't ^EMÜÏÏMTZRE VOL UTÏt ^4tesmgazEEiMmmy^ WEL VERKERINGmmi jj«ii immhin:! maar ouders zwijgen Nog nooit een cent gezien In Terschmrr: Goed gekapt en glad geschoren BUSSUMSE AGENTEN NU ONDER DE KAP ZO LANG GELEDEN5 GEEN NIEUWE BERTHA porzaak: Wilmag niet met Herman gaan -1 niet getrouwd ffl^.wppiBWW^«apiisw« Terschuur Gokkie Verwer: Zaterdag 31 December 1955 "P)E Haarlemse caféhouder K. W, Köhlniger zal zich in het ko mende jaar niet gemakkelijk laten verleiden tot het meespelen in een voetbalpool, ïelfs al zou hij alle uitslagen van alle voetbalwedstrij den ter wereld bij wijze van spre ken al weken van te voren met grote zekerheid kunnen voorspel len. In het afgelopen jaar namelijk heeft hij te veel met voetbalpool- perikelen te maken gehad om er nog ooit weer warm voor te kun nen lopen. Dat begon al in Maart. Toen won de Haarlemmer het lie ve bedrag van. ruim dertig duizend gulden, omdat hij de juiste uitslag had geraden., van een- aantalj.En- gelse voetbalwedstrijden. Dertigdui zend gulden op één dag, als winnaar van de eerste èn van de tweede prijs, in de Belgische pool ,,1'Euro- pe", het was te mooi om waar te zijn. 't Was dan ook niet waar. Dat wil zeggen: de winnaar .wachtte vergeefs op z'n geld, één maand, twee maanden, en vanavond, als zijn. klanten in het café er wéér over zullen beginnen, ruim negen, maanden. „De hele grap heeft me een' klei ne duizend gulden gekost," vertel-, de hij, „en ik krijg niet de indruk,, dat de politie er iets aan kan doen. Maar van voetbalpools moet ik voor lopig niets meer hebben." Het is dan ook geen wonder, dat de heren, die enige tijd geleden hun best deden, om de caféhouder K. W. Köhlniger uit Haarlem als agent voor hun voetbalpool-karre tje te spannen, omdat hij als agent „een mooi zakcentje" zou kunnen, verdienen, nul op liet request kre gen van de man. die van het geld van zijn eerste èn zijn tweede prijs nog nooit één cent heeft gezien. TJZEL Genemuiden rol vanavond meer dan anders - terugdenken aan de „revolutie", die in Juni ven dit jaar het kleine plaatsje aan het OrerijseJse Zwartewater „ia het we reldnieuws" bracht. In de weinige cajé's, langs het kleine haventje én ia de huisjes in de weinige straten van het dorp zet men weer spreken over de ruim honderd man Rijks politie, die het gezag in die rumoe rige dagen moesten handhaven, over de binnen- en buitenlandse journa listen, die de lange reis graag over Ttaddeit voor hét verhaal, en in de eerste plaats over Willemtentje Vis ser.en Herman Jansen, om wie heel het rumoer was ontstaan. De zeventienjarige Willemien mocht van haar ouders niet omgaan met Herman, de zoon van een co casfabrikant met drie machines, van wege het verschil in stand. Er was wel eens vaker iets te doen geweest om het nog jeugdige tweetal, maar zo hoog als in Juni liep het nog nooit: om een einde te maken aan i de verkering werd het meisje n een andere plaats gebracht, de be volking nam met deze „ontvoering" geen genoegen, de ouders van Wil lemien werden geboycot, er sneu velden ruiten die door een schil der uit Zwolle moesten worden ge maakt er werd gescholden, ja, er j. werd zelfs, door de te hulp geroe- pen politie, geschoten. Maar uitein delijk, op 10 Juni, kregen de bevol king en Herman Jansen hvn -zin. Willemien kwam terug, en met haar terugkomst kwam er een eind aan het opstandje, dat in Nederland en in Frankrijk, in Engeland, en. in Duitsland; ja, zelfs in';Australië en Zuid-Afrika vóórpagina-nieuws was geworden. i Op straat werd het dus wéér rus tig. Maar binnenskamers blijkt de strijd toch nog niet helemaal afge lopen, Herman Jansen, die- in Sep tember voor militaire dienst werd opgeroepen, en die dus nu alleen de weekeinden in zijn geboorteplaats kan doorbrengen, vertelde ons, dat de ouders van Willemien, zijn zeven tienjarige meisje, zich weliswaar niet langer tegen hun verkering verzet ten, maar ook, dat zij zich niet ver waardigen één woord tegen de bij hen inwonende dochter te spreken. „Mijn meisje krijgt geen geld om nieuwe kleren te kopen. Ze brengt het geld, dat ze zelf verdient nu naar mij en koopt daarvan wat ze nodig heeft. Maar !t is zo geen leven voor Willemien, en ik ben ook blij, dat ze 's avonds, en als ik er de week einden ben. door mijn vader en moeder gastvrij wordt ontvangen. De' brieven, die ik haar schrijf, stuur ik trouwens ook naar mijn ei gen huis, waar ze ze dan rustig kan lezen". Overigens tvas het voor het gezin Jansen niet. de eerste maal, dat er moeilijkheden ontstonden rond een verkering, „Mijn oudere broer, Jan. en. mijn zuster Willy, die beiden ge trouwd zijn, hebben ook heel wat tegenstand gehad van hun tegen woordige schoonouders, voordat het zo ver was. „Willemien en ik hebben trouwens zelf nog niet van die grote plannen, we zijn allebei nog jong. Maar als we ooit over tromven zou den praten, dan. voorzie ik een zelf de opstand als in Juni", vertelde Herman tenslotte, „want 't zit die mensen wel hoog". van Annie Meurs, die in Januari van dit jaar naar haarverloofde Australië vloog onder hoede van minister J. G. Siiurhoff, is niet ge- die in hoogst eigen persoon de minister verzocht zich over haar dochter te willen ontfermen, en met wie Annie een paar dagen voor haar vertrek in haar geboortestad Tilburg nog druk aan het winkelen was om de uit zet bij elkaar te krijgen, vertelde ons, dat het „niet snen" en „veel beter zo" was. En dat .was dan ook alles, wat de Tilburgse banketbakkersvrouw uit de Molenbochtstraat ons wilde ver tellen over haar op zo wondere, wijze geëmigreerde dochter. „Ik wil er niets meer van horen", antwoordde ze, toen we haar vroe gen, of Annie inderdaad verpleeg ster was geworden, zoals een tante van de in Januari veel besproken emigrante ons had verteld, „niets meer". En zo zijn we dus helaas niet in staat u te vertellen, waar Annie 7N Terschuur hoeven de mannen -*■ vanavond niet met de handen i» hei te lange haar te zitten. Met keurig gekapte hoofden en glad geschoren gezichten kunnen ze het Oudejaar uitzitten,- dank zij de i ïcomst van de heer W, Hagen uit Ermelo. Drie jaar lang moesten de bewo ners van Terschuur naar Ni.ikerk j fietsen, of naar Amersfoort, als ze er goed geknipt wilden uitzien,en dat alleen omdat de vroegere kap per van het dorp wegens onenig heid met zijn huurbaas vertrok. Een broer van de tegenwoordige kapper, die Op 7 October zijn voorlopig nog bescheiden salon opende, hoorde van de onhoudbare toestand in Terschuur. Hij sprak er over met zijn broer, die chefbediende was in Ermelo, en niet lang na dat ge sprek zagen de Terschuurders tot hun grote opluchting in een tuin j aan de Hoevelakcnseweg een bord j verschijnen met het opschrift: „Hier j komt de kapper van Terschuur". Ze i moesten weliswaar nog éven geduld i hebben voordat de heer Hagen de 'eerste klant de vraag kon stellen „knippen of scheren, meneer?", maar i het begin was er, eiv het bleek met- j een een goed begin. De nieuwe kapper zelf is al éven I tevreden met zijn zaak als de man- I nen en de kinderen van Terschuur. „Binnen niet al te lange tijd hoop ik te kunnen bouwen", vertelde hij ons, terwijl hij een van zijn vele klanten hielp, „en als *t enigs zins kan wil ik zo gauw mogelijk trouwen ook. Financieel gaat het maar de huisvesting is nog een pro bleem. Gelukkig ziet het er naar uit, dat ik binnenkort een bouw vergunning krijg". En zo zullen dan de Terschuurders, di.e het drie jaren lang zonder kamper* moesten doen, het volgende jaar waarschijnlijk, reeds naar'de nieuwe salon van. hun nieuwe kapper kunnen stappen. Al licht zal er dan ook wat meer ruimte zijn dan in de tegenwoor dige zaak, die door de heer Hagen zelf werd ingericht, en waarin vijf eenvoudige stoelen eigenlijk een beetje te weinig is, vooral tegen *t eind van de week, en tegen 't eind van 't jaar, als iedereen er netjes bij wil lopen, ook in Terschuur. vanavond zal zyn, als het nieuwe jaar wordt ingeluid. Misschien zal ze de nacht van oud op nieuw wa kende bij een patiënt doorbrengen, misschien zal. ze logeren bij haar zuster in Warmambool, bij wie ze ook onmiddellijk na aankomst in haar nieuwe vaderland onderdak vond. Maar in ieder geval zal An nie vanavond, als ze, zoals iedereen; de balans van het afgelopen jaari opmaakt, nog wel even denken aan j haar ouders in Tilburg, san de mi- j nister, met wie ze reisde, èn. aan Henk So rel, met wie ze eigenlijk j had zullen trouwen. Want zo heette j de eveneens uit Tilburg afkomstige 1 pianist, die zes maanden lang op i Annies komst wachtte, om op het 1 vliegveld van zijn tegenwoordige woonplaats Adelaide, tot de ontdek king te komen, dat zijn verloofde in Sydney was uitgestapt om naar haar familie te reizen. „Er zal wel niets van een huwelijk komen", f moet Henk die dag moedeloos heb- ben gezegd. En ol was Annie toen dan ook, volgens Australische kran tenberichten uit die dagen, hevig verbaasd over het pessimisme van haar verloofde, toch blijkt hij ge- t lijk ie heben gekregen. Vier en twintig uren per dag draaien de persenoveral in de wereld waar kranten verschijnen, om de nieuws honger van millioenen lezers te stillen. Conferenties, politieke verwikkelingen, uitvindingen èn wat al niet eisen de aandacht van krantenmakers en krantenlezers. Maar niet alleen de .min of meer zakelijke feiten uit het wereldgebeuren krijgen hun plaats in de kolommen der bladen. Oók de belevenissen van meneer Pietersen- uit de Achterhoek kunnen op een góede dag belangrijk genoeg zijn om de pennen van de verslaggevers te doen schrijven. Want ieder jaar weer zijn er van die Hele gewone mensen die opeens „in. het nieuws" komen. Een paar dagen achter elkaar soms ziet men dan. liun naam in de krant, tot er weer iets anders is, dat op dat ogenblik belangrijk is, of schijnt. V wilt een voorbeeld? In Januari van dit jaar schreef iedere Nederlandse krant over Annie Meuvs, het Tilburgse meisje, dat samen met minister Suurhoff naar Australië vloog. Maar daarna, wat gebeurde er met Annië na haar aankomst in het verre werelddeel? Een van onze verslaggevers heeft geprobeerd voor u het antwoord op die vraag te vindenEn niet alleen naar de verdere lotgevallen van Annie Meurs speurde hij. Ook anderen bezocht hij, die op zekere^ dag „in de krant" kwamen. Wie hij bezocht en wat zijn bevindingen waren vindt upp deze pagina. 55 COKKIE Verwer, de jeugdige dochter van een garagehouder aan de Snippellngsedijk in Deventer, moet van journalisten niets hebben. Ze staat hen weliswaar vriendelijk te woord, maar ze komt toch niet tegemoet aan hun verlangen eens iets meer te, horen over die wonder lijke genezing van de vyf en twin tigjarige Italiaan Angiio Paoli uit OCH meneer, wat zal ik zeggen? Zoict.s ft«mt ineens bij je op, en dan doe je!" Een dergelijk antwoord zou, iedereen'kunnen ge- ven, maar 'ditmaal'kwam liet uit de mond van Jan Beems..vit de Haarlemmerstraat in Amsterdam, aan wie wé vroegen of hij en zijn vriend André Peel misschien nog'een „stuntje" wilden gaan-uithalen, ter gelegenheid van de jaarwisseling bijvoorbeeld. U weet het nog wel: Jan en André zijn die twee Amsterdammers, die de hele wedstrijd NederlandNoorwegen in het Olgmpisch Sta dion, op Zondag 6 November.die wedstrijd, waarin Nederland met 3—0 won helemaal voor niets van heel dichtbij meemaakten, dank zij een weddetischap tussen Jan en een klant van diens 'groen--, tezaak.- „Ze hebben .'t er nog elke dag over in de zaak", vertelde Jan ons, terwijl hü een zware kist glanzende appels verplaatste, „maar een nieuwe stunt, nee, ik zou echt niet zo gauw weten wat." T/OLGEND jaar zullen de Bussumse politie agenten W. v. d. Wijden, A. M. Roeten en A. Kos en de hoofdagent D. Nag- tegaal met him gezinnen de jaarwisseling? nieren in hun eigen huizen, in de Ruyriaait. In hun eigengeböuwde kuizen zelfs; want zij vormen het viertal, dat in Maart ran dit iaar de eerste schop in '.de grond zette om eenbegin te maken met de bouw van blokje van vier huizen. Helemaal vreemd was het werk voor de agenten •niet:' de lieer Roeten was tegelzetter geweest, voor- dat hij bij de politie kwam, de drie anderen hadden hun brood ver diend als timmerman. En samen hadden ze gemeen, dat se alle vier Anin of meer. verontrust waren door de maar steeds siij-' gende huren. „We bo«~ wen zelf ons huis" dach ten 2e,' en na rijp beraad V bestelden ze de 126.000 stenen, het hout, het glas en alles zoat er maar bij de 'boute nodig is. Ieder- vrij. uurtje trokken ze naar het werk, en als ze vanavond bij elkaar zit ten om pezamchlüfc «op eens even achterom te kijken, het oudejaar tn, zullen ze heel wat herin neringen ophelen, aan de eerste steen, die gelegd werd, aan het ogenblik waarop de machinaal ueroaardipde raam- j en deurkozijnen geplaatst j konden worden, en aan liet, 7Ti om ent, waarop het geheel onder de kap was. Want zover zijn de bou wende ordebewaarders al gevorderd met hun kar- wei. „'t Meeste werk komt nop'*, zutleii ze uanauond j tegen elkaar -eggen, en daarbij sullen ze den ben aan het binnenwerk, aan de gas- en watérleidin- gen. die zc óók zelf zuilen leggen, aan 'i stucadoors- werk. en aan cie duizend - en-één kleinigheden, die van een stel naafcre mu- een bewoonbaar huis moeten ïnafcen. „Volgend jaar tegen de herfst zul- len we er toch inzitteni zuilen hun urouwen zeg- gen. Maar voordat het! zover is, zullen de lam- pen op het bouiowerk in de Rwyslaan nog heel wal uren moeten branden. Want. u moét niet den ken, dat. ze er daar in Bussum mee ophouden, als 't, donker is. Zelfs als 'c vriest gaan ze nog ge woon door, die agenten. Marlia, die volgens Italiaanse kran- j ten dank zij het meisje uit Deventer voor het eerst na jaren weer normaal kan spreken. „Is het waar", vroegen we Cokkie, „dat u na het lezen van een bericht in een krant bent gaan corresponderen met een Italiaanse jongen, die, nadat hem een ongeluk was 'overkomen, alleen met zijn moe der nog enkele woorden sprak?" „Dat heeft u toch in de kranten kunnen lezen!" antwoordde ze, door het vierkante raampje in. de voor- deur van .haar ouderlijk huis. „Is het waar, dat vu, zoals de Italiaanse kranten, berichtten, deze zomer naar.;, Marlia bent geweest, en dat uw cor- respondentievrïend toen voor het eerst met anderen dan zijn moeder, is gaan spreken?" „Ik kan u op deze vraag geen' antwoord geven", Cokkie, vriendelijk glimlachend. „Als de berichten over de gene zing van uw correspondentievriend waar zijn. zoud u ons dan willen vertellen of zijn genezing van tijde lijke aard is. of een genezing voor goed?" wilden we weten. ..Ik kan 't U tot mijn grote spijt niet ver tellen", luidde het beminnelijke ant woord van achter het raampje. „Correspondeert u nog met Ang- lio? Bent u van plan binnenkort nog eens een bezoek aan Italic tbren- i gen? Gaat u bijvoorbeeld met Oud en Nieuw naar Marlia?" probeerden wc. Maar Cokkie Verwer, die loket- tistc is bij de Spoorwegen, en die voor haar plezier Italiaans heeft ge studeerd, antwoordde slecht, dat we mochten schrijven, wat we wilden, en dat ze nog nooit aan wat voor verslaggever dan ook verteld had," wat er in Marlia is gebeurd, er. dat ze ook nooit ann wat voor verslag gever dan ook zou vertellen, wat er waar is van de opzienbarende ver-« halen, die ons land via Italiaanse kranten in October bereikten. ,,'t Is allemaal al zo lang geleden", zei ze alleen nog. en toen werd het luikje in de voordeur eenvoudig ge sloten. TT ERTHA, Nederlands eerste gas- lek-opsporende hond en tegelijk het jongste personeelslid van het Utrechtse gasbedrijf, kan op een welbesteed jaar terugzien, ook al had hij het dan ook niet steeds even gemakkelijk. Dat begon al in 't voorjaar. Toen werd Hertha, een nu ruim twee jaar oude Duitse herder, door zijn baas in Drenthe verkocht met be stemming Den Haag. In die stad na melijk zou Herlha "en opleiding volgen voor gaslek-speurder. Zijn trainer verstopte lapjes, die naar gas roken, in de duinen, nadat hij de hond *er aan liad laten ruiken. Hertha vond ze met het grootste gemak, en Ja ter, toen hij ook aan het Utrechtse gas gevver.d was. bleek, dat hij beter dan de tot dan toe gebruikte apparaten in staat was aan te geven waar er iets niet in orde was. In het najaar werd Hertha riek. ..Ho.ndenziektc'V zei dc dokter, en dat betekende, dat de heer N. Kok, die de zorgen voor Hertha op zich nam, cn die ook de enige is. die met dc hond werkt, cm paar zware we ken tegemoet ging. Gelukkig liep het goed af met het ziekbed van de viervoetige werknemer, vertelde ons de technisch ambtenaar, de heer F. D. Molog, onder wiens dienst Her tha rcssorlecs't. En even gelukkig moet het voor Hertha wel zijn. dat zijn onmiddellijke baas. dé heer Kok, binnenkort een huis krijgt met een tuin. waarin dc hond na geda ne arbeid goed kan rusten zonder te worden afgeleid, en ook zonder met te veel mensen in aanraking te komen. Want Hertha is een zeer bij zondere hond. die dc gemeente heel wat geld bespaart, en voor wie dus wel iets bijzonders gvdaan mag wor den. "Na

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Rotterdamsch Parool / De Schiedammer | 1955 | | pagina 8