f VOORAL V O OR I) E V R O U W
NIEUWi
Eerste Kamer herdacht
generaal Spoor
.Vrijdag 27 Mei 1949
Anna G. Schippers, strijdster
voor betere wereld
..Alles wat in de samenleving gebeurt gaat
ook het zivakke geslacht aan"
Huisvrouw, houdt Uvan uw werk
Keesje s mat
Valse v. Goghs
verhandeld
Minister Van Maarseveen: geen
koersverandering!
Stuur de kinderen eens alleen
met vacantie
Tob nu eens niet moeder en ga er met
Vader alleen op uit
Evelien spreekt
VAN VROUW
TOT VROUW
Op da kohMl
Heerlijk
Uw haar te wassen
met het
5
~\\Tmijn ideaal is?" Anna C. Schippers, voor een dag of
wat in Utrecht om de jaarvergadering van de Nationale
Vrouwenraad te presideren, aarzelt even voor ze antwoordt.
Ideaal is zo'n groot woord en alle onpraetische dromerij, alle
pathos ook zijn de voorzitster van deze overkoepelende organi
satie van vele verenigingen met sociale en culturele doelstellin
gen, geheel vreemd. Nuchter is ze, nuchter is ook de toon van ons
gesprek. Achter de zware boomkruinen ligt de stad en de rest
van de wereld.
Altijd maar op reis door
de wereld en steeds
vergaderen
Die wereld, waarin mejuffrouw
Schippers heel wat heeft rondge
zworven. Ze xvas tn de Verenigde
Staten, zowel als in China en Ja
pan. Ook dichter bij huis: Enge
land, Frankrijk, Duitsland, Italië
en Noord Afrika. Ze leerde er het
leven van de vrouw kennen, haar
zorgen en noden, haar maatschap
pelijke positie en werd in het hart
gegrepen door het algemeen gemis
aan gerechtvaardigd zelfrespect en
gevoel voor eigenwaarde. En door
de jaren groeide in haar het weten,
dat het leven zelf van de vrouw
cei» geheel andere mentaliteit ver
eiste, „Ja, dit is mijn ideaal", zegt
ze nu plotseling en uit haar stem
is elke weifeling verdwenen. „Ie
dere vrouw het besef bij te brengen,
wat een potentie in haar zou blij
ken te sluimeren, wanneer ze maar
eens ontwaakte uit haar lethargie,
Alles wat in de wereld gebeurt,
gaat immers ieder mens aan, het
gezin cn dus ook de draagster er
van, de vrouw. Zij moet samen
met haar man er naar streven, dat
deze wereld zo bewoonbaar wordt
als maar mogelijk is. Vergeet u
dat niet: samen met haar man!
Nog te weids uitgedrukt? Ach,
Anna Schippers is er als geen an
der van overtuigd, dat haar vader
landse groep maar een van de vele
is in het leger van hen, die de
wereld zedelijk, maatschappelijk
en economisch naar een hoger ni
veau willen voeren. Maar even
zeker is ze ervan dat elke mede
werking, hoe bescheiden ook, hard
nodig is. Zeker in deze tijd.
„Wereldburgreres"
Kost het weinig moeite, haar
over de Vrouwenraad aan het pra
ten te krijgen, wanneer ge mejuf
frouw Schippers vraagt nog eens
wat meer over zichzelf te vertel
len, komt er in de rustige ogen
zoiets van: „Moet dat nu beslist?"
Maar het oranje-blauwe strikje
van de Oranje-Nassau orde. dat
nauwelijks opvalt, is voor zulk een
bekentenis een goed aanknopings
punt. Ridder in deze orde wordt
ge niet maar zo. Anna C. Schippers
kreeg de onderscheiding na een
kwart eeuw de vrouwenbeweging
in eigen land en daarbuiten in ve
lerlei functies te hebben gediend.
Na daarenboven in de loop van
een twintigtal jaren veertig inter
nationale congressen op schier elk
gebied te hebben georganiseerd.
Reeds bjj haar geboorte haar
voder was de bekende Amster-
Kleuren ABC
Wees nooit bang voor kleuren.
1 Draag kleuren die In de mode zijn.
Doch draag ze nooit als ze u niet
flattoren. TJw kleur wordt nooit
ouderwets.
Kies een eigen kleur, maar over
drijf nooit. Merkt u dat het alttfd
favoriete geel of rood niet meer Zo
best staat, neem dan een ander. Ook
al kost dat eerst moeite. Probeer
accessoires in één kleur te krijgen
maar nooit schoenen, tas, scarf en
hoed in dezelfde opvallende tint.
Twee blikvangers is genoeg. Kijk
naar etalages, tydschnften, andere
vrouwen maar durf af en toe zélf
ook wat.
Zie goed toe. Dit is de nieuwste
hals. Van Jacques Heim is 't
hoedje: een beige kapje van
grof stroo met zwarte garne
ring. Voor zowel het een als
het ander mag bij ons fiet weer
wel eens grondig veranderen.
damse kinderarts Schippers, be
mind om zijn sociaal gevoel was
ze voorbestemd wereldburgeres *9
worden, Ze woonde als kind in
Wenen, later in Italië, reisde veel
naar andere oorden. In Amster-
d?m terug werd ze lid van het
Jonge -Vrouwengilde. Heel jong al
zat Anna Schippers in de Natio
nale Vrouwenraad, waar ze Jo
hanna Naber leerde kennen. De
Internationale Vrouwenraad, in
1925 in Washington bijeen, wint
haar voor goed voor deze arbeid.
Dc nationale raad dient ze jaren
lang als secretaresse. In 1938 richt
zc met dr, Yane de Jongh en en
kele anderen het Korps Vrouwe
lijke Vrijwilligers op; na de oorlog
kiest men haar tot raadspresidente,
Vleug vertrouwen
Weer veel reizen, veel interna
tionaal contact. Ze is adviseuse,
dan weer organisatrice of alleen
maar belangstellende op vele con
gressen. Rechten van de mens, cul
tureel werk van de Verenigde Na
ties, ge dachten wisseling met Duit
se vrouwen. Philadelphia, Genève,
Parijs, Bentheim, ze trekt er heen.
Alles boeit haar. Maar het eist ook
veel.
Nu weer redevoeringen, rappor
ten. verslagen, debatten. Maar een
vleugje vertrouwen, dat dit alles
enig nut heeft, doet bergen verzet
ten en veel prettiger dingen'" opof
feren.
Aan andere dan vak"-littera
tuur komt ze nauwelijks toe. Mu
ziek, waar ze zo van houdt, is ta
boe. Vroeger zong ze zelf. „Dat is
heel lang geleden", peinst ze. i.Het
leven neemt vaak een andere keer
dan men verwacht**'. Het klinkt
opgewekt, dit oordeel van een door
het leven gerijpte vrouw, die van
deze adeldom de sporen in haar
innemend gezicht, in haar oogop
slag, ja, in haar ganse wezen
draagt.
Uit Franse modebladen
Handschoenen van wit katoen,
heel eenvoudig gebreid, worden ge
dragen bQ linnen mantelpak, katoe
nen jurk en rok met jumper.
Pierre Balmain siert de mouw
van een tailleur, even boven pols
hoogte niet een. roos.
Christian Dior Iaat uit de borst
zak van een grijs tailleur een enorm
grote, soepele gele lef zakdoek
bloeien. Paulette heeft de waaier in
ere hersteld. Violette Comille ont
wierp een tas in waaiervorm. Jean
ne Lafaurie bedacht een speldje op
een tailleurrevers: de kop van een
eendje. Van Schiaparelli zijn. lange
zeer smalle tassen en van Jean Des-
ses halssnoeren met op de sluiting
een miniatuurvrouwenkopje.
Film met Fath
Dét' is nu net de prent, die wij
eigenlijk al lang misten. Jacques
Fath, couturier met wereldfaam,
nu eens gewoon, zonder al dat pre
tentieuze, dat de Mode-man in de
regel omzweemt.
Hier is de man, die het snijpunt
vindt van twee wonderlijke din
gen: film-charme en mode.
Want Fath, die tientallen model
len per jaar verslijt, heeft er nu
drie gevonden, die met hem samen
in een Franse film zullen verschij
nen, die de moeite waard is.
De inside-story van de Parijse
couture zult ge binnenkort op het
doek zien: een film boeiender dan
een fantasie-drama. Voor de Man,
omdat hij er mannen in hun vak
ziet. Voor de vrouw, ornaat zij er
het mode-,,maken" ziet afgebeeld.
In Billancourt draait Roger Blanc,
die gc op de kiek in zijn zwarte
pak ziet, mét Fath als mode-kun
stenaar (hij staat er gewoon bij in
z'n witte hemd) en drie savanten,
modellen van naam, de film „Mo
dél es de Paris".
Aan toiletten geen gebrek, dat
spreekt. Ge vindt er de charme van
de Franse vrouw verenigd met de
exquise stijl van een kostelijke
mode.
Fath, de tweeëndertiger, is half
Engels van afkomst, maar deson
danks tweede in grootte aan het
Parijse mode-firmament.
Hy gebruikt ieder materiaal:
hennep, gonjezak, noiedoppen en
oude munten.
Een beetje bijzonder is-ie wel:
grootheidswaanzin of handige re
clame?
In zijn vensters aan de Ave Pier
re Serine ligt een hoop antlïraciet,
wat boomschors en gekleurd glas.
Mode?, zegt Fath, de grootste
exporteur naar de USA: „Illusie
en inspiratie". Het niets van doen
met stijl, bruikbaarheid of geld.
Uit boomschors "en glas; uit zijde
en brocaat. Fath blaast in de to
verfluit cn uit zijn zeepsopbakje
stijgen met een vaartje de kleurige
wondeïbellen omhoog.
Even rusten zij op de slanke
schouders van een welgevormde
jonge Parisienne. De menigte ap
plaudisseert en Fath tekent een
nieuw contract.
Geen militair, geen held voelt
rich zo triomfantelijk als een vrouw
die ziet dat de meubels van een an
dere vrouw stoffig en onverzorgd
zijn
Het was kort na de schoonmaak
dat enige hulsvrouwen samen zaten
te zonnen. De een was lui en moe,
van 't gesjouw, de andere daaren
tegen vol energieke plannen. Toen
kwam er opeens wat benepen van
nummer drie: „Houden jullie
eigenlijk van je baantje of doe je
't alleen uit bittere noodzaak?" Zo
spraken af het eens rustig des
avonds te overdenken, ook anderen
er over te polsen, de antwoorden
op te schrijven en die gezamenlijk
over een paar weken te bespre
ken. 't Resultaat was verrassend:
verreweg de meesten bleken, haar
functie een warm hart toe te dra
gen: 't is vaak een zware taak en
ook wel eens vervelend .maar de
voordelen wegen tegen de nadelen
op.
Aan de ene kant is de huisvrouw
sterk gebonden: voor haar geldt
geen acht-urige Werkdag. Maar 2ij
is vrijwel dag en avond voor haar
bedrijf in touw. Daar staat tegen
over dat ze helemaal vrij is haar
tijd naar eigen verkiezing in te
delen. Geen chef kan haar iets op
dragen of haar prestaties contro
leren. Ze is haar eigen baas en
werkt uitsluitend voor de eigen
belangen, 't Merkwaardige was dat
de moeders van grote gezinnen, die
dus de zwaarste arbeid moeten
verzetten het meest haar hart aan
haar baan verpandden. Of is dit
wel zo vreemd? Ze moeten zich in
derdaad voor honderd procent in
zetten maar daartegenover beleven
ze een schat van vreugden aan
haar kinderen. Of zoals een huis
vrouw het uitdrukte: „Elke dag heb
ik minstens vijf gelukkige ogen
blikken: als mijn vijf kleuters om
de beurt fris gewassen en klaar
voor de nacht geknuffeld en toege
stopt worden. Dat is ons helemaal
eigen minuutje voor hen en mij
alleen,"
Ook noemden anderen by de
voordelen in de eerste plaats de
voldoening die haar werk gaf: het
klaar komen van een kamerbeurt,
een als nieuw opgemaakte, zelf ge
wassen en gestreken blouse, een'
mooi rijzende cake volgens een
nieuw, zelf verzonnen recept, het
verzinnen van plannetjes voor de
feestdagen in bet gezin. „Vroeger
op kantoor deed ik mijn werk ook
graag. Maar dat was zo totaal an
ders dan in mijn eigen gedoetje.
Als jc toen, van negen tot zes ge
werkt had, was je er verder los
van. Nu ben ik met hart en ziel
aan mijn dagtaak vastgegroeid."
„De moeder van Keesje is komen
klachten," vertelt zoontje als ik
thuis kom. „Je was ter niet en
daarom moest ik 't je zeggen."
„Komen klagen heet dat," lach
ik 't dikke zusje op schoot nemend.
„Wat is er dan nu weer? Heb je
met stenen gegooid?1'
Zoontje kijkt somber. ,,'t Is om
Skip" praat hij bedrukt. Skip is de
spaniel die hij voor z'n verjaardag
kreeg en voor wiens vaak onbegrij
pelijke doen en laten, hij verant
woordelijk wordt gesteld.
„Weer een theemuts opgegeten?"
schrik ik want dat drama hebben
we pas beleefd.
„Bijna zo erg," zucht zoontje.
„Tweemaal op de mat geplast.
Tenminste" besluit hij fel, „dat
zeggen ze."
„Heb je 't gezien?"
„De plas wel," aarzelt zoontje.
„Een hele erge er. die mat is
nieuw." „Ga 't dan schoonmaken.
Neem een emmer en
Maar kregel roept hlf dat dat
allang gebeurd is door Keesjes
moeder. De mat hangt al uren aan
de lijn.
„Zorg dan dat je hond niet los
loopt."
„Hoe kan dat nou," briest hij
„Straks komen die kleintjes en wie
moet zc leren spelen? Skip speelt
niet als ie vastzit. Dan heeft hij
alleen maar verdriet. Wat zou jij
doen met zo'n riem om je nek?"
„Ik ben geen hond," knik ik, „en
bovendien krijgt Skip nog geen
kleintjes."
„Hoe lang d u u r t dat dan nog,'
(Vervolg van pag. 1)
„Pracht Van Gogh:"
Eind Mei 1948 bracht de Neder
landse schilder Nico Eekman,
die in Parijs woont, een zelfportret
van Van Gogh naar ong land. .Hij
verklaarde, dat dit doek door een
Franse zee-officier in Marseille was
gekocht. Deze was later in Norman-
dië gaan wonen, in 1939 heeft hij liet
schilderij naar Parijs gebracht. De
heer Eekman kreeg toen het verzoek
het werk naar Nederland +c bren
gen en het ter expertise aan de be
kende Van Gogh-kenner H. P.
Bremmei- aan te bieden. Toen deze
het werk zag, riep hij uit: „Een
pracht Van Goghl Niet onder de hon
derdduizend gulden verkopen.'" An
dere deskundigen twijfelden aan de
authenticiteit van het doek, maar de
heer Eekman reisde met expertise en
het schilderij, dat plotseling ƒ100.000
in waarde was gestegen, naar Parijs.
.Het Parool" schrijft, dat niemand
meer precies weet waar het doek is
gebleven. Waarschijnlijk is het in
Amerika verkocht.
In October 1948 publiceerde mr, J.
Baert de la Faille eer. enthousiast
artikel over „Een merkwaardig zelf
portret van. Vincent van Gogh". Hij
had het doek in ..een particuliere
verzameling" gevonden. Mr. Bacrt de
la Faille heeft steeds geweigerd de
naam van die verzamelaar te noe
men.
Het doek zou zijn geschilderd in
September 1888. Hot wjs gesigneerd
en" voorzien van het onderschrift
„étude a Ia bougie" (studie bij kaars
licht!. Mr. de la Faille schreef in zyn
artikel, dat „in 1888 Vincent vaak bij
kaars- of gaslicht heeft gewerkt'1.
Om het schilderij op -zijn schoonst te
zien moest men het dan ook bij
kaarslicht bekijken. Mr. de la Faille
reisde met het doek naar Amerika,
waar hij er lezingen over hield en
voor 100.000 dollar verkocht aan
William Goetz, vice-president
van de „Universal International
Pictures". De heer Iewnetbal,
directeur van de „Associated Ame
rican Artists" een combinatie van
Amerikaanse kunstkopers ver
leende zijn medewerking bij deze
verkoop.
Twee dezelfde doeken?
Jhr. Sandberg doet dan een merk
waardige mededeling: hjj weet wèl,
waar dit doek vandaan komt, want
htf heeft het in 1046 bij de FarÜSe
kunsthandelaar Louis Carré ge
zien, ja hef zelfs in handen gehad.
„Of", zo stelt hjj vast, „het zelfpor
tret la bougie", dat ik heb gezien,
is niet hetzelfde doek, dat mr. de la
Faille heeft verkocht. Dan wordt de
zaak nog interessanter, want dan
zouden er twee dezelfde zelfportret
ten van Van Gogh bestaan met liet
zelfde onderschrift..."
De heren Sandberg, Jaffé, Van
Dantzig en ir. V. W. van Gogh een
neef van de groie schilder hebben
het schilderij „De slaapkamer van
Vincent te Arles" bekeken en het
eenparig voor vals verklaard. Het is
volgens hen flodderig en. mistekend.
Het is niet de eerste keer, dat er
valse Van Goghs zijn gesignaleerd.
Ongeveer twintig jaar geleden heeft
een aantal vervalsingen, die in Ber
lijn werden ontdekt, ook reeds de
aandacht opgeëist, Het feit, dat de
schilder wel eens nonchalant met
zijn werken omsprong, die hier cn
daar liet staan, zodat niet precies be
kend is hoeveel doeken hij heeft ge
schilderd en wat die voorstellen, is
door kwaadwillende lieden, uitge
buit om ,.Van Goghs" te produceren
en die als authentieke werken aan
de man te brengen.
(Van onze parlementaire redacteur)
Voor dc tweede keer binnen enkele weken is In de Eerste Kamer een
man herdacht, van wie zonder enige overdrijving getuigd kan worden,
dat hy in dienst van het vaderland in grote mate zijn levenskracht had
aangesproken en zijn ongeremde plichtsbetrachting met de dood heeft
moeten bekopen. Na oud-minister Flévez was het nu generaal Spoor,
aan wiens nagedachtenis door de Regering, bjj monde van minister Van
Maarseveen, en door de voorzitter, prof. Kranenburg, woorden werden
gesproken, waarin de eerbied doorklonk, welke wel ieder moet gevoelen
voor "mannen, die zich zelf niet ontzien in hun verlangen om hun land
zo goed mogelijk te dienen.
gilt zoontje in eens vol dwingend
verzet.
„Tot er een vader is voor die
hondjes," sus ik.
En dat jong met ogen rond en
doorzichtig van verbazing: „Maar
Mam, die Vader ben i k toch."
TEL AVIV. Dr. Michael Amir,
die vroeger dr. Misjoo Weissman
heette en lid was van het Roemeen
se parlement, is officieel benoemd
tot vertegenwoordiger van de staat
Israël bij de Benelux. De landen van
de Benelux hebben hun goedkeuring
aan deze benoeming gehecht.
Negenmannen naar
Ronde Tafel
Minister Van Maarseveen
was veel minder op dreef dan toen
hij op 18 Mei het debat over de rege
ringsverklaring beantwoordde. In
tegenstelling tot mr. Jonkman
meende hij, dat het Nederlandse
volk over de gang van zaken vol
doende wordt voorgelicht.
Dat er in Indonesië nog een inte
rim-regering zou komen, geloofde
hjj niet, maar. liet hij er direct op
volgen, mogelijk is het natuurlijk
wel. Over de deelneming van dc
minderheden aan de Ronde-Tafel
conferentie kon hij niets positiefs
mededelen, doch de deelneming van
de Negenmannen is verzekerd. Al
leen zullen zij niet mogen meestem
men.
De bewindsman betwistte, dat de
brief van 2 Maart j.l. aan de Veilig
heidsraad een kentering in. het rege
ringsbeleid betekende. Naar zijn
smaak hadden mr. Jonkman cn do
heer Kers tens te veel nadruk gelegd
op een koersverandering. De minis
ter vond, dat er eigenlijk van koers
verandering geen sprake was, om
dat onveranderd wordt gestreefd
naar het doel. dat in de Grondwet
bij de laatste wijziging is neerge
legd.
Er Is alleen een nieuwe weg
ingeslagen omdat de oude niet
meer begaanbaar was. Doch
naar spr.'s mening had deze
weg niet hunnen worden inge
slagen, indien de militaire actie
er niet aan was voorafgegaan.
Door uitzending van rechterlijke
ambtenaren zou een ongewens
te nadruk gelegd worden op de
beweerde misdragingen der
troepen.
De vraag, met welke Republikein-
e regering Nederland nu een af
spraak haa gemaakt, vond de mi
nister geen hoofdbreken waard. Het
is duideiyk, zei hij, dat de regering,
die straks In DJokja het gezag zal
hebben, de overeenkomst van 7 Mei
moet uitvoeren,
Het denkbeeld om dr. Van Royen
te plaatsen aan het hoofd der Ne
derlandse delegatie ter Ronde-
Tafelconfcrcntie, zou hij ln. het ka
binet bespreken, hoewei de kans
groot is, dat dr. Van Royen door
persoonlijke omatandigheden ver
hinderd zal zijn.
De troepen uit DJokja zullen
niet worden teruggetrokken als
orde en veiligheid het niet zou
den gedogen. Do oppositie zou
heter doen, aldus do minister,
Kleine meerderheid voor
Nederl. Reddingsbrigade
Van de Nederlandse Bond tot het
Redden van Drenkelingen werden
de aftredende bestuursleden mej. H.
Loontjens (Maastricht) en de heren
A. G. J, v. d. Berg (Haarlem) en
P. v. d. Myo (Zandvoort) herkozen.
Voortaan zullen alleen brigade
leden nan wedstrijden mogen deel
nemen, die een geneeskundige ver
klaring kunnen overleggen.
OSLO.-Het Nederlandse op
leidingsschip, de torpedojager „Van
Kinsbergen" is Woensdag uit Rot
terdam in Oslo aangekomen voor
een onofficieel bezoek.
De Nederlandse kolonie en andere
instellingen hebben plannen opge
steld voor een uitgebreid program
ma, waaronder een Nederlands-
Noorse voetbalwedstrijd en water-
polomatches.
WAT DOET U DEZE ZOMER?
JANTJE ZAL HEUS
WEL ETEN
VROEGER was vacantic 'n heug
lijk woord. Tegenwoordig is
het voor een huisvrouw een woord,
waar zoveel zorgen aan vast zitten,
döt ze helemaal niet meer die plei-
zierige rilling voelt, als het wordt
uitgesproken.
Het is een probleem geworden. Al
weer een probleem en er zijn er toch
al zoveel!
Wat gaan julllo doon deze zomer?
En het antwoord is erg vaak: We
blijven maar thuis, het wordt te
duur. Wij met de Kinderen in een
pension, dat gaat honderden kosten
en wc weten niet, waar we het van
daan moeten halon.
Waarom huur Jo dan niot een
huisje, zo'n vacant! ehulsjo in de
duinen of op de Veluwe?
Dank je wel, zegt dé huisvrouw
dan zuchtend. Dat hebben, we 't
vorig jaar ook gedaan on daar heb
ik mijn bekomst van. Goedkoop is
het wel, en de kinderen vinden, het
énig. Maar ik sta dan wéér de hele
dag in het huishouden, net als thuis.
En zelfs veel moeilijker! Dan heb je
petroleum-stellen die eon smeerboel
geven. Jq moet in vreemde winkels,
een heel eind weg, je boodschappen
doen. Je krijgt een enorme vuile
was, waar je geen weg mee weet,
want je kunt niet behoorlijk wassen
en plassen. Nee, dat nooit meer!
Zo zijn er werkelijk heel wat be
zwaren verbonden aan die vacantie,
die toch eigonlijk de heerlijkste tijd
van het Jaar zou moeten zijn. Meest
al stuit het op d.e kinderen: het is
zo bezwaarlijk om met die hele sleep
op reis te gaan.
GEK, dat zoveel moeders er be
zwaar togen hebben om hun
kinderen alleen met vacantie to
sturen.
Zo zijn bezorgd. Ze vertrouwen
het niet. Veertien dagen lang die
kinderen aan vreemden overlaten?
Ik denk er niet aan. Dan laat ik zo
nog liever thuis en gaan we met z'n
alleen eens een. dagje naar buiten of
naar da speeltuin.
Maar toch is dat dwaas. Natuur
lijk, als de kinderen nog babies zijn,
en de moeder werkelijk de hele dag
nodig hebben, dan is het onmogelijk,
Maar voor kleuters en voor oudere
kinderen zijn er in ons land heel wat
gelegenheden, waar ze een heerlijke
vacantie Jcunnen hebben.
Er zijn kinderboerderijen, waar
een twintig kinderen tegelijk kun
nen logeren, uitstekend verzorgd
door meisjes'met een opleiding Kin
derverzorging cn Opvoeding. Kinde
ren van vier, vijf jaar af kunnen,
daar terecht Ze krijgen goed eten.
en omdat ze bij vreemden zijn, vin
den ze een boterham daér veci lek
kerder dan taart thuis,
Ze doen spelletjes, trekken er op
uit, zijn de hele dag buiten, zien
kalfjes en veulentjes cn konijnen en
allerlei ander gedierte.
Ze zijn met veel andere kinderen
samen, wat uitstekend i3, omdat ze
op die manier laren zich te schikken
in een klein maatschappijtje. Heim
wee? Meestal ntet. Soms kniezen, ze
eon dag on schikken zich de volgen
de dag en willen na ccn week niet
meer weg.
En het Is toch eigenlijk wel erg
goed, als de kinderen eens een paar
weken van huis zijn, eens andere er
varingen hebben, andere mensen
zien en leren dat cr ook nog iets an
ders bestaat dan het hockja bij moe
der thuis.
EEN andere kant eraan, dia mis
schien nog belangrijker is: Nu
kunnen do ouders samen met vacan
tie^
En dat is dan ook niet meer 20-
zeer een probleem. Ze kunnen, met
de fiets er op uit trekken van hot
ene mooie plaatsje naar het andere.
Ze kunnen in een pension gaan, wat
dan voor twee mensen nog wel te
doen js cnmoeder de vrouw is
met vacantie. Eep paar weken lang
hoeft zo nu een» geen moeder de
vrouw tö zijn, maar kan ze met haai
man optrekken, precies als toen. ze
pas getrouwd waren.
Zowel voor hem als voor haar kan
zo'n werkelijk zorgeloze vacantie
bijzonder veel betekenen.
Eon heel Jaar long heeft het loven
alleen maar om het huishouden en
de kinderen gedraaid cn hce goed
dat ook moge zijn, het is toch wel
erg verfrissend om er eens samen
tussen uit le trekken.
Mits men het kani Mits de vrouw
niet iedere dag zorgelijk opstaat cn
zegt: O, ik heb het gevoel dat er iets
met ze is!
Och, hou toch op, zegt de man dan,
wat zou er nu kunnen zijn. Ze zijn
toch prachtig verzorgd?
Ja maar je weet, hoe lastig het is,
om Jantje aan het eten te krijgen.
HU eet natuurlijk weer niets. Hij
wordt daar vast ziekl
En zo zit zij hele vacantie-dagen te
mieren over de kinderen, heeft zelf
nergens pleizier in Cn bederft het
voor haar man. En als de kinderen
na veertien dagen worden afgehaald,
zijn ze bloeïcnder dan ooit, en Jantje
hoeft meer boterhammen gegeten,
dan hij ooit thms heeft gedaan.
Zo moet het natuurlijk niet gaan,
moeders moeten leren hun welpen
éven af te staan. Zelfs even te ver
geten, tarwillo van haar eigen va
cantie en. die van haar man.
indien zy niet zelf het vertrou
wen der troepen ondermijnde
door de ivyr.e, waarop zjj de Re
gering: en haar beleid crilïseert.
Bij de replieken sloot mr. Jonk
man (Arb.) gelijk de heer
Al gr a (A.R.) reeds gedaan had,
toen hij als laatste spreker m eerste
termijn de Regering te lijf ging
zich aan bij de woorden van hulde
aan de nagedachtenis van generaal
Spoor, die zijn leven heeft gegeven
voor Koningin, Volk en Vaderland.
Ten slotte werd de begroting van
Overzeese Gebiedsdelen zonder hoof
delijke stemming aangenomen, met
aantekening, dat de C.P.N. tegen,
was. De A.R. stemden niet tegen,
doch zij hadden uitdrukkelijk ver
klaard. dat dit niet beschouwd kon
worden als goedkeuring van het re
geringsbeleid.
Op dezelfde wijze zijn aangeno
men drie wetsontwerpen, die voor
Indonesië van grote financiële en
economische betekenis zijn: een cre-
dietverstrekking van 100 millloen,
de oprichting van een Herstclbank
voor Indonesië met regeringssteun
en de machtiging tot het verstrek
ken of garanderen van geldleningen
aan Indonesië.
„VROUW IN GEZIN EN
MAATSCHAPPIJ"
UTRECHT. Met een grootse
rede van mevr. mr. dr. E. T. Die-
mer—-Lindeboom, waarin deze haar
visie weergaf op de invloed van de
vrouw in gezin en maatschappij, is
Woensdagmiddag de 44e jaarver
gadering van de Nationale Vrou
wenraad besloten, In haar 'uitvoe
rig gedocumenteerde toespraak
schetste mevrouw Diemer de
vrouw als liet centrale punt van
het gezin waarin haar belangrijk
ste laak ligt, zeker sedert zovele
middelpuntvliedende krachten hun
invloed op deze kleine gemeen
schap uitoefenen. De specialisatie
van. on:.o tijd, aldtts betoogde zij,
die vaak de vader avond aan
avond afwezig doet zijn, brengt
ook mee, dat de vrouw de culturele
voïtning van de kinderen voor
haar rekening moot nemen. Zij
dient daarom met open oren en
ogen door het leven te gaan. Mot
klem betoogde mevrouw Diemer.
dat nog al te weinig meisjes vol
doende op deze grootse taak zijn
voorbereid, hetgeen verstrekkende
gevolgen heeft, ook voor haar
werkzaamheid in breder verband.
Mevrouw Diemer zei de te erken
nen, dat wij. wat betreft de invloed
van de vrouw in het maatschappe
lijk leven nog in een overgangs-
phase verkeren, Van de onder
scheidene remmende factoren, die
deze ontwikkeling belemmeren,
vond zij vooral funest het gemis
aan historisch roepingsbesef bij
vele vrouwen. Toch zullen zij al
len vroeg of laat haar invloed
moeten doen gelden op het maat
schappelijk leven. In de verwezen
lijking van do alom gepropageerde
wijkgedachte zullen vele vrouwen
misschien een aanleiding vinden in
beperkte kring van deze bewust
wording der vrouw blijk te geven.
Dc tweedaagse bijeenkomst werd
gesloten door de presidente me].
A. C, Schippers.
Noors schip loopt op mijn
cn zinkt
KOPENHAGEN. Vier leden
van de bemanning zijn om het leven
gekomen, toen de Noorse kolenboot
„Henrik" Woensdag in de Sont op
een mt]n liep en in vijf minuten tjjd
zonk.
Vijftien loden van do bemanning
zijn naar ziekenhuizen gebracht
Sommigen van hen zyn zwaar ge
wond.
DE trek van het platteland naar
de grote steden is al oud, in
elk geval al zo oud als de indus
triële ontwikkeling, die aan het
einde van de negentiende eeuw
ha'ar grote vlucht begon te nemen.
De mensen, hoofdzakelijk landar
beiders, trokken met hun,'gezinnen
in drommen naar de steden, waar
zh werk vonden in de zich koorts
achtig uitbreidende fabrieken en
bedri,jven, in de havens en het
transportwezen. Vergeleken bij de
tc-estanden op het platteland, was
voor hon de stad een soort para
dijs, waar zij weliswaar hard moes
ten werken, maar er tenminste nog
een beetje lonend voor betaald
werden. Aan. hard werken waren
zij gewoon: op het platteland had
den zij niet anders moeten doen en
daar werden zij er niet naar be
taald. Een stad als Rotterdam is
voor het grootste deel uit de aan
was van de plattelandsbevolking
opgebouwd; nooit tevoren was er
zulk een geweldige behoefte ge
weest aan arbeidskrachten. Scho
ling werd niet gevraagd, er was al
leen maar behoefte aan sterke ke
rels, goed voor het massa-werk in
dc fabrieken, geschikt voor het
lossen van boten of het graven
van nieuwe havens. En de trek
van het platteland naar de grote
steden duurde voort want in sociaal
opzicht waren de toestanden daar
erbarmelijk slecht, vergeleken, bij
de stad zelfs achterlijk.
De verbetering is pas laat geko
men, eigenlijk eerst na de bevry-
ding. doch de positie van de land
arbeiders onderscheidt zich nog
sleeds in ongunstige zin van dc in
dustrie- en bouwvakarbeiders, die
men als volwaardige vaklieden be
schouwt. Waardering voor dc be-
rcepsstand der Landarbeiders xs er
maar heel weinig. Nog te velen,
stellen zich de landarbeider voor
als iemand, die van een eventueel
aangeboren domheid in zijn werk
weinig hinder ondervindt; zijn eni
ge handigheid immers dient te
bestaan uit het vlot hanteren van
een schop en het omgaan met een
paard. Beide dingen kunnen in
korte tijd worden geleerd. Land
arbeider, zo wordt gedacht, kan
men dus altijd nog wel worden.
Zoiets blijft niet zonder invloed,
zeker niet zonder invloed op do
landarbeiders zelf. Het gevoel, dat
7ij toch niet in tel zijn, heeft voet
gegeven aan sterke minderwaar
digheidscomplexen. Het beroep
daalde in aanzien en de meeaten,
van hen gingen het als een dure
plicht beschouwen er voor te zor
gen, dal hun kinderen niet in dit
beroep terecht kwamen. Wat het
nok zou kosten, de kinderen moes
ten hogerop!
Het is daarom niet tc verwon
deren, dat er zelfs dorpen zijn,
flinke dorpen, waar in de hoogste
klassen van de lagere school niet
eer. leerling is, die er over denkt
landarbeider te worden. Hier
wreekt zich wel heel sterk de
maatschappelijke verwaarlozing,
waaronder de landarbeiders gene
raties lang hebben geleden. Ner
gens werd zo hard gewerkt on
werden zulke lange werktijden ge
maakt als op het platteland. Ner
gens word ook zo weinig betaald
voor de prestatie. Maar er is ook
hooit iemand geweest, die mot
krachtige hand heeft ingegrepen.
De kruik gaat net zo lang te wa-
tei tot zij breekt. De kruik is ge
broken en toen in vliegende haast
weer gelijmd. Het heeft de oorzaak
van dit voor de landbouw zo ge
vaarlijke symptoon niet kunnen
wegnemen. Een zaak die eenmaal
verknoeid is. komt meestal niet zo
gauw in orde. Er zal dan ook heel
veel moeten gebeuren om het be
roet) van landarbeider weer op te
heffen en het de plaats te geven,
die het krachtens zijn belangrijk
heid in ons maatschappelijk bestel
behoort in to nctnon.
(Ingcz. Med.)
.VH 25 - 0179
