Gemeente en burgemeester
Kadar proclameert
de
„overwinning
moreel gebonden
re
Onschuld op schoolschoenen
Verhoging topsalarissen
EMEBMEEi
Miljoenen-erfgename
vlucht met minnaar
Vader Tucker vers
op hel toneel
Prem ier spoort
tot nieuwe
zuivering aan
RADIO
EN T.V.
Nederland wil
eerst garantie
Videotape
in Amerika
ARKS
door FRANK GODWIN
AVONTUREN
VAN
- KAPITEIN
door
JOSEPHINE TEY
HET debat in de Kamer over de burgemeestersbenoeming van Den
Haag heeft geen nieuwe gezichtspunten opgeleverd. Wat verwacht
werd. dat gezegd zou worden, is gezegd; wat verwacht werd, dat
geantwoord zou worden, is geantwoord. De conclusie kan geen
andere zijn dan dat, gegeven het nu eenmaal bestaande systeem, de keuze
heel wat. minder goed had kunnen uitvallen, maar dat het systeem zelf
niet deugt.
Er is een aantal jaren geleden, bij het eeuwfeest van de Gemeentewet,
terecht zeer de nadruk gelegd op wat Thorhecke met het ontwerpen en
totstandbrengen hiervan beeft gepresteerd; maar misschien is daarbij iet
wat over het hoofd gezien, dat de stad als zelfstandige bestuurlijke een
heid in de Nederlandse gewesten ten tijde van Thorhecke al een lange
geschiedenis had. De steden veeleer dan de gewesten, om van de Unie
helemaal maar te zwijgen, waren ten tijde van de republiek de lichamen,
waarop bij uitstek de burgerzin en de burgertrots waren samengetrokken.
In zoverre is het werk van Tborbecke meer herstellend en, zeer zeker
ook. vernieuwend geweest dan oorspronkelijk. Er mag aan worden toege
voegd. dat te grote oorspronkelijkheid in de staatkunde heel vaak ook
geen deugd is. Bij alle hervormingsgezindheid en hervormingen mag nooit
uit het oog worden verloren, dat in mensengemeenschappen een element
van continuïteit en traditie onmisbaar is. Tborbecke heeft wel degelijk
mede voortgebouwd op het verleden.
DIT verleden was groot en belast tegelijk. Emotioneel bestond in
de eerste helft van de vorige eeuw de behoefte, zich te verdiepen
in de glorie van de gouden eeuw; iö bestuurlijk opzicht was de
herinnering aan het ontbindend particularisme uit de republiek
echter toentertijd een waarschuwend teken. Ook Thorhecke heeft 2ich aan
deze herionering niet geheel kunnen onttrekken. Vandaar, dat hij de be
noeming van de burgemeester in handen heeft gelegd niet, als in de re
publiek, van de raad of in elk geval van de gemeentenaren, maar van
de rijksoverheid.
Er is over dit punt zeer veel geschreven; door politici cn door kenners
van het staatsrecht. De meningen zijn altijd verdeeld geweest; maar voor
het voorzichtige standpunt, dat het gemeentebestuur over de benoeming
van een burgemeester toch zou moeten worden gehoord, bestaat zonder
twijfel een deugdelijke meerderheid. In de praktijk geschiedt dit horen
niet; althans niet systematisch. In de meeste gevallen i9 het inderdaad
zo, dat een burgemeestersbenoeming ook voor de raad en de wethouders
tot de laatste dag een mysterie blijft.
Nederland is hier geleidelijk wel ietwat aan gewend geraakt, maar toch
geenszins zodanig, dat het niet telkens opnieuw, wanneer vacatures zijn
te vervullen, aanleiding geeft tot onbehagen. Het is voor een gemeente
bestuur niet prettig, er buiten te worden gehouden, en het is voor de
gemeentenaren niet prettig om te weten dat, als zij hadden kunnen kiezen,
ze zeker iemand anders zouden hebben benoemd.
ER is, geloven wij, reden dit punt opnieuw in overweging te nemen.
De oude motieven voor de huidige toestand gelden feitelijk al lang
niet meer. De republiek ligt nu ver genoeg achter ons om nog
vrees te hoeven koesteren voor terugkeer van de toenmalige toe
standen. Het is niet meer nodig, dat het rijk in alle gemeenten een ver
tegenwoordiger heeft, die het centrale belang in het oog houdt. Want dit
element zit historisch in de huidige burgemeestersfunctie.
In de verhouding tussen het rijk en de gemeenten zijn door de wijzi
ging van het belastingstelsel in de dertiger jaren allerlei veranderingen
gekomen. Door de toegenomen zilveren banden heeft de rijksoverheid veel
meer invloed in de gemeentelijke zaken gekregen dan het vroeger had.
De tijd is daarom wel gekomen om althans de grotere gemeenten op de
een of andere wijze een belangrijke, ja, wat ons betreft, beslissende in
vloed te geven in de ketize van bun eerste burger.
Natuurlijk zijn bij het oude systeem vaak voortreffelijke benoemingen
geschied; en natuurlijk biedt het nieuwe systeem geen waarborg, dat de
keuze altijd goed zal zijn. Doch de risico's van de autonomie zijn, naar
het ons toelijkt, ook op dit terrein te verkiezen boven de onlust cn de
ergernis, voortkomend uit het gevoel, niet voor vol te worden aangezien
door in bet eigen beheer en eigen bestuur een functionaris te moeten aan
vaarden, die men niet de juiste man op de juiste plaats acht en die men
*elf dan ook niet zou hebben gekozen.
AAONACO zag graag Rainier op
^■*Ade troon maar het zag ook
graag een prinses aan zijn zijde. In
de herfst van 1954 was de huwe
lijkskwestie: het gesprek van de
dag in Monaco. Merkwaardigerwij
ze verscheen omstreeks die tijd de
man op het toneel, die in de toe
komst een grote Invloed op de
prins zou uitoefenen. Volgens tra
ditie was de pastoor yan de Kareis.
kerk ook de huiskapelaan van het
paleis ed die post was al twee
jaar vacant. De Fransen wilden
graag een Franse priester benoemd
hebben en de Monegasken, die een
mengsel van Frans en Italiaans'
spreken voelden het meest -voor*
een Italiaanse priester. Prins Rai
nier loste de moeilijkheid 'op, door'
aan de paus te vragen een Ameri
kaanse priester te benoemen. Hij
kon niet vermoeden, dat daarmee
een soort menselijke wervelwind,
in de persoon van Vader Francis
Tucker over Monaco zou komen.
De Monegasken hadden al heel wat
merkwaardige geestelijke herders
meegemaakt, maar nog nooit
iemand als de man die ze Le Père
Tuukère zouden noemen.
Hun priesters hadden altijd het
traditionele bolhoedje met brede
rand gedragen en het lange over
kleed van de Europese clerus.
Tucker, een kleine, dynamische
man, droeg gewoon een zwart
priesterkostuum. Toen daar afkeu
rend over gesproken werd zei hij
van de kansel ai: „Ik: heb gehoord
dat sommige mensen niet tevreden
zijn over mijn kleding. Ik heb echt
geprobeerd het lange habijt te dra
gen om mijn parochianen een ple
zier te doen. Maar ais jullie gauw
van me af willen zijn, dan moet je
me maar verplichten dat lange ding
te dragen, Dan breek ik vandaag
of morgen wel mijn nek
Dat was nog niet alles. Vader
Tucker, nam zijn koorknapen mee
op zwemtochten cn verscheen zelf
aan het strand in een gebloemde
zwembroek. Mensen die hem 'op-,
zochten bood hij een whisky-soda
aan en zijn tafel was altijd wel
voorzien, „Ik hóef toch niet te
verhongeren omdat ik priester
ben." zei hij. Hij reed zelf zijn oude
autootje en men kon hem dikwijls
in een van de bars aan de haven
-zijn sinaasappelsap en Coca-Cola
zien drinken.
Al gauw werd hij een soort plaat
selijk orakel en. allerlei mensen
kwamen zijn raad vragen. Een be
moeial vroeg hem eens waarom
hij niet bet. goede voorbeeld ga'
door in het Casino te gaan preken.
Hij antwoordde; „Kan ik de hand
biiten die mij voedt?"
Zo'n persoonlijkheid moest in
druk maken, op prins Rainier.
Maandenlang ging de priester iede
re zondag naar het paleis om de
mis op te dragen, zonder dat Rai
nier hem uitnodigde nog wat te
blijven praten. Tenslotte verscheen
vader Tucker op een zondag niet.
De prins ontbood hem en vroeg
hij - de mis
Tucker keek., hem
1 55
DEN HAAG. Minister Stmycken
heeft de hoop uitgesproken, dat de
meerderheid van de Tweede Kamer
zijn voorstel inzake de topsalarissen
zon steunen, omdat het anders voor
do overheid wel zéér bezwaarlijk
zon worden om een behoorlijk sala-
risbeleid te voeren. Dit was een
bedekt dreigement. Bovendien deed
hfj enkele beloftes ten aanzien van
de laagste en middelbare ambtena
ren, over wier achterstelling de
Kamer zich bezorgd had gemaakt.
Voor werk- en vaklieden van de
overheid stelde hij een invoering der
werkclassificatie, welke al zo lang
is beloofd, per 1 januari 1S58 in uit
zicht Hij wilde deze groep ook eer
der op het maximumloon stellen,
gelijk in de metaalnijverheid reeds
het geval is. Ten aanzien van de
middelbare ambtenaren verklaarde
hij zich bereid tot nadere overweging
van een overbrugging van het ver
schil tussen hoofdcommies en refe
rendaris „zodra er maar financieel
meer lucht zou komen".
Vcor een uitsmering van de om
streden ƒ10 miljoen over het hele
rijkspersoneel door een kleine com
missie van deskundigen zoals de
socialist Blom had voorgesteld
gevoelde hij echter niets. De zaak
achtte hij door de ministerraad zo
grondig bestudeerd, dat hij daarvan
geen wonderen kon verwachten.
Overigens bekende hij, dat als aan
deze kwestie geen lange voorgeschie
denis vast zat en er geen toezeggin
gen waren gedaan, hij met dit
voorstel piet meer zou zijn gekomen.
Thans achtte hij de regering even
wel moreel gebonden. Dat gaf voor
hem kennelijk de doorslag.
De socialist Blom bleef tegenstand
bieden.
Tezamen met de fractievoorzitters
der PvdA en CHU, de heren Burger
en Tilanus diende hij een amende
ment in om te bereiken, dat de post
van ƒ10 miljoen voor de hogere
ambtenaren zou worden omgezet in
een pro memorie post, welke meer
gelijkmatig zou moeten worden uit
gesmeerd over het ambtenarenkorps.
Uit het aantal handtekeningen, dat
er onder stond, bleek dat de motie
(nog) niet over een meerderheid in
het parlement beschikte.
BOEDAPEST. In een: door Ka-
dio-Boedapest uitgezonden rede heeft
de Hongaarse marionetten-premier
Janos Kadar, verklaard, dat het com
munistische regiem de „strijd om de
macht tegen de bourgeoisie" heeft
gewonnen.
Sprekende tot de „activisten" van
de communistische partü in het in
dustriële centrum van de hoofdstad
op het eiland Csepel, zei Kadar, dat
„ondanks door het regiem in het ver
leden en zelfs in het heden begane
fouten™ geen eerlijk arbeider tegen
de regering van de arbeiders" kan
zijn.
Dit was de eerste keer, dut Kadar
zich op Csepel, een der centra van
de oktoberrevolutie, heeit gewaagd.
Hij rechtvaardigde de ontbinding
va-* de revolutionnaire raad op Cse-
ti- met de motivering, dat deze
„niet de belangen van de arbeiders"
had gediend, maar „de belangen van
de tegen revolutie."
Hij adviseerde de activisten „zui
veringen" te houden onder de leden
van de arbeidersraden.
De communistische premier eiste
verder trouw aan de „idealen van
het zuivere Marxisme en Leninisme"
die tijdens de revolutie „onjuist zijn
geciteerd," als zouden zij betekenen,
dat de leiding van de partij behoort
te berusten bij de intellectuelen en
niet bij de arbeiders.
Kadar sprak verder de beschuldi
ging uit. dat tegen Hongaarse kin
deren geestelijke terreur wordt uit
geoefend om hen tot het volgen van
godsdienstonderricht te dwingen.
Een gezaghebbende woordvoerder
van de Hongaarse regering heeft
voorspeld, dat de 26-jarige Ameri
kaan Roraback, die reeds bijna drie
weken in Hongaarse gevangenschap
vertoeft zonder dat iemand zich met
hem in verbinding heeft mogen stel
len, spoedig op vrije voeten gesteld
zal worden en uit Hongarije gewe
zen zal worden.
Roraback werd op 12 januari ge
arresteerd, toen hy Hongaarse vluch
telingen hielp met hun pogingen over
de grens te komen.
De regeringswoordvoerder voegde
er aan toe, dat de vier Engelse stu
denten, die gearresteerd zijn op be
schuldiging van spionage, voorlopig
nog gevangen zullen blijven, en dat
er de eerste tijd „wel geen nieuws
over hen te vertellen 2al zijn."-
Dr. Charles Havas, de rechtskun
dig adviseur van de Britse legatie in
Boedapest, en dr. Janos Kados, een
van de meest vooraanstaande straf
pleiters in Boedapest, zijn overeen
gekomen de vier Britse studenten te
verdedigen.
(Advertentie LM,
hem w
gedragen had.
recht aan en antwoordde: „Hoog
heid. als u alleen maar een priester
nodig hebt om de mis op te dragen
in het paleis, zodat u niet naar de
kerk hoeft te gaan. kunt u beter,
een andere .paleiskapelaan zoeken
Ik had gehoopt dat ik uw
vriend zou kunnen worden.De
prins glimlachte, „Ik wil ook uw
vriend zijn,'' zei hij. „maar ik wist
niet-, goed wie de eerste stap moest
doenZultenwe'een boottocht
maken?" Toen de twee terug kwa
men stond half Monaco aan de ha
ven. „Waar heeft u over gespro
ken, va dè r," vroegen ze riieu \vs-
gierig. Tucker zei: „Ik heb beloofd
wat nieuw visgerei uit Amerika te
laten komen."-
De prins en de priester werden
goede vrienden. Twee keer per
week lunchte Tucker op het paleis
en soms nam hij interessante be
zoekers meé, die-'hy"aarO de vprins
wilde voorsteilen. En- Rainier
kwam de pa'stoor vaak opzoeken
voor 'n babbeltje en.-'een'glas whis-"-
ky. Hij nam nóóit meer een be
langrijke beslissing zonder'de pries
ter raad te vragen. Hij had raad
aodig, want de huweiijkskwestie
werd dringend. Hij was al 32 jaar,
ongetrouwd en hij kende de mooie
Gisèle al vijf jaar. Ging hij nu met
haar trouwenof niet? Plotseling
werd het probleem voor hem op
gelost; hij kon niet met haar trou
wen. De mensen kwamen er ach
ter dat Gisèle Pascal geen kinderen
kon krijgen. Als een prairiebrand
verspreidde het nieuws .zich. In de
ogen van de Monegasken kon Gisè-
Ie geen ernstiger misdaad hebben
begaan als ze de bank had leegge
roofd, Rainier stond voor een moei-
lijke beslissing. Gisèle was het eni
ge meisje van wie hij ooit had ge
houden. Bij haar voelde hij zich op
zijn gemak, met haar wilde hij
trouwen. Maar hij wist ook dat het
zijn prinselijke plicht was voor een
opvolger te zorgen.
Op een dag in september 1954
nam hij vader Tucker mee naar de
Villa Iberia voor de lunch. Terwijl
zei terugreden keek Rainier zijde
lings naar hem en vroeg voorzieh-
tig: „Wat denkt u van haar, va
der?"
Vader Tucker fronste' zijn wenk-
brauwen en zei: „Een heel aardig
meisje. Erg lief. Ik zou best zelf
met haar willen trouwen
„U 'met haar trouwen? Dat kan
niet! U kunt niet trouwen. U bent
priester en
"En u bent een prins, hoogheid,
Pater Tucker
nieuwe manieren
en een Huwelijk.
en u kunt dus ook nietmet haar
trouwen. Dat weet u."
Een week later verliet Gisèie de
Villa Iberia en Rainier .sloot zich
op in zijn paleis. Een be «".«en de rap
porteerde. dat de prins uren bezig
was met zijn beroemde verzame
ling tinnen soldaatjes;, den van de
geschenken van de Franse actrice.
Daarna bracht hij vaak hele dagen
door in de Villa, die nu leeg en
verlaten stond.
Initvl 1 Binnen of bulten, of t? Ritst of
niet nummer t onder de snelle
films. Bü huiskamerhchc. *(s U
eens ftiisH.ppari.al bij tie hand hebt.
Maar ooit bjj ton- en flitslicht, zelf» in de
eenvoudigst* bo*:,g>n supersnelle ft1m
di* in het '•donkere" jaarcelü aJlea kar»?
Belicht hem alsSSoDIX bü dacUcht. als
30 a nihT't^j kunstlicht.'
DEKT HAAG Nederland zal
geen steun verlenen aan nieuwe
resoluties in de V.N. over de terug
trekking van de Israëlische troepen
wanneer er aan Israël niet tegelij
kertijd waarborgen worden gegeven.
Dit heeft de minister van Buiten
landse Zaken, rnr. Luns. meege
deeld in antwoord cp vragen van
de heer F. J. Goedhart. Deze had
gevraagd waarom Nederland voor
een resolutie had gesterad die. een
terugtrekking van de Israëlische
troepen eiste-
De minister antwoordde, dat een.
aantal delegaties tüdens het debat
in de V-N. voor de eerste maal over
waarborgen voor Israël sprak en
de resolutie de mogelijkheid bood
voor een verdere constructieve ont
wikkeling. Bovendien onthield Ne
derland zich bij de stemming over
de paragraaf waarin werd betreurd,
dat Israël zijn troepen nog niet had
teruggetrokken.
SAN JU AN. De ze
ventienjarige Fredericka
Sigrist wit Nassau op de
Bahama-eilanden, die
over acht jaar zesenze
ventig miljoen gulden
zal erven, is er'met haar
34-jarige friend Gregg
Juarez vandoor gegaan,
omdat haar moeder
Gregg niet mocht. Vol
gens een ambtenaar van
de Dominicaanse voor
lichtingsdienst zouden
Gregg en Fredericka
dinsdag getrouwd zijn
door een vrederechter in
Boca Chia, een bad
plaatsje ten noorden van
de hoofdstad, maar een
vriend van de uitgewe
ken minnaars beweerde,
dat het huwelijk wol-
trokken werd in het pa
leis van de president
van de Dominicaanse
Republiek zelf.
Fredericka is een
dochter van Frederick
Sigrist, een mede-op
richter van de Hawker
Aircraft Co., die de
'lawker en Himicane-
straaljagers levert. Bij
zijn dood op 10 decem
ber van het vorige jaar
Ziet hij zijn dochter een
fortuin na van ruim 20
miljoen gulden, en ver
der een aantal fabrieken
buizen e» ïanderyen, die
de waarde van de erfe
nis doen oplopen tot
zesenzeventig miljoen.
Gregg Juarez, een
Amerikaan, die het
eerst probeerde als to-
ieelspeler, had een hon-
ien>n odezaak in New
York, waar vooral met
juwelen en bont versier
de „kleding voor hon
den" werd verkocht. De
laatste fijd werkte hy
als binnenhuisarchitect
voor barones Lyssardt
von Hoyningen-Huene of
tewel iVancy Oakes, die
een hotel in Nassau ex
ploiteert.
Bij hun l! Zucht per
particulier vliegtuig
zouden Fredericka en
Gregg een handje ge
holpen zijn door Flor de
Oro TrujiUo, de dochter
van de president, gene
ralissimo Rafael Leoni-
das Trujillo, die „Wel
doener van Ziet Vader
landwordt genoemd.
Na het huwelijk zouden
Gregg en Fredericka
naar San Juan zijn ge
vlogen.
Bij de eedsaflegging van President
Eisenhower Is vcor het eerst ten
behoeve van een tv-nieuwsuitzending
de „videotape recorder" gebruikt.De
ze apparatuur maakt het mogeiyk
beeld cn geluid op dezelfde magne
tische band vast te leggen. De band
kan onmiddellijk na de opname te
rug gedraaid worden, het beeld is
volgens deskundigen nauwelyks van
het origineel te onderscheiden.
Voorlopig zal de Videotape door
de grote netwerken vooral worden
gebruikt voor het registreren van
shows, die in
New. York des
avonds recht
streeks worden
uitgezonden. Zij
kunnen dan in
de "westelijke
staten overal op hetzelfde uur wor
den vertoond. Het beeld van de Vi
deotape schijnt aanzienlijk beter van
kwaliteit te zijn dan dat van de in
te korte tijd ontwikkelde Kmascope
(tele-recording). Dé band kan even
als de voor de Mankradio gebruikte
banden worden, „schoon" gewist" en
in totaal ongeveer honderd maal op
nieuw worden gebruikt.
Twee. bezwaren zijn'ér nog: de
montage-mogelijkheden zijn niet zo
groot als die van de gewone film. De
apparatuur is door haar grote ge
wicht (450 kg.) moeilijk te hanteren.
Daarom wordt verwacht, dat. Video
tape de televisie-film voorlopig nog
geen ai te gevaarlijke concurrentie
zal aandoen.
W EL wat lang maar heel int'eres-
w sant was de door Jan Vrijman
samengestelde documentaire „Ont-
moeting met de Jazz," die pister-
atmnd door de VPRO-televisie op het
beeldscherm werd gebracht. Duide
lijk werden zowel het ontstaan van
de jazz als de stijlverschillen behan
deld. Met illustratie van goed geko
zen filmfragmenten en historische
prenten.Mooi vertelde de baardige
Otto Sterman, filosofisch zuigend aan
een grote sigaar, met zijn warme
stem het leuensterhaal wan .Charley
(.„Bird") Parker. Dr. Anthon van der
Horst was in z'n musicologische op
merkingen iets .tè technisch. Van z'h
zoon Ton, die met grote overtui
ging (en prachtigegrammofoonpla
ten) de moderne jazz verdedigde,
kan dit beslist niet worden gezegd.
Beslist niet geslaagd vond ik het,
voorprogramma, dat met televisie
heel weinig te mahen 'had. Streven
naar eenvoud in de presentatie kan
geen kwaad; te grote eenvoud uiordt
licht pretentie. Alleen ae balladen
van Peter van Hattum waren be
slist charmant.
H. S.
VANAVOND om 7.10 op Hilver-
sum I een door Arie Kleywegt
samengesteld reportage-klankbeeld:
„Vier jaar na de ramp" om 9.25
een nieuwe uitzending in de aardige
reeks van S. de Vries Jr„ .Mensen
zoals wij." Ditmaal interviewt de
hoorspelregisseur mensen, die werk
zaam zijn in bioscopen en theaters.
(Advertentie l.M.)
AUcen NIVEA bevat Eucerit
het voedingmiddel voor de huid
asts
GblUKKIGMbB IK ttn ZAK.
LArtTAARnrtfc&GtKOrtÉfl IK
GA E>AA0Ef>KIJKEn.fl$5-
SCHIEI1 JS'I tRDROOG
KOn TERUG
SPROtrjt.Miö
GCHIEflïIJhER
WELBttbTE.fi
MJK r -R li
EEriT^iiiUOf
ZOlfcïb.
nt,D£ wint>
iLAATDEREGttl
ftAfiRBlKMtrt
2917.De sloep met de half versufte Jaap Ter- cn stuurt het scheepje, zo goed cn w kwaad al«
•winde aan boord, dobbert uren op zee. Dan komt dat gaat. tussen de rotsen door. Enkele malen
Jaap bij. Het is nacht, maar de maan schijnt en i areigt de sloep te pieilei le n.aar dan zulk',
wanneer hij zich probeert te oriënteren, ziet hij de stroom het vaartuigje in kalm water en even
in de verte een eiland. Van de „Lama" is niets .later stapt Jaap ann wal. Bevindt hy zich nu op
te zien. Hij gaat aan het roer van de sloep zitten het eiland Solamar of is dit een ander cilana van
de archipel? Rob heeft de hele nacht gezocht,
maar niets gevonden en in een sombere stem-
nil iuf gaat hu terug naar de ..Laura", die inmid
dels is vlot gekomen. Is Jaap verdronken" En
is ook Kimi omgekomen? Hij moet het Im-'i
wel aannemen.
38
„Het mag dan niet in de baak zijn,
[maar ik heb er zo'n plezier in. Ge-
i loof me, mevrouw Sharpe, ik heh
ter geen moment bij gedacht dat ik
er u geld mee uitspaarde. Toen ik
thuis kwam gisteravond was ik 20
1 blij met wat ik bereikt had. dat ik
1 't gewoon een afschuwelijk idee
vond. dat ik het onderzoek aan een
ander over zou moeten laten. Het
is helemaal een persoonlijke kwestie
1 geworden. Ontmoedigt u me niet
I om
,Als meneer Blah* werkelijk door
vil gaan, geloof ik dat we hem har-
telijk moeten bedanken en 't met
graagte moeten accepteren. Ik kan
'me voorstellen hoe hij zich voelt. Ik
wou dat ik er zelf op uit kon trek
ken," zei Marion.
„Kijk" zei Robert, „er komt na
tuurlijk een moment dat ik 't wel
1 aan een ander over zal moeten laten,
1 of ik wil of niet. Als het spoor me
J erg ver buiten Larborough voert bij-
1 voorbeeld. Ik heb te veel andere ver-
1 piichtiogen om lang weg te kunnen
blijven. Maar zolang 't zich aLle-
[maal praktisch op onze drempel af
speelt, zou ik 't graag in eigen han-
fden houden."
„Hebt u al een plan gemaakt?"
vroeg Marion geïnteresseerd.
„Nou. ik had gedacht met de melk-
salons te beginnen. In Larborough
bedoel ik. Ten eerste zijn er niet zo-
[vccl van die gelegenheden en ten
(tweede weten we zeker, dat ze
[althans de eerste dagen, in die zaken
[haar lunch gebruikte."
..Wat bedoelt u met „de eerste da
gen", vroeg Marion.
„Dat is duidelijk. Toen ze eenmaal
die hypothetische X ontmoet had,
kon ze overal gaan lunchen. Maar
zolang ze voor haar eigen lunch be
taalde, ging ze zeker naar een melk-
salon. Ieder meisje van' die leeftijd
zou dat doen, zelfs al had ze geld
genoeg voor een duurdere zaak. Het
lijkt me dan ook 't beste dat ik me
voorlopig ertoe bepaal iedere melk-
salon af te gaan die er is. Ik zal de
diensters de „Ack-Emma" laten be
kijken en zo taktvol mogelijk uit
proberen te vinden of ze het meisje
herkennen. Vindt u dat niet het ver
standigste?"
„Zeer verstandig," zei Marion.
Robert wendde zich tot mevrouw
Shaipe. „Maar als u denkt dat u
meer gebaat bent bij een echte de
tective, *,vat trouwens heel goed mo
gelijk is, dan zal ik me
„Ik geloof niet dat wie dan ook
ons beter zou kunnen helpen,", zei
mevrouw Sharpe, ,Jk heb u al ge
zegd hoezeer ik het waardeer dat u
zoveel moeite voor ons doet. Als u
werkelijk plezier hebt in deze
deze
„Jacht," vulde Robert aan.
„Jacht," zei mevrouw Sharpe ge
hoorzaam. „dan kunnen we alleen,
maar dankbaar zijn, Maar ik vrees
dat het bijzonder ingewikkeld zal
worden."
„Waarom?"
„Omdat er tussen de ontmoeting
met een zekere X en de" thuiskomst
in Aylesbury een wereld moet lig
gen, volgens mij. Vergeet niet dat ze
bont en blauw geslagen was en
niets anders droeg dan een jurkje en
schoenen. Er moet dus nogal iets ge
beurd zijn, zou ik zo zeggen.
„Marion, we hebben geloof ik nog
wat AmontiUade."
Toen Marion weg was om de
sherry te halen, viel de absolute
stilte in. het oude huis - Robert .pas
goed op. Er waren geen bomen die
ritselden, geen vogels die 2ongen.
Het was even stil als een klein stad
je, midden in de nacht. "Was dit
vredig, vroeg Robert zich af. Was
dit vredig na dat drukke leven, in
een huurhuis? Of was het eenzaam
en een beetje beangstigend,
Ze waardeerden hun volkomen
vrijheid, had mevrouw Sharpe ge
zegd toen ze bij hem op kantoor wa
ren, Maar was het wel goed opge
sloten te zitten tussen deze hoge
muren, in voortdurende stilte?
„Toch vind ik," zei mevrouw
Sharpe, ..dat het meisje veel riskeer
de toen ze de Franchise uitzocht. Ze
wist niets van ons huishouden en
de omstandigheden."
„Natuurlijk riskeerde ze veel." zei
Robert. „Dat moest ze wel. Maar zo
veel als u denkt, was 't ook weer
niet."
„Hoezo?"
„U bedoelt, dat er hier we1 een
groot, gezin had kunnen wonej. met
een hele staf personeel."
„Ja."
„Ik ben ervan overtuigd dat ze
best wist dat dat niet het geval
was."
„Hoe kon ze dat weten?'
„Misschien heeft ze met de con
ducteur gepraat Dat is één moge
lijkheid. Maar nog meer ligt 't voor
de hand dat ze gesprekken van de
andere passagiers opgevangen heeft.
II kent die praatjes wel, zovan;
Daar heb je de Sharpe's. Stel je voor
dat je met z'n tweeën in zo'n groot
huis moet wonen. Hulp kunnen ze
natuurlijk niet krijgen. Het is veel
te eenzaam. Geen winkels m de
buurt, geen biscoop
Hij zweeg even.
„U moet niet vergeten." vervolg
de hij toen, „dat van deze bus byo^
alleen inwoners van Larborough en
Milford gebruik maken. Het is een
soort familie-voertuig. En daar komt
nog bij dat het een eenzame weg is.
De Franchise is ongeveer het ensge
huis waar ze langs komen. U kunt
moeilijk van de menselijke natuur
verlangen dat ze er langs zullen
rijden zonder opmerkingen te maken
over het huis, de bewoners, hun auto
enzovoort."
„Ja," zei mevrouw Sharpe, ..oas
ligt inderdaad voor de hand."
„Toch hoop ik," zei Robert, „dat
zè haar inlichtingen van de conduc
teur beeft. Dan heb ik meer kans
dat hij zich haar herinnert, «et
meisje beweert dat ze nooit m Kiu*
ford is geweest en niet weet waar
het is. Als een conducteur zich naar
herinnert, kunnen we dat ra. ieder
geval teniet doen."
(Wordt vervolgd)
