory Staff", die haar speciale
{■eveneens met radio-telefoon uit
geruste) wagen erop uit stuurde.
Vier wielrenners en dertien estafette
lopers hebben Maandagmiddag binnen
vijf uur het bevrijdingsvuur van Eind
hoven. naar Nijmegen overgebracht,
waar de Nijmeegse wethouder Windt
met de fakkel het vuur ontstak In de
bronzen schaal van het monument aan
de Waalbrug. Het vuur zal tn Nijmegen
blijven branden totdat het wordt over
gebracht naar Wagen Lngen, Amsterdam
en Den Haag.
Deze vond kamers, gaf dit draad
loos door aan de „H.A.S." en deze
op zij'n beurt aan de aangekomen
familie. Het hele geval duurde
maar een paar minuten en de kos-.
ten bedroegen slechts ongeveer
f 1.30.
De auto-met-mobilofoon van de
„H.A.S." h'eeft een. radio-actie
radius van circa 35 km. en zc rijdt
rond in alle buiten- en stadswijken,
waar accommodatie gezocht wordt
voor de dagelijks 50QQ: bezoekers,
die Dublin te huisvesten krijgt.
Een dergelijke service zou iets
voor Rotterdam zijn, maar wij vre
zen, dat we hier nog enkele jaar
tjes geduld moeten oefenen. Eerst
zijn brandweer en. GG- en GD aan
de beurt.
BERNARD PERSON Is sedert enkele dagen in Nederland. De man,
die u vrijwel dagelijks via de radio op de hoogte houdt van het
nieuws van de UNO te Lake Success, troffen wij op de Amsterdamse
Voorburgwal. De laatste drie jaar had hij practisch geen vrije dag ge
had, vertelde hij. Maar nu voelde hij zich echt met vaeantie, nu hij
niet interviewde, maar geïnterviewd werd! Daar moest hij eens op zijn
gemak voor gaan zitten op dat gezellige terrasje, waar hij zeker in geen
tien jaar een kop koffie had gedronken. Eind 1938 was hij naar Amerika
vertrokken als correspondent van drie Nederlandse dagbladen, In het
begin van de oorlog kwam hij bij de radio, C.B.S. en Radio Boston. Toen
de vrede weerkeerde kreeg hij een plaats in de vergaderzaal der Ver
enigde Naties, als verslaggever en commentator voor de Nederlandse
Radio Nieuwsdienst.
Hoe dit werk hem bevalt?
„Uitstekend", 2egt Person. „Ik
geef zes maal per week een
verslag zonder meer en Zon
dags mijn commentaar, liever
gezegd een beredeneerd verslag.
Belangrijk hierbij is, objectief
te 2ijn, wat niet altijd ge
makkelijk is, omdat ik nu een
maal myn eigen sympathieën
en meningen heb. Verder stel
ik mij bewust tot taak, de din
gen zó "te verklaren, dat zelfs
de minst geschoolde luisteraar
de procedures kan volgen. Ook
dit is niet steeds eenvoudig. Ik
moet wel eens in herhalingen
vervallen, ook al omdat ik niet
mag verwachten, dat iedereen
altijd luistert".
En of het Nederlandse publiek
wel eens reageert op zijn uitzen
dingen?
„Ik krijg in Amerika heel veel
brieven. Er is in Nederland meer
belangstelling voor de UNO dan ik
in het begin had durven hopen.
Enige tijd geleden kondigde ik in
een uitzending aan, dat luisteraars,
die een exemplaar van het Hand
vest der Verenigde Volken wilden
Het Britse blad Reynolds News
meldt, dat vonnalige Duïtte krijgs
gevangenen in Engeland deel heb
ben uitgemaakt van de beweging
van Mosiey, die als fascistisch be
kend staat.
De Engelsman Her-
bert Arthur Woods
„ontdekte" in 1914, dat
hij door te simuleren,
dat zijn rug gebles
seerd was, gratis logies
en voedsel kreeg in'n
hospitaal. Toen het één
keer gelukt tuas, ging
hij er mee door, liefst
34 jaar lang. Elke dag
verschafte hem het
smoesje van de bescha
digde rug drie maaltij
den en dikwijls ook
een bed voor de nacht.
Hoe hij het klaar
speelde?
Wel, Herbert maakte
er een gewoonte van
om in een bus otram
plotseling van pijn in
een te krimpen onder
de hartverscheurende
uitroep: „O, mijn rug!"
Bij voorkexir deed hij
dit in de buurt van ket
een of ander zieken
huis, waarvan hij wist
dat daar tegen die tijd
een maaltijd werd op
gediend. De „arme"
Herbert werd dan door
medelijdende omstan
ders naar het zieken
huis gebracht waar hij
liefderijk werd opge
nomen. Maar zodra ds
aarts-simulanter ge
noeg van had (van het
eten en drinken en het
zachte bed), poetste hij
de plaat.
In de loop van zijn
langdurige „praktijk"
werkte hij een heel
systeem «it. Want Her-
bert kon natuurlijk
moeilijk elke dag in
hetzelfde ziekenhuis
belanden! Nee. hij ver
deelde zijn bezoeken
over ziekenhuizen in
geheel Engeland. Op
een keer werd hij ech
ter ergens herkend
waar hij al meer ge
weest was. Maar nog
voordat men hem te
pakken had kunnen
krijgen was Herbert
er vandoor gegaan.
Tot het jaar 1939
had hij nog nooit in
Londen „geopereerd".
Maar toen ontdekte
hij, dat de stad een
waar 'paradijs voor
hem was, zodat hij er
nadien niet meer van
daan is gegaan. Op één
dag in Juni van dit
jaar liet hij zich zelfs
zes verschillende zie
kenhuizen binnendra
gen. In twee hiervan
werd hij herkend maar
in de andere kreeg hij
een maal en in het
laatste zelfs logies met
ontbijt. Want Herbert
speelde zijn rol voor
treffelijk.
Dezer dagen Is Her-
bert Artkur Woods
voor de rechter in Old
echter ontmaskerd en
Bailey gebracht. Nu
zal hy voor de eerst
volgende vijf jaar wel
iswaar gratis kost en
inwoning krijgen maar
hij zal er voor moeten
werken. Of Herbert na
zijn straf tijd-nog eens
over zijn rug zal kla-
te doen,
het wa-
Ooit géhoord van een man, die een baantje afsloeg met een prima
salariszes maanden betaalde vaeantie, vorstelijke fooien, twee auto's,
een zomerhuis, tijgerjachten, volop amusement en tal van andere klei
nere voordelen?
Die man bestaat en het baantje ook, het werd hem aangeboden door
een keizer.
Kunt u zich voorstelten, dat de man, die dit alles afsloeg, genoegen
heeft genomen met de functie van chef in een cafetaria?
Het is in Washington gebeurd.
De keizer in kwestie is Haile Selassie van Ethiopië en de man die het
baantje afsloeg is Erwin H. Fuller, voormalig hofmeester van Zijne
Keizerlijke Majesteit,
waarbij niet minder dan vijf vlees
gerechten op tafel kwamen.
Een hoogtepunt in zijn loopbaan
als keizerlijk hofmeester was de
3e November 1935, toen hïj van
wat kliekjes een diner in elkaar
zette voor 1200 gasten van de ne
gus, onder wie kroonprins Gustaaf
Adolf van Zweden, Alle bezoekers
toonden zich zo in hun schik met
het maal, dat Haile Selassie zijn
opperkeukenmeester vriendelijk op
de schouder klopté en hem een fooi
tje van 800 dollar toestopte. Maar
dit - prachtige begin bracht Faller
grote zorgen voor de rest van het
bezoek van de kroonprins, want de
keizer beval hem nu, voor lé dagen
lang menu's voor het ontbijt, de
lunch en het diner samen te stellen
zonder een enkele schotel te her
halen.
Dat heeft me- heel wat hoofd
breken gekost, zei Faller, maar ik
heb het klaargespeeld.
Toen Haile Selassie hem zijn oude
baantje weer aanbood schreef deze
Faller zijn vroegere baas terug: Het
spijt me, maar er is zo een en ander
veranderd sinds de Italianen ons
beiden uit Afrika hebben gejaagd.
De 39-jarige Faller is Zwitser van
geboorte. Thans is hij Amerikaans
burger door naturalisatie en in het
gelukkig bezit van een Ameri
kaanse vrouw en een dito schoon
moeder, welke combinatie sterk ge
noeg is om hem thuis te houden.
Toch denkt Faller nog wel eens
cn niet zonder genoegenaan
die dagen tussen 1933 en 1936, toen
hij de kelzerlyke familie van Abes-
sJnië in goede luim hield met diners,
Soms kon het er wel eens raar
toegaan. Zo gebeurde het eens dat
tydens een banket van buiten een
oorverdovend lawaai in de eetzaal
binnendrong. Toen de gasten naar
buiten keken, zagen zij drie leeuwen
zo maar los lopen. De dieren hadden
honger en ze vraten prompt twee
inboorlingen op. Terwijl ze daarmee
bezig waren, niet zonder elkander
de beste brokken te betwisten, werd
nagegaan hoe ze uit de keizerlijke
kooi waren gekomen. Het onderzoek
leverde de volgende feiten op: een
van de drie bewakers zat in de ge
vangenis omdat hij een collega had
vermoord; de tweede was zonder
verlof afwezig en de derde was
dronken en had vergeten de dieren
te voederen.
Aangezien de leeuwen het sym
bool waren van Haile Selassie de
Leeuw van Juda zelf, mochten
zij niet worden gedood. Toen dacht
iemand aan de bewaker in de ge
vangenis. De man werd onmiddel
lijk uit de plaatselijke Bastille ge
haald en naar de leeuwen gebracht.
Zonder wapen of vlees dreef hij ze
kalm bij elkaar. De moord vergat,
men. toen maar en hij mocht op
nieuw des keizers leeuwen bewaken.
Behalve vrouw en schoonmoeder
zijn er twee andere redenen, waar
om Faller zrjn baan in Afrika niet
terug wil hebben: Hij vindt bet le
ven in de Verenigde Staten prettig
en hij wil een boek over zijn erva
ringen in. Ethiopië afmaken. Hij is
bang, dat het laatste hem te Addis
Abeba niet zo gemakkelijk zou ge
lukken.
BERNARD PERSON,.
hebben, zich tot mij konden wen
den, tk zou de verzoeken dan door
geven. aan de "UNO. Er kwamen in
één maand 1450 brieven binnen!
De UNO was verrukt.
„Gee£ mij maar politick
HET gevolg was, dat men in
Lake Success over Nederland
ging spreken als „ons xeclame-
paardje". Eén van dé brieven
kwam van eèn vijftienjarige jon
gen. „Ik luister iedere avond naar
U", schreef hij. En: „Geef mij de
politiek maar. Daar zit tenminste
spanning in".
Helaas lijkt het er maar al te
vaak op, dat diezelfde knaap de
waarheid sprak. Jammer genoeg
hebben de United Nations echter
alle spanningen ten spjjt, op poli
tiek terrein nog niet heel veel be
reikt, hoewel er op economisch en
humanitair gebied al veel belang
rijk werk is gedaan. Wat de poli
tiek betreft, Warren Austin, de
Amerikaanse hoofdgedelegeerde,
heelt kort geleden gezegd: „Juist
omdat er geen overeenstemming
tussen West en Oost is bereikt
moet de UNO-machinerie in. stand
worden gehouden".
„De meeste zittingen van de V.N.
woon ik zelf bij. Ben ik er eens een
keer niet, dan kan ik toch, enkele
uren na afloop het „verbatim re
port", een volledig verslag van da
UNO-persdienst, ter inzage krij
gen.
Dat verslag is pijnlijk neutraal.
Zeshonderd persplaatseil
De vergaderzaal in Lake Success
ziet er uit als een grote schouw
burgzaal, als die van het Amster
damse Concertgebouw bijvoor
beeld. Behalve voor de gedelegeer
den, zijn er zevenhonderd plaatsen
voor het publiek en zeshonderd
vóór de pers, hoofdzakelijk de
Amerikaanse, die 1700 dagbladen
omvat. Vooral als de zaal vol is,
maakt het geheel een zeer plechtige
indruk. Op een zeven meter hoge
„troon" zit de president, als een
„Symbool van het hoogste gericht."
Er zijn ook tien'radio-spreekcellen
uitzicht gevend op de zaal, die om
beurten door de reporters kunnen
worden gebruikt. Enkele buitenge
woon begaafde Engelse „Broadcas
ters" geven, wat wij zouden noe
men, een ooggetuigeverslag. Dat
wil zeggen; zonder dat zij enige no
titie hebben gemaakt, vertellen zij
in mooie, vloeiende zinnen, wat zij
vóór zich zien en horen gebeuren.
Persoonlijk geef ik mijn verslagen
meestal kort na afloop van de ver
gaderingen. Ze worden uitgezonden
via een Amerikaanse kortegolfzen-
der. De radio-nieuwsdienst in Hil
versum vangt het gesprokene op,
maakt er een opname van en zendt
deze later na de nieuwsberichten
weer uit Het geluid is niet al
tijd even prachtig,, maar vervallen
hoeft een uitzending, om redenen
van geluidskwaliteit, bijna nooit."
De Centrale Stichting Land
bouw Emigratie deelt ons mede:
In Frankrijk worden de boerde
rijen verkocht eri verpacht via de
notarissen, doch "door bemiddeling
van makelaars.
Ook personen in Nederland, woon
achtig treden in die functie op. Zij
vinden thans gretig gehoor bij de
aöspirant-emigranten, die gaarne
eer. bedrijf willen pachten.
Helaas leert de practijk, dat wij
tot de uiterste voorzichtigheid moe
ten aansporen.
Telkens weer blijkt* dat sommige
van deze heren zich niet houden
aan de „regels van het spel", dat
zij meer provisie opstrijken dan
waarop zij recht hebben. Zelfs da
len hun practijken af tot het im
morele. Zo - verscheen de vorige
week een a.s. emigrant op ons kan
toor, die aan een makelaar een
kwitantie had betaald van meer
dan f 1000 wegens „commissie, ver
blijfkosten, publicaties, telefoon
etc..", zonder dat hij zelf ook maar
een bedrijf had kunnen pachten.
Toewijzing van de Negcb-woestyn aan de Arabieren, van geheel Gali
lea aan de Joden en TJNO-contróle over de stad Jeruzalem zijn de drie
belangrijkste punten van het rapport dat graaf Bernadotte kart voor
zijn dood aan de UNO heeft gezonden. Het rappoTt is thans gepubli
ceerd cn zet uiteen, op welke wijze de vermoorde UNO-bemiddelaar zich
een vreedzame regeling van het Palestijnse vraagstuk had voorgesteld.
Men moet uitgaan van het be
ginsel, dat zowel het Arabische als
het Joodse gebied in geografisch
opzicht gaal moeten zijn, schrijft
Bernadotte. Daarom moet men niet
te streng vasthouden, aan de door
de UNO op 29 November vastge
stelde grenzen. Jeruzalem moet, ge
zien de religieuze en. internationale
betekenis van die stad, op een be
paalde wijze behandeld worden en
wel door de stad onder controle te
stellen van de UNO, Joden en Ara
bieren zouden er vrijelijk toegang
moeten hebben, terwijl de heilige
plaatsen onder gewaarborgde be
scherming moeten staan.
Haifa moet een vrije haven wor
den, die Arabieren en Joden zou
den mogen gebruiken, doch ér zou
rekening mee moeten worden ge
houden, dat Haifa op de duur bij
het Joodse gebied komt. De lucht
haven Lydda zou een dergelijke
status als Haifa moeten krijgen,
met vry gebruik voor Joden :en
Arabieren.
Het recht der vluchtelingen om
naar hun huizen terug te keren,
moet verzekerd worden en aan hen
die niet wensen terug te keren,
moet- een passende vergoeding
worden gegeven. „Wij moeten het
leven van verscheidene duizenden
redden," zegt Bernadotte in. zijn
laatste rapport, „en de internatio
nale gemeenschap dient een deel
van de verantwoordelijkheid hier
voor op zich te nemen, aangezien
zulks een der minimumvoorwaar
den is ter bevestiging van de vrede
in dit land."
Het rapport stelt tenslotte nog de
vorming van UNO-verzoeningscom-
mïssies voor, die bemiddelend moe
ten optreden bij het voortzetten
van de pogingen, een vreedzame
oplossing te vinden.
Het bekende klooster Elnsiedeln in
Zwitserland heeft dit jaar zijn
1000-jarig bestaan herdacht. Gelijk
ieder jaar op de herdenkingsdag
van de kerkwijding werd ook nu
als hoogtepunt de lichtprocessie
gehoudenwaaraan duizenden pel
grims, onder wie vele buitenlan
ders deelnamen. Het einde van de
ze processie werd gevormd door
een dienst in de open lucht.
