m
VOORAL VOOR DIS VROUW
's Avonds met de lichtjes aan
„Hakkie'9 Holdert staat
terecht te Amsterdam
PARELEN - een van de
oudste modes
Glanzende schommelsrekken
en koorden, hoog in de nok
r
V_
MODE-NOVELLETTE
Dat mantelpak blijft
Een Hollandse vrouw
bezoekt Amerika
Vervelend gemaakt
VROUWEN
Mussert's bedoelingen met De Telegraaf
Evelien spreekt
VAN VROW
TOT VROUW
Op dn iwhtel
Binnen drie maanden
wapens naar Europa
V.U. vernieuwde haar aula
Modern ingerichtin
recordtijd gebouwd
Vrijdag 30 September 1949
3
Op straat leerde ze hem kennen. Er zijn mensen, die daarop iets tegen
hebben. Zo ook ha.ar Moeder en Vader. Ze heeft nog een foto van ze:
het ganse gezin op een rij de ouders met vier dochters. Ze draagt die foto
in'haar tas al heeft ze ïn jaren niets meer van hen gehoord.
„Ik Iük het meest op m'n moeder", zo vertelt ze," ik lach net zo.."
Ze heeft wat men in_ Engeland noemt een „crooked smile". Dat is zo'n
beetje scheve, stoute, jongensachtige lach, D'er haar is blond en d'er ogen
hebben iets van grijs en groen maar het opvallendst aan haar is hoe ze
kijkt. Zo driest, Sm avontuurlijk alsof er niets bestaat dat ze niet durft.
Haar man is artist. _Hij werkt in de lucht met glanzende schommels, rek
ken en koorden. Hij zweeft in zTn tricot als een lenig dier van rek naar
schommel van koord naar lus. Terwijl de muziek en het publiek elke
stunt met lawaai onderstrepen. Hij werkt zonder net. Beneden staat
alleen z'n kleine blonde vrouw. Ze heeft een wit glinsterend pakje aan
en werpt hem, als hy voor het voetlicht komt om te buigen, een lapje
toe, Hiermee wrijft hij over z'n gezicht en handen.
Avond aan avond staat ze daar,
geschminkt, en gekapt. Ze buigt en
ze lacht, deelt in het succes. Ze ont>
breekt nooit want met haar daar
onder die schommel, voelt hg zich'
veilig. Hg bekent dat niet graag
doch in z'n felle eis. dat ze er zijn
moet, ligt voor haar dc zekerheid.
Ze is niet bang, ook niet bij die
moeilijke sprongen, waar de muziek
stopt. Ze weet dat hij dat kan! 't
Enfge waarvoor ze beducht blijft is
voor haari eigen hevige verlangen
ook eens aan die yie schommel in
de nok van de tent te hangen. Met
het hoofd omlaag en de glinstering
van al die lampen en schijnwerpers,
het orkest en de starende mensen
beneden zich,
,,Dat kun je nu niet meer lerén"
zegt haar man.
Ze houdt van hem-'Ze zou het niet
opbrengen van iemand te houden,
die niet zulke ademloze dingen
deed. 't Boeit haar eeuwigdurend.
Daarvoor heeft ze al het harde
werken over. En ze werkt hard. Ze
vormen een nummer uit een groot
geheel. Het circus, dat rondreist
met paarden en olifanten, clowns,
goochelaars en artisten eist veel
vooral van hen, die zelf voor hun
optreden niet gespaard behoeven te
worden, Ze ia overal bij Ingescha
keld. By de opbouw van de tent, by
het repareren en vermaken van cos-
tuums, hg het helpen var de paar
den, het poetsen van al wat
men moet en het boenen var
schoon moet zgn. Ze doet dit met
die drieste zekerheid, die zoveel
vrouwen misstaat m?,ar haar be
koorlijk maakt door het roekeloze
ervan.
„De meeste mannen stappen op
straat argeloos hun geluk voorbij,"
zegt ze, ,,maar de mijne wist dat we
by elkaar hoorden. Zoals Ik begreep
dat Moeder, Vader en heel de rest
Voor hem vergeten moesten worden.
smile" en vertelt biy welk een
groot artist haar man is. Hoe snel
hij carrière maakte, hoe hij nu een
der beste nummers van dit grote
circus is en nog ernstig en nauwge
zet traint. Om rtraks het bijna on
mogelijke te bereiken.
Vijf jaar zijn ze ~u getrouwd. Vijf
jaar heeft ze bijna avond aan' avond
onder de schommels en rekken ge
staan. Met het lapje voor z'n handen
en het tovermiddel voor z'n moed.
„Het liefste zou ik echt met hem
samenwerken," zegt ze- „Het malle
is dat ik zeker weet dat ik het zou
kunnen, 't Is of ik het al gedaan
heb. Ik ken dat lichte, ijle gevoel
van daarboven, het tintelende van
te zweven alsof je geen gewicht"
hebt. Maar ik mag het niet. De nok
van de tent is van m'n man. Ik ben
Als de laatste van de mandvol
Skipj es weggegeven is, wordt het
Skip te gortig. Op een morgen holt
ze het huis, de tuin, het hek uit en
door de manier waarop ze nog een
keer omkijkt, weet ik ineens zon
derling zeker; die zien we niet v/ger
terug, 's Avonds blijft de honden-
mand leeg en een week daarna
huilt zoontje: „Schrijf het nou in
de krant Mam. Schrijf nou dat ie
Skipper heet en dat ie van ons is.
Dus maken we een advertentie^
„Weggelopen, Spaniel, bruin met
wit, vrouwtje. Naam Skipper. Kin
deren verdrietig."
Er komt een meneer op met een
hoge, blote hond aan een touw. In
de keuken hurkt het beest bif de
mand en xneteen drijft de mat „Hij
ruikt hem," praat de meneer.
„Als tie Skip vindt, mag-xe het
hele huis vol plassen, hé Mam?"
belooft zoontje.
„Breng jij meneer maar een eind
je weg," raad ik, „misschien mag je
het touw vasthouden." Bedrukt
komt hij even later terug. „Die me
neer zegt, dat Skip om iets wegge
lopen is," vertelt hij. „Misschien
wou hij wel elke dag feest-eten
Of was-t-ic boos op m'n fiets?"
Stil staat hij bij de lege mand. „An
dere honden hun plassen zijn vie
zer dan die van Skipp. hè Mam?
Die meneer zegt dat alle plassen
eender zijnAls ik blijf zwij
gen, pakt hii z'n groene fietsje en
gaat voor de honderd-duïzendste
keer naar het Asyl.
Ze ztjn nooit bij ong trouwen ge
weest. Ik ben als dochter ge
schrapt." Vergoelijkend meteen ver
telt ze allerlei van vroeger. Van de
regelmaat in dat ouderlijk huis. Van
de kinderlijke moeder en do zusjes,
de stipte vader. „We ganzebordden
elke Zaterdagavond," lacht ze" Nog
toen ik achttien, wasEn niemand
die zich verzette. Naar de bioscoop
gingen we niet. Vade- was daar fel
tegen en dansles heb ik nooit ge
had.
Ze was aan het leren voor apothe
kers-assistente. Dat trok haar wel.
Ze is nog graag in een apotheek als
ze een. drankje of wat dan ook ha
len moet. Eigenlijk dacht ze dat de
man, waaraan ze prompt het hart
verloor, dokter was. Maar hrj werk
te toen nog als beginneling in een
tent op de kermis, Dat viel niet mee.
„Vooral overdag niet, dan ïg alle»
zo armoedig, zo kaal. Maar des
avonds met de lichtjes aan en de
muziek erbrf kreeg ze het te pak
ken. Geweldig wat een leven. Verge-
iyk daar zo'n apotheek^ zo'n thuis
eens mee." Ze lacht die „crooked
van de grond." En dan, zo fier als
ik het geen vrouw oojt heb horen
zeggen: „rk vervang het nèt."
Later op de dag, het regent en
waait, rent hij verward de kamer
in. „Kom gauw, Mam, Skip loopt
voor het huis.Met de riem en
een koekje om te lokken, gaan we
de straat op. Bij de lantarenpaal
staat een spaniel, bruin met wit,
lange oren.
„Niet roepen", fluister ik „stil
dichterbij komen.De hond be
snuffelt de paal, kijkt op noch om.
Zo dromerig kan ook Skipper doen.
Opeens schiet zoontje op hem af.
„Skippie, Skippie" en stort zich bo
ven op hem.
Koel kijkt de. hond op. Z'n kop is
bruin met wit,' z'n oren zijn lang,
z'n ogen zijn duister met" iets van
geel erin. 't Is hem en het is hem
niet. Bij z'n neus zitten vreemde,
bleke sprieten en die wimpers, nee
die zijn ook anders,-..,,'t Is hem
niet," zucht ik. „Kom lieverd-..."
Zoontje kan dit niet verwerken.
Heftig knelt hii dat dier tégen zich
aan, zoekend naar een oplossing van
dit vreemde. En dan met een stem
van „ik zal je overtuigen": roept
hij fel: .,'s Welles Mam, 't is onze
Skip. Maar hij is verkleed."
Jeanne* van Schaik—Willing
„Het doel waarvoor de waard van
ons hotel werkt is niet moeilijk te
raden: het gaat in hoofdzaak om
zijn oogappel, zijn dochtertje Mitsou.
Hij heeft twee dochters. Een ouder
meisje, dat ,ziek is geweest en er
armetierig uitziet en dit Kleine co
quette nestvan drie en een half
jaar, dat elke dag in de beeldïgste
jurkjes paradeert en telkens met an
der kapsels haar entree maakt. Zelfs
haar nageltjes zijn soms rose gelakt,
's Avonds drinkt ze uit een zuigfles
omdat ze niet geleerd heeft uit een
kroes te drinken."
Uit het reisverhaal van Jeanne van
Schaik-Willing. „Marmer en Abriko
zen" geïllustreerd door Maaike Braat
en uitgegeven bij N.V. Em. Quendo.
Ik houd niet van reisverhalen. Maar
dit kleine
verbaal.
boekje lees je als een
Er moet iets zijn met dat mantelpak- Het is
niet alleen zo lang de baas omdat het handig
bedacht is: een jasje en rok van hetzelfde.
Ook niet omdat het net en keurig en precies
dat-wat-hoort heet. 't Schijnt z'n kracht te put
ten uit gans andere bronnen. Misschien is er
eens een tovenaar geweest, die beval dat de
vrouw tailleurs moest dragen. Tot in lengte
van dagen. Denk dus niet dat er ooit een emd
komt aan deze macht. Dat mantelpak blij*t,
het meesterlijk gesneden uit prachtige soepele
stof, en alle min of meer goedkope namaak
ervan. Deze herfst en winter heeft men won-
derlijke kleuren bedacht: geelachtig groen,
„grjjsachtig-geel, rood, pauwblauw en onbe
stemd bruin. De Frangaise breekt het eento-
nige van haar stadslivihi met middelen die
zelfs tailleur-tegenstanders zullen bekoren.
Deze van de tekening draagt bij een pak van
Jeanne T mvin van groen-gele wollen stof een
groen vi' sn hoedje met zwart lint en een
zwarte b_ e omslagdoek met franjes Omdat
ze een mannequin is heeft ze er nog een bu
passende jas bij ook. Groen-zwart-wit geruit.
Hoe dan ook: dat omslagdoekje is iets om te onthouden.
Ge kent ze allen wel, die
fraaie, gekleurde platen in de
Amerikaanse, tijdschriften van
keukens en badkamers. Hoe vaak
hebben' wjj zitten watertanden
bij het zién van deze verleide
lijke afbeeldingen, die ons bijna
te mooi schenen om waar te zijn.
Welnu, ze zijn waar! De keu
kens en badkamers zijn hier m-
-derdaad juweeltjes. Vloer, muren,
houtwerk en tegels alles
glanst. In de keuken; witgelakt
fornuis, frigidaire, kastjes, aan
recht en tafel; in de badkamers
(de meeste huizen hebben er twee
of meer),witgelakt bad en-toilet
en blinkend^ .dpuche ,raet~ een
gordijn van plastic.
De rest van het huis vormt
meestal een grote tegenstelling
hiermede, want bijna alle wo
ningen zijn antiek ingericht. Het
woord „antiek" moet men echter
niet met één, doch met vele kor
reltjes zout nemen, aangezien de
meubels meestal maar doodge
woon ouderwets zijn; men noemt
ze in dit jonge^land echter gaarne
antiek.
Ik bezocht een tentoonstelling
van antiquiteiten en vond er voor
het grootste deel enkele zeer
goede meubels en voorwerpen
uitgezonderd een overstelpen
de hoeveelheid oude rommel, die
op onze markt geen kwaad fi
guur zou slaan. Het overgrote
deel van het publiek bleek zo
weinig verstand van antiek te
hebben, dat het lorren met blijd
schap kocht voor fantastische
prijzen. Zo zag ik stenen badpop-
jes, waarmede wij als beel kleine
kinderen speelden en die wij voor
vijf cent van ons karig weekgeld
'kochten, hier geprijsd voor 75
dollarcenten, dat is dan twee
gulden.
Dit zijn dan de momenten,
waarop wij buitenlanders onwil
lekeurig' toch even het hoofd
schudden.
Sophie HoedtWinkler Prins.
Soms wordt een kind met een be
paald doel door de ouders vervelend
gemaakt. Dat klinkt vreemd en zelfs
overdreven. Dit vindt 2ijn oorzaak
m het feit drt de ouders zich in geen
van die gevallen bewust zijn van
het doel dat ze nastreven. Het vol
gende geval waaraan we kunnen
zien hoe .zo iets in zijn werk gaat is
niet algemeen van toepassing, maar
toont, aan dat het kind, soms niet
anders kan dan vervelend zijn, om
dat het die rol nu .eenmaal toebe
deeld beeft gekregen.
Een klein meisje twee broertjes
en een zusje had ze onderscheidde
zich volgens haar moeder door een
ongenaakbaar en ergerlijk optreden.
Ze begreep het niet. De andere kin
deren waren zo aardig, maar deze..
Zo redeneerde ze een paar jaar lang
Tot ze een ontdekking deed. Haar
man had haar in de steek gelaten en
met vier kinderen achtergelaten. Ze
ontdekte steeds bij het gewraakte
kind een (tamelijk geringe) gelijke
nis met haar voormalige echtgenoot.
Dit wekte in haar bittere gevoelens
op, die zich echter niet aan de op
pervlakte van haar bewustzijn ver
toonden. Ze begon het kind lastig te
vinden. Ze wist toen nog niet dat dit
kwam omdat het kind verbitterde
gevoelens ten opzichte van de man
in haar wakker maakte, Die gevoe
lens moesten ergens heen. Maar de
hoofdpersoon van het drama was
niet te bereiken. Daarom nam in
haar onbewuste "t kind steeds meer
de gestalte van de vader aan. Als
ze het kind strafte, dan strafte ze
eigenlijk de onbereikbare man. Nog
maals, ,ze was zich niet van deze sa
menhang bewust. Het kind werd
door de eeuwige op en aanmerkin
gen in de hoek van „het lastige
kind" gedrongen en kon zich op de
duur niet anders meer gedragen.
Tot de moeder op een dag een
licht opging. Ze herkende plotseling
dat ze het kind onbewust „een ake
lig kind" had willen doen worden,
om op die manier, terwijl ze het
strafte, in de gelijkenis van het kind
op de vader, deze laatste te treffen.
Toen ze zich dit bewust werd, ver
anderde ze haar houding. Het kind
verloor hierdoor buitengewoon snel
de krampachtige stoutheid, die het
eerst vertoonde.
Hoewel dit een bijzonder geval is,
zit er toch een algemene kant aan:
Is een kind vervelend? Kijk dan of
het niet door de volwassenen uit
zijn omgeving tot voorwerp is ge
maakt om gestoorde gevoelens op af
te reageren en veroordeel het niet
te vlug.
Beraadslaging P.B.O.
geschorst
De Tweede Kamer besloot he
denmiddag de beraadslagingen om
trent de Publieke Bedrijfs Organi
satie tot volgende week Donder
dagavond te schorsen, teneinde de
commissie van voorbereiding in
staat terstellen zich te beraden
over de voorgestelde amendemen
ten en de motie Stapelkamp (ar.)
waarvan de strekking is, de onder
nemingsraden op te nemen in het
onderhavige wetsontwerp.
AMSTERDAM. Nadat htf in December f946 in een woonschip was
gearresteerd, waarin hfj zich sedert de bevrijding had schuil gehouden,
stond gisteren de 43-jarige voormalige directeur, van het dagblad „De
Telegraaf", Henri Boldert, voor het Amsterdamse Bijzonder Gerechtshof
terecht.
„Hakkie" Holdert, zoals hij alge
meen in de wandeling werd ge
noemd, was de zoon van H, M, C.
Holdert en een neef van F.-H.-J.
Holdert. beiden behorende tot de
directie van De Telegraaf. Hij was
NSB-er en nam in Maart 1941
dienst bij de SS. Na besprekingen,
die zijn vader met de vroegere se
cretaris-generaal, de NSB-er ir. C.
J. Huygen. had gevoerd, werd hij
teruggeroepen van het Oostfront en
benoemd tot directeur met de be
doeling de Duitsers daardoor gun
stig te stemmen.
In die functie werkte hij mede
aan de aanstelling van enkele zeer
pro-Duitse of nationaal-socialisti-
sche redacteuren aan de krant, on
der wie de beruchte Marinus, dr.
Smit en de Ha as. Voorts wordt hij er
van beschuldigd „goede", redacteu
ren ontslagen te hebben en tenslot
te wordt hem ten laste gelegd de
administrateur G. J. van de Linde
te hebben verraden, zodat deze door
de Sicherheitspolizei werd gear
resteerd en ruim een jaar in een
concentratiekamp werd opgesloten.
Holdert gaf als zjjn beroep van
morgen op „technisch bedrijfslei
der" te zijn geweest en erkende alle
hem ten laste gelegde feiten.
Als eerste getuige verklaarde de
verraden Van de Linde, dat hij wel_
iswaar een lijnrecht tegenover die
van verdachte staande politieke
overtuiging had, maar dat tijdens
de samenwerking aan De Telegraaf
de onenigheden tussen hem en ver
dachte daartoe vrijwel beperkt wa
ren gebleven. Toen Hakkie werd
verpleegd in een ziekenhuis, waren
enkele personeelsleden hem gaan
bezoeken en hadden hem daarbij
bloemen-gebracht. Van de-Linde
had hun dit verweten met de op
merking, „dat men landverraders
geen bloemen moest aanbieden".
Zes maanden later, toen hij over
iets anders onenigheid had met
Hakkie, had deze laatste dit schrif
telijk aan de Sicherheitspolizei la
ten weten,
„Het was slechts mijn bedoeling,
dat Van de Linde een flinke
schrobbering van de Sicherheits
polizei zou krijgen," verweerde
verdachte zich, „ik heb er geen
idee van gehad, dat hij gevangen
zou worden gezet."
President: „Dergelijke onzin ge
loven we hier niet."
De voormalige, thans 52-jarige
gedetineerde secretaris-generaal
ir. C. J. Huygen, destijds een der
voornaamste figuren uit de N.S.B,.
vertelde, hoe hij door Hakkie in
contact was gekomen met diens
vader, met wie hij uitvoerig had
besproken hoe De Telegraaf het
beste uit de vingers van de Duit
sers kon worden gehouden. Niet
alleen de Duitsers keken er bege-
i rig naar, look-de N.S.B. zelf toonde
interesse." De beide' heren'" sldtén
een contract af:''Hu., gen kreeg
maandelijks een bedrag uitgekeerd
voor het uitbrengen van adviezen
aan De Telegraaf en zou pogingen
doen Hakkie terug te roepen van
het Oostfront, zooat H. M. C. Hol
dert hem als directeur kon aan
stellen.
President mr. A. C. N. Ruys:
„Was het de bedoeling van Mus-
sert van De Telegraaf op die ma
nier langzamerhand een nationaal-
socialistisch dagblad te maken?"
Huygen: „Dat kan ik categorisch
tegenspreken. Integendeel, het was
de bedoelihg er een oppositieblad
van te maken."
President: „Dat Is in strijd met
alle N.S.B.-beginselen. In geen en
kel land, dat onder dictatuur staat,
wordt oppositie toegelaten. Ik vind
dit, een kinderachtige opmerking
van u."
Huygen: ,,Ik kan u het bewijs
leveren, dat het toch zo is."
President: „Goed het is mis
schien mogelijk, dat u dat kinder
achtige idee hebt gehad, maar
daarom was het niet werkelijk de
bedoeling."
Huygen: „Ik geloof, dat u de
Duitse opvattingen en ideeën op de
nationaal-socialistische beginselen
transponeert. Ik kan alleen maar
toegeven nu, nc de oorlog, dat het
Een PARELCOLLIER, 't Ziet er zo aardig uit, soms vier snoeren dik,
dicht om fle hals Bedragen, het flatteert bijzonder. Wie denkt eigenlijk
ooit nog aan echte sareis. Ze bestaan nog wel. natuurlijk, maar voor een "'f n ™,a= PJJgL,™
eev.oofi mens ziin ze onbereikbaar, en om de waarheid te zeggen, hebben f „,.£f fk .„T .üi,mn
we ook Set de minste behoefte om ze tc bereiken, want de imitaties zijn ^rïumlt men onderanderen echte
even glanzend en even flatteus. En wat moet het griezelig zijn om zo iets Pare3s> ze _zdn zo elastisch dat
men nam de parels eens tussen de
vingers en de barones stond doods
angsten uit. En jawel, het snoer
brak, alle parels vielen op de vloer
en sprongen hoog op, kaatsten wel
een halve meter terug. Toen was
er een oude markies, die ironisch
begon te jachpn, dicht by de baron
ging zitten en fluisterde: Het zijn
alleen valse parels die zo hoog
daaraan
ze een halve meter terugspringen.
Op die manier kwam het uit. Wat
die arme barones te verduren kreeg,
kostbaars te dragen, stel je voor. dat het snoer breekt.
Maar het zijn toch wel romantische dingen, die echte parels. In Austra
lische of Japanse wateren leeft zo'n pareloester. De binnenwand van zijn t *>s
schelp is bekleed met glanzend parelmoer. Een heel klein zandkorreltje. meldt de historie niet, maar het zal
dat in de schelp binnendringt, is voor die oester aanleiding om dat onge- wel Cen hele rel geworden zijn.
wenste ding onmiddellijk te gaan inkapselen in kalk cn parelmoer cn dan Er zijn, de geschiedenis door, heel
ontstaat de echte parel. Eigenlijk is het dus een ziekteverschijnsel, een wat beroemde parels geweest, zwar-
oester-kwaal. te parels, roze parels, parels zo
IN de oudste legenden speelt,, de kapselt het met parelmoor en de groot als duiven-eieren, Maar pa-
parel al een rol. In de Bijbel parel ontstaat, die niet helemaal - reis hebben nooit het eeuwige le-
wordt zy herhaaldelijk genoemd als echt is, maar toch mooi en waarde- ven. Ze sterven na honderd jaar of
symbool van reinheid en puurheid, vol is, een cultuurparel, een half- hoogstens honderdvijftig jaar. Men
Van koningin Cleopatra wordt parel. Het proces is vlugger ver- kan dan de bovenste laag er af
verteld, dat zij een parel, die even- lopen, de samenstelling en het op- schillen, de onderliggende laag blijft
veel kostte als een hele Aziatische pervlak zijn lets anders, met behulp dan weer een jaar of dertig goed en
provincie, in een. beker wijn oploste, van een microscoop is het onder- dan is het uit, de parels zijn dof en
alleen maar om te laten zien, hoe scheid te zien. Maar toch zouden schilferig geworden
verkwistend zij wel was, we blij moeten ztjn, als we een anoer En nu draagt men vroiyk en te-
Een beroemd iuwelerikenner ,Fa- van deze cultuur-parels cadeau zou- vreden algemeen de imitaties, in al-
lize heeft gezesd: AJle edelstenen den krijgen. Ie Meuren. Ze worden van glas ge-
kan men „synthetisch produceren, Er Is een verhaal over een baro- maakt en gedompeld m namaak-
maar nooit zal men een parel kun- nesse de Surièrc, uit de achttiende J?" bestreken met een
nen maken. Nu heeft hi, maar_zeer eeuw, die een bijzonder kostbaar en substantie, die uit de schubben van
prachtig parelsnoer kreeg van haar een klem visje worden vervaardigd,
man. Zij droeg het op een dag. dat Er' we zdn cr even gelukkig mee
ze uitreed mét haar koets en ver- als
toor het. Toen was Leiden in last, de
arme barones durfde het niet aan
haar man te vertellen (die Franse
baronnen konden fciykbaar heel bars
zyn) en ze ging naar een juwelier
om een namaakcollier te laten ma-
gedeeltelik geiyk gehad, echte pa- ken. Dat lukte en ap een van de
reis worden nog' steeds niet ge* eerstvolgende soirrees droeg het
maakt Maar ze worden wel ge- jonge vrouwtje_ die keurig-nage-
i met de echte.
Broekman in Oslo
gearriveerd
OSLO Kees Broekman, die
verleden week Maandag per race
fiets naar Noorwegen is vertrok-
ken, vergezeld van zijn vriend
kweekt. Men heeft namelijk het maakte parels. Haar mar was trots Chardon, is in Oslo aangekomen,
trucje geleerd, om de oester te op het sieraad en zei +egen alle gas- Alleen door Duitsland hadden zij
dwingen een parel te produceren, ten: Kijk toch eens, hoe vinden jul- per trein moeten reizen, omdat zij
Wat is eenvoudiger dan een klein lie het, het parelsnoer, dat mijn in een dag dit land moesten passe-
ongerechügheidje'tussen de oester- vrouw van me heeft gekregen? Ie- ren. Zij hebben ongeveer een af
schelpen te stoppen; de oester om- dereen keek, ook van dichterby, stand van 1300 km. afgelegd.
er tenslotte waarschijnlijk toch van
zou zijn gekomen,maar het plan
was geheel anders. Mussert wilde
oppositie hebben om verwording te
voorkomen, zoals hij dat in Duits
land had gezien."
President: „Mussert heeft zelf
verklaard, dat hij er een natio-
naal-socialistisch blad van wilde
maken door Hakkie in de direc
teurs-stoel te helpen. Wat bedoelde
U, toen u voor de politie verklaar
de, dat H. M. C. Holdert twee
ijzers in het vuur wilde hebben?"
Huygen: „De krant stond be
kend als anti-Duits en.../'
President: „Daar ben ik het niet
mee eens."
Mr. A, H. van de Veen, advocaat
fiscaal: „Integendeel, De Telegraaf
stond zelfs in 1935 al niet meer
als anti-Duits bekend. Uit een
brief, die in het dossier ligt, blijkt
duidelijk, dat het Reiehspropagan-
da ministerium in Berlijn het blad
als Deutsch-freundlich beschouw
de."
Huygen: „Ik blijf er bij', dat H.
M. C. de aandacht van de Duitsers
wilde afleiden door Hakkie tot di
recteur te benoemen. Op die ma
nier wilde hij de krant voor zich
zelf behouden."
President: „Moest u daarbij in
opdracht van zijn vader een oogje
op hem houden?"
Huygen: „In zekere mate ja.
Hakkie was een erg spontaan man.
Ik noemde hem wel eens een veu
len op hoge benen, maar hij kon
geen invloed op het redactionele
gedeelte van de krant uitoefenen."
President: „Indirect wel. Hij
stelde mannen als dr, Smit, De
Haas en Marinus aan."
Huygen trachtte dit te verklaren
door te zeggen, dat er nu eenmaal
een politiek redacteur moest zijn.
De zaak werd tenslotte aange
houden tot Maandag 17 October
's middags om, half twee voor het
horen van nog'drie getuigen. Daar-
na volgen die middag het requisi
toir en het pleidooi.
Voor liefhebbers
DE openbare verkoping van
goederen uit het voormalige
concentratiekamp Vught is alweer
enige tijd achter de rug. De goe-*
deren zijn in andere handen over
gegaan en na alles, wat er over is
geschreven, is er geen .enkele aan
leiding meer op deze zaak terug
te komen. Tenminste, dat dachten
wij.
Wij vonden echter in een van de
Rotterdamse dagbladen een adver
tentie, waarover wij anders mis
schien hadden heen gelezen wan
neer er niet met grote letters had
gestaan „Kamp Vught". De ver
dere inhoud luidde: De twee kerk
klokken van bovengenoemd kamp
zijn voor liefhebbers te koop.
Men kan hieruit afleiden, dat
deze kerkklokken door opkopers
zijn gekocht met het doel ze weer
van de hand te doen. Tot zover is
de zaak formeel in orde. Niemand
kan .deze lieden beletten er handel
mee te drijven. Erger is, dat de
klokken „voor liefhebbers" te
koop zijn. Wat bedoelen deze He
den daar eigenlijk mee? Wij kun
nen dit slechts op één manier uit
leggen en wel, dat hier wordt ge
speculeerd op lieden, die de on
hebbelijkheid zullen hebben om
tot hun kennissen te zeggen: Kijk,
en dit zijn nu de kerkklokken uit
het kamp Vught. Interessant, niet
waar? Naar het gelui van deze
klokken hebben de gevangenen ge
luisterd. Ja, ja, dat was me een
tijd!
Kamp Vught. Onmenselijk leed.
Afzichtelijke ellende. Cremato
rium.
Voor liefhebbers.
Wat weten opkopers van piëteit?
Geld stinkt niet.
WASHINGTON. Binnen drie
maiüiden tjjds zullen kanonnen,
tanks en vliegtuigen van Ameri
kaanse havens naar West-Eur- a
verscheept worden, zo beeft een mi
litaire woordvoerder verklaaid. De
zending van Amerikaanse uitrustin
gen en wapens zal voorbereid -/or
den, zodra president Truman de wet
voor de levert
ondertekend.
Op 3 Juli verstrekte do Rotter
damse Volksuniversiteit aan de aan
nemer Adr. A. van Maren de op
dracht een nieuwe aula te bouwen,
die by de aanvang van het nieuwe
seizoen in gebruik zou kunnen wor
den genomen. Met de hakken over
de sloot, In precies vier maanden
plus 1 dag, is dit bouwwerk gereed
gekomen, een mooie prestatie, want
In die periode moesten 44 palen wor
den geheid('terwyi dé oorspronke^
lUke, te kleine zaal nog overeind
(Ing Med.)
Als U wel de luxe van een
binnenveermatras kunt waar
deren zo'n matras van prima
materiaal vakkundig afgedekt
en met solide overtrek; maar
U kunt zich fleen uitgave
van 150 gulden veroorloven,
dan is dit een aanbieding
voor U.
1-*
Sfte
Dit is de matras die U met
iedere logeerpartij naar Uw
eigen bed doet verlangen
en U koopt hem vanaf
Zaterdag 9 uur, 3 delig met
2 kapokkussens,
niet voor
150 gulden,
maar voor
ens,
U kunt Uw kinderbijslag
op verschillende manieren
besteden, ma ar els U een
twee-persoons ledikant
kunt kopen met modern
laag hoofdstuk en een
s pirea I m ei 15 ia ar garantie,
moet U niet te lang eer-
zelen, went nu
beieell U
f36.80
stond) moest 109 kub. meter beton
voor de fundering worden gestort,
een staalconstructie worden ge
bouwd en vervolgens al dlo werk
zaamheden verricht, die behoren bjj
do bouw en Inrichting van een zaal
die aan alle moderne eisen voldoen
moet, Wat de uiterlijke vorm be
treft, was dit op het ogenblik, dat
ivy In de gelegenheid werden ge
steld met de nieuwste V.U.-aan-
wlnBt en -trots kennis te maken,
stellig het geval.
Zoals hier reeds eerder in het
kort is beschreven, telt de nieuwe
aula, die is ingericht voor voor-
dtaWltriv'' kartierthhrf'ek film
voorstellingen, 140 plaatsen meer
dan de vroegere, ,die 200 personen
kon bevatten. Zti is hoger, breder
en iets langer, de gangpaden zön
ruimer, het podium is gr-oter en de
zaal loopt nu naar achteren toe op.
De wanden bestaan uit rose board
ruiten met daarboven een wit vlak
dat in 't plafond overgaat. In dat
plafond zjjn geribde KL-buizen in
gebouwd, die een heel rustig, goed
spreidend licht geven. Het to'neel
heeft een goudkleurig gordjjn ge
kregen, dat automatisch wordt be
diend. Het meubilair bestaat deels
uit de eenvoudige llcht-houten. stoe
len van de vroegere zaal, deels uit
veranderd fauteiiflmateriaal uit de
inventaris van de oude Utrechtse
schomyburg. De zaal kan door een
gordjjn over de breedte worden ver
kleind.
Ventilatie en verwarming
Dit wat het uiterlijk betreft.
Acoustische „voor - oefeningen"
schijnen bewezen te hebben daï de
nieuwe aula een goed geluld heeft,
al zal men het definitieve effect
uiteraard pas hedenavond kunnen
bestuderen wanneer het publiek de
zaal in bezit komt nemen.
Aan verwarming en ventilatie ia
in het bijzonder veel aandacht be
steed. Uitgaande van het principe
dat verwarming en ventilatie inci
denteel regelbaar moeten zijn (over
dag bijv. zijn zy bijna niet nodig; in
de zomer behoeft alleen de ventila
tie te functionneren) heeft men de
zaal een eigen, van het V.U.-com-
plex onafhankelijk systeem gegeven,
luehtverwarming, die evenals het
ventilatiesysteem met 1 knop kan
worden bediend. Om de 7 k 8 mi
nuten kan de hele zaalluchtinhoud
zo ververst worden. HIerby heeft
men erop gelet dat een en ander
tocht- en geluidloos in z'n Werk
gaat.
De verbouwing, die de V.U, thans
tot stand heeft laten brengen, kan
stellig een aanwinst heten, maar
het spreekt vanzelf, dat dit maar
een compromis-oplossing is voor
het steeds toenemende accommoda
tie-tekort, waarmee de V.U. vooral
na de oorlog in hevige mate heeft
te kampen. In dit stadium mag men
met de bereikte resultaten zeker
niet ontevreden zyn men is dat
ook niet maar dat men veel om
vangrijker plannen koestert be
hoeft wel haast geen betoog.
V.N. willen verzoening
in Griekenland
LAKE SUCCESS. Dc politieke
commissie van de Algemene Verga
dering der V.N. heeft eenstemmig
de vorming goedgekeurd van een
verzoeningscommissie, die zal trach
ten de Griekse kwestie opte los-
sen. Dit is de eerste maal in de drie
jaar. waarin de V.N. de netelige
Griekse kwestie bespreken, dat er
een unanieme beslissing over dit on
derwerp werd genomen.
De commissie bestaat uit de vol
gende leden: generaal Carlos Ho
mulo van de Philippynen, voorzitter
van de Assemblee, Trygvelie, secre
taris-generaal van de VN., Lester
Pearson, de Canadese voorzitter van
de politieke commissie, en Selim
Sarper, de Turkse vica-voorzitter
van de commissie. -