m VOORAL VOOR DIS VROUW 's Avonds met de lichtjes aan „Hakkie'9 Holdert staat terecht te Amsterdam PARELEN - een van de oudste modes Glanzende schommelsrekken en koorden, hoog in de nok r V_ MODE-NOVELLETTE Dat mantelpak blijft Een Hollandse vrouw bezoekt Amerika Vervelend gemaakt VROUWEN Mussert's bedoelingen met De Telegraaf Evelien spreekt VAN VROW TOT VROUW Op dn iwhtel Binnen drie maanden wapens naar Europa V.U. vernieuwde haar aula Modern ingerichtin recordtijd gebouwd Vrijdag 30 September 1949 3 Op straat leerde ze hem kennen. Er zijn mensen, die daarop iets tegen hebben. Zo ook ha.ar Moeder en Vader. Ze heeft nog een foto van ze: het ganse gezin op een rij de ouders met vier dochters. Ze draagt die foto in'haar tas al heeft ze ïn jaren niets meer van hen gehoord. „Ik Iük het meest op m'n moeder", zo vertelt ze," ik lach net zo.." Ze heeft wat men in_ Engeland noemt een „crooked smile". Dat is zo'n beetje scheve, stoute, jongensachtige lach, D'er haar is blond en d'er ogen hebben iets van grijs en groen maar het opvallendst aan haar is hoe ze kijkt. Zo driest, Sm avontuurlijk alsof er niets bestaat dat ze niet durft. Haar man is artist. _Hij werkt in de lucht met glanzende schommels, rek ken en koorden. Hij zweeft in zTn tricot als een lenig dier van rek naar schommel van koord naar lus. Terwijl de muziek en het publiek elke stunt met lawaai onderstrepen. Hij werkt zonder net. Beneden staat alleen z'n kleine blonde vrouw. Ze heeft een wit glinsterend pakje aan en werpt hem, als hy voor het voetlicht komt om te buigen, een lapje toe, Hiermee wrijft hij over z'n gezicht en handen. Avond aan avond staat ze daar, geschminkt, en gekapt. Ze buigt en ze lacht, deelt in het succes. Ze ont> breekt nooit want met haar daar onder die schommel, voelt hg zich' veilig. Hg bekent dat niet graag doch in z'n felle eis. dat ze er zijn moet, ligt voor haar dc zekerheid. Ze is niet bang, ook niet bij die moeilijke sprongen, waar de muziek stopt. Ze weet dat hij dat kan! 't Enfge waarvoor ze beducht blijft is voor haari eigen hevige verlangen ook eens aan die yie schommel in de nok van de tent te hangen. Met het hoofd omlaag en de glinstering van al die lampen en schijnwerpers, het orkest en de starende mensen beneden zich, ,,Dat kun je nu niet meer lerén" zegt haar man. Ze houdt van hem-'Ze zou het niet opbrengen van iemand te houden, die niet zulke ademloze dingen deed. 't Boeit haar eeuwigdurend. Daarvoor heeft ze al het harde werken over. En ze werkt hard. Ze vormen een nummer uit een groot geheel. Het circus, dat rondreist met paarden en olifanten, clowns, goochelaars en artisten eist veel vooral van hen, die zelf voor hun optreden niet gespaard behoeven te worden, Ze ia overal bij Ingescha keld. By de opbouw van de tent, by het repareren en vermaken van cos- tuums, hg het helpen var de paar den, het poetsen van al wat men moet en het boenen var schoon moet zgn. Ze doet dit met die drieste zekerheid, die zoveel vrouwen misstaat m?,ar haar be koorlijk maakt door het roekeloze ervan. „De meeste mannen stappen op straat argeloos hun geluk voorbij," zegt ze, ,,maar de mijne wist dat we by elkaar hoorden. Zoals Ik begreep dat Moeder, Vader en heel de rest Voor hem vergeten moesten worden. smile" en vertelt biy welk een groot artist haar man is. Hoe snel hij carrière maakte, hoe hij nu een der beste nummers van dit grote circus is en nog ernstig en nauwge zet traint. Om rtraks het bijna on mogelijke te bereiken. Vijf jaar zijn ze ~u getrouwd. Vijf jaar heeft ze bijna avond aan' avond onder de schommels en rekken ge staan. Met het lapje voor z'n handen en het tovermiddel voor z'n moed. „Het liefste zou ik echt met hem samenwerken," zegt ze- „Het malle is dat ik zeker weet dat ik het zou kunnen, 't Is of ik het al gedaan heb. Ik ken dat lichte, ijle gevoel van daarboven, het tintelende van te zweven alsof je geen gewicht" hebt. Maar ik mag het niet. De nok van de tent is van m'n man. Ik ben Als de laatste van de mandvol Skipj es weggegeven is, wordt het Skip te gortig. Op een morgen holt ze het huis, de tuin, het hek uit en door de manier waarop ze nog een keer omkijkt, weet ik ineens zon derling zeker; die zien we niet v/ger terug, 's Avonds blijft de honden- mand leeg en een week daarna huilt zoontje: „Schrijf het nou in de krant Mam. Schrijf nou dat ie Skipper heet en dat ie van ons is. Dus maken we een advertentie^ „Weggelopen, Spaniel, bruin met wit, vrouwtje. Naam Skipper. Kin deren verdrietig." Er komt een meneer op met een hoge, blote hond aan een touw. In de keuken hurkt het beest bif de mand en xneteen drijft de mat „Hij ruikt hem," praat de meneer. „Als tie Skip vindt, mag-xe het hele huis vol plassen, hé Mam?" belooft zoontje. „Breng jij meneer maar een eind je weg," raad ik, „misschien mag je het touw vasthouden." Bedrukt komt hij even later terug. „Die me neer zegt, dat Skip om iets wegge lopen is," vertelt hij. „Misschien wou hij wel elke dag feest-eten Of was-t-ic boos op m'n fiets?" Stil staat hij bij de lege mand. „An dere honden hun plassen zijn vie zer dan die van Skipp. hè Mam? Die meneer zegt dat alle plassen eender zijnAls ik blijf zwij gen, pakt hii z'n groene fietsje en gaat voor de honderd-duïzendste keer naar het Asyl. Ze ztjn nooit bij ong trouwen ge weest. Ik ben als dochter ge schrapt." Vergoelijkend meteen ver telt ze allerlei van vroeger. Van de regelmaat in dat ouderlijk huis. Van de kinderlijke moeder en do zusjes, de stipte vader. „We ganzebordden elke Zaterdagavond," lacht ze" Nog toen ik achttien, wasEn niemand die zich verzette. Naar de bioscoop gingen we niet. Vade- was daar fel tegen en dansles heb ik nooit ge had. Ze was aan het leren voor apothe kers-assistente. Dat trok haar wel. Ze is nog graag in een apotheek als ze een. drankje of wat dan ook ha len moet. Eigenlijk dacht ze dat de man, waaraan ze prompt het hart verloor, dokter was. Maar hrj werk te toen nog als beginneling in een tent op de kermis, Dat viel niet mee. „Vooral overdag niet, dan ïg alle» zo armoedig, zo kaal. Maar des avonds met de lichtjes aan en de muziek erbrf kreeg ze het te pak ken. Geweldig wat een leven. Verge- iyk daar zo'n apotheek^ zo'n thuis eens mee." Ze lacht die „crooked van de grond." En dan, zo fier als ik het geen vrouw oojt heb horen zeggen: „rk vervang het nèt." Later op de dag, het regent en waait, rent hij verward de kamer in. „Kom gauw, Mam, Skip loopt voor het huis.Met de riem en een koekje om te lokken, gaan we de straat op. Bij de lantarenpaal staat een spaniel, bruin met wit, lange oren. „Niet roepen", fluister ik „stil dichterbij komen.De hond be snuffelt de paal, kijkt op noch om. Zo dromerig kan ook Skipper doen. Opeens schiet zoontje op hem af. „Skippie, Skippie" en stort zich bo ven op hem. Koel kijkt de. hond op. Z'n kop is bruin met wit,' z'n oren zijn lang, z'n ogen zijn duister met" iets van geel erin. 't Is hem en het is hem niet. Bij z'n neus zitten vreemde, bleke sprieten en die wimpers, nee die zijn ook anders,-..,,'t Is hem niet," zucht ik. „Kom lieverd-..." Zoontje kan dit niet verwerken. Heftig knelt hii dat dier tégen zich aan, zoekend naar een oplossing van dit vreemde. En dan met een stem van „ik zal je overtuigen": roept hij fel: .,'s Welles Mam, 't is onze Skip. Maar hij is verkleed." Jeanne* van Schaik—Willing „Het doel waarvoor de waard van ons hotel werkt is niet moeilijk te raden: het gaat in hoofdzaak om zijn oogappel, zijn dochtertje Mitsou. Hij heeft twee dochters. Een ouder meisje, dat ,ziek is geweest en er armetierig uitziet en dit Kleine co quette nestvan drie en een half jaar, dat elke dag in de beeldïgste jurkjes paradeert en telkens met an der kapsels haar entree maakt. Zelfs haar nageltjes zijn soms rose gelakt, 's Avonds drinkt ze uit een zuigfles omdat ze niet geleerd heeft uit een kroes te drinken." Uit het reisverhaal van Jeanne van Schaik-Willing. „Marmer en Abriko zen" geïllustreerd door Maaike Braat en uitgegeven bij N.V. Em. Quendo. Ik houd niet van reisverhalen. Maar dit kleine verbaal. boekje lees je als een Er moet iets zijn met dat mantelpak- Het is niet alleen zo lang de baas omdat het handig bedacht is: een jasje en rok van hetzelfde. Ook niet omdat het net en keurig en precies dat-wat-hoort heet. 't Schijnt z'n kracht te put ten uit gans andere bronnen. Misschien is er eens een tovenaar geweest, die beval dat de vrouw tailleurs moest dragen. Tot in lengte van dagen. Denk dus niet dat er ooit een emd komt aan deze macht. Dat mantelpak blij*t, het meesterlijk gesneden uit prachtige soepele stof, en alle min of meer goedkope namaak ervan. Deze herfst en winter heeft men won- derlijke kleuren bedacht: geelachtig groen, „grjjsachtig-geel, rood, pauwblauw en onbe stemd bruin. De Frangaise breekt het eento- nige van haar stadslivihi met middelen die zelfs tailleur-tegenstanders zullen bekoren. Deze van de tekening draagt bij een pak van Jeanne T mvin van groen-gele wollen stof een groen vi' sn hoedje met zwart lint en een zwarte b_ e omslagdoek met franjes Omdat ze een mannequin is heeft ze er nog een bu passende jas bij ook. Groen-zwart-wit geruit. Hoe dan ook: dat omslagdoekje is iets om te onthouden. Ge kent ze allen wel, die fraaie, gekleurde platen in de Amerikaanse, tijdschriften van keukens en badkamers. Hoe vaak hebben' wjj zitten watertanden bij het zién van deze verleide lijke afbeeldingen, die ons bijna te mooi schenen om waar te zijn. Welnu, ze zijn waar! De keu kens en badkamers zijn hier m- -derdaad juweeltjes. Vloer, muren, houtwerk en tegels alles glanst. In de keuken; witgelakt fornuis, frigidaire, kastjes, aan recht en tafel; in de badkamers (de meeste huizen hebben er twee of meer),witgelakt bad en-toilet en blinkend^ .dpuche ,raet~ een gordijn van plastic. De rest van het huis vormt meestal een grote tegenstelling hiermede, want bijna alle wo ningen zijn antiek ingericht. Het woord „antiek" moet men echter niet met één, doch met vele kor reltjes zout nemen, aangezien de meubels meestal maar doodge woon ouderwets zijn; men noemt ze in dit jonge^land echter gaarne antiek. Ik bezocht een tentoonstelling van antiquiteiten en vond er voor het grootste deel enkele zeer goede meubels en voorwerpen uitgezonderd een overstelpen de hoeveelheid oude rommel, die op onze markt geen kwaad fi guur zou slaan. Het overgrote deel van het publiek bleek zo weinig verstand van antiek te hebben, dat het lorren met blijd schap kocht voor fantastische prijzen. Zo zag ik stenen badpop- jes, waarmede wij als beel kleine kinderen speelden en die wij voor vijf cent van ons karig weekgeld 'kochten, hier geprijsd voor 75 dollarcenten, dat is dan twee gulden. Dit zijn dan de momenten, waarop wij buitenlanders onwil lekeurig' toch even het hoofd schudden. Sophie HoedtWinkler Prins. Soms wordt een kind met een be paald doel door de ouders vervelend gemaakt. Dat klinkt vreemd en zelfs overdreven. Dit vindt 2ijn oorzaak m het feit drt de ouders zich in geen van die gevallen bewust zijn van het doel dat ze nastreven. Het vol gende geval waaraan we kunnen zien hoe .zo iets in zijn werk gaat is niet algemeen van toepassing, maar toont, aan dat het kind, soms niet anders kan dan vervelend zijn, om dat het die rol nu .eenmaal toebe deeld beeft gekregen. Een klein meisje twee broertjes en een zusje had ze onderscheidde zich volgens haar moeder door een ongenaakbaar en ergerlijk optreden. Ze begreep het niet. De andere kin deren waren zo aardig, maar deze.. Zo redeneerde ze een paar jaar lang Tot ze een ontdekking deed. Haar man had haar in de steek gelaten en met vier kinderen achtergelaten. Ze ontdekte steeds bij het gewraakte kind een (tamelijk geringe) gelijke nis met haar voormalige echtgenoot. Dit wekte in haar bittere gevoelens op, die zich echter niet aan de op pervlakte van haar bewustzijn ver toonden. Ze begon het kind lastig te vinden. Ze wist toen nog niet dat dit kwam omdat het kind verbitterde gevoelens ten opzichte van de man in haar wakker maakte, Die gevoe lens moesten ergens heen. Maar de hoofdpersoon van het drama was niet te bereiken. Daarom nam in haar onbewuste "t kind steeds meer de gestalte van de vader aan. Als ze het kind strafte, dan strafte ze eigenlijk de onbereikbare man. Nog maals, ,ze was zich niet van deze sa menhang bewust. Het kind werd door de eeuwige op en aanmerkin gen in de hoek van „het lastige kind" gedrongen en kon zich op de duur niet anders meer gedragen. Tot de moeder op een dag een licht opging. Ze herkende plotseling dat ze het kind onbewust „een ake lig kind" had willen doen worden, om op die manier, terwijl ze het strafte, in de gelijkenis van het kind op de vader, deze laatste te treffen. Toen ze zich dit bewust werd, ver anderde ze haar houding. Het kind verloor hierdoor buitengewoon snel de krampachtige stoutheid, die het eerst vertoonde. Hoewel dit een bijzonder geval is, zit er toch een algemene kant aan: Is een kind vervelend? Kijk dan of het niet door de volwassenen uit zijn omgeving tot voorwerp is ge maakt om gestoorde gevoelens op af te reageren en veroordeel het niet te vlug. Beraadslaging P.B.O. geschorst De Tweede Kamer besloot he denmiddag de beraadslagingen om trent de Publieke Bedrijfs Organi satie tot volgende week Donder dagavond te schorsen, teneinde de commissie van voorbereiding in staat terstellen zich te beraden over de voorgestelde amendemen ten en de motie Stapelkamp (ar.) waarvan de strekking is, de onder nemingsraden op te nemen in het onderhavige wetsontwerp. AMSTERDAM. Nadat htf in December f946 in een woonschip was gearresteerd, waarin hfj zich sedert de bevrijding had schuil gehouden, stond gisteren de 43-jarige voormalige directeur, van het dagblad „De Telegraaf", Henri Boldert, voor het Amsterdamse Bijzonder Gerechtshof terecht. „Hakkie" Holdert, zoals hij alge meen in de wandeling werd ge noemd, was de zoon van H, M, C. Holdert en een neef van F.-H.-J. Holdert. beiden behorende tot de directie van De Telegraaf. Hij was NSB-er en nam in Maart 1941 dienst bij de SS. Na besprekingen, die zijn vader met de vroegere se cretaris-generaal, de NSB-er ir. C. J. Huygen. had gevoerd, werd hij teruggeroepen van het Oostfront en benoemd tot directeur met de be doeling de Duitsers daardoor gun stig te stemmen. In die functie werkte hij mede aan de aanstelling van enkele zeer pro-Duitse of nationaal-socialisti- sche redacteuren aan de krant, on der wie de beruchte Marinus, dr. Smit en de Ha as. Voorts wordt hij er van beschuldigd „goede", redacteu ren ontslagen te hebben en tenslot te wordt hem ten laste gelegd de administrateur G. J. van de Linde te hebben verraden, zodat deze door de Sicherheitspolizei werd gear resteerd en ruim een jaar in een concentratiekamp werd opgesloten. Holdert gaf als zjjn beroep van morgen op „technisch bedrijfslei der" te zijn geweest en erkende alle hem ten laste gelegde feiten. Als eerste getuige verklaarde de verraden Van de Linde, dat hij wel_ iswaar een lijnrecht tegenover die van verdachte staande politieke overtuiging had, maar dat tijdens de samenwerking aan De Telegraaf de onenigheden tussen hem en ver dachte daartoe vrijwel beperkt wa ren gebleven. Toen Hakkie werd verpleegd in een ziekenhuis, waren enkele personeelsleden hem gaan bezoeken en hadden hem daarbij bloemen-gebracht. Van de-Linde had hun dit verweten met de op merking, „dat men landverraders geen bloemen moest aanbieden". Zes maanden later, toen hij over iets anders onenigheid had met Hakkie, had deze laatste dit schrif telijk aan de Sicherheitspolizei la ten weten, „Het was slechts mijn bedoeling, dat Van de Linde een flinke schrobbering van de Sicherheits polizei zou krijgen," verweerde verdachte zich, „ik heb er geen idee van gehad, dat hij gevangen zou worden gezet." President: „Dergelijke onzin ge loven we hier niet." De voormalige, thans 52-jarige gedetineerde secretaris-generaal ir. C. J. Huygen, destijds een der voornaamste figuren uit de N.S.B,. vertelde, hoe hij door Hakkie in contact was gekomen met diens vader, met wie hij uitvoerig had besproken hoe De Telegraaf het beste uit de vingers van de Duit sers kon worden gehouden. Niet alleen de Duitsers keken er bege- i rig naar, look-de N.S.B. zelf toonde interesse." De beide' heren'" sldtén een contract af:''Hu., gen kreeg maandelijks een bedrag uitgekeerd voor het uitbrengen van adviezen aan De Telegraaf en zou pogingen doen Hakkie terug te roepen van het Oostfront, zooat H. M. C. Hol dert hem als directeur kon aan stellen. President mr. A. C. N. Ruys: „Was het de bedoeling van Mus- sert van De Telegraaf op die ma nier langzamerhand een nationaal- socialistisch dagblad te maken?" Huygen: „Dat kan ik categorisch tegenspreken. Integendeel, het was de bedoelihg er een oppositieblad van te maken." President: „Dat Is in strijd met alle N.S.B.-beginselen. In geen en kel land, dat onder dictatuur staat, wordt oppositie toegelaten. Ik vind dit, een kinderachtige opmerking van u." Huygen: ,,Ik kan u het bewijs leveren, dat het toch zo is." President: „Goed het is mis schien mogelijk, dat u dat kinder achtige idee hebt gehad, maar daarom was het niet werkelijk de bedoeling." Huygen: „Ik geloof, dat u de Duitse opvattingen en ideeën op de nationaal-socialistische beginselen transponeert. Ik kan alleen maar toegeven nu, nc de oorlog, dat het Een PARELCOLLIER, 't Ziet er zo aardig uit, soms vier snoeren dik, dicht om fle hals Bedragen, het flatteert bijzonder. Wie denkt eigenlijk ooit nog aan echte sareis. Ze bestaan nog wel. natuurlijk, maar voor een "'f n ™,a= PJJgL,™ eev.oofi mens ziin ze onbereikbaar, en om de waarheid te zeggen, hebben f „,.£f fk .„T .üi,mn we ook Set de minste behoefte om ze tc bereiken, want de imitaties zijn ^rïumlt men onderanderen echte even glanzend en even flatteus. En wat moet het griezelig zijn om zo iets Pare3s> ze _zdn zo elastisch dat men nam de parels eens tussen de vingers en de barones stond doods angsten uit. En jawel, het snoer brak, alle parels vielen op de vloer en sprongen hoog op, kaatsten wel een halve meter terug. Toen was er een oude markies, die ironisch begon te jachpn, dicht by de baron ging zitten en fluisterde: Het zijn alleen valse parels die zo hoog daaraan ze een halve meter terugspringen. Op die manier kwam het uit. Wat die arme barones te verduren kreeg, kostbaars te dragen, stel je voor. dat het snoer breekt. Maar het zijn toch wel romantische dingen, die echte parels. In Austra lische of Japanse wateren leeft zo'n pareloester. De binnenwand van zijn t *>s schelp is bekleed met glanzend parelmoer. Een heel klein zandkorreltje. meldt de historie niet, maar het zal dat in de schelp binnendringt, is voor die oester aanleiding om dat onge- wel Cen hele rel geworden zijn. wenste ding onmiddellijk te gaan inkapselen in kalk cn parelmoer cn dan Er zijn, de geschiedenis door, heel ontstaat de echte parel. Eigenlijk is het dus een ziekteverschijnsel, een wat beroemde parels geweest, zwar- oester-kwaal. te parels, roze parels, parels zo IN de oudste legenden speelt,, de kapselt het met parelmoor en de groot als duiven-eieren, Maar pa- parel al een rol. In de Bijbel parel ontstaat, die niet helemaal - reis hebben nooit het eeuwige le- wordt zy herhaaldelijk genoemd als echt is, maar toch mooi en waarde- ven. Ze sterven na honderd jaar of symbool van reinheid en puurheid, vol is, een cultuurparel, een half- hoogstens honderdvijftig jaar. Men Van koningin Cleopatra wordt parel. Het proces is vlugger ver- kan dan de bovenste laag er af verteld, dat zij een parel, die even- lopen, de samenstelling en het op- schillen, de onderliggende laag blijft veel kostte als een hele Aziatische pervlak zijn lets anders, met behulp dan weer een jaar of dertig goed en provincie, in een. beker wijn oploste, van een microscoop is het onder- dan is het uit, de parels zijn dof en alleen maar om te laten zien, hoe scheid te zien. Maar toch zouden schilferig geworden verkwistend zij wel was, we blij moeten ztjn, als we een anoer En nu draagt men vroiyk en te- Een beroemd iuwelerikenner ,Fa- van deze cultuur-parels cadeau zou- vreden algemeen de imitaties, in al- lize heeft gezesd: AJle edelstenen den krijgen. Ie Meuren. Ze worden van glas ge- kan men „synthetisch produceren, Er Is een verhaal over een baro- maakt en gedompeld m namaak- maar nooit zal men een parel kun- nesse de Surièrc, uit de achttiende J?" bestreken met een nen maken. Nu heeft hi, maar_zeer eeuw, die een bijzonder kostbaar en substantie, die uit de schubben van prachtig parelsnoer kreeg van haar een klem visje worden vervaardigd, man. Zij droeg het op een dag. dat Er' we zdn cr even gelukkig mee ze uitreed mét haar koets en ver- als toor het. Toen was Leiden in last, de arme barones durfde het niet aan haar man te vertellen (die Franse baronnen konden fciykbaar heel bars zyn) en ze ging naar een juwelier om een namaakcollier te laten ma- gedeeltelik geiyk gehad, echte pa- ken. Dat lukte en ap een van de reis worden nog' steeds niet ge* eerstvolgende soirrees droeg het maakt Maar ze worden wel ge- jonge vrouwtje_ die keurig-nage- i met de echte. Broekman in Oslo gearriveerd OSLO Kees Broekman, die verleden week Maandag per race fiets naar Noorwegen is vertrok- ken, vergezeld van zijn vriend kweekt. Men heeft namelijk het maakte parels. Haar mar was trots Chardon, is in Oslo aangekomen, trucje geleerd, om de oester te op het sieraad en zei +egen alle gas- Alleen door Duitsland hadden zij dwingen een parel te produceren, ten: Kijk toch eens, hoe vinden jul- per trein moeten reizen, omdat zij Wat is eenvoudiger dan een klein lie het, het parelsnoer, dat mijn in een dag dit land moesten passe- ongerechügheidje'tussen de oester- vrouw van me heeft gekregen? Ie- ren. Zij hebben ongeveer een af schelpen te stoppen; de oester om- dereen keek, ook van dichterby, stand van 1300 km. afgelegd. er tenslotte waarschijnlijk toch van zou zijn gekomen,maar het plan was geheel anders. Mussert wilde oppositie hebben om verwording te voorkomen, zoals hij dat in Duits land had gezien." President: „Mussert heeft zelf verklaard, dat hij er een natio- naal-socialistisch blad van wilde maken door Hakkie in de direc teurs-stoel te helpen. Wat bedoelde U, toen u voor de politie verklaar de, dat H. M. C. Holdert twee ijzers in het vuur wilde hebben?" Huygen: „De krant stond be kend als anti-Duits en.../' President: „Daar ben ik het niet mee eens." Mr. A, H. van de Veen, advocaat fiscaal: „Integendeel, De Telegraaf stond zelfs in 1935 al niet meer als anti-Duits bekend. Uit een brief, die in het dossier ligt, blijkt duidelijk, dat het Reiehspropagan- da ministerium in Berlijn het blad als Deutsch-freundlich beschouw de." Huygen: „Ik blijf er bij', dat H. M. C. de aandacht van de Duitsers wilde afleiden door Hakkie tot di recteur te benoemen. Op die ma nier wilde hij de krant voor zich zelf behouden." President: „Moest u daarbij in opdracht van zijn vader een oogje op hem houden?" Huygen: „In zekere mate ja. Hakkie was een erg spontaan man. Ik noemde hem wel eens een veu len op hoge benen, maar hij kon geen invloed op het redactionele gedeelte van de krant uitoefenen." President: „Indirect wel. Hij stelde mannen als dr, Smit, De Haas en Marinus aan." Huygen trachtte dit te verklaren door te zeggen, dat er nu eenmaal een politiek redacteur moest zijn. De zaak werd tenslotte aange houden tot Maandag 17 October 's middags om, half twee voor het horen van nog'drie getuigen. Daar- na volgen die middag het requisi toir en het pleidooi. Voor liefhebbers DE openbare verkoping van goederen uit het voormalige concentratiekamp Vught is alweer enige tijd achter de rug. De goe-* deren zijn in andere handen over gegaan en na alles, wat er over is geschreven, is er geen .enkele aan leiding meer op deze zaak terug te komen. Tenminste, dat dachten wij. Wij vonden echter in een van de Rotterdamse dagbladen een adver tentie, waarover wij anders mis schien hadden heen gelezen wan neer er niet met grote letters had gestaan „Kamp Vught". De ver dere inhoud luidde: De twee kerk klokken van bovengenoemd kamp zijn voor liefhebbers te koop. Men kan hieruit afleiden, dat deze kerkklokken door opkopers zijn gekocht met het doel ze weer van de hand te doen. Tot zover is de zaak formeel in orde. Niemand kan .deze lieden beletten er handel mee te drijven. Erger is, dat de klokken „voor liefhebbers" te koop zijn. Wat bedoelen deze He den daar eigenlijk mee? Wij kun nen dit slechts op één manier uit leggen en wel, dat hier wordt ge speculeerd op lieden, die de on hebbelijkheid zullen hebben om tot hun kennissen te zeggen: Kijk, en dit zijn nu de kerkklokken uit het kamp Vught. Interessant, niet waar? Naar het gelui van deze klokken hebben de gevangenen ge luisterd. Ja, ja, dat was me een tijd! Kamp Vught. Onmenselijk leed. Afzichtelijke ellende. Cremato rium. Voor liefhebbers. Wat weten opkopers van piëteit? Geld stinkt niet. WASHINGTON. Binnen drie maiüiden tjjds zullen kanonnen, tanks en vliegtuigen van Ameri kaanse havens naar West-Eur- a verscheept worden, zo beeft een mi litaire woordvoerder verklaaid. De zending van Amerikaanse uitrustin gen en wapens zal voorbereid -/or den, zodra president Truman de wet voor de levert ondertekend. Op 3 Juli verstrekte do Rotter damse Volksuniversiteit aan de aan nemer Adr. A. van Maren de op dracht een nieuwe aula te bouwen, die by de aanvang van het nieuwe seizoen in gebruik zou kunnen wor den genomen. Met de hakken over de sloot, In precies vier maanden plus 1 dag, is dit bouwwerk gereed gekomen, een mooie prestatie, want In die periode moesten 44 palen wor den geheid('terwyi dé oorspronke^ lUke, te kleine zaal nog overeind (Ing Med.) Als U wel de luxe van een binnenveermatras kunt waar deren zo'n matras van prima materiaal vakkundig afgedekt en met solide overtrek; maar U kunt zich fleen uitgave van 150 gulden veroorloven, dan is dit een aanbieding voor U. 1-* Sfte Dit is de matras die U met iedere logeerpartij naar Uw eigen bed doet verlangen en U koopt hem vanaf Zaterdag 9 uur, 3 delig met 2 kapokkussens, niet voor 150 gulden, maar voor ens, U kunt Uw kinderbijslag op verschillende manieren besteden, ma ar els U een twee-persoons ledikant kunt kopen met modern laag hoofdstuk en een s pirea I m ei 15 ia ar garantie, moet U niet te lang eer- zelen, went nu beieell U f36.80 stond) moest 109 kub. meter beton voor de fundering worden gestort, een staalconstructie worden ge bouwd en vervolgens al dlo werk zaamheden verricht, die behoren bjj do bouw en Inrichting van een zaal die aan alle moderne eisen voldoen moet, Wat de uiterlijke vorm be treft, was dit op het ogenblik, dat ivy In de gelegenheid werden ge steld met de nieuwste V.U.-aan- wlnBt en -trots kennis te maken, stellig het geval. Zoals hier reeds eerder in het kort is beschreven, telt de nieuwe aula, die is ingericht voor voor- dtaWltriv'' kartierthhrf'ek film voorstellingen, 140 plaatsen meer dan de vroegere, ,die 200 personen kon bevatten. Zti is hoger, breder en iets langer, de gangpaden zön ruimer, het podium is gr-oter en de zaal loopt nu naar achteren toe op. De wanden bestaan uit rose board ruiten met daarboven een wit vlak dat in 't plafond overgaat. In dat plafond zjjn geribde KL-buizen in gebouwd, die een heel rustig, goed spreidend licht geven. Het to'neel heeft een goudkleurig gordjjn ge kregen, dat automatisch wordt be diend. Het meubilair bestaat deels uit de eenvoudige llcht-houten. stoe len van de vroegere zaal, deels uit veranderd fauteiiflmateriaal uit de inventaris van de oude Utrechtse schomyburg. De zaal kan door een gordjjn over de breedte worden ver kleind. Ventilatie en verwarming Dit wat het uiterlijk betreft. Acoustische „voor - oefeningen" schijnen bewezen te hebben daï de nieuwe aula een goed geluld heeft, al zal men het definitieve effect uiteraard pas hedenavond kunnen bestuderen wanneer het publiek de zaal in bezit komt nemen. Aan verwarming en ventilatie ia in het bijzonder veel aandacht be steed. Uitgaande van het principe dat verwarming en ventilatie inci denteel regelbaar moeten zijn (over dag bijv. zijn zy bijna niet nodig; in de zomer behoeft alleen de ventila tie te functionneren) heeft men de zaal een eigen, van het V.U.-com- plex onafhankelijk systeem gegeven, luehtverwarming, die evenals het ventilatiesysteem met 1 knop kan worden bediend. Om de 7 k 8 mi nuten kan de hele zaalluchtinhoud zo ververst worden. HIerby heeft men erop gelet dat een en ander tocht- en geluidloos in z'n Werk gaat. De verbouwing, die de V.U, thans tot stand heeft laten brengen, kan stellig een aanwinst heten, maar het spreekt vanzelf, dat dit maar een compromis-oplossing is voor het steeds toenemende accommoda tie-tekort, waarmee de V.U. vooral na de oorlog in hevige mate heeft te kampen. In dit stadium mag men met de bereikte resultaten zeker niet ontevreden zyn men is dat ook niet maar dat men veel om vangrijker plannen koestert be hoeft wel haast geen betoog. V.N. willen verzoening in Griekenland LAKE SUCCESS. Dc politieke commissie van de Algemene Verga dering der V.N. heeft eenstemmig de vorming goedgekeurd van een verzoeningscommissie, die zal trach ten de Griekse kwestie opte los- sen. Dit is de eerste maal in de drie jaar. waarin de V.N. de netelige Griekse kwestie bespreken, dat er een unanieme beslissing over dit on derwerp werd genomen. De commissie bestaat uit de vol gende leden: generaal Carlos Ho mulo van de Philippynen, voorzitter van de Assemblee, Trygvelie, secre taris-generaal van de VN., Lester Pearson, de Canadese voorzitter van de politieke commissie, en Selim Sarper, de Turkse vica-voorzitter van de commissie. -

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Rotterdamsch Parool / De Schiedammer | 1949 | | pagina 3