Aftakelende autonomie
Het Moerdijk-kanaal
Ingrid
Bergman
Sarco
Aap
ais®wmmmmmwi
Onschuld op schoolschoenen
•g
3S&
RESA-H1LVERSUM
Nerveuze,
bleke
kinderen...
Prins nam afscheid
van vertrekkende
Shape-offieieren
16 dagen
Mijnwerkers uit
Italië mogen
naar Nederland
Pools parlement
achter Gomoelka:
géén hoger loon
Texel krijgt nieuw
kampeercentrum
Staatsexamen (HBS Gymn.)
Nieuwe minister van
Marinein Amerika
Olifanten houden oppasser voor de gek!
SPROETJEi SPARK
AVONTUREN
VAN
- KAPITEIN
ROB y
door
JOSEPHINE TEY
Zaterdug 23 maart I95'<
HEI raadslidmaatschap is niet meer wat het is geweest," rei ons
eens een man met een aanzienlijke staal van dienst als wethouder
van een grote gemeente. Deze man is al oud, en rustend, naar
"1 "T 1 f t heet; en dietis hekend, dat bejaarde en ruslende mensen wel
,M in het S bc";.hl!t >an hun lijd zien als het aflopen van de
tijd in het algemeen, tsiet waar, de winters waren vroeger ook veel strenger
w,sêëw« MS B1C":"er en, d= Jeut'd gezeggelijter en de werkman
as gewetensvoller; waarom zon liet raadslidmaatschap ook niet iets lidang-
njkers zijn geweest dan in onze dagen.
l och zou het onjuist zjjn, op deze luchtige wijze over de opmerking van de
oud-wethouder heen te lopen. Het raadslidmaatschap is inderdaad van karak
ter veranderd en wel op grond van het feit, dat de huidige gemeente niet meer
dezelfde is als die van een Jaar of dertig geleden. Dat ligt niet aan de gemeente-
wet. vv-aarm de autonomie onverkort is gehandhaafdhet ligt aan liet feit, dat
anders dan voorheen de gemeente het grootste deel van haar middelen krijgt
uit centrale ,>ndsen, en het voor de echte autonomie zo belangrijke verband
tussen de heffing van gelden cn de besteding er van is verloren gegaan. Het
verhaal is bekend. De wet-De Geer van 1931 heeft een einde gemaakt aan de
eigen gemeentelijke inkomstenbelasting. Sindsdien krijgt iedere gemeente op
grond van een zekere formule uitkeringen uit het gemeentefonds alsmede bij
zondere uitkeringen, als het rijk dat geboden of billijk oordeelt.
Dit nieuwe systeem, rnede totstandgekomen onder sterke drang van de arme
gemeenten, heeft een ietwat evenredige verdeling der gelden wel bevorderd,
maar de autonomie sterk uitgehold. Terwijl de raden vroeger de grenzen van
hun kunnen vonden in de onmogelijkheid of onopportunitcit hun gemeente
naren nog sterker te belasten, vinden ze ze nu in de onwil van het rijk, de fond
sen te verschaffen, die ze nodig oordelen. De eigen verantwoordelijkheid moet
op deze wijze wel sterk in het gedrang komen.
IN de kring der gemeentebesturen ziet men dat natuurlijk opperbest In.
Tientallen malen is in de vakbladen geschreven, dat op de een of andere
wijze de gemeenten weer een eigen belastinggebied moeten krijgen. Maar
tegelijkertijd is ook steeds weer gesteld, dat de oude ongelijkheid niet
mag terugkeren. Onder geen beding mag het opnieuw zo worden, dat arme
gemeenten ondanks hoge belastingdruk weinig kunnen doen en rijke gemeen
ten met geringe belastingdrük zich van alles kunnen veroorloven.
Jarenlang heeft de staatscommissie-Oud moeizaam met deze materie ge
worsteld; maar het ligt voor de hand, dat ze de steen der wijzen niet heeft ge
vonden. Algehele autonomie betekent nu eenmaal ook dat men eigen armoede
aanvaardt en er het beste van poogt te maken. Doch het gros der gemeenten
stelt geen prijs op autonomie in een zodanige vorm. Zo is de commissie-Oud
dan ook met een tusscn-oplossing voor de dag gekomen: handhaving enerzijds
van de belasting-nivellering, maar schepping anderzijds toch van een ruimer
eigen belastinggebied voor de gemeenten, dan waarover ze thans beschikken.
Intussen blijkt echter de woonplaatsbelasting, die zij aanbeveelt, reeds dadelijk
bij de Vereniging van Nederlandse Gemeenten niet bijzonder in de smaak te
zijn gevallen. Laat het rijk in 's hemelsnaam de gemeenten niet tot Invoering
er van mogen verplichten, zegt men daar. En men gewaagt van zakelijke be
lastingen, die eigenlijk de voorkeur zouden verdienen.
De angst, alsmede de neiging tot vrijblijvendheid, die hier aan de dag treden.
bewijzen eens te meer, hoezeer de geest der gemeentebesturen zich beeft ver-
wijderd van de autonomie m de oude stijl. Men wil wel eigen heffingen, maar
men schrikt er tegelijkertijd voor terug; vooral, wanneer die ietwat in de per-1
soonlijke sfeer zouden liggen. Oude tijden keren niet terug. Het raadslidmaat-
schap is niet meer wat het was, omcht de gemeenten hun individualiteit nu een
maal hebben opgeofferd aan door centrale organen te waarborgen gelijkheid.
MINISTER SPAAK heeft de mededeling van zijn Nederlandse ambt
genoot inzake het Moerdijkkanaal niet tegengesproken. Hij heeft
alleen betreurd, dat over de verklaring van minister Luns niet te
voren overleg is gepleegd, zoals dat in zaken in Beneiuxverband te
doen gebruikelijk is. Het is prettig, de heer Spaak toch nog eens alleen maar
als minister van België te zien optreden. Als zodanig zou hem misschien de
vraag kunnen worden gesteld of hij zelf dtijd zorgvuldig de gedragslijn beeft
gevolgd, waarvan nu minister Luns te kwader ure zou zijn afgeweken.
Laat ons op dit punt niet verder ingaan. Het blijkt hoe langer hoe meer,
dat het Moerdijkkanaal een prestigekwestie was geworden veeleer dan dat het
nog kon gelden als een levensvatbaar project. De opwinding in België over
minister Luns' verklaring is dan ook al weer snel aan het luwen. En het zal
heus niet enkel liggen aan de welsprekendheid van de heer Spaak of aan het
feit, dat hij al met één been in de N.A.V.O. staat, wanneer bij niet overmatig
veel moeite heeft met het ontzenuwen van kritiek in het parlement.
t •- -1 -
jê - y
E droog een beige twinsct cn een
*-* donkergrijze rok met een diepe
plooi. Een beetje aan de lange en
volstrekt onpikante kant. Behalve
twee smalle gouden armbanden,
geen sieraden, geen merkbare make
up, zwart suède molières.
Ze ging weer zitten op de divan,
waarover een schotse plaid lag. Ze
zei, verder werkend aan een trui van
grijze wol: „Ik brei dit op 't toneel.
Tenminste, ik doe alsof; echt breien
doe ik hier. Ik kan 't niet zo vlug."
„Ik word van breien zenuwachtig,"
praatte ik.
Waarop zij, even naar me kijkend:
„Ik brei als ik nerveus ben. Ik word
Haar stem was zoals ik die kende
van de film: donker en kalm, met
een i,ese ondertoon. Ze telde telkens
de steken, wellicht om "t gesprek in
't oppervlakkige te houden.
„U hebt," zei ik. „misschien een
hekel aan journalisten, na alles wat
er over u geschreven is."
Waarop zij, een seconde opkijkend:
„Ach waarom. Alles heeft z'n goede
en slechte kanten, ook de publiciteit
Er kwam een meisje binnen, een
fotografe die opnamen aanbood, ge
nomen tijdens de voorsttiiing. Nadat
ze er een paar had uitgezocht en be
taald, vroeg 't meisje of ze de kin
deren mocht fotograferen.
„Nee, dank u," was 't antwoord in
een Frans met nadrukkelijke r. „Als
ik foto's van m'n kinderen nodig heb,
maak ik ze zelf." En toen 't meisje
weg was, tegen mij: „Iedereen, wil ze
fotograferen. Van alle kanten bellen
ze op."
De avond daarvoor had ik een
interviewtje gelezen waarin Ingrid
Bergman de verslaggever vertelde
dat haar tas was gestolen, ,,'t Enige
erge ij - - md ze gezegd dat m'n
agenda nu v eg is, plus een foto van
de kinderen".
Van zo'n bericht zouden de tele
foontjes vén de fotografen niet min
der worden.
Op m'n vraag hoe oud de kinderen
nu waren, zei ze; .Jtobertino is zeven,
de tweeling is vier. We wonen in een
hotel. Of 't moeilijk is hulp te krij
gen? M'n meisje uit Italië is meege
komen."
Ze telde de steken.
(Advertentie IM.)
hebben Iets extro's nodig.
Geef ze Soreo-giobine. Dit
krachtronicum bevat alle
stoffen voor de opbouw en
versterking van het jonge
lichaam.
faw frinde/an special* «omani'tHing
HILVERSUM. Prins Bernhard
en minister Staf hebben gisteravond
tijdens een banket op de Zwaluwen
berg afscheid genomen van de bui
tenlandse officieren van de Shape-
trainingsmissie, die indertijd door de
NAVO in ons land werd gedeta
cheerd om onze legeronderdelen op
de hoogte te brengen van het gebruik
der nieuwe bewapening.
Op een receptie, die aan het banket
vooraf ging. reikte de prins aan het
hoofd van de missie, de Amerikaanse
kolonel Steve A. Chappuis, het com
mandeurskruis uit van de Orde van
Oranje-Nassau, met zijn foto- met
eigenhandig onderschrift en een aar-
dewerk asbak.
Ook de andere leden van de mis-
sie kregen een foto van de prins en
een aardewerk asbak.
Simone Sipioret zei: „Ais ik Mar
iene Dietrich, Greta Gar bo, Katha
rine Hepburn zou ontmoeten kan ik
me nog niet voorstellen dat ik ze kan
aanraken. Dat ze echt bestaan." En
zo was het op dat moment met my.
ïk kende Ingrid Bergmans kinderen
van foto's in kranten en weekbladen.
Ik wist de achtergrond van haar b'ef-
de voor Rosselini, door tallozen, des
tijds uit de doeken gedaan. Ik had
ook al weer uitvoerig gelezen hoe 't
allemaal mis was gegaan. Ik had
naar aanleiding van diö verhalen zelf
over- haar geschreven uitweidend
over haar werk, dat achteruit ging.
En hier zafc ik en, informeerde naar
haar kinderen, 't Leek onwerkelijk,
en s verwarde me. Er waren hiaidn
in ons gesprek, ik durfde allerlei din
gen niet te vragen.
De kleedster kwam binnen met een
brief. „MadameZe scheurde de
enveloppe open en nam er vier vol
beschreven blocnotebtaden uit. Be
keek die even, legde ze naast zich
neer: „Wat lang. Schreven ze maar
wat korter."
„Wie?" vroeg ik.
„Allerlei mensen, de meest uiteen
lopende. Ze vertellen me hun pro
blemen, ze vragen raad. Sommigen
hebben me zien spelen... anderen
kennen me alleen van de film en uit
de krant."
„Ik begrijp dat nooit!" zei ik.
En zij: „Ach ze zijn eenzaam, ze
verlangen naar iemand die naar hen
luistert zonder dat ze de kans hebben
om uitgelachen te worden. Je moet
heel eenzaam aijn om je per brief tot
een filmster te wenden." En met een
vaag lachje: „Vroeger waren er die
me aanraadden om terug te gaan
naar m'n land. Maar dat doen ze niet
meer. Men oordeelt nogal gauw en
gemakkelijk."
Als ik haar gelukwens met haar
succes en vraag of ze erg nerveus
was voor die zaal vol critici en col
lega's, legt ze haar breiwerk weg en
zegt: „Heel erg. Ik spreek wel Frans,
maar in een Frans stuk spelen is
moeilyk. Maar ik hou van Parijs, ik
wou hier altijd al zo graag wonen en
werken."
In een tijdschrift heb ik een soort
verklaring van. haar gelezen. Daarin
vertelt ze dat haar man Roberto Ros
selini en zij alleen nog zullen samen
werken als ze een stuk vinden, waar-
in voor haar een geschikte rol is. Ge
ruchten van scheiding zouden op leu
gens berusten, gepubliceerd door een
Zweeds journalist, want de Zweedse
pers is vijandig. De scheiding van
Peter Lindström zou niet onverwacht
zijn geweest, het huwelijk was al
slecht en Ingrid stelde al drie jaar
eerder voor om te scheiden. Pia, haar
dochtertje, (nu heet ze Jenny) en
zij schrijven elkaar geregeld.
De oorzaak van het falen van de
samenwerking met Rosselini echter
bleef ook hier ongenoemd. Daarover
heb ik haar toen gevraagd, waarop
2e antwoordde: „Hij zal in de toe
komst aan mij dezelfde eisen stellen
als aan zijn acteurs en actrices."
Haar partner uit „Thee en Sympa
thie" kwam -binnen, Yves Vincent.
Een forse man met grijs borstelhaar.
Hij boog zich over naar heen en
zoende haar, waarop ze hevig
bloosde.
„Ik ben zo blij," zei hij, „gelukge
wenst met 't succes, 't Is vooral een
succes voor jou
Dan met een vluchtig gebaar naar
haar grijze rok. „Wat is dat? Een
lange broek?"
„Wel nee, een rokZe lachte
en. trok de breinaald te ver uit de
steken. Toen hij weer weg was,
praatte ze: ,,'t Was moeilijk om een
man te vinden die de bouw heeft van
een Amerikaan. Eén die past bij m'n
lengteIk ben zo lang. Alleen als
ik speel voel ik m'n lengte en ver
legenheid niet."
En. veranderend van toon: „Is 't
stuk in uw land al gespeeld? Hoe is 't
ontvangen?"
Ingrid met baby
„Net als hier. Men. vond 't stuk
vrij zwak, het spel goed."
Ze knikte.
M'n vraag wie ze de belangrijkste
filmactrice vond, beantwoordde ze
met Audrey Hepburn, althans van de
jonge generatie .En de beste Franse
actrice vindt ze Suzanne FIcn. „Bri
gitte Bardot heb ik nooit gezien. Ik
interesseer me niet voor dat genre
films."
Van moderne kunst houdt ze niet.
„Ik houd niet van iets dat ik niet be
grijp. Ik ben niet van de avant-
gardeZe zou 't liefst klassieke
stukken spelen. „Ik hoop dat dit nog
gebeurt voor m'n dood."
De tijd is om. Ze geeft me een
sterke, snelle han-J zegt: „U;
schrijft geen dinger .k niet ge-,
zegd heb. Dat is al zo <k gedaan
Ze heeft, vind ik. niet zoals Ana-
toie Litvak bewees „une presence
magique" gelijk Garbo, maar ze is!
menselijk en sympathiek. Ze heeft
stijl en ze beeft moed. 1
In de gang die via „L'entrée des'
artistes" naar buiten leidt, loopt de
kleine rappe Simone Paris, de lily i
uit „Thé et Sympathie". Ze praat met1
een collega en het gaat duidelijk over
Bergman. Ze zegt: .Natuurlijk....,
fysiek is ze uitstekend voor die i
rol
En ze zwaait honend met een zij-
den doekje,
Dinsdag spreekt Bibeb met
Les Frères Jacques
feL|-e Baby-
"tyy» verzorging
met Babyderm-preparaten
Huidje van alle smetten vrij,
hoofdje rein met gezonde haargroei
(Advertentie 1M
FBANSE
RIVIERA f165.-
I 16 daagse reizen, iedere
Zaterdag per int. Dienst
BRABENA fl. 165.- inclusief
I overnachting, maaltijden
I onderweg.
I InUTouriogciub HOLLAND
Lunteren. Tel. U 8383 - 364
I N. van Dijk, Rozenfaan 97b,
R'dam. Tel. 0 1800 - 82124
ROME. De Italiaanse regering
heeft vrifdag de tewerkstelling van
ongeveer 2.000 mijnwerkers in Ne-
vderlandse mijnen goedgekeurd. Na
de ramp van Marcinelle verbood de
Italiaanse regering de uitzending van
mijnwerkers naar het buitenland.
Volgens het Italiaanse persbureau
houdt de opheffing van het verbod
voor Nederland de erkenning in, dat
in de Limburgse mijnen de veilig
heidsmaatregelen voldoen aan de
conclusies en de aanbevelingen van
de Internationale conferentie over
de bedrijfsveiligheid, die onlangs op
verzoek van Italië in Luxemburg
werd gehouden.
Berichten in Italiaanse bladen, als
zouden de salarissen voor de Ita
liaanse mijnwerkers in Nederland
sinds het vorige jaar met 30 pet.
zijn gestegen, werden gisteren door
de Staatsmijnen, ontkend.
WARSCHAU. Het Poolse parle
ment heeft vrijdag alle wettelijke
maatregelen, die na de relletjes in
Pbanan van november 1956 waren
genomen om tegemoet te komen aan
de looneisen van de arbeiders, on-
gedaan gemaakt.
Slechts één afgevaardigde stemde
tegen prof. Antoni Wojtysiak uit
Breslau die onlangs als enige te
gen de benoeming van Cyrankiewic
tot premier stemde, aanvoerende dat
hij verantwoordelijk was voor het
machtsmisbruik tijdens de Stalinisti
sche periode. Gomoelka, zei donder
dag dat de staat de looneisen, krach
tens de wet van november 1956
circa twee miljard gulden niet
kan betalen
COCKSDORP, De N.V. Buka,
eert dochteronderneming van de N.V,
Levensverzekeringsmaatschappij
Nillmii van 3859, opent op 13 april
op Texel een nieuw bungalow- en
kampeercentrum, de „Sluftervallei".
Het centrum ligt ongeveer ander
halve kilometer buiten Cocksdorp op
de noordpunt van het eiland vlak bij
het bekende natuurterrein de „Sluf
ter".
De „Sluftervallei" is het tiende
centrum dat door Buka wordt ge
ëxploiteerd.
(Advertentie l M.)
De kortste en voordeligste opleiding:
(Bekende Schriftelijke Cursus)
WASHINGTON De Amerikaan
se Senaat-heeft gisteren de benoe
ming goedgekeurd van Thomas S.
Gates als minister van Marine.
/N het duister una de bioscoop za
ten mijn vrouw en ik aar het
filmjournaal te kijken. Buitenlands
ttieiaos/ De mandarijnen «atj deze
wereld, die one smalle gelukskansje
in hun actentassen dragen, passeer
den weer een voor een de lens. Ze
lachten allemaal. Dat zullen ze op de
ochtend van de zondvloed oolc wel
doen, want het is een beroepsge-
woonte maar het geeft toch moed
vind ik. Je denkt altijd:
„Nou, als ze zo lachen ïoopt het
misschien nog wel met sisser af."
Want op de rand van een. ramp ts
lachen ongepast, maar op de rand
pan een sisser kun je het gerust doen.
Korte nieuwsflitsen.'
De muziek werd olijk en opgelucht
omdat we de wekelijkse dosis zware
jongens weer achter de knopen had
den en nu naar lichter stof op weg
waren.
„In Londen is een interetsante
schilderijententoonstelling gehouden"
zei de geschoolde stem van de com
mentator.
En je zag de camera dwalen langs
een wand vol strak ingelijste com
posities vit de non figuratieve school.
Na al dat wereldleed stond ik er be
paald welwillend tegenover. Ik vond
ze aardig en aangezien men in het
hutoelyk lief en leed hoort te delen
besloot ik mijn vróuw er van op de
hoogte te stellen.
„Aarbegon ifc.
Maar het beeld veranderde en de
stem van de commentator zei; „Het
merkwaardige van deze tentoonstel
ling is, dat de geëxposeerde schilde
rijen werden gemaakt door een aap".
Op het doek zag je het beest n« 'n
beetje zielig met verf knoeien en je
hoorde;
„Koko is dol op verf! Soms neemt
hij er een hapje van. Maar het mees
te smeert hij toch op zijn doeken, die
zowat honderd gulden per stuk op
brengen!"
Gelukkig had ik na „aarde
mond solide gesloten, een narrow es
cape, maar als kunstkenner was ik
toch net voor de bui binnen.
Dat zou de brave bezoekers t'a?i
alle cynici die honderd gulden tegen
zo'n schilderijtje aangooiden, waar
schijnlijk niet beschoren zijn. Huive
rend hoorde ik, in myn verbeelding,
de conversatie:
„Gunst, wat heb je daar voor een
doekje hangen?"
„O, een werk van een nieuwe jon
gere."
„Hoe heet hij?"
„Koko Ape."
„Koko Ape? Nooit van gehoord.
Maar t is aardig, zeg."
In het duister van de bioscoop zei
mijn vrouw naast me:
„Wat wou jij zeggen
,tfé? Ik?"
,Ja, jij. Daarnet"
EK
.Aardig, tuou je zeggen."
Fier sprak ik:
„Nee. ik wou zeggen: aarzelend
gestuntel. Dat wou ik zeggen..."
Ze zweeg.
Ze nam hetgeloof ik.
Nou ja, het was een miezerige
overwinning op puntennatuurlijk.
Maar wat moest ik doen? Staat u
zo graag voor aap? KRONKEL.
(Advertentie IM.)
Dat olifanten bijna menselijk pret
kunnen hebben, blijkt uit een ver
haal over hetgeen bij circus Sarrasa-
ni gebeurde.
Een van de olifanten was er door
onachtzaamheid van de oppasser in
geslaagd, een. sleutel te bemachti
gen. De man, spoedig door collega's
geassisteerd, 'trachtte het kostbare
voorwerp terug te krijgen. Maar al
len liepen van het kastje naar de
muur. Gorgelend en gichelend van
plezier gaven de olifanten de rij
iangs de sleutel door, dan was hij
weer hier en dan weer gmds
Dit is ook een van de tientallen kijk
jes achter de schermen, waarover u
kunt lezen in. het circusalbum „De
Bonte Droom van het Circus". Een
boeiend en afwisselend verhaal met
talloze pentekeningen, vele prach -
tïge kleurenplaten en plaatjes; ge
schreven door de circuskenners bij
uitstek J. v. Doveren en Fred Tho
mas.
Voor slechts 2.50 kunt u dit boek
werk kopen bij uw xoomboterleve-
rancier of rechtstreeks bestellen per
brief of briefkaart bij Kantoor
„Roomboteralbum", Postbus 47,
's-Gravenhage. U krijgt het album
dan per omgaande toegezonden on
der rembours, Vermeld vooral dui
delijk uw naam en volledig adres.
De bijbehorende plaatjes ontvangt
u gratis voor rijksbotermerken. U
vindt zo'n merk op elk pakje room
boter.
Neem een pakje'extra voor de 2on-
AlóIK
vp.,.-, EEM KM0P0P20
VIND....
WAttlT EVtrt.
Dam n06f£NWE
0M5ZETP R£bD£M.
Er riOET éem (ma.
MIEP ItJM
LATEN WE DIE TAFEL
E EM5 QMDER HfcT VA
LUIK ÖCHUtVEM
DAH
tliWEMOÊVCnrtlET
rtRotPÊHooH! tfmom
MIER ruEMATID IM DE BUURT'
■MBk.
2960, - Ook de bemanning van de „Caprice
wordt ingeschakeld om de kostbaarheden, die in
het kamp opgeslagen liggen, zo snel mogeiyk aan
boord te brengen. Voisin houdt nauwkeurig toe
zicht, dat er niets achter blijft, en dat geen van
de mannen iets VGor zich zelf achter houdt. Nu ja,
hü zal dan van zijn plan moeten afzien om naar
de schatten in net wrax van ae „nuascm te am-
ken," maar zijn reis is tcch niet vergeefs geweest
Alleen jammer, dat hij daarvoor die Arabier nee ft
moeten neerschieten- Nu ja, dan had hij ook maar
beter moeten meewerken. En wat moet hij met
die vrouw doen? „Hé' Abdoel!" schreeuwt hij
tegen de Arabische duiker, „kom hier en luister!
I Jij blijft hier achter om op de vrouw van Omar
1 te pissen." De duikel kykt vei schrikt. „Kunnen
we dan niet allemaal aan boord?" vraagt hjj ver-
baasd. „Nee," zegt Voisin, „ik kom jullie later
i wel halen.misschien."
81
„Jong, donker, knap. Een beetje...
hoe is dat woordeen beetje te
fel gekleedhoe zegt u dat
„Opzichtig?"
„Natuurlijk, dat is het. Opzichtig,
vond ik, De andere Engelsen beviel
hij ook niet zo."
„Was hij met vakantie?"
„Nee. Hij was voor zaken in Ko
penhagen."
„Wat voor zaken?"'
„Het spijt me. maar dat weet ik
met."
„Kunt u het met raden? Voor wel
ke zaken komt iemand naar Kopen
hagen?"
„Dat kan ik niet 2eggen, meneer
Blair. Het hangt er ook van af of
hij kwam kopen of verkopen."
„Wat was zijn adres in Engeland?"
„Londen."
„Buitengewoon nauwkeurig. Mag
ik even opbellen? En wilt u roken?"
Hij schoof de doos sigaretten naar
meneer Lange.
„MUford 195. U wilt me toch wel
de eer aandoen met me te lunchen,
meneer Lange? O, tante Lin, ik moet
dadelijk na de lunch naar Londen.
Ja. ik blijf over. Wil Je een klein
koffertje voor me pakken? Dank je
wel. En is het goed als ik iemand
meebreng voor de lunch? Gewoon
wat de pot schaft... O goed... Ja,
ik zal 't vragen." Hij legde de hoorn
op zijn bureau en zei: „Mijn tante
wil weten of u van pastei houdt,"
„Meneer Blair!" zei meneer Lange
met een stralende glimlach, „en dat
vraagt u een Deen?"
„Hij is er dol op," zei Robert door
de telefoon. „En zeg, tante Lm, doe
je iets belangrijks vanmiddag? Ja,
zie je, ik vind, dat je eigenlijk naar
de kerk behoott te gaan voor een
dankgebed. Je engel m God ie ge
komen."
Zelfs meneer Lange kon tante
Lin's verrukte uitroep horen: „Ro
bert! Nee! Meen je 't echt?"
„In levende lijve. Nee, zeker geen
klein mannetje... Hij is lang en
knap en geknipt voor zijn rol. Je
geeft hem een prima lunch, hè? Ja,
hij is de gast. Een engel van God."
Hij legde de hoorn neer en keek
naar het geamuseerde gezicht van
meneer Lange.
„En nu," zei hij, „gaan we naar
de Roos en de Kroon om bij deze
gelegenheid 'n glas bier te drinken."
HOOFDSTUK 21
Toen Robert drie dagen later naar
de Franchise ging om de Sharpe's
naar Norton te brengen, heerste er
een. sfeer of het de ochtend van een
trouwpartij was. De donkere hal
stond vol bloemen en zelfs op de
trap stonden twee enorme vazen
met gele muurbloemen.
„Nevil," zei Marion en ze maakte
een verklarend gebaar naar de
bloemen glorie om haar heen, „hij
zei dat het hele huJs in feeststem
ming behoorde te zijn."
,.lk wou dat ik eraan gedacht
had," zei Robert oprecht.
„Na wat je de laatste paar dagen
verzet hebt, verbaast 't me, dat je
nog in staat bent om ergens aan te
denken. Als jij er niet geweest was,
zou er niet veel feest te vieren zjyn
vandaag."
„Als Bell er niet geweest was,
bedoel je."
„Bell?"
„Alexander Bell. Hij heeft de te
lefoon uitgevonden. Zonder telefoon
tastten we nu nog in het duister.
Ik kan geen telefoon meer zien
zonder te zuchten."
„Losten jullie elkaar af?"
„O nee. We hadden allemaal een
toestel. Kevin op zijn kantoor ik:
in zijn huis in de St. Paul's Chur
chyard, Alec Ramsden met drie van
zijn mannetjes op zijn eigen kan
toor en overal elders waar ze on
gestoord een telefoon konden ge
bruiken."
„Arme Robert."
„O, in 't begin hadden we er een
reuze plezier in. We waren allemaal
opgewonden, omdat we wisten dat
we op het juiste spoor waren. We
hadden, de overwinning eigenlijk in
onze zak, voor ons gevoel. Maar
tegen de tijd dat we er achter
waren, dat geen van de Chadwicks
in Londen iets te maken had met
een Chadwick die naar-Kopenhagen
was gevlogen, raakte de aaTdigbëid
er behoorlijk af. Alles wat de lucht
vaartmaatschappij ons kon vertellen
was, dat hij op 27 maart in Larbo-
rough had geboekt en op 29 maart
was vertrokken. Dat hij in Larbo-
rough had geboekt, vonden we na
tuurlijk een prettig gehoor, maar
wat we verder deden, waren pure
slagen, in de ruimte. We vonden uit
wat cr in Denemarken werd aange
kocht en wat zij van ons afnamen
en dat hebben we onderling ver
deeld?"
„Die produkten?" tachte Marion.
„Nee, de firma's die kopen cn ver
kopen. Het Deense reisbureau was
een zegen. Ze, hebben ons over
stroomd met inlichtingen, Kevin,
zyn medewerker en ik namen de
exporteurs en Ramsdcn nam. met
zijn mannen, de importeurs voof
zijn rekening. Van dat moment af
was ons stereotype zinnetje: „Werkt
voor Uw firma misschien een zekere
Bernhard Chadwfck?"
„Het aantal firma's voor wie geer»
Bernhard Chadwick werkt, is duize
lingwekkend, maar ik ben heel wat
over de export naar Denemarken te
weten gekomen."
Wordt vervolgd t
