't
^EMÜÏÏMTZRE VOL UTÏt
^4tesmgazEEiMmmy^
WEL VERKERINGmmi jj«ii immhin:!
maar ouders zwijgen
Nog nooit
een cent
gezien
In Terschmrr: Goed gekapt
en glad geschoren
BUSSUMSE AGENTEN NU
ONDER DE KAP
ZO LANG GELEDEN5
GEEN NIEUWE
BERTHA
porzaak: Wilmag niet met Herman gaan -1
niet getrouwd
ffl^.wppiBWW^«apiisw«
Terschuur
Gokkie Verwer:
Zaterdag 31 December 1955
"P)E Haarlemse caféhouder K. W,
Köhlniger zal zich in het ko
mende jaar niet gemakkelijk laten
verleiden tot het meespelen in een
voetbalpool, ïelfs al zou hij alle
uitslagen van alle voetbalwedstrij
den ter wereld bij wijze van spre
ken al weken van te voren met
grote zekerheid kunnen voorspel
len. In het afgelopen jaar namelijk
heeft hij te veel met voetbalpool-
perikelen te maken gehad om er
nog ooit weer warm voor te kun
nen lopen. Dat begon al in Maart.
Toen won de Haarlemmer het lie
ve bedrag van. ruim dertig duizend
gulden, omdat hij de juiste uitslag
had geraden., van een- aantalj.En-
gelse voetbalwedstrijden. Dertigdui
zend gulden op één dag, als winnaar
van de eerste èn van de tweede
prijs, in de Belgische pool ,,1'Euro-
pe", het was te mooi om waar te
zijn. 't Was dan ook niet waar. Dat
wil zeggen: de winnaar .wachtte
vergeefs op z'n geld, één maand,
twee maanden, en vanavond, als
zijn. klanten in het café er wéér
over zullen beginnen, ruim negen,
maanden.
„De hele grap heeft me een' klei
ne duizend gulden gekost," vertel-,
de hij, „en ik krijg niet de indruk,,
dat de politie er iets aan kan doen.
Maar van voetbalpools moet ik voor
lopig niets meer hebben."
Het is dan ook geen wonder, dat
de heren, die enige tijd geleden
hun best deden, om de caféhouder
K. W. Köhlniger uit Haarlem als
agent voor hun voetbalpool-karre
tje te spannen, omdat hij als agent
„een mooi zakcentje" zou kunnen,
verdienen, nul op liet request kre
gen van de man. die van het geld
van zijn eerste èn zijn tweede prijs
nog nooit één cent heeft gezien.
TJZEL Genemuiden rol vanavond
meer dan anders - terugdenken
aan de „revolutie", die in Juni ven
dit jaar het kleine plaatsje aan het
OrerijseJse Zwartewater „ia het we
reldnieuws" bracht. In de weinige
cajé's, langs het kleine haventje én
ia de huisjes in de weinige straten
van het dorp zet men weer spreken
over de ruim honderd man Rijks
politie, die het gezag in die rumoe
rige dagen moesten handhaven, over
de binnen- en buitenlandse journa
listen, die de lange reis graag over
Ttaddeit voor hét verhaal, en in de
eerste plaats over Willemtentje Vis
ser.en Herman Jansen, om wie heel
het rumoer was ontstaan.
De zeventienjarige Willemien
mocht van haar ouders niet omgaan
met Herman, de zoon van een co
casfabrikant met drie machines, van
wege het verschil in stand. Er was
wel eens vaker iets te doen geweest
om het nog jeugdige tweetal, maar
zo hoog als in Juni liep het nog
nooit: om een einde te maken aan i
de verkering werd het meisje n
een andere plaats gebracht, de be
volking nam met deze „ontvoering"
geen genoegen, de ouders van Wil
lemien werden geboycot, er sneu
velden ruiten die door een schil
der uit Zwolle moesten worden ge
maakt er werd gescholden, ja, er
j. werd zelfs, door de te hulp geroe-
pen politie, geschoten. Maar uitein
delijk, op 10 Juni, kregen de bevol
king en Herman Jansen hvn -zin.
Willemien kwam terug, en met haar
terugkomst kwam er een eind aan
het opstandje, dat in Nederland en
in Frankrijk, in Engeland, en. in
Duitsland; ja, zelfs in';Australië en
Zuid-Afrika vóórpagina-nieuws was
geworden. i
Op straat werd het dus wéér rus
tig. Maar binnenskamers blijkt de
strijd toch nog niet helemaal afge
lopen, Herman Jansen, die- in Sep
tember voor militaire dienst werd
opgeroepen, en die dus nu alleen
de weekeinden in zijn geboorteplaats
kan doorbrengen, vertelde ons, dat
de ouders van Willemien, zijn zeven
tienjarige meisje, zich weliswaar niet
langer tegen hun verkering verzet
ten, maar ook, dat zij zich niet ver
waardigen één woord tegen de bij
hen inwonende dochter te spreken.
„Mijn meisje krijgt geen geld om
nieuwe kleren te kopen. Ze brengt
het geld, dat ze zelf verdient nu naar
mij en koopt daarvan wat ze nodig
heeft. Maar !t is zo geen leven voor
Willemien, en ik ben ook blij, dat
ze 's avonds, en als ik er de week
einden ben. door mijn vader en
moeder gastvrij wordt ontvangen.
De' brieven, die ik haar schrijf,
stuur ik trouwens ook naar mijn ei
gen huis, waar ze ze dan rustig kan
lezen".
Overigens tvas het voor het gezin
Jansen niet. de eerste maal, dat er
moeilijkheden ontstonden rond een
verkering, „Mijn oudere broer, Jan.
en. mijn zuster Willy, die beiden ge
trouwd zijn, hebben ook heel wat
tegenstand gehad van hun tegen
woordige schoonouders, voordat het
zo ver was. „Willemien en ik hebben
trouwens zelf nog niet van die grote
plannen, we zijn allebei nog jong.
Maar als we ooit over tromven zou
den praten, dan. voorzie ik een zelf
de opstand als in Juni", vertelde
Herman tenslotte, „want 't zit die
mensen wel hoog".
van
Annie Meurs, die in Januari van
dit jaar naar haarverloofde
Australië vloog onder hoede van
minister J. G. Siiurhoff, is niet ge-
die in hoogst eigen persoon de minister verzocht zich over haar dochter
te willen ontfermen, en met wie Annie een paar dagen voor haar vertrek
in haar geboortestad Tilburg nog druk aan het winkelen was om de uit
zet bij elkaar te krijgen, vertelde ons, dat het „niet snen" en „veel beter
zo" was.
En dat .was dan ook alles, wat de
Tilburgse banketbakkersvrouw uit
de Molenbochtstraat ons wilde ver
tellen over haar op zo wondere,
wijze geëmigreerde dochter.
„Ik wil er niets meer van horen",
antwoordde ze, toen we haar vroe
gen, of Annie inderdaad verpleeg
ster was geworden, zoals een tante
van de in Januari veel besproken
emigrante ons had verteld, „niets
meer". En zo zijn we dus helaas niet
in staat u te vertellen, waar Annie
7N Terschuur hoeven de mannen
-*■ vanavond niet met de handen i»
hei te lange haar te zitten.
Met keurig gekapte hoofden en glad
geschoren gezichten kunnen ze het
Oudejaar uitzitten,- dank zij de i
ïcomst van de heer W, Hagen uit
Ermelo.
Drie jaar lang moesten de bewo
ners van Terschuur naar Ni.ikerk j
fietsen, of naar Amersfoort, als ze
er goed geknipt wilden uitzien,en
dat alleen omdat de vroegere kap
per van het dorp wegens onenig
heid met zijn huurbaas vertrok. Een
broer van de tegenwoordige kapper,
die Op 7 October zijn voorlopig nog
bescheiden salon opende, hoorde
van de onhoudbare toestand in
Terschuur. Hij sprak er over met
zijn broer, die chefbediende was in
Ermelo, en niet lang na dat ge
sprek zagen de Terschuurders tot
hun grote opluchting in een tuin j
aan de Hoevelakcnseweg een bord j
verschijnen met het opschrift: „Hier j
komt de kapper van Terschuur". Ze i
moesten weliswaar nog éven geduld i
hebben voordat de heer Hagen de
'eerste klant de vraag kon stellen
„knippen of scheren, meneer?", maar i
het begin was er, eiv het bleek met- j
een een goed begin.
De nieuwe kapper zelf is al éven I
tevreden met zijn zaak als de man- I
nen en de kinderen van Terschuur.
„Binnen niet al te lange tijd hoop
ik te kunnen bouwen", vertelde hij
ons, terwijl hij een van zijn vele
klanten hielp, „en als *t enigs
zins kan wil ik zo gauw mogelijk
trouwen ook. Financieel gaat het
maar de huisvesting is nog een pro
bleem. Gelukkig ziet het er naar
uit, dat ik binnenkort een bouw
vergunning krijg". En zo zullen dan
de Terschuurders, di.e het drie jaren
lang zonder kamper* moesten doen,
het volgende jaar waarschijnlijk,
reeds naar'de nieuwe salon van. hun
nieuwe kapper kunnen stappen. Al
licht zal er dan ook wat meer
ruimte zijn dan in de tegenwoor
dige zaak, die door de heer Hagen
zelf werd ingericht, en waarin vijf
eenvoudige stoelen eigenlijk een
beetje te weinig is, vooral tegen *t
eind van de week, en tegen 't eind
van 't jaar, als iedereen er netjes
bij wil lopen, ook in Terschuur.
vanavond zal zyn, als het nieuwe
jaar wordt ingeluid. Misschien zal
ze de nacht van oud op nieuw wa
kende bij een patiënt doorbrengen,
misschien zal. ze logeren bij haar
zuster in Warmambool, bij wie ze
ook onmiddellijk na aankomst in
haar nieuwe vaderland onderdak
vond. Maar in ieder geval zal An
nie vanavond, als ze, zoals iedereen;
de balans van het afgelopen jaari
opmaakt, nog wel even denken aan j
haar ouders in Tilburg, san de mi- j
nister, met wie ze reisde, èn. aan
Henk So rel, met wie ze eigenlijk j
had zullen trouwen. Want zo heette j
de eveneens uit Tilburg afkomstige 1
pianist, die zes maanden lang op i
Annies komst wachtte, om op het 1
vliegveld van zijn tegenwoordige
woonplaats Adelaide, tot de ontdek
king te komen, dat zijn verloofde
in Sydney was uitgestapt om naar
haar familie te reizen. „Er zal wel
niets van een huwelijk komen", f
moet Henk die dag moedeloos heb-
ben gezegd. En ol was Annie toen
dan ook, volgens Australische kran
tenberichten uit die dagen, hevig
verbaasd over het pessimisme van
haar verloofde, toch blijkt hij ge- t
lijk ie heben gekregen.
Vier en twintig uren per dag draaien de persenoveral
in de wereld waar kranten verschijnen, om de nieuws
honger van millioenen lezers te stillen. Conferenties,
politieke verwikkelingen, uitvindingen èn wat al niet
eisen de aandacht van krantenmakers en krantenlezers. Maar niet alleen de .min of meer
zakelijke feiten uit het wereldgebeuren krijgen hun plaats in de kolommen der bladen.
Oók de belevenissen van meneer Pietersen- uit de Achterhoek kunnen op een góede
dag belangrijk genoeg zijn om de pennen van de verslaggevers te doen schrijven. Want
ieder jaar weer zijn er van die Hele gewone mensen die opeens „in. het nieuws" komen.
Een paar dagen achter elkaar soms ziet men dan. liun naam in de krant, tot er weer iets
anders is, dat op dat ogenblik belangrijk is, of schijnt. V wilt een voorbeeld? In Januari
van dit jaar schreef iedere Nederlandse krant over Annie Meuvs, het Tilburgse meisje,
dat samen met minister Suurhoff naar Australië vloog. Maar daarna, wat gebeurde
er met Annië na haar aankomst in het verre werelddeel? Een van onze verslaggevers
heeft geprobeerd voor u het antwoord op die vraag te vindenEn niet alleen naar de
verdere lotgevallen van Annie Meurs speurde hij. Ook anderen bezocht hij, die
op zekere^ dag „in de krant" kwamen. Wie hij bezocht en wat zijn bevindingen waren
vindt upp deze pagina.
55
COKKIE Verwer, de jeugdige
dochter van een garagehouder
aan de Snippellngsedijk in Deventer,
moet van journalisten niets hebben.
Ze staat hen weliswaar vriendelijk
te woord, maar ze komt toch niet
tegemoet aan hun verlangen eens
iets meer te, horen over die wonder
lijke genezing van de vyf en twin
tigjarige Italiaan Angiio Paoli uit
OCH meneer, wat zal ik zeggen? Zoict.s ft«mt ineens bij je op, en
dan doe je!" Een dergelijk antwoord zou, iedereen'kunnen ge-
ven, maar 'ditmaal'kwam liet uit de mond van Jan Beems..vit de
Haarlemmerstraat in Amsterdam, aan wie wé vroegen of hij en zijn
vriend André Peel misschien nog'een „stuntje" wilden gaan-uithalen,
ter gelegenheid van de jaarwisseling bijvoorbeeld.
U weet het nog wel: Jan en André zijn die twee Amsterdammers,
die de hele wedstrijd NederlandNoorwegen in het Olgmpisch Sta
dion, op Zondag 6 November.die wedstrijd, waarin Nederland
met 3—0 won helemaal voor niets van heel dichtbij meemaakten,
dank zij een weddetischap tussen Jan en een klant van diens 'groen--,
tezaak.-
„Ze hebben .'t er nog elke dag over in de zaak", vertelde Jan ons,
terwijl hü een zware kist glanzende appels verplaatste, „maar een
nieuwe stunt, nee, ik zou echt niet zo gauw weten wat."
T/OLGEND jaar zullen
de Bussumse politie
agenten W. v. d. Wijden,
A. M. Roeten en A. Kos
en de hoofdagent D. Nag-
tegaal met him gezinnen
de jaarwisseling? nieren
in hun eigen huizen, in
de Ruyriaait. In hun
eigengeböuwde kuizen
zelfs; want zij vormen
het viertal, dat in Maart
ran dit iaar de eerste
schop in '.de grond zette
om eenbegin te maken
met de bouw van
blokje van vier huizen.
Helemaal vreemd was
het werk voor de agenten
•niet:' de lieer Roeten was
tegelzetter geweest, voor-
dat hij bij de politie
kwam, de drie anderen
hadden hun brood ver
diend als timmerman. En
samen hadden ze gemeen,
dat se alle vier Anin of
meer. verontrust waren
door de maar steeds siij-'
gende huren. „We bo«~
wen zelf ons huis" dach
ten 2e,' en na rijp beraad V
bestelden ze de 126.000
stenen, het hout, het glas
en alles zoat er maar bij
de 'boute nodig is. Ieder-
vrij. uurtje trokken ze
naar het werk, en als ze
vanavond bij elkaar zit
ten om pezamchlüfc «op
eens even achterom te
kijken, het oudejaar tn,
zullen ze heel wat herin
neringen ophelen, aan de
eerste steen, die gelegd
werd, aan het ogenblik
waarop de machinaal
ueroaardipde raam- j
en deurkozijnen geplaatst j
konden worden, en aan
liet, 7Ti om ent, waarop het
geheel onder de kap was.
Want zover zijn de bou
wende ordebewaarders al
gevorderd met hun kar-
wei.
„'t Meeste werk komt
nop'*, zutleii ze uanauond j
tegen elkaar -eggen, en
daarbij sullen ze den ben
aan het binnenwerk, aan
de gas- en watérleidin-
gen. die zc óók zelf zuilen
leggen, aan 'i stucadoors-
werk. en aan cie duizend -
en-één kleinigheden, die
van een stel naafcre mu-
een bewoonbaar huis
moeten ïnafcen. „Volgend
jaar tegen de herfst zul-
len we er toch inzitteni
zuilen hun urouwen zeg-
gen. Maar voordat het!
zover is, zullen de lam-
pen op het bouiowerk in
de Rwyslaan nog heel wal
uren moeten branden.
Want. u moét niet den
ken, dat. ze er daar in
Bussum mee ophouden,
als 't, donker is. Zelfs als
'c vriest gaan ze nog ge
woon door, die agenten.
Marlia, die volgens Italiaanse kran-
j ten dank zij het meisje uit Deventer
voor het eerst na jaren weer normaal
kan spreken. „Is het waar", vroegen
we Cokkie, „dat u na het lezen van
een bericht in een krant bent gaan
corresponderen met een Italiaanse
jongen, die, nadat hem een ongeluk
was 'overkomen, alleen met zijn moe
der nog enkele woorden sprak?"
„Dat heeft u toch in de kranten
kunnen lezen!" antwoordde ze, door
het vierkante raampje in. de voor-
deur van .haar ouderlijk huis. „Is
het waar, dat vu, zoals de Italiaanse
kranten, berichtten, deze zomer naar.;,
Marlia bent geweest, en dat uw cor-
respondentievrïend toen voor het
eerst met anderen dan zijn moeder,
is gaan spreken?" „Ik kan u op deze
vraag geen' antwoord geven",
Cokkie, vriendelijk glimlachend.
„Als de berichten over de gene
zing van uw correspondentievriend
waar zijn. zoud u ons dan willen
vertellen of zijn genezing van tijde
lijke aard is. of een genezing voor
goed?" wilden we weten. ..Ik kan
't U tot mijn grote spijt niet ver
tellen", luidde het beminnelijke ant
woord van achter het raampje.
„Correspondeert u nog met Ang-
lio? Bent u van plan binnenkort nog
eens een bezoek aan Italic tbren- i
gen? Gaat u bijvoorbeeld met Oud
en Nieuw naar Marlia?" probeerden
wc.
Maar Cokkie Verwer, die loket-
tistc is bij de Spoorwegen, en die
voor haar plezier Italiaans heeft ge
studeerd, antwoordde slecht, dat we
mochten schrijven, wat we wilden,
en dat ze nog nooit aan wat voor
verslaggever dan ook verteld had,"
wat er in Marlia is gebeurd, er. dat
ze ook nooit ann wat voor verslag
gever dan ook zou vertellen, wat er
waar is van de opzienbarende ver-«
halen, die ons land via Italiaanse
kranten in October bereikten.
,,'t Is allemaal al zo lang geleden",
zei ze alleen nog. en toen werd het
luikje in de voordeur eenvoudig ge
sloten.
TT ERTHA, Nederlands eerste gas-
lek-opsporende hond en tegelijk
het jongste personeelslid van het
Utrechtse gasbedrijf, kan op een
welbesteed jaar terugzien, ook al
had hij het dan ook niet steeds even
gemakkelijk.
Dat begon al in 't voorjaar. Toen
werd Hertha, een nu ruim twee
jaar oude Duitse herder, door zijn
baas in Drenthe verkocht met be
stemming Den Haag. In die stad na
melijk zou Herlha "en opleiding
volgen voor gaslek-speurder. Zijn
trainer verstopte lapjes, die naar
gas roken, in de duinen, nadat hij
de hond *er aan liad laten ruiken.
Hertha vond ze met het grootste
gemak, en Ja ter, toen hij ook aan
het Utrechtse gas gevver.d was.
bleek, dat hij beter dan de tot dan
toe gebruikte apparaten in staat was
aan te geven waar er iets niet in
orde was.
In het najaar werd Hertha riek.
..Ho.ndenziektc'V zei dc dokter, en
dat betekende, dat de heer N. Kok,
die de zorgen voor Hertha op zich
nam, cn die ook de enige is. die met
dc hond werkt, cm paar zware we
ken tegemoet ging. Gelukkig liep
het goed af met het ziekbed van de
viervoetige werknemer, vertelde ons
de technisch ambtenaar, de heer F.
D. Molog, onder wiens dienst Her
tha rcssorlecs't. En even gelukkig
moet het voor Hertha wel zijn. dat
zijn onmiddellijke baas. dé heer
Kok, binnenkort een huis krijgt met
een tuin. waarin dc hond na geda
ne arbeid goed kan rusten zonder
te worden afgeleid, en ook zonder
met te veel mensen in aanraking te
komen. Want Hertha is een zeer bij
zondere hond. die dc gemeente heel
wat geld bespaart, en voor wie dus
wel iets bijzonders gvdaan mag wor
den.
"Na