POEL OM die melkfles
HET DRAMA vaW
JJrie jaar
familie
De Wit
döör FRANK. GODWIN.
SPROETJE cSPARl
AVQNTUREfl
VAK r-
'kapitein
ROB
Denationalisatie
Britse staal
industrie
Wie was Fisch?
JOSEPHINE TEY
\7riJDAG 15 MAART zendt de
NCRV de vijftigste aflevering
uit ünn hpt IraM'ntffKnnwnnl r\
DE regering, aldus heelt minister Suurhofl in de Tweede Kamer
verklaard, kan onder de huidige omstandigheden niet. meewerken
aan een nieuwe loonrpnde.-ook al zon de consumptiebeperking
forser aankomen dan zich Üians nog laat voorzien. Nederland moet
uit het moeras ch kan zich er met een niéuwe ioonronde alleen maar verder
in werkèiu,;..
Men kan waardering hebben voor deze taal vanwege haar duidelijkheid
en misschien ook wel .voor'de moed, die er uit .spreekt. Niet'waar, een
Voormalige, vakbondsbestuurder brengt de tegenwoordige vakbondsbestuur
ders de grenzen onder het oog van hun mogelijkheden. Een te strak, spannen
van de boog zou de inflatiespiraaj weer in werking brengen, met alle on
gewenste gevolgen, inzonderheid voor de loontrekkers.
Voorzover echter in de komende 'tijden een kracht*xoef moet worden
doorstaan, dan geldt dat voor de regering zelf in niet mindere mate dan
voor de grote vakcentrales. Crtmdslag voor de sociale vrede in goede en
minder goede dagen is bij de nieuwe stijl de rechtvaardigheid in de ver
deling. Wanneer de regering thans een beroep.doet-op'de vakbeweging tot
zelfbeheersing,.dan-laadt zij daardoor eens te meer de verantwoordelijkheid
op zich voor een billijk uitstrijken van de lasten.
Dit is de norm, waarnaar de regering zal worden beoordeeld. Minister
Zijlstra heeft „fysieke"controle" op de prijzen afgewezen, maar dan toch de
stellige verzekering gegeven, het prysverloop op de voet te volgen en niet te
sullen aarzelen tun in te-grijpen waar dit nodig is. De minister-president
heeft in zijn rede nog eens in het bijzonder de aandacht gevestigd op de
noodzaak v8n prijsstabilisatie. Het is echter duidelijk,, dat op dit punt de
daden van meer belang zijn dan de woorden.
WANT het is wel meer dan een indruk, dat de regering veel ontgaat.
"Deskundigen verzekeren meer dan eens, dat er veel prijzen zijn,
die kunstmatig en onnodig aanmerkelijk te hoog worden ge
houden. Deze zsjn ineen alleen op stabilisatie gericht beleid vrij
wel onaantastbaar. Andere prijzen gaan omhoog, zonder dat er blijkbaar
iets tegen valt te doeri. Zo stijgen de bouwkosten nog steeds; en wie hier de
vergelijkende cijfers van de, laatste tien jaar bekijkt, moet wel de schrik
om hét hart slaan. Over niets is zoveel gesproken als over snel en goedkoop
bouwen, en van niets is zo bedroevend weinig terecht gekomen. Natuurlijk
zijn de looen .en. grondstoffenprijzen sterk gestegen; maar men ontkomt
niet aan de indruk dat de efficiency eerder geringer dan beter is geworden.
In het beeld van deze ontwikkeling is de huurverhoging der oude wonin
gen niet ander3 dan een druppel op de gloeiende plaat In aanmerking
genomen, dat de bouwkosten allengs hetviervoudige van die in 1939
naderen, moet het ieder duidelijk zijn, hoezeer een aanpassing van de oude
aan de nieuwe huren een drama zonder einde wordt En men zou zich kun
nen voorstellen dat een regering, eerder dan zich in deze troosteloze materie
te verdiepen, eens ernstig naging, welke middelen er zijn om de bevolking
op goedkoper ivïjze aan huizen te helpen dan thans gebeurt.
ïlet is één punt uil meer; wij hebben het gekozen omdat het in het oog
loopt en ernstig kan zijn in zijn gevolgen. Het leert, dat prijsstabilisatie niet
voldoende is. Er zijn prijzen, die snel en met kracht dienen- te worden
aangetast.
D ATGENE, wat Zich thans op economisch gebied afspeelt, heeft
meer dan één aspect. Wie dat nog niet wist, moet het wel hebben
begrepen toen hij kennis nam van het verslag der kortgeleden
gehouden vergadering van het sociaal-democratisch centrum uit de
Partij van de Arbeid-"Blijkens dit verslag heeft de oude Sam de Wolff ver
klaard, dat de tekenen wijzen op het naderen van een economische crisis.
Het is fout en onverantwoordelijk, vond deze sociaal-democraat uit de oude
school, dat de overheid zo weinig aandacht schenkt aan de conjunctuurleer.
Wij achten ons te weinig bevoegd om met kracht stelling te nemen tegen
de mening vari de heer De Wolff. Wel lijkt het ons van belang, de aandacht
er op te vestigen, dat deze orthodoxe marxist in zoverre overeenstemt met
de „burgerlijke^ economen tilt de oude school, dat zij allen de economische
crisis beschouwen als een soort onafwendbaar natuurverschijnsel. De huidige
regering is echter van haar machteloosheid niet meer zo erg overtuigd; en
Vermoedelijk wel met een zeker recht.
De pessimistische beschouwing van de beer De Wolff levert in elk geval
een argument te meer. op, de internationale economische samenwerking te
versterken, opdat, bij een werkelijke teruggang van de conjunctuur het ene
land niet weer (vruchteloos) tracht, zich ten koste van het andere land te
vrijwaren van de gevolgen.
Morgen; Het proces tegen
Hauptmann begint in het
stadje Flemington in de
staat New Jersey.
(Advertentie IJS.)
LONDEN. Met de uitgifte van
aandelen van een nominale waarde
van 1 pond tot een totaalbedrag van
40 miljoen pond (400 miljoen gulden)
in de staalmaatschappij Wales Ltd.
is een belangrijke stap gezet op de
weg naar denationalisenng van de
Britse ijzer- en staalindustrie, die na
de oorlog door de derdé Labourrege-
ring werd genationaliseerd. Het is
de grootste emissie van aandelen, dte
ooit in de geschiedenis van de City
op de Londense geldmarkt is onder
nomen, De uitgifte wordt gesteund
door acht vooraanstaande Britse
bankiersh uizen.
De Labour-partij heeft te verstaan
gegeven, dat zij de staalindustrie op
nieuw zal nationaliseren, indien zij
aan de macht komt. Gezien de voor
Labour gunstige uitslag van een
aantal tussentijdse verkiezingen, acht
men in financiële kringen de. voor
uitzichten van de nieuwe emissie niet
veelbelovend.
DE politie gaat nu onderzoeken;
wat er waar kan zijn van wat,
'Hauptmann zijn compagnon in de
schoenen schuift. Detectives gaan
i erop uit om het leven van Fisch
te reconstrueren. Indien deze- Fisch
al heeft bestaan.
Hij hééft bestaan en hij was han
delaar in bont Ter ere van hem
is er een afscheidsfuifje geweest
ten huize van Hauptmann en zijn
vrouw op 26 november 1933. Op 2
december is men weer bij elkaar
gekomen. Op 5 december is hij aan
boord van de „Manhattan" naar
Hamburg gereisd. Vandaar naar
Leipzig, waar hij zijn intrek heeft
genomen bij zijn zuster. Hij had
S 500 bij zich, die hij inwisselde,
voor Duitse marken. Fisch dacht.
(Advertentie 1M-)
f Niet 2o laten staan
Z metéén onder de kraan I
Robert uitstekend. Hij wilde het mor
gen zo kort mogelijk voor hen maken.
En hij wou nu zeker dat de zaak
doorging. Hij moest alles in orde zien
te krijgen, als hij z'n doel met Betty
Kane wilde bereiken, maar daar was
tijd voor nodig. Als het voor 't Hof
kwam, was 't hopelijk in kannen en
kruiken.
„Wie zullen we vragen voor de ver
dediging?" vroeg hij Kevin toen ze
naar huis reden.
Kevin greep in zijn zak en Robert
dacht dat hij een lijstje adressen te
voorschijn zou halen, maar het was
een notitieboekje.
„Wanneer is de zitting in Norton?"
Robert zei hem de datum en hield
zijn adem tn.
„Ik kan het misschien zelf doen. Even
kijken."
Robert liet hem kijken in absolute
stilte. Eén woord zou de sfeer kunnen
breken,
„Tja." zei Kevin, „ik zou niet weten
waarom "t niet. zou gaan. Ik mag je
heksen. Het zal me een groot genoe
gen doen ze te verdedigen tegen dat
nare juffertje. Eigenaardia dat ze een
zuster van Charlie Meredith is. Een
van de besten was dat. Ongeveer
de enige eerlijke paardenfokker in de
geschiedenis. Ik ben hem altijd dank
baar gebleven voor die pony. Het
eerste paard van een jongen is be
langrijk. Er is iets in de vrindschap
tussen een paard en een jppgen
Robert zat ontspannen en geamusfrd
te luisteren. Hij had allang gemerkt
dat Kevin geen ogenblik meer in hu**
schuld geloofde, zelfs al niet voor Ma
rion met haar bewijs kwam.
Het was onmogelijk dat de zuster
van die oude Charlie Meredith ook
maar aan enig vergrijp schuldig kon
zijn.
HOOFDSTUK 17
„Het vei baast me altijd weer," zei
Ben Carley, „dat zoveel mensen zo
weinig te doen hebben op een maan
dagmorgen." Hij keek langs de stamp
volle banken in de kleine rechtzaal.
.Hoewel ik moet zeggen, dat we in
lang niet alle standen hier hebben
gehad. Heb je de Sportjuffrouw ge
zien? Op een na de achterste rij. met
een gele hoed, die noch bij haar paar
se poeder, noch bij haar haarkleur
past. Als ze dat meisje Godfrey weer
op de winkel laat passen, komt ze
geld te kort vanavond. Ik heb dat
kind al moeten verdedigen toen ze
vijftien was. Ze heeft laden gelicht
van het moment af dat ze kon lopen
en ze gaat er stug mee door. De
vrouw van de Anne Boleyn is er ook.
(Wordt vervolgd)
Ï1&T OT-tRlfcttAnD
WORDT VfcRrtODRD
Zt ZUUE1 VAiT nt£I OP
K£T ttlAbDKOrtfcn..
'bfl ACHI6 HOR tb It £Rnil0£
KReJEfl VANDAAN
~v KOMEH.'
flJSSCHlfcfl
NIET..MAAR D£
HiEn&tHmtAinDE
BUURT HfclhOOO'
jEOOfl jACKfcfcLCOf-T:
TOOHnitT E.CHT in
ÖfcÊSTEn.HE.9
1A7 VOOR
!fi£T£n
„Het mooiste is," zei Kevin, „dat ze
aankwam toen het donker was en ook
in het donker ontvluchtte. Dan kén
ze mets afgeweten hebben van de
splitsing van de oprijlaan."
Robert las het stukje van haar aan
komst voor.
„De auto stopte en de jongste vrouw,
die met het zwarte haar, stapte uit en
duwde het hek open. Toen stapte ze
weer in en reed de auto tot voor het
huis, Nee, het was te donker om te
zien wat voor huis het was- Ik weet
alleen dat er een «stoepje voor was,
van vier of vijf treden, denk ik." En
dan vertelt ze verder dat ze koffie
hebben gedronken in de keuken."
„Juist," zei Kevin, „en hoe laat was
het toen ze ontvluchtte?"
„Na donker, dat weet ik zeker," zei
Robert, „wacht hier is het." En hij
las: „Toen ik op het eerste portaal
was, hoorde ik ze praten in de keu
ken. In de hal. was geen licht aan.
Ik ging de laatste trap af, doods
bang dat ze me zouden horen en ren
de toen naar de deur. Die was niet
gesloten, dus ik holde naar buivn. het
stoepje af, het hek door e- ",eg
op. Ja, het was een harde v„ k, een
soort verkeersweg, ik liep tot ik niet
meer kon. Toen ging ik in het gras
uit liggen rusten tot tk me weer in
ataat voelde verder te gaan."
„Hard als een verkeersweg," zei Ke
vin, „dat houdt in, dat ze de weg niet
kon onderscheiden, omdat het te don
ker was."
ken. is niet door boelen aangegeven?" Omar ben
Abas schudt het hoofd. .."Wij hadden liever geen
pottenkijkers in de buurt," zegt hij. Terwijl dit
gesprek zich afwikkelt, staat een eenzame jager
die met pijl en boog zojuist een paar vogels heeft
1 geschoten, verrast over zee uit te kijken naar een
1 jacht, dat voor anker is gegaan.
2947. Omar ben Abas begrijpt best, dat hethij. Voisin bekijkt de kostbaarheden: ze moeten
Voisln o'm een flink aandeel In de schatten van een zeer hoge waarde vertegenwoordigen. „En
de „Hudson" is te doen. Maar hij is wel tol onder- wat zit er nog in het wrak?" informeert hij „O,
handelen bereid, want hij ia zelf toch niet in antwoordt Omar ben Abas. „wij hebben slechts
ataat de rest van het goud te bergen. „Als u mij j een kwart van de lading geborgen. Alleen... De
«>n mijn vrouw met uw schip naar Perzié brengt, I Vilder wist precies de plaats van het wrak en d>e
yïjn massief gouden beeldjes voor u," zegt is dood." „En de plek. waar de „Hudson is gezon-
