iVoor Janneke (die niet bij moeder is)
is het óók
Kerstfeest
GEWEIGERD KERSTFEEST
„Vervlogen...."
Kaarslicht en kinderzang
brengen gewijde sfeer
Kersvers uit Indonesië in de Hollandse sneeuw
A. Viruly
Saterdag 23 December 1950
9
liart heb ik gedragei:
(Van onze speciale tiers rap-
gever)
KOOGEVEEN..Stille nacht,
heilige nachtDe pianomu
ziek klinkt dewoot door de ruime
hall, maar oueral aan rode linten
het 'kerstgroen hangt en aan de
taanden de kaarsen branden
1 Bij de piano, naast de deur
van de eetzaal, staat de directrice,
met de dames die geen dienst
hebben. Ze kijken langs de half
verlichte trap naar boven. De
pianomuziek is het sein
Bas Burhurk uit "Utrecht, Vic
Groot uit Heiloo en Leo Hogen-
birk uit Baren (Gr.) mogen de
kaarsjes aansteken.
Eigen foto)
Maar daar komen ze al aan.
Een groep meisjes, van een jaar
of zes, in heldere jurkjes, sommi
gen met een rode strik in het
haardaalt op de tenen de trap af.
De kleinste peuter loopt voorop.
In beide handen torst ze een
kerstmandje met brandende
kaarsjes tussen dennegroen en
rade tulpen. Met stille, ernstige
snoetjes lopen de kleintjes voor
bijhet kaarslicht danst in fmn
ogen
Dan komen de a„dere groepen,
kleine jongens, grotere meisjes,
enz. Er zijn zes groepen in totaal.
Steeds loopt het kleinste kind
voorop met een kerstmandje met
brandende kaarsen en sluit een
leidster de rij. In de eetzaal, waar
een kleine verlichte kerstboom
staat en de kaarsen branden tus
sen het groen op de feestelijk ge
dekte tafels, blijft ieder staan
achter zijn stoel. De kinderver-
zorgster aan de piano speelt ,.Ère
zij God". Dan leest de directrice
uit een kinderbijbel het verhaal
voor van Christus' geboorte.
Zo begint men in het „Noorder-
hul s" te Hoogeveen, een van de
dertien kinderherstellingsoorden
en gezondheidskalonies van het
Centraal Genootschap, het kerst
feest.
Bleekneusjes uit stad en land,
er uit gepikt door de schoolarts
of door de huisdokter aangewezen,
komen hier wat aansterken. Het
„Noorderhuis" heeft er 96. Ziek
zijn. ze niet, wel vaak wat zwak
jes en. dikwijls erg nerveus, na
werking nog van de oorlogsom
standigheden in het gezin. Maar
van hangerigheid is geen sprake,
ze zijn vol levenslust en niet al
tijd zonder kattekwaad. Kijk die
rumoerige - Dirk maar eens aan,
die vertelt dat zijn vader op een
Zuidhollands dorpje de belang
rijkste man is (omdat hij er al
het brood bakt). En hoor eens
naar het gesnap van de kleine,
gebrilde Janneke uit Haren in
Groningen, die „directrice" zo'n
moeilijk woord vindt en. daarom
maar van „electise'* 'spreekt. En
men moet ze buiten zien ravot
ten in de sneeuw! „Je hebt er
soms je handen aan vol", zegt di-
BSJÜIflllll!IL,[l!trliïIi3llil!!llll!IS,i!f[iniiinrJi:illtnB!Bfil)!Ii?!HII!,i!ig!Jll!i|;;n!,ia;IICi|l!5lllll!l!!l}i!(!Bl!!!riilUireil.!]!:I,jniiai/'li D1!!. JJ
rectrice De Haan, „Maar ik mag dat wel. Ik ben vroeger net
zo geweest."
Het is een kleine, donkere vrouw, levendig, pittig, parman-
ting. Wy hebben ons aan één stuk door lopen verbazen hoe
iemand zo veel doortastende kordaatheid kan verenigen met
innemende vriendelijkheid. Maar het blijkt mogelijk te zijn.
Met de ochtendplechtigbeid is de viering van het kerst
feest op het „Noorderhuis" niet voorbij. Als het ontbijt is af
gelopen en het buiten inmiddels licht geworden is men is
daar in Hoogeveen vroeg bij de pinken! komen wel de ge
wone wandelingen, spelen en rusttijden, maar de beide kerst
dagen blijft er een. feestelijke sfeer. Er wordt lekkerder dan
gewoonlijk gegeten en 's ochtends vroeg en 's avonds bran
den aan tafel de kaarsjes.
Bij verlichte boom
Na het avondeten slaat men voor één keer de dagelijkse
douche-partij over. Iedereen weet het al. Naar de grote
speelzaal! Daar staat een kanier van een kerstboom, eigen
handig door de jongens uit het besneeuwde bos gehaald.
Prachtig versierd is die boom. Als al die kaarsjes er in bran
den en de kinderen binnen komen, worden ze er stil van.
Voorzichtig schuiven ze op hun stoeltjes, 96 bij elkaar, alle
leidsters en dienstmeisjes er tussen in. Ér worden. kerstlied-
Des gezongen, er komen trac-
taties, kleine door de leidsters ge-
maakte cadeau'tjes, en dan ver- -
telt de directrice een mooi ver
haal^ „Ieder moet het kerstfeest
xa zich hebben", zegt ze. „Ieder
moet goed zijn voor een. ander,
voor groten en voor kiemen. Dat
moet je hier zijn voor elkaar,
dat moet je ook zyn als je straks
weer thuis bent,
voor je vader, je
moeder, je broer
tjes, je vriendjes»."
Om acht uur is
alles naar de slaap
zalen. De gewone
wacht der leidsters
op de gangen is op
kerstavond nooit
nodig gebleken.
Toch slapen de
meeste kinderen
met meteen. Alle
maal liggen ze
muisstil in hun
bedjes, ieder met
zijn eigen kleine
gedachten. Die ge
dachten springen
van dit op dat en
dwalen tenslotte
toch naar huis,
naar Rotterdam en
Groningen, naar
Utrecht en Den
Haag, naar Zïerik-
zee en Enkhuizen.
„Als je straks thuis
bent," heeft de di
rectrice gezegd
Thuis heeft moe
der nu ook de
kaarsen aangesto
ken.
dónker is, konten de kinderen
in het .Noorderhuis" te Hooge
veen groep voor groep op de
tenen de trap aj. De kleinste van
iedere groep gaat voorop met
een Kerstmandjewaarin kaar
sen branden. (Eigen, foto)
de kalenders, niet de klokken; al
leen de harten kunnen de tyd me
ten, De luchtvaartjaren leken vol
en avontuurlijk maar in Westka-
pelle gebeurde er nu eenmaal
meer met iemand. De golven, de
wind en de sneeuw over het dorp,
de school en de Kerstboom van
Mine van Bram achter het raam
van De Valk wie tien. jaar is.
„Hoe denkt u erover: weigeren
Kerstfeest te vieren uit protest te
gen de ontwijding van dit feest?"
De vraag van een jongere gesteld
aan de "oudere generatie- En ach
ter die vraag de verwachting: na
tuurlijk weigeren! Want wal heeft
gebraden gans, of mijnentwege
kalkoen, te maken met Kerstmis?
Of die andere stemmingsartikelen
als: denncgcur en kaarsenschijn,
sneeuw buiten en warmte binnen,
vrije dagen, vacantievreugd, dans-
partij na goed diner, en eens_ een
kusje onder of zonder de mistle
toe? Het heeft alles te maken met
feest (en feestvier en is op zichzelf
niet slecht), maar het heeft eigen-,
lijk niets te makerij met Kerst.
Want Kerst is in oud-hollands:
Christus.
Dat bedoelde, op haar manier,
dezer dagen een jonge vrouw toen
zij 't tras nog wel in een. tele
foongesprek vaststelde dat je
nu in 1950 nief met goed fatsoen
Kerstfeest kon gaan vieren. Want]
vrede op aarde" leek meer op
een wrange grap dan op goddelij
ke ernst. Kon u vroeger laten
wij zeggen vóór 1940 dan wèl I
Kerstfeest vieren? Ja, toen wèl.
Toen was het zoveel rustiger in de j
■tut re ld. O ja? En de luerkloos- I
heid dan? En de Jodenvervolgin-
gen? En de toenemende echtschei
dingsepidemie? En de nimmer af
latende, innerlijke onurede, die
ieder mens voor zichzelf heeft tc
verhapstukken. en sommigen
kónden dat niet meer en gaven
het (en zichzelf) op was dat
alles er tien. twaalf jaar geleden
nog niet? Dat was er tien, twintig
eeuwen geleden al. De maat
was toen ai vol. In die „volheid
der tijden" kwam Christus in deze
van nood volle wereld. Y?a& er
daarom geen plaats voor hem, om
dat mens en wereld al zo vol wa
ren?
Weet u, dat het eigenlijke van
het Kerstfeest altyd al geweigerd
werd? Dat begon al in Bethlehem
waar tenslotte voor de uitgeputte
Maria 'wat stro in een stal werd
gevonden- Dat. ■'ging verder met
Jezus de Zoon des mensen
die geep. plaats had, om .het hoofd
neder te leggen. Dót eindigde met
zijn dood tussen hemel en aarde
aan het kruis. En dat ging sinds
dien zo voort.
Past Christus In 1950Evenmin
als hij paste in de dagen van kei
zer Augustus. Hij past ons nooit.
Hij wordt nog altijd en overal ge
weigerd.
Behalve als wij ons naar Hem
richten. Als wij ernst gaan maken
met de vrede die in Hem in deze
wereld van onvrede komt.
Selma Lagerlof laat in fiaaT ver
haal „De Heilige Nacht" een oude
vrouw aan haar kleindochter zeg
gen: „Dat moet je goed onthouden,
want dat is_2o_ waar als dat jij
mij ziet en ik jou. 't Zit 'm niet
in kaarsen of lampen, en 't is niet
verborgen in zon of ma an, maar
het éne nodige is, dat wij ogen
hebben, die Gods heerlijkheid kun
nen zien".
Wie die ogen heeft weigert het
Kerstfeest niet, zelfs niet dit jaar,
maar viert het in verwondering
omdat wij mogen
„zien hoe" dat God ons mint".
Kerstfeest 1950
OBERMAN
Gerepatrieerden bereiden zich
druk voor op een gezellig
Kerstfeest
(Van onze speciale verslaggever
WESTERBORK. Het zijn in deze barre wintertijd
onherbergzame oordenwaar men ,(De Schattenberg*
moet zoeken, want Westerbork ligt in de. binnenlanden 'P
van Drente, ten Zuiden van Assen, waar de hei schuil,*-
gaat onder de sneeuw, de bomen onder de rijp en de
wegen onder een spiegelgladde modderlaag. Maar
komt er en men vindt er het „woonoord voor gerepa- 7,
trieerden", waar 1050 mannen, vrouwen en kinderen, ïgU. g:' 1
meest kersvers uit Indonesië gearriveerd, het memtent
afwachten, dat ergens in Nederland" een woning voor JT\.;
hen beschikbaar komt. Velen van hen, voorat vrouwen -o,* - -
en kinderen, die niet in ons land geboren werden,
hadden nog «ooit sneeuw gezien en ze lopen er wat *>-)',
verwonderd en verkleumd in rond. Maar het past echt5
bij het kerstfeest zeggen ze. Dat kerstfeest zijn ze nu in
de meeste gezinnen druk aan het voorbereiden.
Een paar Indonesische vrouwen, die nooit eerder in --
Nederland waren, vertellen, dat 2e vroeger op Java
thuis ook altijd kerstfeest vierden. Ze zijn net met de
bus uit Assen gekomen, waar ze inkopen voor het feest t
hebben gedaan. Bij de ingang van het terrein komt j
juist een vrachtauto aanrijden, vol geladen met kerst- i..
bomen. De huismoeders en kinderen komen ze monste-
ren en al spoedig worden de eerste kopen gesloten. I v -5
De meeste mannen zijn niet thuis. Het zijn veelal mi-
ingericht dat ieder gezin er zijn Vrouwen en kinderen in het
- -ia- Nederlandse leger woning met een aantal ka- woonoord voor Gerepatrieerde»
dienen en elders in her land zyn mers Ach, we zijn er blij »Ds Schattenberg", zeulen een
gedetacheerd. mee", zegt ze. „Maar het is een Brote kerstboom door de sneeuw.
Met een van de vrouwen, die beetje ver weg voor mijn man. (Eiaen foto)
een kerstboompje draagt, gaan Het meubilair, het huisraad enz,
we even. mee naar haar woning, hebben we allemaal in bruik- ten en rozetten te naaien An-
Men heeft de vijftig barakken zo leen. Het voedsel wordt centraal deren, hebben van de schilder
verstrekt, het middagmaal ge- ladders geleend en klauteren
kookt en wel. Dat halen we op omhoog om het dennegroen, de
m een „rantang een etensara- kerstklokken en andere versier-
ger met vijf pannen. Eenmaal m seien op te hangen,
de week is er nasi-goreng. Maar „Waar heb je nu de kaarsen",
in de keuken krijgen we gele- vraagt Annie, die boven op dé
geilheid voor ons zelf rijsttafels ladder staat
klaar te snaken, als we daar ziss Maar de 'kaarsen zjln er nog
SP. hebben. In de woningen mag „let. Marja slaat een doek om
niet gekookt worden, vanwege haar hoofd en snelt naar buiten,
het brandgevaar Ze zal eens aan meneer Hunnlk,
Buiten zijn een paar donker de beheerder gaan vragen,
gekleurde jongens aan t sneeuw Behalve in Westerbork zijn de
ballen gooien en een kleine peu- duizenden gerepatrieerden ook
ter van twee jaar, wiens wieg eMers in het land ondergebracht,
kennelijk m warmer oorden in m van gmt ett kleteé
stono. staat een sneeuwpop te gebouwen of eebouwenrnmnle
bewonderen, die de grote jongens ®en, dikwiJis blS ncomple
maakten. Hy wil de soldaten- Qok 0p andere plaatsen, waar
muts hebben, die de sneeuw- grotere groepen bijeen zijn,
man draagt, maar die krygt hy £oudt me« bijeenkomst met
deC Amerikanen 660 souven van kerst™. Op de ^Schattenberg»
ae .ttmenitanen. wordt ze georganiseerd door de
commissie, die ook voor het Sin-
V ersierde zaal terklaasfeest zorgde, waar men
nu nog over spreekt.
Niet alleen m vele huiskamers
treft men voorbereidingen voor Kinderfeest
Krfhn£ïlfee^n etll71tU1SLmeSrfV» "Ife gS a0k W°2 n3&T hfit k<?rst-
kerstboom op. In ae grote feest voor de kinderen, in de ka-
schouwburgzaal wordt een mu- per. verteit een kleine, zwart-
zikale wijdingsavond gegeven, harige ukkepuk.
waarop o.a. een geneesheer uit Vind je dat fijn?"
Assen komt zingen. Een aantal jjou reuze
meisjes, dochters van Eerepatri- ;;En 'vina je het Wer w
eerden, in dikke jassen gehuld prettig in Holland?"
en met var, kou trappelende voe- Hij kijkt ons met zijn grote,
ten, 35 bezig de zaal te versie- donkere ogen peinzend aan,
ren. Een groepje zit bijeen lm- „Ja, dat gaat best", is ten-
r slotte zijn antwoord. Zou hij het
Peter Jansen Jans, twee jaar oud, menen?
vindt het maar een vreemde sin- „Maar het Is hier zou koud",
jeur, zo'n Kerstman. 26hij dan.
En dat meent hij vr.st en ze-
(Eigen foto) ken
Op deze donkere wintermiddag
uit ziende tn een wyde en eenzame
nutteloosheid van grijze regen over
gnjze zee, herinner ik mij,
hoe ik boven een brief, welke
over een bijdrage aan dit Kerst
nummer handelde, in de dagteke
ning „1950" heb zien staan. Dat be
duidt, bedenk ik ineens, dat tk dit
ja ar vijf en twintig Kerstmissen in
de luchtvaart zal 2yn. Wanneer er
straks weer zilveren slingers tussen
het sparregroen hangen, zullen er
in de dubbele betekenis van het
woord wy/ en twintig jaren ver
vlogen wezen, sinds ik onder een
valhelm in een leren lefjas over
een belachelijk rittend korporaals-
pakje op de Soesterbergse vlieghei
by heel primitieve verkennertjes
heb staan denken aan Gilze-Rijen,
Wanlhawen of Vüsstngen als aan zó
verre bestemmingen, dat een vlie
gend mens ze in winterweer alleen
maar met grote moeite bereiken
kon.
Er is in die kwart eeuw nogal
wat veranderd. De vliegvelden van
Vlissingen en Waalhaven 2ijn weg
gevaagd en het is met meer zozeer
aan Gilze-Ryen dat ik denk, als wy
het vandaag over verre, moeilijk
bereikbare terreinen hebben. Eerst
ben ik, vijf jaar na het Soesterberg
se begin, door de collophaanwand
heengebroken, die voor militaire
vliegers het kleine, eigen nationale
wereldje van de grote, grenzenloze
werkelykheid afsluit en heb ik. als
verkeersvlieger, verderop mogen
gaan zien. Iet 't Pelikaan-
en Uivertijdperk waren er
zodoende al Kerstfeesten in ..Milt
Parijs en Londen. Toen.
kwamen er verdere Kerst- I Ot (XOJl UG Wilde zee
missen, waarbij een beman- -
nïng op warme zomeravon- De geur van oude dasen
den aan een heel andere
kant van de wereld bijeen- Waait op haar adem mee
zat en dit jaar zal ik r 1 t t i
onmogelijk meer ver van In fiaar gerucht bedolven
huis kunnen wezen, omdat 7
die kwart eeuw het Luistert mijn hart, bevrijd,
vliegtuig gemaakt heeft dat j—--
er op deze wereld althans fS aar t lied V(in tVlpft en gOlVCïl beleeft daaraan natuurlijk meer dan
in uren reizen geen „ver wie. eenmaal veel ouder, zelfs Dja-
van huis" meer bestaat. t/TL van vergetelheidkarta. zelfs Kaapstad of zelfs Beth-
Misschien zullen we nu in lehem met Kerstmis mag zien. Het
Djakarta zijn, misschien in ADE3IA VAN SCHELTEMA jonge hart beleeft meer en het hart
Johannesburg of New York of Bue- is de enige maatstaf. Dat eerste
nos Aires; 't is alles in de buurt Jesstemmen van het zangkoor klon- dorpsjaar ben ik met verder geko-
van Schiphol gekomen, nu de ver- ken. Zwart was de avond. Op de men gan tot Domburg <6.4 km.)t
ste afstand op aarde voor de lyn- dijk sloegen in het duister onzieht-
machïne maar even veertig vlieg- bare golven op het basalt.
uren meer kan betekenen. Scherper dan ik my enige Ia- 41001"
tere Kerstavond herinner, herinner w
Als er nu eens iemand binnen- ik mij het hevige gevoel van die
kwam, die zet: „25 luchtvaartkerst- avond ixt het tienjarig hart: dat er
feesten vormen een jubileum, daar- nu een geweldig avontuur ging be-
oru mag je van 't jaar nu eens zelf ginnen. Dat was ook zo:,een jedgd
zeggen, waarheen je reizen wilt" op eert dorp begon. De zee en de
wat zou ik dan antwoorden? Ik duinen, de dijk, de seizoenen, de
zou hem een beetje uitlachen, hem kinderen en de mensen, van het hoeveel langer en verrassender en
met zijn gekke jubileum, want het dorp zouden de dagen boordevol avontuurlijker was dat jaar dan
is allemaal veel te snel gegaan om gaan vervullen. Wie zal de tyd 1949 met haast en half millioen ki-
zo'n. woord van toepassing te kun- meten? In mijn hart heeft het le- lometers!
nen vinden. Het is allemaal, let- ven tussen dat slaan van de gol-
terlijk. zo vliegensvlug gebeurd dat ven tegen de Westkappelse dyk en SQ^'afeGSroken^etal De ïïnseï
er haast niets van bezinken kon of het draaien van de motoren tijdens soort afgesprokengetak we mensH^
rijpen. Daarvóór ging alles lang- de eerste winter op Soesterberg zon-
zamer. Vijf en dertig Kerstmissen eindeloos veel langer geduurd dan rokordTi^te ho«d<m met
ir_ /(O voel talr.iVer- l.sehtvaapt- der >GCJ TCKenlng te nOUCSen Eiei
wat de harten nu eigenlijk daar
van vinden. Een mens moet met
de mensen meedoen, en als straks
de heer Plesman mij nu eens zal
aanbieden, dat ik dit jaar zo tegen
Kerstavond de dienst zal mogen
vliegen, waarheen ik wik, dan zal ik
toch maar het--lachen bij - dit aan
bod achterwege laten ..omdat het
tenslotte- aardig gemeend j zal wezen
en een Kerstmis in J u den, of een
Kerstmis in '.Zweden of Argentinië
of in Californié toch ook wel iets
betekent. Goed, blokken weg, daar
gaan we dan. weer. Maar ik weet
ook precies, wat ik zal denken, als
de machine dan ergens in zo'n verte
voor de stille, heilige nacht in de
hangar zal staan. ïk zal dan den
ken. dat er in die 25 jaren on
danks mijn indruk van een vluch-»
tig kort tijdje toch erg veel ge
beurd is. ja is het dan al niet
zozeer roet mij, die een bewogen
lot hen gaan zoeken, dan toch met
dat dorp en. de golven. "Want ia
het niet zo, dat_ ik mij allereerst
duizenden en duizenden stille, ge
lijkmatige uren in en boven wol
ken herinneren "moet, maar dat daar
beneden ondertussen de mensen het
vuur van hun hel en de woede vair
het water gebracht hebben, over da
andere kinderen van het dorp, die
thuis achter onze dijk gebleven wa
ren? Wat waren de golven onder
honderd oceaanvluchten bij die,
welke als laatste verschrikking over!
het nog vlammende puin van hun
kleine huizen heenbraken?
Maar dan zal ik bedenken, dat alles
voorbijgaat en dat het tenslotte al^
lemaal niet anders eindigen kan dan
met een begriploze verwondering
en weer het werk van alle dag—en
dat dan ook in diezelfde Kerstavond?
waarin ik wel weer ergens in een.'
soort verte zal wezen, de golven'
weer als vroeger zullen slaan op
een dyk die weer dicht is, en dat
er daarachter weer een Valk staat
en in die Valk weer een Kerst
boom bij Mine van Bram, die nu de
oude tante Mine geworden is. Vrede
op aarde nu ja, vrede hier eQ,
daar op een kleine plek op aarde.
En het zal een vreemd gevoel zijn
voor iemand roet een beroep vool
zwervers, die nauwelijks meer kun*
nen weten of ze nog wel ergena
thuis horen, maar ik zal nog heim
wee hebben ook.
geleden was ik tien jaar. Er lag tydens de veel talrijker luchtvaart-
sneeuw. We waren pas in West- jaren, die volgden en wie zal.
kapelle komen wonen. Ik liep in als hart en kalender beide iets
het donker naar de dijk langs de anders bewijzen willen, uitmaken,
verlichte school, waaruit de meis- dat de kalender gelijk heeft?
Jan Musch 75 jaar
Jan Musch is gisteren 75 jaar ge
worden, Zijn bewonderaars, die hij
bij duizenden telt, zyo hem zeker
nog niet vergeten, al vertoonde de
Jubilaris zich de laatste jaren weinig
meer op de planken. "Wel hoorde
men hem in het politiek cabaret
door de radio, waarbij hij voordroeg
en liedjes zong, een genre, vooral
het laatste, waarin zyn uitzonder
lijke begaafdheid nu niet bepaald op
uitzonderlijke wijze tot schittering
kwam.
Hij schijnt van het toneelspelen
genoeg te hebben en 't is waar: hy
heeft er zyn tol in rijke mate aan
betaald. Weinigen beseffen hoe ver
moeiend het toneelbeslaan in feite
is!
Buiten de Toneelschool om op de
planken gekomen, aanvankelijk iti
de Schmiere werkend, werd bij door
Roy aards „ontdekt', niet alleen als
komisch acteur, in welke hoedanig
heid hij reeds algemens bekendheid
had, maar ook als karakterspeler en
zelfs als zegger van Vondelverzen.
Meer dan eens, als Roy aards ver
hinderd was, vertrouwde hij Jan
Musch zelfs de rol van Lucifer toe.
In rijn volle element was de ju
bilaris bij de Toneelvereniging inde
stukken van Heyermans, want in
het realisme lag toch wel zijn groot
ste kracht. Triomfen vierde hij als
De Wyze Kater, een stuk. dat hon
derden malen over de planken ging,
maar ook als de filosofische zacht
moedige Jasper in „Eva Bonheur",
beide rollen, waarin hij dit is
wel gebleken niet was te ver
vangen. Ook in Het Schouwtoneel
speelde hij vele soorten van rollen,
vooral ook komische, maar weini
gen^ die hem als Adam in „De Pa
radijsvloek" hebben gezien, zullen
dit laaiend, machtig pathos ooit kun
nen vergeten. Weer later bij Het
Masker, bleek hij eveneens op zijn
plaats.
Rollen, waarin de levendige plas-
tiek een belangrijk element vormt,
ziin zijn „fort". Vandaar, dat hij uit-
bjinkt in stukken als „De Vrek", de
Spaanse Brabander, "Warenar, maar
Aduertentle (IM.)
HUNTER: de Export-Virgfnt«
van blijvend goede kyralfteit
ook de meer innerlijk gerichte ro
mantiek wist hij tot leven te bren
gen, getuige o.a. rijn werk in „Het
^evende Lijk".
Zouden wij de 75-jarige, die over
vitaliteit niet heeft te klagen, nog
eens op de planken mogen zien?
