k
Rogge Sisters wandelen op kogels
het leven door
School voor vroedvrouwen
zeventig jaar
Moet U eens
hóren!
Toert: schransen voor één kwartje
wezen
Moed plichtsgevoel
The four Aces
prijswinnaars aan
karakter en trouw
Alles loopt op rolletjes...
CIRCUSNUMMER, DAT UNIEK IS IN EUROPA
VIJFTIGDUIZEND BABIES
Geen opleiding tot verbeterde baker
Kolenvuur in wagon:
on ver an tivoordel ijk
Natte kindervoeten
en een tegelpad
Grote wedstrijd voor
amateurtoneel
,Tivee Vrouwen'
r
HARTJE STAD
W
JY&ÏIÏY16J rivTl „i /t
SlO
.Woensdag 19 November 1952
5
....voor Amerika nog geen interesse....
In 1818 kreeg Nederland een wettelijke regeling voor verloskundige hulp,
in 1827 werd in Rotterdam een geneeskundige school met kraamafdeling
(in de „Stadslakenhal") gesticht en in 1883 kwam er de Rijkskweekschool
voor Vroedvrouwen. Eerst was die school gevestigd aan de Graaf Flotis-
straat; sinds 1914 staat zij gemeenlijk hekend onder „Henegouwerlaan".
Deze week wordt (in intieme kring) herdacht dat de school zeventig
jaar bestaat.
De school met haar opleiding
van vroedvrouwen, kraamverpleeg
sters, kraamverzorgsters en artsen
heeftz ich weten te maken tot een in
stituut, dat gezag heeft. De vroegere
geneesheer-directeur, prof. K. de
Snoo, begon er met het zoutloos diëet
en ook de praenatale zorg vond zijn
begin, in de school. Dezer dagen is de
school ingeschakeld bij het onder
wijs van de Stichting „Klinisch Ho
ger Onderwijs", ter specialisatie van
de studenten op verloskundig ge
bied.
De waarnemend geneesheer-direc-
In „Het Rotierdamsch Parool"
van Zaterdag 15 November heeft
ondergetekende gelezen over de
ramp aan .de Beyerlandselaan,
waarbij een ambtenaar van de
posterijen het leven liet. Onderge
tekende las vervolgens, dat de di
rectie van de RTM Zaterdag nog
geen verklaring over de oorzaak
van het ongeval kon geven, dat de
politie bezig was een onderzoek in
te stellen, maar de directie van de
RTM had wel kunnen verklaren
waarom er geen stoomverwarimng
in de postwagon was. Volgens mij
is het onverantwoordelijk een ko-
lenkachel in een wagon te hebben:
bovendien vraagt een postwagon
speciaal verantwoordelijkheid.
Wanneer de postwagon de eerste
of tweede plaats na de locomotief
had gekregen volgens mij is dat
regei dan is vet gemakkelijk
om de postwagon van stoomver-
warming te voorz'en. De afstand
is niet te groot om een leiding aan
te leggen. Was er stoom verwar
ming in de wagon geweest in
plaats van een kolenvuur, dan was
de ramp geringer geweest Ik hoop
dat er nu verandering komt.
C. VAN WIJK
Over de foto in uw blad van
12-11-*52 met als onderschrift „Hon
derden kinderen moeten dagelijks
door de modderpoelen waden om
naar school te komen" etc.. zou ik
gaarne enkele opmerkingen maken.
Dat er kinderen zijn die in water
plassen gaan spelen is juist maar
dit is louter voor hun genoegen
en plezier.
Daar kunnen de ouders niet over
klagen, hoogstens zouden zij dat
hun kinderen kunnen verbieden.
Dat er kinderen kunnen zijn die
door de slechte toegangswegen naar
de scholen de hele dag met natte
voeten op school moeten zitten is
mij een raadsel. Waarom is de foto
niet iets meer naar rechts genomen?
Dan had men ook het tegelpad van
circa twee of drie meter breedte
kunnen zien, waarover de kinderen
de scholen op een behoorlijke ma
nier kunnen bereiken.
Op- en aanmerkingen aan het
adres der gemeente en haar dien
sten zijn juist, maar dan moeten
c.e berichten óók luist ziin
EEN DAGELT.TKSE
TOESCHOUWER
(Van jonge kinderen kan men
mtwRyk vennen, dat zii hun sfoei-
porfjj'if»?: net-iet beperken tot een
tegelpad Moddern' rissen in de
onmiddellijke jinbtib?td wan scho
len lijfcem. ons altijd ongewenst
RedJ.
teur treedt in de voetsporen van zijn
voorgangers door te ijveren voor
verheffing van het vroedvrouwen-
beroep, „een vrouw, bij een echt
vrouwelijk gebeuren". Hij zei ons.
dat de vroedvrouw géén „verbeterde
baker" is, maar een streng weten
schappelijk geinstruëerde en voor
normale bevallingen zeer wel be
voegde vrouw, die bij de huisarts
voor heeft: meer tijd, geen aanraking
met infectie-bronnen, meer gelegen
heid voor praenatale zorg'- -
De kweekschool enige „rijks" in
Nederland, naast twee andere in
Heerlen en Amsterdam heeft ge
middeld 50 leerlingen, die intern
zijn. De meeste meisjes slagen erin
een goede praktijk van tussen 150
en 200 bevallingen per jaar op te
bouwen. Sommigen krijgen betrek
kingen in het buitenland. Ook komen
vele buitenlandse meisjes naar Rot
terdam voor hun opleiding. Via de
„World Health Organisation" stude
ren buitenlandse artsen aan de „He
negouwerlaan", waar enkele dagen
geleden de 1000-ste baby van dit jaar
werd geboren.
Men heeft enkele wensen. Het ge
bouw is met meer upito-date, de
kliniek is te oud en behoeft verbou
wing en men wil aparte kraamka
mers hebben, zodat de man de beval
ling mee kan maken. Overigens is
de technische outillage zeer goed: er
is een. couveuse-afdeling die geleid
wordt door een vrouwelijke kinder
arts en men is er op berekend bizon
der e gevallen te behandelen; van de
ze gevallen waarvoor men een
voorkeur heeft kunnen de a.s.
vroedvrouwen het meeste leren.
Oorspronkelijk was de bedoeling,
uitsluitend ongehuwde moeders te
helpen, maar tegenwoordig is dat an
ders: er zijn klasse- en particuliere
afdelingen, die tezamen 79 bedden
tellen. Ér is tevens een kleine gynae
cologische afdeling. Het sterftecijfer
en het aantal kunstmatige verlossin
gen zijn uitzonderlijk laag.
Dit jaar is aan de school een be
gin gemaakt met het geven van z.g.n.
moedercursussen, waarin de a.s. moe
der op do blijde gebeurtenis wordt
voorbereid.
TT ET is volkomen begrijpelijk, dat de zusjes
1 A Rogge (Vera 20, Dora 19 en Gerda 17 jaar)
artiste werden en dat zij hun klaterende successen
al rollende op zilveren kogels oogsten. Hun wieg
stond a.h.w. naast deze roterende ballen. Zij vorm
den met hun drieën de vijfde generatie uit het cir-
cusgeslacht Rogge, dat „kogelende" door het leven
gaat. Een geslacht van saltimbanques, dat stamt uit
Frankrijk. Oorspronkelijk heette de familie De
Rogée, doch na de Franse revolutie emigreerde de
familie naar Duitsland, waar men de naam Rogge
aannam. Een grootmoeder van de meisjes was een
Rotterdamse, doch de zusjes werden zelf resp. in
Dresden, Bautzen en Pima geboren. Maar dat zegt
niets, want het had best Oporto, Parijs of Kopen
hagen kunnen zyn. Van jongs af waren de meisjes
op reis. Onderwijs kregen zij in de trein of in de
garderobe-wagen, Die lessen waren voor vader
Rogge maar bijzaak, het belangrijkste was. dat zijn
dochters de familie-traditie op de kogels konden
voortzetten. Daarom werden hun voetjes er al
heel vroeg aan gewend, het rollende gevaarte in
bedwang te houden. Als zij vijf jaar waren, moes
ten zij hun debuut in de piste maken. En nu zijn
zij zover, dat zij hun adembenemende toer kunnen
uitvoeren, om al wandelende op de 30 kg wegende
zilveren kogel een metershoge stelling, waarin zich
nog twee haakse hoeken bevinden, te beklimmen
Een maximum van concentratie is nodig om dit
kunststukje, dat los is van elke sensatie, uit te kun
nen halen. Zij zijn enig met dit num
mer in Europa en het is te begrij
pen, dat John Ringling het drietal
direct voor zijn Amerikaanse circus
wilde engageren.
Maar de Rogge Sisters weigerden.
De bagage leverde zoveel moeilijk
heden op, terwijl men bovendien het
ideaal nog niet heeft bereikt. Het
doel van de meisjes is om dezelfde
prestatie van vader en moeder te le
veren, Papa Rogge balanceerde des
tijds, terwijl hij op de kogel liep. een
stoel op zijn voorhoofd, waarin zijn
gade was gezeten. En dit willen Ger
da en Vera nu ook. Gerda, de jong
ste en de krachtigste, is de „onder
man", terwijl Vera rustig (let wel
rustig) in de stoel mag gaan zitten.
Druk repeteert het duo elke och
tend, nu nog zonder kogel op de be
gane vloer. Het is een hele toer,
waar wel het een en ander voor komt
kijken. Alles moet precies worden
berekend, hetgeen het werk is van
papa Rogge (nu 72 jaar), die ook
tijdens de voorstelling in de piste
zyn dochters assistcert-
Over werk hebben de meisjes niet
te klagen. Tof en met 1954 zijn ze
volgeboekt. Glasgow, België, Den
Haag, Zwitserland (dreus Knie) en
Londen.
Waar U de Rogge Sisters tiu
kunt zien? Elke avond in het pro
gramma van circus Strassburger in
de Ahoy'-Hal
Bij 30-jarig bestaan van de
Corinthians
De koninklijk erkende Rotter
damse toneelvereniging „Corin
thians" viert in het seizoen 1953
1954 haar 30-jarig bestaan. Ter ge
legenheid daarvan organiseert zij
een toneelwedstrijd, waaraan twee
groepen van 6 amateurtoneeiver-
enigingen kunnen, deelnemen. De
wedstrijd zal gedurende de maan
den September 1953Mei 1954 ge
houden worden in de Rotterdam-
sche Schouwburg en in De Lan
taren. In totaal zullen in iedere
zaal 3 voorstellingen gegeven wor
den. De „Corinthians" zullen de
openings- en sluttingsavonden ver
zorgen.
De actrice Elly van Stekelenburg,
thans verbonden aan de Rotter
damse Comedie, heeft Dinsdagavond
voor een kleine schare in de Lan
taren haar gaven als voordrachts
kunstenares ontplooid met de knap
pe uitbeelding van twee zeer ver
schillende vrouwenfiguren: de Bij
belse Rachel en het Chinese vrouw
tje Rwei-Lan uit East-wind-Wesf-
windl
Hoewel men, gezien haar Oos
terse affiniteit, het meeste kon
verwachten van de vertolking van
het fragment uit Pearl Buck's ra-
man, lag naar ons gevoel het hoog
tepunt van de avond bij Stefan
Zweig's legende, waarin Rachel, de
zwaarbeproefde stammoeder van
het volk van Israël, God tart zijn
liefde voor haar en zyn dwalende,
Baal aanbiddende kinderen te to
nen.
In deze voordracht kwam de
actrice Elly van Stekelenburg
slechts een enkele maal om de
hoek kijken, al werden dramatische
hulpmiddelen als een muzikale
omlijsting (Moussorgsky's Nacht op
de Kale Berg), wisselende belich
ting en een viniet sluiergewaad
(dat eerder een handicap leek) niet
geschuwd. Maar haar zuivere, door
gaans ingetogen dictie, die alleen
op het hoogtepunt van het gesprek
met God overging in felle uitbars
ting. trof mét de sobere taal van
het gebaar de essentie van dit be
wogen proza zeer fraai. Voor „Kwei-
Lan" had Elly van Stekelenburg
zich weer in Chinees gewaad ge
stoken. zelfs kreeg men oorspron
kelijke Chinese muziek en de grap
pige nagebootste tongval te horen
Dit fragment werd in veel sterkere
mate gesoeeld. maar het had by
enige bekorting beslist niet Ran
bekoorlijkheid ingeboet. Zo werd
het een lang voor dra chtsorogram-
ma. hetgeen op zichzelf echter
reeds een prestatie was. waarvoor
men alle respect moest hebben
H. F, REEDIJK
Het orgel In de Oude Kerk aan de
Chartoise Kerksingel hetwelk een gron
dige restauratie heeft ondergaan zal
Dinsdag 25 November 's avonds achtuur
officieel in gebruik worden genomen.
Het orgel zal die avond worden be
speeld door de heer P. van den Kerk-
hotf.
Dezer weken ver
scheen er een boeien
de sociografie over
Rotterdam „De Groei
van de grote Werk
stad"; wij maakten er
Vrijdag 7 November
reeds uitvoerig mel
ding van Pit de Bijla
gen achterin delven wij
een en ander op, dat
wij echt des Hartjes
Stad achten, want er
wordt in gesproken
van het gezwoeg en
gesappel van vaders,
moeders, kinderen van
50 jaar geleden en
over het onverklaar
bare der liefde, d.w.z.
der liefde die Rotter
dammers Rotterdam
toedragen.
Een zekere heer S,
uit Noordoost-Over-
ijsel, schrijft „Mijn
vader werd in '87
naar Deventer ver
plaatst. in 1890 naar
Amelo. in 1892 naar
Zwartsluis en in 1895
naar Rotterdam. We
betrokken een woning
in de Gaffelstraat in
het toenmalige uiter
ste westen van de
stad, die toen circa
350.000 inwoners telde
dus voor ons een
geweldige stad was.
me levendig, dat ik aanvankelijk
niet gelukkig m de nieuwe om
geving was Ik voelde de grote
stad als een vijandigheidIk
vond de stad en de mensen arro-
gant en dal gevoel heb ik steeds negenen in 1 kamer die e
hphonripn TY»t 1041 rins 48 laar. a_:_ _.;iir
herinner
De Spui-sluisjes, richting Ba-
gijvebrug. in de dagen dat men
licht en lucht wilde brengen in
de oude binnenstad, waar ieder
een nog in besteden, sliep.
zindelijk van 9 gld. 55 per week-
Vader verdiende gld. maar kreeg
2 kwartjes zakgeld; m'n zusje ver
diende 1 gld. 25 en kreeg 19 cent
zakgeld, Ik verdiende 0.75 p.w. en
kreeg ook 1 dubbeltje zakgeld-
Moeder schrobde de binnenplaats
en. schepte de putten leeg, waar
voor de huisheer haar 2 gld. gaf.
Aan huishuur betaalde zij 2 gld.
25, en aan afbetaling op haar naai
machine 0.50, zodat zij 9 gld. 35
overhield. Schulden had zij niet en
wij gingen knap gekleed. Zij wilde
dat wij' aan iedere kerkelijke col
lecte allen 1 cent gaven. Zij had
een onverwoestbaar vertrouwen.
Zij „leefde van psalm 116". 's Vrij
dags brachten wij een emmer naar
de poelier; deze vulde onze em
mer met koppen en halzen van.
eenden, kippen, maagjes, harljes,
levertjes en niertjes. Men noemde
dit kroos. Voor dit voor hem
waardeloze kroos betaalden wij 1
kwartje. Moeder, zus en ik ontde
den de koppen cn dc strotten van
de veren, met een nijptang trok
ik de binnenwand uit de magen,
de galletjes werden verwijderd,
het vet schoongespoeldAlles
m een teil met zout* water. Van de
magen. enz. kookte moeder een
krachtige soep: zieken bij ons op
de plaats kregen daarvan mede: zij
genoten daarvan. Van ons eigen
eten kraakten wij de koppen tus
sen de deur en met een lepeltje
aten wij de hersenen op dat
was iets heerlijks. De volgende
drie dagen hadden wij jus bij het
eten, en dat alles voor 1 kwartje..
Moeder toverde, dag-in dag-uit
jaar-in. jaar-uit ik kan er u nog
uren mee bezighouden"....
Hartje Stad neemt in gedachten
5?
behouden. Tof 1941, dus 48 jaar, binnenplaatsje uit zag. Van louter zijn hoed af en blijft lang* stilstaan
heb ik m Rotterdam gewoond en heimwee hield moeder alles kraak- in nadenken voor zulke Moeders,
ik ben langzamerhand veel van
Rotterdam gaan houden, en nog
meer na de afschuwelijke 14-de
Mei 1940 en toch is mij een zekere
weerstand bijgebleven, die ik later,
geloof ik, afgereageerd heb op
bijv. Amsterdam waar ik nogal
kwam Amsterdam en de
Amstei dammers moesten ontgel
den, wat ik in het diepst van mijn
binnenste tegefi Rotterdam had.
maar dat ik me weigerde bewust
te erkennen, omdat Rotterdam toch
ook zo veel goeds bezat".
„Mijn vader maakte beestachtig
lange werktijden, soms wel 36 en
40 uren aaneen surveillance bij de
lading en lossing van zeeschepen.
Het gezin was arm. Vader had
vast 66 gld. per maand en kon 10
gld. per maand verdienen, later
meer. Grootmoeder Sdie 72 gld.
pensioen per jaar genoot, woonde
bij ons in. Iedere dag moest één
van de kinderen vader zijn eten
brengen. De „haven*' eist door
werken, de „haven" was immers
alles: wat betekende daartegen
over het gezinsleven van een kom
mies en het welzijn van een zijner
kinderen?! Om 12 uur had Moe
der het mandje met Vaders mid
dagpotje klaar staan. Boompjes,
Westerkade, Wilhelmmakade, Rijn
haven, Spoorhaven, Binnenhaven,
we wisten ze te vinden. Lopen,
soms meer dan een uur. en dood
moe zaten we dan om twee uur,
kwart na twee weer op school
met vaak natte kleren en natte
voeten
Ik heb de stad zien groeien. Ik
heb de Maashaven zien graven, de
Waalhaven. Lek-, Usel- en Mer-
wehaven. Haveninstallaties zag
verrijzen en aldoor kwamen
meer mensen. Tot meer dan 600.000.
'k Heb annexaties meegemaakt:
Kralingen, Charlois Katendrecht,
Delfshaven, Crooswijk, later Per
nis, Poortugaal. Hoek van Hol
land 'k Heb jaren achtereen
school gehad van 9—12 van 24]2.
van (F—10, behalve 's Zaterdags,
dan was het van 68. We leefden
maar. We moesten ons maar red
den. En we hebben ons gered.
Velen onzer werden hard en on
aandoenlijk als de stad als de
geest van de stad, Tot op een be
paald ogenblik de kentering kwam.
Duizenden mensen van het conser
vatieve platteland wierpen zich in
de armen van de meest vooruit
strevende bewegingen in Rotter
dam, maar allen werden ze ver
eerders van Rotterdam.
Ook ik: in stille ogenblikken
voel ik toch eigenlijk een Rotter
dammer geworden te zijn!
Een ander vertelt van zijn moe
der. Het is de hr V. die schrijft:
„Onze woning kostte 2 gld. 25 per
week; vader had in de bedsteden
verdiepinkjes geHmmeid in
Kampen hadden wij een vrij huisje
gehad met een bleek, en nu met
Dit zijn Fred Mvh- Voordat deze uier een antwoord. En Fred
ring, Jaap Kouwen, azen van de Rotter- Muhnng, die als voet-
Wim Landman en Aad damse en Schiedamse balier het doel van het
van Diest (v.ln.r.) resp. sportvelden hun „o//t- Rotterdams eljtat heefi
de doelverdedigers nan ciele" werk deden, heb- verdedigd en in zijn
Xerxes, S.V.V., Sparta ben zij heel genoeglijk handbal-tijd in het Ne
en Hermes-D.V.S., die een poosje met elkaar derlandse handiml-teanv
gistermiddag bij „neem- zitten praten. Waarover meespeelde, merkte heel
die-krant" op bezoek het gmg? Dat is nog al laconiek op; ,Jóh, wat
waren om de jury te eenvoudig. Hoe Wim geeft het als je een fout
vormen vocrr de prys- Landman het in Huil, maakt. Het is wel be
vraag, die gewoonte ge- waar hij zo vaortreffe- roerei, maar beter in
trouw onze krant bij lijk in onze nationale zo'n wedstrijd, dan
elke interland-i'oetbal- ploeg debuteerde, had wanneer je met je
wedstrijd uitseftryjt. De gemaakt eigen club speelt."
Feyenoord goalie v. d. „Was je niet zenuw-
Bijl en de doelman van acfcfig'", uroeg Jaap Wat zegt U? De uit-
Excelsior De Hertog Kouwen en hoe re a- slag van de prijsvraag?
moesten helaas verstek geerde je op de eerste
laten gaan, omdat de baf, die je kreeg," toil- Ja, deze sportjongens
eerste nog steeds met de Aad van Diest we- weten het. want rij
een gebroken arm in ten. Met een „jongens hebben zelf de prys-
het ziekenhuis ligt in de oefenwedstrijden winnaars getrokken. U
(spoedige beterschap) heb Ik 'm even gekierd, moet echter nog even
en De Hertog in 'sko- maar deze wedstrijd geduld hebben. Kijkt V
nïngs wapenrok ryn dee' me niks." gaf Wim Zaterdag maar in
militaire plicht vervult, op alle vragen iegelijk néém-die-krantr
Beeldrijke wandeling door
-aderlandse geschiedenis
met dr Van Lutterveld
.Jammer genoeg zijn nog te weinig
mensen er van doordrongen dat
Nederland op het gebied van histo
rische documentatie onder alle Jan
den ter wereld de belangrijkste
plaats inneemt. De geschiedenis van
ons land heeft ons een schat van
gravures, schilderijen en andere pro-
17
(Van een onzer verslaggevers)
T)IT is de Belgische herder Presto,
kent hem allemaal van horen zeg
gen. want hij komt om de haverklap voor
in de officiële berichten en zit dan aller
lei louche figuren achter de vodden,
soms met het resultaat dat ze uoor korte
of langere tijd staatskleren krijgen op de
Noordsingel, soms zonder succes. Maar
dat kan Presto niet helpen. Toen zijn
baas, Ae die nstltond enge leider Maas, me
zijn vriend en collega aanwees i« een
klein hokje op het eiland Brienenoord zat
Presto met een brede glimlach te kwispel
staarten. Honden kunnen immers lachen
en omdat Presto meende, dat hij weer
aan het werk mocht, lachte hij dan ook
en wuifde vriendelijk met zijn gele pluim
staart Politiehonden houden van werk.
Ze hebben een bijzonder hoge opvatting
uan hun taak en het behoeft geen betoog
dat er op de duizend willekeurige hon
den van allerlei rassen en soorten soms
maar één echte, goede speurhond voor
komt. En dan is het nóg een bof. „Een
politiehond moet karakter hebben", legde
de heer Maas me uit, dikwijls zie je
alleraardigste honden, die een prachtiq
uiterlijk hebben en ogenschijnUjk niet
voor een kleintje vervaard, zijn, maar als
we ze kevren toch .schieters" blijken te
zijn. Een schieter noemen we een hond,
die op het beslissende moment niet durft
door te gaan met zijn aanval. Die een
uluchteling of een vechtersbaas een paar
happen geeft maar terugtrekt en later
probeert zijn kans waar te nemen. Niet
zelden is het een soort valsheid. Ais we
dat merken is zo'n hond voor ons waar
deloos."
(Presto zette zijn kleine oren even over
eind en luisterde aandachtig, want een
en ander leek hem belangwekkend ge
noeg om attent te blijven. Met die men
sen kun je immers nooit weten?)
Presto bijvoorbeeld is een surveil-
lancehond bij uitstek. Een surveil
lance hond heeft een zware baan, want
hy gaat met zijn baas op patrouille, werkt
veel in het veld. bewaakt gevangenen, let
er op of ze zich tijdens het opbrengen
niet ontdoen van belastende voorwerpen.
Verricht bewakingsdiensten en krijgt dik
wijls ruwe karweitjes op zyn programma.
Presto kan dat allemaal. Maar zulk werk
laat ifc hem niet meer doen de laatste
jaren. Hy is straks zeven jaar en dan
komt het er erg op aan in die branche.
bleef om er nog veel pan te kunnen per-
wachten in het alles eisend beroep van
politiehond, Idem dito met een sterretje
staat het er voor met de Air dales, de Col
lies en de Boxers. Hoe alleraardigst ze
zich ook in de huiselijke kring kun ven
gedragen, hun bloed is doorgaans niet
goed genoeg meer om prestaties te le
veren, die de oer-hond in nog grotere
mate moeten hebben gekenmerkt.
Een politiehond, bijvoorbeeld een der
elf surveillanechonden. die rond Rotter
dam ge stationneer d zijn, is tijdens zyn
X
Als speurhond is hij n.u een unicum in
het land: de enige gemeente-speurhond
namelijk. Amsterdam en Den Haag heb
ben wel surveillancehonden maar roepen
de hulp van de Rykspofitie-honden in als
er een spoor moet worden gevolgd. Het
ligt voor de hand, dat deze rijkshoitden
aanmerkelijk minder te doen hebben dan
Presto, die soms vier of vijf maal per
week aan de slag gaat om Vrouwe Jus-
titia een eindje nader tot haar doel te
brengen."
,Er zijn misschien velen onder u, lezers
die hun hart aan de Duitse herder heb
ben verpand en dus spyt het me op ge
zag uan de politiehondenkenners te kun
nen verklaren, dat er nog maar heel wei
nig Duitse herderszijn. die niet tot het
gilde van de „schieters" behoren. Daar
kunnen die dieren natuurlyk niets aan
doen. Het is alweer de schuld van de
mensen, die zo op exterieur hebben ge
fokt, jaar-in, jaar-uit. dat van de karak
ters van deze honden niet genoeg over-
toerk, verimld van zyn opcracfit, niet te
genaken. Hij zal een ureemde van zich
a/bijten en maakt een felle, hartstochte
lijke, bezeten indruk. Toen ik het tijdens
een oefening zo eens bekeek overwoog ik
toch of dat nou niet een •uerdziiueïd valse
hond was, maar nauwelijks zat het kar
wei er op en dolde de sinjeur weer
urij in het rond of je kon hem in alle
gemoede aanhalen en dan kneep hy ziels
gelukkig een paar trouwe en priendeiyfce
ogen. dicht. Hy is precies als zijn baas.
die als het er op aankomt wellicht zijn
revolver zal trekken en Ou mensen schie
ten zonder iets anders te zijn dan een
brave Hollandse huisuatfer, wiens werk
nu eenmaal de mogelijkheid van het ge
bruik van geweld met zich mee brengt
ATeEM nu eens dat sterke staaltje van
Presto's plichtsbetrachtingdat mij
ter illustratie werd verteld: de honden
hielden een demonstratie in de Kralingse
Manege, maar Presto deed het niet zo
goed als anders. Hij leek besluiteloos,
nerveus en afgeleid. Liep steeds te snuf
felen en had kennelijk zijn hoofd er niet
bij. Maar toch uoïuoerde hy elke opdracht
en gaf sterke staaltjes uan speuren wep,
die telkenmale een hartelijk applaus kre
gen. Wat was de oorzaak van dat „net
wiet perjecte"? Het was de natuurEen
employé van de manege bezat twee hon
dedametjes, die hy 7naar liener een poos
je niet buiten liet wandelen en ze daarom
's ochtends een beetje had latenvertre
den in de manege, zonder er by na te
denken, dat een paar uur tater Presto met
zyn collega's er zou optreden. Wat voor
de eerste de beste huis-, tuin- en keu
kenhond al een kapitaal reukspoor zou
zijn geweest was voor de tere neus van
Presto uiteraard een uerschrikkelyke han
dicap by zijn werk. Maar Presto heeft
geleerd, dat. het werk voor het meisje
gaat en moet hebben ouerwopen. dat het
niet aanging zijn corp* in de steek te la
ten. Ondanks deze struikelblokken maak
te de hond zijn baas nier te schande en
dat bewijst wel dubbel en dwars wat
karakter betekent voor een hond, die
men politiediensten wil laten t?emchten.
En tenslotte had ik de vraag wat er
gebeurt met politiehonden., die niet meer
kunnen werken. Antwoord: als het enigs
zins mogelijk is neemt hun baas hen thuis
en biijuen ze daar tot hun doodhet huis
bewakend, zoals ze het ook in hun dienst
tijd deden. Maar wanneer ze ziek z(jn of
er op geen enkele manier een bezorgde
plek voor deze honden kan worden ge
vonden, worden ze afgemaakt. Lie oer een
zekere dood dan een onzeker Zyden in
een omgeving, die hun fiere karakter piet
zal begrypen.
ducten van beeldende kunst nage
laten." Zo sprak gisteravond in de
aula van het Museum Boymans de
heer Dr R. van Luttervelt, conser
vator aan het Rijksmuseum te Am
sterdam. tot een talrijk publiek, dat
op uitnodiging van het organiserende
Algemeen Nederlandsch Verbond,
afdeling Rotterdam, en bet Museum
Boymans was gekomen om een voor
dracht met lichtbeelden, getiteld
„Vaderlandse geschiedenis ïn beeld",
by te wonen.
Met grote stappen wandelde de
heer Van Luttervelt door de vader
landse geschiedenis vanaf 1400. Vlot
en boeiend lichtte hij de vele fraaie
lichtbeelden van bekende en minder
bekende tekeningen en schilderijen
toe, wees op hun details en gaf uit
leg bij de voor leken niet altijd dui
delijke voorstellingen.
De spreker, die voor zijn interes
sant betoog een dankbaar applausje
mocht oogsten, werd ingeleid door
de directeur van het Museum Boy
mans, de heer Drs J. C. Ebbmga
Wubbe.
Nederlands scheepje in de
Rijn gezonken
Dinsdag is m de Rijnhaven, van
Bïngen, het 400 ton metende motor
schip „Nagold", eigendom van de
rederij „Peter Koster", te Rotter
dam. gezonken.
De „Nagold" had Maandag cement
geladen. Het schip zou Dinsdag de
thuisvaart beginnen. Doordat de
motor op een gegeven ogenblik niet
meer werkte, werd de „Nagold"
voor de boeg van een voor ameer
liggend rijnvaartuug gedreven, Hier
bij werd een groot lek in de
scheepswand geslagen, waardoor de
„Nagold" binnen twintig minuten
zonk.
De opvarenden, twee mannen en
een vrouw, wisten- zich. in veilig
heid te brengen.
„JohanMaurits v. Nassau"
21 November naar Korea
DEN HAAG. Het vertrek van
Hr Ms fregat „Jokan Maurits van
Nassau" uit Den Helder naar de
Koreaanse wateren is bepaald op
Vrijdag 21 November om half drie.
Van halt elf af zal het schip toe
gankelijk zijn voor verwanten en
vrienden, die de leden van de be
manning uitgeleide willen doen.
