OP ZOEK MAR EEN BAAN
VERRE
AUSTRALIË
mm
mm
s
Afwisselingavontuur,
ervaringy
een vaste bestemming
WERK IM OVERVLOED.
MAAR HUISVESTING...
m
881
MMM
iSdfiii
Ruiterfeest in de
manége
Heerlijk eenvoudige, charmante
kapsels en fraaie make-up
Tegen bejaarde oplichtster twee
jaar m.a. geëist
Demonstraties in
Blauwe Zaal
Morgen gaat poort
bij Mikkenie open
5
Mijn tocht naar Australië is een dubbele vlucht.
Een vlucht uit een kleinoverbevolkt land naar
de oneindigheden van een grootleeg land. En een
wondermooie vlucht met een .Constellation van de
K.L.M. Weer zie ik de ruige bergen van Kreta en voel
ik de frisse avondwind in Cairo. Weer rijd ik door de
donkere straten van Karatsji en voel ik mij opgenomen
door het bruin gewemel in Calcutta o, die warme
Oosterse zon!weer zie ik Singapore, verre witte
stad vol herinneringen. DanPort Darwin, een hel
van hitte. Nachtvlucht over de zwarte eenzaamheid
van Noord-Australië, waar als vurige ogen twee kampvuren
branden. Half zeven 's ochtends boven Sydney. Ik ben ontroerd. Dit is
mijn nieuwe vaderland. Waarheen zal het lot mij voeren?
Langzaam klimt de trein, ff et is midzomerFebruari. De Blue
Mountains trekken in kaar onwerkelijke luister aan ons voorbij. &s
uren zwoegen wij door bergen en wouden. De zon brandt. Eindelijk
-
Goud zijn de bergen
en diepgroen de dalen
doemt Batkurst op. Een half uur
rijden met een bus. Een slagboom.
Een groep houten barakken met
plaatijzeren dak. Een mijl verder
weer een groep. En dan weer een.
Block D uitstappen. Een Hollands
blokhoofd ontvangt ons. Gauw wat
eten, dan naar onze barak en
slapen slapen
Het kamp is een centrum van
ontmoetingen. Enige bekenden uit
Holland. Hallo, hallo, wat? Jij bok
bier? Bathurst, trefpunt van emi
granten.
Queue maken in de eetzaal Voor
treffelijk voedsel. Z»n dat toiletten?
Myxi vrouw wordt ziek- Mijn jong
ste kind moet naar het hospitaal.
Groepjes mannen praten. Daar is
werk. Maar geen huisvesting. Over-
a» is werk. Nergens is huisvesting.
Alleen op het platte land, bij de
eZ?Vs, een SïW bii eer- en m, noemi
lk n,et fen- heeft een j salaris, waarvan ik met
brief van een reisgenote, die in
Offleo woont; hoog in de Australi
sche Alpen. Zij weet een farmer, die
f®.? Hollander in dienst wil nemen.
Hy heeft een huis beschikbaar! Te
iegram naar Omeo. De volgende
ochtend vertrek ik.
Hoog vliegt de Dakota boven de
Biue Mountains. Veertig minuten
vliegen wjj over de afstand waar
de trein ean week geleden zes uren
over deed.
Mascot Airfield. Sydney, millioe-
nenstad aan de andere kant der
aarde. Auto's, trams .drommen voet
gangers, drukke straten, hoge ge
bouwen. Eindelijk vind ik de verte
genwoordiging van de maatschappij,
waarbij ik in Holland en Indonesië
werkte. Eindelijk zie. ik de man
wiens naam ik vele jaren lang ou.
der zovele brieven had zien staan.
Een kort gepsrek, eei
afscheidswoord. Een lunch
vriendelijk
nch in de
majestueuze eetzaal van een groot
ha tel met de vertegenwoordiger
voor Pertheen handdruk," die
het definitieve afscheid- bezegelt
tussen „mijn" Maatschappij en mij-
Drie uren vliegt de Dakota van de
T.A-A. over zware bergen en uitge
strekte wouden.
Melbourne, zuidelijke wereldstad.
Ik _ga onder in de massa's en voel
mij een kleine, arme emigrant, De
zon priemt. Ik zwerf door de rechte,
drukke winkelstraten op zoek naar
een bepaalde Hollander, die. mij mis
schien onderdak kan verlenen. Hü
is van baan veranderd. Niemand
weet zijn adres. Bij de YJVLC.A.
krijg ik een bed. De avond valt over
Melbourne. Ik luister naar de gelui
den van Melbourne en kijk naar de
fonkelende sterren en voel mij ver
loren in een zee van verlatenheid.
De trein naar.Bairnsdale vertrekt
vroeg in de ochtend. Wij gaan naar
het Oosten. Zea uren boemelen wij
langs ontelbare stations. Een eento
nig landschap vol dode bomen. In
Bairnsdale staat de bus aan het sta
tion. Wij rijden naar het Noorden,
de Alpen tegemoet. Wij stijgen
steeds meer, kronkelend en draai
end. Diep onder ons stroomt de
Tambo-River. Weer valt de avond.
Goud zijn de bergen en diep-groen
de dalen en zilver het water. Ko
nijntjes schieten over de weg en
trachten de lichtbundels te ontlopen.
Wij stijgen. Een bordje: Great Divi
ding Rnage, 2450 ft. Nu dalen wij
iets. Een paar huizen. Een hotel.
"Wij stoppen. Het is acht uur. Ie
mand roept mijn naam. Een Bra
bander. Ik kom in een huis met
Hollandse meubels. Ik ben bij Hol
landers in Omeo, een klein plaatsje
in de Australische Alpen
Des morgens tref ik de farmer in
de bar van het hotel. Hij is half
dronken. „Can you kill a
shsep?" vraagt hy zwaaiend. Ik
beken, dat ik dat nog nooit bij de
hand heb gehad. „Can you milk
a c d w?" stamelt hij. Ook dit moet
ik ontkennen. Daarmede is voor
bem de zaak afgedaan. Hij neemt er
nog eentje en laat mij achter „in
very low spirits".
In Omeo woont nog een Hollan
der. Hij komt uit Voorschoten, is
katholiek en kent Father O'Haye.
Wij. gaan naar Hotel Hilltop en zit
ten spoedig tegenover de vriende
lijke pater. Ja, hij weet wel iemand.
Even later rijden we in zijn auto
naar het Zuiden. Achterin ligt een
jachtgeweer. Na 20 mijl zijn we in
Swift's Creek. Wij bezoeken Kevin
O'Brien, een grote, zware Ier; hij
monstert mij even en neemt mij
aan.
mijn
f bïyven kloppen en dat
mijn rug niet gebroken is bncterhet
werk in Swift's Creek. „Cocking"
was niet zo erg: het maken van
kleine hooibergjes, die naderhand
op de truck worden geladen tot een
hoge, verende berg. Neen, het over
brengen van het gras naar de hooi
schelf, dat was de ware marteling.
Eerst de worsteling om het ineen
gestrengelde gras van de wagen los
te scheuren en dan het opheffen
van de zware vrachten naar de raaci
op de schelf. En de zon brandde
het vocht uit. het lichaam weg.
Dag aan dag reed ik de heuvels
in. vergezeld van de honden. Dag
aan dag zwierf ik óver de heuvels en
door dalen, dag aan dag groef ik
konijnenholen uit met spade en
houweel en nooit zag ik een mens
of hoorde ik een menselijke stem.
Steeds alleen, alleen, alleen, op rot
sige berghellingen of in de bossen...
Dc Stilte werd té stil, de Eenzaam
heid té.eenzaam, de Verlatenheid te.
groot.... ik ging, o ironie!, terug
verlangen naar het mensdom dat ik
maanden geleden, met zoveel ge-
NOG begrijp ik niet dat
hart is blijven kloppen e
mak achter mij had gelaten. Iedere
avond liep ik <ie advertentiekolom
men van de krant door. Honderden,
nee, duizenden betrekkingen be
schikbaar, maar nergens huisves
ting. Ik schreef op een advertentie
van de- shire (gemeente) te Mor-
well, waar iemand voor het kantoor
werd gevraagd. Bij het zoeken naar
huisvesting zou hulp worden vev
leend! Na enige tijd kreeg ik een
oproep. Na een dag reizen stapte ik
binnen bij de Shire Secretary, een
vriendelijke, jonge man.
Het was bijna vijf uur en we had
den een afspraak gemaakt voor do
volgende dag, maar in het korte
gesprek sprak hij zijn twijfel uit of
het baantje iets voor rog zou zijn.
Ik was de enige sollicitant....
I E volgende morgen om 9 uur
wa& ik bij de secretaris. Hij
vertelde^ mij ivat het baantje in
hield, hij liet mij het kleine, volle
kantoortje zien, waar ik de dagen
achter een schrijfmachine zou moe
ten slijten en hij noemde mij het
salaris, waarvan ik met mijn gezin
nauwelijks rond zou kunnen komen
Ik beaamde, dat dit baantje inder
daad nief was. wat ik zocht, en
vroeg of er geen andere mogelijk
heden in Morwell waren, mèt huis
vesting. „Ik zal mijn best voor U.
doen, want ik wil niet, dat u die
reis voor niets hebt gemaakt."
Daarop belde hij een nummer, sprak
met een meneer MacDonald, vertel
de, dat hij „a decent chap, a Dutch
man" op kantoor had en vroeg of
er een plaats voor mij was.
„O.K. Good, thanks mr. MacDo
nald!"
„Gaat u maar naar de S.E.C. en
vraagt u maar naar mr, MacDonald."
Ik bedankte hem hartelijk en ging
op weg naar het opgegeven adres.
Laat ik, voor ik verder ga, even
duidelijk maken wat de S.E.C. ss.
Het is de State Electricity Commis
sion of Victoria, het staatslichaam,
dat de opwekking en de levering
van electrische stroom verzorgt. De
SfE.C. voert, getveldigewerken uit,
die tèn doel hebben de stroompro-
ductie te verhogen, ten einde leni
ging te brengen in het nijpende
electriciteitstekort.
Mr. MacDonald was een jonge,
kortaangebonden man. „Vult u dit
aanvraagformulier maar in voor een
kantoorfunctie. U moet dan. later
voor een interview naar het hoofd
kantoor in Melbourne. Een huis'
kunt u over enige weken krijgen.
Wilt u, tot u wordt opgeroepen, als
hulp-electriciën werken?"
„Accoord", zei ik, want ik wist
per slot hoe ik een lamp in een
fitting moest schroeven.
Die Zaterdagmorgen scheen de
zon. Mijn baas O'Brien had zich be
reid verklaard ons en onze spulle
tjes met zijn vrachtwagen naar
Omeo te brengen, waar ik mijn ge
zin tijdelijk moest achterlaten. De
eerste dag klom ik in een hoge paal,
waar een schijnwerper op zat. Ik
spijkerde clipsjes vast voor een rub
berkabel. Daarna bleef ik in de
workshop, waar'ik'niets te doen
had. Gelukkig werd ik spoedig over-
geplaats naar een plaats buiten
Morwell, waar een machtige graaf
machine werd opgebouwd uit on
derdelen, die per schip uit Duits
land waren aangekomen. Ook ston
den er ongeveer dertig grote en
kleine electrische motoren van de
Siemens-Schuckart Werke, dié dóór
ons gedemonteerd moesten worden.
Iedere motor was voorzien van on-
derhouds. en bed ieningsvoorschrif
ten in het Duits. Toen de ingenieur
toevallig boorde, dat ik die taal
machtig was, vroeg hij of ik kans
zou zien de voorschriften ir. het
Engels te vertaler..
Ik zei hem dat ik het graag wilde
proberen, en dagenlang was ik druk
bezig om te trachten technische
Duitse benamingen en termen te be
grijpen, en te vertalen in een taal
welker technische vocabulaire mij
totaal onbekend was. Het resultaac
F EERTIEN blokken van elk veertig barakken en een uitge
breid tentenkamp, ziehier het kamp Bathurst, de eerste ver
blijfplaats van vele duizenden die naar Australië emigreren. Vier
weken leeft een emigrantengezin hier in omstandighede», dté ntt
niet bepaald ideaal genoemd kunnen worden, maar die het ver
blijf toch zeker niet tot een beproeving maken. Maar. na, vier
weken, zo zijn de voorschriften van de emigratie-autoriteiten,
moeten de mannen het kamp verlaten om elders naar een werk
gelegenheid te zoeken. Vrouwen en kinderen blijven dan alleen
achter en dit wordt door velen, terecht, als een groot bezwaar
en een ongewenste situatie gevoeld.
In September 1951 schreef de K.L.M. een prijsvraag uit
voor het beste emigranten-verhaal. Winnaar werd de
heer E. de Vries, die in Januari 1951 met zijn gezin naar
Australië was vertrokken. Australië, naar hij hoopte de
laatste etappe van een „zwerversbestaan". In 1947 was de
heer De Vries namelijk als K.L.M.-employe gedetacheerd
bij de Luchtvaartmaatschappij „Iberia" te Madrid. Enkele
maanden later werd hij uitgezonden naar Indonesië en hij
maakte van daaruit reizen naar Singapore, Bangkok ën
Calcutta. In 1950 keerde hij naar Nederland terug. Na
een verblijf van twëe weken in Israël emigreerde hij, op
zoek naarja, naar wat? Naar avontuur, afwisseling,
schrijft hij. Maar misschien nog wei het meest van alles
op zoek naar een vaste bestemming,naar rust. Hoe hij
die ten slotte vond kunt u lezen in zijn bekroonde ver
haal dat wij in verkorte vorm plaatsen.
zou Shakespeare tot zelfmoord heb
ben gedreven, doch de ingenieur, las
het ernstig door en verklaarde dat
het hem volkomen begrijpelijk was.
Aan deze ingenieur heb ik veel te
danken, maar hierover later,
HET is merkwaardig dat ik. met
plezier aan mijn SJE.C. tijd,
terugdenk, want ik"'leefde onder de
ruwste elementen, die Australië en
de andere emigrantenlanden kun
nen opbrengen. Uiterlijk assimileer
de ik mij volledig met dit ruwe
volk: ik liep in khaki en droeg
rubber-waterlaarzen; en bij slecht
weer de zwarte oliejas, die allo
werkers kregen. Scheren deed. ik
mij niet al te dikwijls en .als ik in
dit tenue plotseling in mijn Hol
landse kennissenkring was gezet;
dan zou men zich vol ontzetting
hebben afgevraagd Hoe het kwam,
dat ik zo diep was gezonken. Het
voordeel hiervan was, dat ik mij
vrij én onopgemerkt kon bewegen
tussen het grondwerkersdom, dat
altijd enigszins .argwanend staat te
genover de wrtte-b'oördenstand.
Op; het werk assisteerde ik Jack
Wright, een Engelseelectricien-
mecanicien, een aardige, vént en
een goed vakman. Ik vijlde, sol
deerde, zaagde'ijzeren binten door,
bediende de electrische boor en ba
lanceerde hoog in de lucht over de
balken van de geweldige graafma
chine. Het was een goede tijd, tot
het moment kwam waarop mijn
verwachtingen met één c'cg dc
bodem werd ingeslagen.
De SE.C- werd gefinancierd
door de Commonwealth, die grote
leningen verstrekt voor het uit-
voeren van -publieke werken. Plot
seling ging het gerucht dat er geen
geld meer verstrekt zou worden,
aaar de regering van oordeel was
dat dit .de inflatie in de hand
wekte. Kort daarop werd al het
overwerk gestaakt,' waardoor de
lonen bijna gehalveerd werden.
Twee weken later was het pleit
beslecht: Op een kleine groep na
werd iedereen ontslagen. Ook ik.
Ik kan niet ontkennen, dat deze
slag hard aankwam.
Jack Wright was een' goede
vriend. Zijn vrolijkheid en opti
misme hergaven mij mijn veer
kracht. Samen trokken wij Ts och
tends vroeg er op uit in een kleine
Hillman-Minx. Op naar Melbourne
en Geelong^ aart de baai. De zon
scheen vrolijk cn we snorden ge
noeglijk door het vlakke land. Daar
lag Geelongeen fris en helder
stadje en een heerlijk mooi strand,
waarop zachtkens het parelheldere
water wiegde. In Geelong was een
Ford-fabriek. Deze lag aan de grote
.weg. JaekiVijkon direct als eleciri-
cien wórden'"geplaatst, ik kón tot
electrisch lasser worden opgeleid
en een goed loon.verdienen. Maar
geen kans op huisvesting...
We reden terug naar Melbourne.
Jack ging door naar Morwell.
De volgende ochtend ging ik
naar het recruteringsbureau van de
R.A.A.F. Mijn antecedenten waren
uitstekend, „could'nt be better".
Maar... bent u genaturaliseerd?
„Nee, ik kan pas over vijf jaar
Australiër worden." O, das is jam
mer, heel erg jammer, indeed! Dan
zijn wij bangde voorschriften,
ziet u, Maar we zullen uw aan
vraag naar het departement 'door
sturen, met een aanbeveling.
TV/1 IJK vrouw en kinderen had-
1V1 inmiddels een tijdelijk onder
dak gevonden in Morwell, in af
wachting van het S.E.C,-huis. Nau
welijks herenigd, stonden wjj voor
een nieuwe scheiding. Geèiong iag
250 kilometer van Morwell. Er was
nog een mogelijkheid om bij el
kaar »e blijven; de papierfabriek in
Mafyvale. zes mijl ten Noorden van
Morwell. Ik hoorde, dat de fabriek
zelf huizen bouwde voor haar per-
meel... Misschien...
De volgende morgen ging ik mrf
tic bus naai- de fabriek, die alleen,
grote rookowlken uitbrakend, tussen
de heuvels ligt. Een uur lang stond
ik tussen twintig arbeiders, velen
van do S.E.C., die om werk kwa
men. Ik vulde ccn fonr.ulicr in en
vroeg plaatsing aar. op kantoor,
hoewel ik wist, dat vreemdelingen
slechts sporadisch slagen om een
plaats in dit heiligdom te bemach-
j tigén. Ten slotte werd ik toegela-
1 ten tot de hoofdaccountant, een
vriendelijke man met een Franse
naam. feit, dat ik mij niet mijn
leven lang met cijfers had omringd,
scheen hem huiverig te maken. Hij
raadde mij aan te proberen een job
krijgen in de fabriek; over twee
dagen zou ik echter in de Scouts
Hall in Morwell, waar een employ
ment-officer zitting hield, kunnen
vernemen, of ik al dan niet op kan
toor kon worden geplaatst. Ik nam
afscheid, en begreep, dat ook deze
kans was verkeken. Bij de afde
ling pèrsoneelszaken zei mén, dat
ik maar naarhet laboratorium
moest gaan. De chemist in charge
ontving me met de grootste voor
komendheid, was de vriendelijkheid
zelve,, maakte mij complimenten
over mijn Engels, zorgde dat ik
thee kreeg, gaf mij de helft van
zijn appel, vertelde mij, dat hij
van Perth kwam su deed mij een
omslachtig verhaal over zeerovers
op een eUand aan. de Westkust van
Australië.
Urenlang praatten wij als oude
vrienden, totdat hij een lijst - te
voorschijn haalde, waarop hij, zo
als hij zei, enige aantekeningen
had gemaakt omtrent de aan mijn
functie verbonden, werkzaamheden.
Vol verwachting klopte mijn hart,
dat bijna stopte, bij het vernemen
van het eerste punt:
1. U begint om halfacht met de
vloer van het laboratorium aan te
vegen.
Zweetdruppels kwamen op mijn
voorhoofd:-bij de ..gedachte aan de
zware verantwoordelijkheid, die óp
mijn schouders werd gelegd.
2. Daarna ledigt u de prulleman-
den.
Grote genade, dacht ik, waar zijn
mijn diploma's?
3. U gaat naar de cantine en
haalt de lunches voor het perso
neel.
Ik zag mij gaan, kreunend onder
de sandwiches.
4. U haalt monsters uit dc ketels
en. doet er een anti-corrosiemiddel
in. Zeer verantwoordelijk werk!
Er volgden nog enige punten van
chemisch-technische aard, ontier-
andere het halen van melk voor de
thee.
Over tien maanden zou ik een
huis krijgen. Ik kon bij mijn ge
zin blijven. Ik zei de chemist, dat
ik het. aannam. Toen ik naar Mor
well terugkeerde, dacht ik bitter:
Hiervoor kwam ik naar Australië.
UI ET had weinig gescheeld of ik
1 A was niet naar de Scouts Hall
gegaan, zo zeker was ik, dat ik niet
op kantoor geplaatst zou worden.
Het was mijn laatste dag bij de
S.E.C., en daar ik toch in Morwell
moest zijn, besloot ik pro forma
even bij öe Scouts Hall binnen te
lopen. Ik stapte in mijn vuile werk
plunje op de keurige functionaris
toe en zei hem waarvoor ik kwam.
Even gleed zijn blik over de werk
man, die voor hem stónd. „Bent u
mr. X?" vroeg hij, met nauw ver
holen1 verbazing. „Inderdaad", ant
woordde ik, „Dan kunt xi Maandag
op kantoor beginnen." Het zong in
mij. Het blauw in mijn grauwe he
mel brak door.
Onzekerheid en beproevin
gen liggen achter mij. Over
drie maanden, wellicht eerder
krijgen wij een mooi modem
huis, dat na vijftien of twintig
jaar ons eigendom zal zijn. Een
veilige haven voor de oude
dag, die nu niet meer - zoals
in mijn jeugd zo oneindig
ver weg lijkt.
Australië, dat verre conti
nent, door zeeën.; omspoeld,
heeft mij niet teleurgesteld,
Het heeft mij gegeven wat ik
zocht: afwisseling, avontuur,
ondervinding en/het beste van
alles, een vaste bestemming.
In de keurig gerestaureerde en
fleurig versierde manége Hillegers-
berg hebben da rui terclub Botter
dam. en dc Rotterdamse' Jeugdrui-
terclub Cavalcade gisteren een r.eer
geslaagde carousselavond gehouden.
Woensdagavond was hetzelfde pro
gramma uitgevoerd. Deze avond
werd aangeboden aan de MOVEO,
de maatschappij voor ontspanning
van ernstige oorlogsgewonden, wel
ker leden in groten getale uit Am
sterdam, Den Haag, Leiden en Bot
terdam aanwezig waren. Ookde
kinderen uit het kindertehuis Van.
Speykstraat waren aanwezig. Aan
het einde van de avond heeft ge
neraal Rij kens dank gebracht voor
deze mooie ontspanningsavond.
Bezat- grond, schade-vordering, maar geen geld om
pensionhoudster te betal3ii
Tegen een 60-jarige vrouw uit Ridderkerk, die reeds enkele malen
veroordeeld is wegens oplichting, verduistering, flessentrekkerij, in de
oorlog haar man en 2 zoons verloor in de gaskamers der concentratie
kampen, zelf in Auschwitz terécht kwam, daar op wonderbaarlijke wjfze
het leven behield en sedertdien niet meer met de Justitie in aanraking
Is geweest, eiste de Officier van Justitie bij de Rotterdamse rechtbank
Donderdag yegens oplichting een gevangenisstraf van 2 jaar met aftrek.
Mietje P., vertegenwoordigster,
die permanent, óver haar gehele
lichaam trillend, als een beklagens
waardige figuur voor het hekje
stond, had de wed. P.H„ bij wis
ze in pension was, allerlei verhalen
verteld, waaruit.' zou. blijken dat ze
binnenkort wel over aanzienlijke
middelen zou beschikken. In Rotter
dam. zo zei ze. bezat ze enkele per
celen grond en van dc schade-
enquêtecommissie in Den Bosch had
zij 6000 tegoed. De commissie-.
Oorlogsslachtoffers in Den Haag
zou. zo vertelde zij op de zitting.
haBr zelfs een vergoeding van
11000 toegezegd hebben. Boven
dien had ze de pensionhoudster, die
verscheidene weken kostgeld van
hsar en haar vriend te vorderen
had verteld, dat ze van een notaris
2000 als voorschot zou krijgen op
de verkoop van de percelen grond.
Ze overhandigde daarvan zelfs ren
acte. waarin aan de wed. H lOOfl
werd geschonken. In totaal had de
pensionhoudster 210 aan vercL4
verloren'.
Een verpleegster had haar bo£
vendien 57.50 gegeven als. voor-:
schot voor een. bestelling góedkoop
ondergoed, dat verd. zou leveren,"
maar nog steeds niet is gearriveerd;
Verdachte; maar het corset en
de b;h. komen nog! Er is alleen
vertraging opgetreden.
De Officier vond verd.'s straf
blad allesbehalve; fraai. Hij noemde
haar een ras-oplichtster en eiste 2
jaar met aftrek
Uitspraak over veertien dagen.
Paracliutiste landde bij
„Wilhelmina"
De Christelijke Oranjevereniging
„Wilhelmina", die volgend jaar 45
jaar zal bestaan gaf gisteravond
voor een uitverkochte zaal in het
R.K. Verenigingsgebouw aan het
Afrikaanderplein een goed geslaag
de feestavond ter herdenking van.de
bevrijding. Medewerking werd ver
leend door dc Chr. Reeiteervereni-
ging „Juliana" onderafdeling van
.i-Wilhelmina", Zij speelden op ver
dienstelijke wijze het toneelstuk
„Parachutis te geland" een spel in
drie bedrijven, geschreven door Wim*
Dumont. Hoewel het .spel aanvan
kelijk niet erg vlotte waren het
'tweedeehderde.bedrijf veel beter..
Een duidelijker articulatie is wel
aan te bevelen. De regie was in
handen van de heër G. J. C. in *t
Hout. -
Een groot aantal dames sloeg
gisteravond met intense belang
stelling de verrichtingen van de-
beer Kecourt en mevrouw Van Laar
gade, die in de Blauwe Zaal van
het Beursgebouw respectievelijk
enkele coiffures en make-up de
monstreerden.
Alvorens een aanvang te maken
met het tonen 'van zjjn kunnen,
moesten de heer Cees Becourt en
zijn echtgenote een kleine huldi
ging in-ontvangst nemen in ver
band met faun twintigjarig jubi
leum in het kappersvak.
De heer Kecourt liet daarop en
kele aardige kapsels zien, die voor
de draagster ervan gemakkelijk zelf
te onderhouden zijn: even doorkam-
men, e'est tout. De zomerbapsels
1952 zijn over het algemeen sterk
naar achteren- gehouden.. Het lokje
op het voorhoofd is nog steeds fa
voriet, zoals de heer Recourt mee
deelde. „op uitdrukkelijke wens van
koningin klant".
Mevrouw Van Laar, eerste assis
tente van het Huis van Schoon
heidspreparaten John Francis, gaf
vervolgens een make-up demonstra
tie. Vermeldingswaard is vooral, dat
alle John Francis-artikelen Neder
lands fabrikaat zijn. Op het gebied
van de make-up is de Nederlandse
vrouw nog steeds achter bij haar
buitenlandse soortgenoten. Daarom
trachten de bedrijven Recourten
John Francis de dames „op .te voe
den" in het juiste gebruik van goe
de artikefen. Mevrouw Van Laar
liet zién; hoe in korte, tijd een zeer
fraaie make-up kan worden aange
bracht.
Advertentie fl. II
Na precies vier jaar terug
in de Maasstad
Morgen op de dag af en bijna
ook de datum (15 wordt 17 Mei)
vier jaar geleden, had Rotterdam
de Nederlandse primeur en pre
mière van het toen nieuwe cfrcus
Frans Mikkenie. Mikkenie vertrok
daarna naar België en beleefde,
avonturen in Frankrijk en Spanje,
gaf voorstellingen in Portugal,
Italië, opnieuw België en Luxem
burg. Bijna 4 jaar vertoefde het
dus buiten Nederland in westelijk
Europa..
Mikkenie is terug gekomen naar
Nederland en na Delft, Dén Haag,
Heerlen, Roermond. Venlo eh Eind
hoven twaar gisteren de laatste
voorstelling werd gegeven) opent
het morgen zijn tenten opnieuw in
de Maasstad.
Het 22 nummers tellende pro
gramma is in de meeste onderde-
ien geheel nieuw voor Nederland.
Het biedt alles, wat-men in een
circus verwacht: roofdieren, paar
den, clowns („The: Zacchini's" van
het Londense Palladium), jongleurs,
trapeze-werkers etc; Kortom een
programma, dat vertrouwen wekt.
Op 18 Mei 1948 schreef Het Rot-
terdamsch Parool in rijn recensie
van Mikkenie's première: een
groot succes. Een verdiend succes
naar onze mening," want geen van
de vijftien nummers was onder, de
maat, de meeste .'zelfs er boven...."
Wij, die reeds enige ogenblikken
achter de schermen hebben kunnen
gluren. Vertrouwen, dat wij dit ook
van hun hernieuwd optreden In
Rotterdam tijdens de eerste lus-
trum-tournee kunnen getuigen. ..Wij
hopen het eveneens voor hét circus-
critïsche Rotterdamse publiek
Frans Mikkenie weet maar al te
goed. dat de Rotterdammers uitste
kende circus-critici rijn.
„De Burgers van Galais"
komen in Arnhem
ARNHEM. i De beroemde
beeldengroep van Bodin, „De
Burgers van Calais", is hier Don
derdag gearriveerd' en door dè
burgemeester in ontvangst geno-^
men. Zij zal worden geplaatst op
de grote internationale tentoon
stelling van beeldhouwwerken, die
in het park Sonsbeek zal worden
gehouden.
Dit voorjaar verkochten wij
duizenden karpetten en het
waren er meer dan ooit te
voren.
Maar al die klanten, of zij
nu En Oost of West, in Noord
of Overmaas woonden, wis
ten -dat elk karpet dertig a
veertig gulden góedkoper
was dan zij in hun buurt
hadden moeten betalen.
Dit is de laatste karpetten
aanbieding vóór Pinksteren,
een aanbieding waarmee wij
onze belofte U beter" te la
ten leven voor minder geid
dubbel en dwars gestand wil
len doen.
Wilton karpetten In Perzische
dessins, dubbel gebonden
waardoor de soliditeit extra
wordt verhoogd, Wiltöns die
wij gisteren nog voor 98 gul
den verkochten (daar zijn ze
nog altijd goedkoop voor)
koopt U nti bijna twintig gul
den goedkoper.
Zaterdagmorgen om 9 uur
begint de verkoop van deze
bijzondere, Wiltons 200x290
en Icq o pt ze JtJB Af» A
nu tijdelijk *2050
voor
WINKELCENTRUM BINNENWEG
