WAARDEVAST CELD
CASTILIË: dorpjes als
gebarsten aardewerk
va/P
I
&ééi
Valscherm bleef dicht
KWAYTA
Schele juffrouw
danst op Leidseplein....
Parachute-sprongen
gaan door
Pasgeboren vijfling
overleden
20 ct.
't is weer
Burgtheater
SPROETJE SPARKS
door FRANK; OODWIN,
door
AVONTUREN
VAN -
- KAPITEIN
ROB
Zaterdag 8 juni 1937
OP de agenda van de binnenkort te Haarlem te houden vergadering
\an de Maalsrhappij ian JNijverheid en Handel staat een forum
over liet ondeiweip: Gejond geid. Vogels van zeer uiteenlopende
pluimage zullen aan dit forum deelnemen, en het kan dan ook
uitermate belangwekkend vorden. Zulks ondanks het feit. dat niemand
liet belang van waardevast geld ontkent. De tegenstelling, welke bestaat,
heeft dan ook minder betrekking op de betekenis van waardevast geld
dan op de houdbaarheid er van onder bepaalde omstandigheden.
De heer Keus. oud-directeur van de Heemah die bij voorkeur In het
blad Buigerrecht schrijft, pleegt het welzijn der mensheid en gezond geld
sl« ongeveer hetzelfde te besebonnen. Steeds weer verwijt hij de vakbe
weging, dat deze door haar eisen de inflatie bevordert, dezelfde1" inflatie
die juist de arbeiders bet ergst treft. Hij zal de uiterste rechterzijde ver
tegenwoordigen op bet forum; uiterst links staat een wetenschappelijke
medewerker van het N.V.V. De plaats van de andere deelnemers zal wel
ergens tussen deze beide polen liggen.
De grote lijnen van het debat laten zich reeds nu wel enigszins onder
scheiden. Het is de vraag of de man van de vakbeweging zeer beslist zal
ontkennen, dat sociale eisen wel eens inflatoire spanningen kunnen op
roepen. Wei is de vakbeweging zich zeer bewust, dat vermindering van
de waarde van het geld nadelig'is en niet moet worden bevorderd. Doch
zij meent tegelijk, dat het nog nadeliger is, van het gezond geld een soort
afgod te maken. Daarentegen zal de heer Keus zonder twijfel pogen aan
te tonen, dat de huidige welvaart een schijnwelvaart is en een ineenstor
ting niet kkn uitblijven, wanneer de vakbeweging in al haar handelen
gezond geld "niet plaatst boven sociale verworvenheden.
EENVOUDIG is de zaak niet, maar enkele dingen kunnen toch wel
worden vastgesteld. Nederland heeft eenmaal een periode meege
maakt, waarin met alle middelen, over welke toentertijd een rege
ring beschikte, werd gestreefd naar handhaving van de gave gul
den. Het was de tijd van aanpassing; Colijn stond aan het roer van de
staat en verklaarde, dat de natie ongeveer stond en viel met de waarde
van zijn betaalmiddel. Devaluatie bleef desondanks niet uit; maar erkend
kan worden, dat de koopkracht van de gulden hoog is gebleven.
Tegelijkertijd echter was het in het land niet zo gunstig gesteld. De
werkloosheid was zeer groot, met alle schadelijke gevolgen daarvan. Wij
weten niet of de heer Keus aan dit tijdperk de voorkeur geeft boven het
huidige; in elk geval was toen van schijnwelvaart geen sprake. Er was
echter wel sprake van veel armoede en ellende. Het zou onbillijk zijn te
zeggen, dat dit het geval was doordat de gave gulden te zeer op de voor
grond werd geplaatst; maar ook als alleen maar wordt vastgesteld, dat
ondanks de gave gulden de geestelijke en zedelijke nood hoog gestegen
was, dan rechtvaardigt dit reeds enige twijfel aan de stelling van het
alleenzaligmakend waardevast geld.
Tegenover de massale werkloosheid van toen staat de volledige werk
gelegenheid van dit ogenblik. Het valt stellig niet vol te houden, dat
deze volledige werkgelegenheid helemaal geen nadelige kanten beeft.
Degenen echter, die met de heer Keus van schijnwelvaart spreken, mogen
bedenken, dat voor bet gros van de bevolking deze zogenaamde schijn-
welvaart verre en verre te verkiezen is boven datgene, wat in de dertiger
jaren wel eens eerlijke armoede is genoemd.
DE feiten bewijzen, dat absoluut waardevast geld door de eeuwen
een illusie is gebleken. Er zijn haast altijd pogingen gedaan, de
waarde van de munt op peil te houden, maar bet is nooit vol
komen gelukt. Wat ons betreft, wij voelen geen behoefte daar
bet argument uit te putten, dat waardevast geld niet belangrijk zou zijn
en dat het niet de moeite waard is, er serieus naar te streven.
Nodig lijkt ons echter, ook hier de betrekkelijkheid der dingen in het
oog te houden. Hoe meer bet met vereende krachten gelukt het geld ge
zond te houden, hoe beter bet is; maar er is voor de vakbeweging en ook
voor velen buiten de vakbeweging geen reden om aan de fictie van een
eeuwig gelijkblijvende muntwaarde de volledige werkgelegenheid op te
offeren.
Hier (als wel vaker in het verleden) legt de overtuigende kracht van
liberale economische theorie het af tegen het feit, dat bepaalde mense
lijke tekortkomingen, neigingen en strevingen daarin al te zeer over het
hoofd zijn gezien. De naakte theorie kan de maatschappij nooit haar weg
voorschrijven; de theorie heeft slechts betekenis, wanneer zij rekening
houdt met datgene, wat in de maatschappij leeft.
(Advertentie 'UH
- CHTER Salamanca, Spanje's veroorzaakten
/H oude universiteitsstad, be- spanje's grootste
ZJ Ötnt de meseta, de Spaanse pr0bleem: de bo-
1 1 steppe. Hier is een oreem- demerosie.
deitng nog een vreemdelingAchter ede kudde
een onbekend wezen dat nievtosgte- loopl d(? herder, 'n
rig wordt bekeken en aangestaard. 2üngei001d gericht
Toeristen mijden dn gebied. Zij boven e<?Jl lederen
stappen in Madrid óf Burgos tn de voorschot. De hoorn
trein naar Saragossa of liefst nog bungelt achter 00
verder, naar Barcelona, naar de Jl
koele boorden van de Middellandse 7^f.pr_
zee.
het. dierbre zwer
Zij vergeten Spanje. Madrid is hache "nó°seScome""
Europees, Barcelona Provencals, wie met wSkt*
Sevilla Moors en Avila, hoe scnoon ie -jf1®* tfA'
ook. een relikwie. De ziel van ?f _«rïïm mSt
Spanje klopt In die Kleine Castili- IsL. ïTv^
aan se dorpjes als van gebarsten ^on?
aardewerk. Van Burgos tot Sara- w,i k»»'
gossa heerst de steppe met een £°ed- Wy kun-
oase van pijnbomen by Soria. In nen ®r mets aan
het dal van de Ebro verandert de veranderen Zyn
meseta in een zandwoestijn, die taal herinnert aan
eerst bij Lerida verdwijnt. "le van Hemmg-
Ër groeit een stug en ongemakke- way. Elk overbodig
lijk soort gras en op w^rd is er uit ge-
-zijn hoogst wat beiteld.
struiken. De grond Langs de weg
heeft een gele kleur, staan ais langs
Overal rijzen lang- zovele Spaanse wegen populie-
werpige kaalgrïjze ren, de enige bomen in een wijde
't kamertje van de dochter. Waar
zou ze nu slapen? Misschien op het
stro, dat ik gezien heb m de „ge
lagkamer", een vertrek waar men
met muilezel en al kan bmnewij-
d<Er is nog tijd voor een wandeling.
Er is geen bestrating, geen afvoer,
niets. Midden in het dorp, voor het
kerkje, is een open ruimte, dat men
met veel fantasie een plein kan
ncernen. Er staan enkele muilezels
en zowaar een motor. De huizen
zijn zo laag dat men het dak met
de hand kan aanraken en voor een
vreemdeling is niet te zien waar
de mensen en waar de dieren hui-
zen.
Als men aan de rand van net
dorp staat, ziet men in de verte een
vierkant van cypressen. Daar lig
gen de doden van het dorp, Hoe
arm zij tijdens hun leven ook ge
weest zijn, na hun dood rusten zij
als koningen in zware graftomben,
Spanjaarden, hebben een hartstocht
voor mausolea. Zelfs Johannes van
het Kruis die net als Franciscus de
armoede tot bruid koos, ligt in Se
govia in een enorm monument be
graven.
De nacht valt plotseling. De heu
vels zijn nog even zichtbaar in een
blauwig-paars licht, een onwereldse
kleur die de Spaanse schilders veel
vuldig gebruikt hebben. De sche
mering duurt slechts kort, In de
verte zingt een vrouw een vreemd,
melancholiek lied. De eenzaamheid
is nu absoluut.
Om negen uur begint het eten.
Spanjaarden eten laat in de avond
en ook in de hotels dient men zich
aan deze gewoonte aan te passen.
Er is een tortilla een omelet, dit
maal met olijven, er is vlees, scha
penvlees, er zijn druiven en er is
Op vrijwel iedere vaderlandse ker
mis traden koorddansers op, die hun
draad spanden van „de top van de
kerktoren tot de nok van het stad
huis". Zo stond lange tijd geleden op
het Leidseplein in Amsterdam de
koorddanserstent van de „Scheel©
Juffrouw", die de hele stad liet ge
nieten van haar evenwichtstoeren op
het slappe koord, terwijl een Engels
man uit haar gezelschap zijn talent
den volke toonde op een vrijstaande
ladder."Uit deze groepen van
kermisgasten, die door heel Europa
trokken, ontstonden langzaam maar
zeker grote circussen als Sarrasani,
Strassburger, Renz, Carré en later
zelfs The greatest Show on Earth van
Bamum Bailey-. Maak de groei
van het circus mee vanaf de aller
oudste tijden. Lees over beroemde
clowns als Olschansky en Auriol,
dompteurs als Martin, dresseurs als
Asüeycircusfamilies met een
eeuwenoude traditie.
In het prachtige circusalbum „De
Bonte Droom van het Circus" ont
rolt zich voor uw ogen het meest
fantastische panorama van circussen
en artiesten, die met roem overladen
door de wereld zwierven. Een boei
end en afwisselend verhaal met tal
loze pentekeningen en vele prachtige
kleurenplaten en plaatjes; geschre
ven door de circuskenners bij uit
stek J. van Doveren en Fred Thomas.
Voor slechts 2,50 kunt u dit boek
werk kopen bij uw roomboterleveran-
cier of rechtstreeks bestellen per brief
of briefkaart bij Kantoor „Roombo-
teralbum". Postbus 47, 's-Gravenha-
ge. U krijgt het album dan per om
gaande toegezonden onder rembours.
Vermeld vooral duidelijk uw naam
en volledig adres. De bijbehorende
plaatjes ontvangt u gratis voor rijks-
botermerken- U vindt zo'n merk op
elk pakje roomboter.
Neem een pakje extra voor de zon
dag
SSS zon°A™h°t% Voor g= w^trouwerd Baar gj (Üi~dë~vëünoêJd.
maar met een rand, het eerst kijk ik bezorgd naar mijn "Me '«h 1wint de ga!stvrlj- "H 'eenvoudig maal maar
zo scherp als de motor en onwillekeurig verhoog ik g» •ijg, »=rheugd u te zorgïu]dis klaar!!emaabkt. Man en
snede van een mes. Aan de hon- de snelheid. Zal hij het volgende vrouw zitten samen aan. Af en toe
zou verschijnende bergen van Ara- dorp nog wel halen? Is er nog wel net is een eenvoudig, armoedig reiken zij met een simpel gebaar de
gon en Navarre. Ze hebben een -een dorp. Is er wel een einde? kamertje met vloeren van afgesle- schaien aan, Er hangt een sfeer
vreemde, rode kleur alsof ze juist Er is nog een dorp, even stoffig, ten planken en muren zonder be- van nobeiheid en ridderlijkheid in
uit de oven zijn gekomen en nog even vervallen als de andere die ik hang. Maar net water is er koel het vertrek. Men is hier geen. klant
met voldoende zijn afgekoeld. al gepasseerd heb. De woningen en zuiver en dat is heel wat m maar gast. Men geeft wat men heeft.
Een hete wind waait de eenzame nebben dezelfde lichtgele kleur als dit droge land Aan de kale muur Als naar bed ga en nog evcn
mens tegemoet. Daar is een Spaan- de grond waarop ze staan. Als ik hangt een heiligenportret en een door het minieme raampje kijk. ligt
se boerenwagen met hoge wielen, mijn motor stop, komen de mensen afbeelding van een weelderig ujt- de steppe verstild en verstijfd m
Loopt hij alleen? Nee, de voerman hun huizen uit. de kinderen voorop, gedoste generaal. Misschien is het het zilveren maanlicht,
slaapt achterin. Daar nadert ook Ik vraag hun of ik hier kan sla-
een oude Spaanse vrouw op een P®n« Er ontstaat wat verwonderd
muilezel. Haar lichaam is zo teer gemompel. Tenslotte wordt er ie-
en zo fragiel dat het lijkt alsof ze mand i op uitgestuurd om egn man
tot stof zou ineenvallen wanneer Je halen. Hij komt haastig aange-
men haar zou aanraken. lopen en pleegt snel overleg met
De trillende hete lucht verbuigt Z1J" vrouw, die zich, al onder de
het beeld. Er lijkt eëh stofwolk nieuwsgierigen bevindt. In huis is Vmultf van pat»,
aan te komen maar het is een mes- de Spaanse vrouw de absolute
ta, een kudde schapen, die Spanje meesteres.
naar de ondergang* gevreten *heb- »Wij zijn slechts arme mensen en
hen. In de eerste jaren van de kunnen u weinig aanbieden. Ik heb
Moorse overheersing was het hier slechts een eenvoudige pQsada (een
een vruchtbaar land, met bossen en ??°rt herberg)". Ik zeg hun dat ik
weiden en welvarende boerderijen. ^lij zal zijn. hier te kunnen blijven.
Toen kwamen de schapen, ue le
veranciers van de zo gevraagde woL
Zij trokken al naar het seizoen, van
oost naar west en van west naar
oost. Hun weg is op de landkaart
van Spanje nog precies te zien: een
kaalgevreten strook van honderden
kilometers lengte en breedte. Zij
B(J zijn tocht door het monotone,
eindeloze land van Castilié bomt men
nog wel .eens een windmolen tegen
waartegen Don Qnichotte zo «onder
succes heeft gevochten. ErosI* heeft
d« bodem van een groot deel van
Spanje uitgeput
de Rooy een der beste parachutisten
van de club was en honderden
sprongen heeft gemaakt. Hij heeft
zijn opleiding tot 'parachutist in het
voormalige Nederlands In dié gekre
gen en maakte sinds de oprichting
deel uit van. de E.N.P.C.
Het is voor de eerste maal in de
geschiedenis van deze parachutisten
club, dat zich een dodelijk ongeluk
heeft voorgedaan. De club bestaat
negen jaar en de ernstigste ongeluk
ken, die zich voor gisteren hebben,
voorgedaan, waren twee ongelukki
ge vallen van parachutisten tijdens
hun opleiding. .Zij braken hierbij
een been.
Het demonstreren van de vrije val
heeft tot doel aan te tonen, dat vlie
geniers van bijvoorbeeld straalja
gers zich kunnen redden, wanneer
zij genoodzaakt zijn op grote hoogte
hun vliegtuig te verlaten.
De heer C. Kolff, voorzitter van
de KN.V.v.L. heeft verklaard, dat
wellicht de demonstratie van de
vrije val door de Nederlandse para
chutisten zal worden afgelast voor
tweede pinksterdag, wanneer d.9
LL.S.Y. wordt gehouden. De norma
le parachute-sprongen zouden door
gaan Ook het verdere programma
van de LLS.Y. vindt doorgang zon
der wijzigingen.
Op een persconferentie, gehouden
vóór de schouw, heeft drs. A. Th.
Bogaardt, burgemeester van Rijs
wijk, verklaard. dat de I.L.S.Y.-fes-
tiviteiten zeker geer. sensatie-verto
ning in de een of andere vorm wil
len zijn. „Met een gerust hart," zo
verklaarde hij, „is door mij de ver
gunning voor deze show gegeven in
de wetenschap, dat in Nederland zo
wel bij de burger- als de militaire
luchtvaart de vliegveiligheid op het
eerste plan staat. Natuurlijk zijn on
gelukken - evenals bij elk sportge
beuren - mogelijk. Ik wil u echter
verzekeren, dat het menselijk moge
lijke is gedaan om de risico's zo
klein mogelijk te maken."
Hoewel het gebeurde ais een bur
ger-ongeval wordt beschouwd zal
een commissie van de Rijkslucht
vaartdienst een onderzoek naar de
oorzaak instellen.
JOHANNESBURG. De vijt kin
deren die een Afrikaanse vrouw gis-
teryi in Portugees Oost-Afrika het
leven geschonken heeft, zijn gisteren
overleden.
De vrouw heeft reeds een twee-,
drie- en vierling.
fAdvertentie t M
Spaar Kwatta-soldaatjes
voor kt Kwatta-joldaatjc!,
]\/i JDDEN in Wenen slaat het
L~S Burgtheater, als een petoelat-
ge witte feesttaart te pronken, mei
een eeuwenoude traditie, waarvan
de verf nog n-at is. Want in 1945
brandde het af en in 1955 werd het
heropend. Binnen herstelde men een
oude, pronkzuchtige luister, die om
sleepjurken., rokcostumes en gala-
unijormen vraagtzodat de gewone
mensen, die in hun gewone klofjes
gedurende de pauze door de foyers
en de wandelgangen duialen een
beetje lijken op dorpelingen, die
een kasteel hebben overmand en
daar nu, onbevoegd, goede sier ma
ken.
Ik zag er „Don Corlos", een hele
zit van Schiller.
Als ik dat stuk geschreven had,
zou tfc de avond na de rampzalige
première in de kritieken lezen: „De
heer Kronkel moet niet denken dat
hij de énige is, die Hamlet gelezen
heeft". Want de kleine mensen be
horen origineel te zijn, doch de ge
nieën mogen gerust motieven uatt
anderen lenen.
Het is overigens heerlijk, in zo'n
voorstelling Werner Krauss Philips
de Ttueede te zien spelen. Hij blijkt
een heel klein, oud manneke te z\jn,
dat als eert moede dwerg voor zijn
grandes uit de paleiszaal binnen-
strompelt. Een paleiszaal heeft, in
het Burgtheater, de authentieke af
metingen van zo'n vertrek, want het
toneel is onvoorstelbaar diep en
hoog, waardoor de mensen zich be
wegen in een ruimte, die het ge
weldig;-
slokt.
weldigste drama gemakkelijk
op-
Vroeger bestond deze gigantische
outillage niet. Het eerste Burgthea
terdat ïn de achttiende eeuw de
glorie van Wenen uitmaakte, was
berucht om zijn ruimtegebrek ach
ter het gordijn. Maar in de zaal
bestond plaats genoeg voor het hof
en alle maatschappelijke potenten,
om breeduit te bewijzen, dat hier
de heersers van een groot rijk el
kaar ontmoettenWie meetelde,
kwam elke avond in zijn loge. Kei
zerin Maria Theresia ontbrak zei
den. Toen haar op 19 februari 175$
in het theater werd gemelddat
haar eerste kleinkind in Italië ge
boren was, sprong zij enthousiast op
en riep, midden onder de voorstel
ling, in onvervalst Weena tegen het
publiek: .JCinder, mei Poldl hat an
Buam.' kriegt".
Zelfs de zojuist gekozen president
tian de republiek, zou dot tijdens
,flon Carlos" écht niet moeten uit
halen. Maar het theater is nu dan
ook van de gewone mensen, die het
elke avond nullen tot de nok en
uren lang muisstil naar de tamelijk
breedsprakige Schiller zitten te luis
teren. Het is bijna komisch om te
bemerken, hoe mateloos trots de
oude suppoosten op hun rijkver
sierde stoomcaroussel zijn. ik was,
ten gevolge van 'n slecht getime'de
wandeling, een half uur te vroeg
aanwezig en stiet op een in livrei
gestoken grijsaard, die rnjj onmid
dellijk begon te regisseren.
..Het is zinloos nu ai te gaan zit
ten", stelde hij vast. „Weet je wat
je doet? Je gaat deze trap af.' fin
dan loop je links om. Links! Met
rechts. Ah je de rechterkant uitgaat,
kom je in de foyer en die moet je
voor de pauze bewaren. Maar de
pang links loopt uit in de grote sta
tiehal. Die is prachtig. Hier heb je
mijn toneelkijker...."
„Wat moet ik daar mee?"vroeg ik.
trAnders kun je de plafondschil
deringen. toch niet zien1', zei hij en
hij maakte met een gebaar duide
lijk, dat ik kon afmarcheren. Toen
ik een kwartier later kwam mel
den, dat het-heel mooi was, zei hij
ontgoocheld:
„Ben je nou dl terug?"
En ik voelde zijn geringsclwtlinp
voor mijn oppervlakkigheid op mij
rusten tot de voorstelling begon en
het duister mij "aan zijn'strenge blik
onttrok. Don Carlos werd gespeeld
door Heinrich Schweiger, een jeug
dige Duitse acteur, die zijn emoties
de zaal inboorde met het fortissimo,
dat feldwebels zo duidelijk ver
staanbaar maakt. Daarnaast werkte
de onopgesmukte ouderdom van
Krauss des te overtuigender. Hij
houdt er een vreemde, brabbelige
manier van spreken op na, maar hij
wmt het met sobere zuiverheid van
een groot acteur, die elk gebaar laat
tellen en ,,met niets" de sfeer om
zich heen weeft, die je geboeid doei
ktjken.
Waarschijnlijk heeft hij dat ge
heimzinnig vermogen altijd bezeten.
Men vertelt tenminste dat Krauss,
als jong acteurtje, van de onaange
name plicht om, tijdens de „Fiae-
Uo". in een troep gevangenen te
figureren, eindelijk af kwam door
Op de achtergrond zó overtuigend te
sterven, dat iedereen keek naar hém
en memand naar de ster, die de
aria stond te zingen..,.
KRONKEL.
HOOFDSTUK I
flLMKWÉERVAKArt.
•fit NEEfLlUUfcM WEDAtl
HÉtZIjri PRIEEtl EEflSEtrt
bROtE IOCHÏOVERPE
RIVIER «AKEti
KELLy.lKVAAREÓVER MfcT
DtjOhbEh&ntE.Pmttfc
GinDÖMAAROPMETPfc
helicopter
Dit isotFijHMt
VAKANTIE DIE ItiÓOjT
GEHAD HES JULLIE DE
6CHAT EH IK HET
PLtlltR
Graag
rlACHTlG
3022. Hulnin meldt dat het kamp is vernietigd
en dat de blanke mannen zijn gedood, doch dat
zijn twee kameraden hun moed eveneens met
bun leven hebben betaald. Uit de luidspreker
komt het antwoord. Èddy, die het dialect van de
Funyasindïanen. vrijgoed verstaat, vertaalt het
gesprokene voor Rob. „Hi3 bedankt de jongen
voor zijn hulp," zegt hijgij zult een lang en
gezegend leven hebbenkeer nu terug naar uw
land en wsk alle Indianen van ds Sierra dei
Mortes op de streek vrij te houden van Indrim
gers..." Is het werkelijk Lupardi, die daar [weg.
spreekt? Rob Js er nog niet helemaal zeker van.
„Het kan haast niet anders," zegt hij. „maar dan
heeft hij zijn «tem wel erg vervormd." Zij zien,
dat^Hiiimn. nu opstaat en buigend achteruit loopt.
De Indiaan gaat nu in de kano zitten en peddelt
..Als je het. stuk voor stuk be
kijkt," zei Troy terwijl 2e met een
kwaad gezicht de studio binnen
kwam, „betekenen een steenpuist,
een maand vakantie en een echtge
noot, die van het andere eind van de
wereld thuiskomt, nog niet dat het
een rotzooi wordt. Als je ze bij el
kaar voegt, komt het daar precies
wel op neer".
Katti Bostock stapte terug van
haar ezel. sloeg haar ogen op en
vroeg, terwijl ze ongedmotioneerd
haar werk bekeek, „Waarom?"
„Het bureau heeft opgebeld. Rory
is op weg hierheen. Hij komt waar
schijnlijk over drie weken aan. Te
gen die tyd kom ik, zonder Steen
puist, weer by de meisjes terug".
„Hij hoeft", zei juffrouw Bostock,
terwijl ze haar werk met vertrokken
gezicht aanstaarde, „niet naar de
stee. .puist te kijken. En dat is óok
wat waard".
„Hij zit op m'n heup".
„Dat weet ik. uil".
„Goed maar, Katti", zei Troy,
terwijl 2e naast haar vriendin ging
staan, ,.je zult moeten toegeven, dat
het vervelend Is. Hè, dat gaat'goed",
voegde ze er aan toe toen ze het
doek van juffrouw Bostock zag.
„Je zult je Londense flat wat eer
der moeten betrekken, dat is alles".
„Als die steenpuist, Rory en de
vakantie maar tegelijk waren geko
men goed, puist misschien
wat eerder, ja. zeker dan hadden
we hier veertien dagen samen kun
nen blijven. De waarnemend com
missaris had. het ons beloofd. De
brieven van Rory waren er vol van.
Het ïs vervelend, Katti, dat zul je
niet ontkennen. En als jij er nu bij
gaat staan kijken alsof er erger din
gen In Europa gebeuren
„Goed, goed", suste juffrouw Bos
tock. ..Ik wou alleen maar vaststel
len, dat het een geluk is, dat je
werkkamer enRory's baan allebei
in Londen liggen. Bekijk het van de
zonnige kant", voegde ze eraan toe.
„Wat is dat voor een brief, die je
steeds uit je zak tevoorschijn haalt?"
Troy opende haar smalle hand en
liet een verkreukeld vel briefpapier
zien. „Dat?" mompelde ze. „O ja,
dat ook nog. Je hebt nog nooit zo
iets mals gehoord. Lees hem maar".
„Hij zit onder de rode verf".
„Ik weet het, ik heb hem op m'n
palet laten vallen. Op de achterkant
gelukkig". Juffrouw Bostock vouwde
de brief open op haar schilderstafel,
waarbij ze er nog een aantal ko-
balt-vingerafdrukken op achterliet.
Het was een los vol vooroorlogs
briefpapier, dik, wit, met een ge
graveerd briefhoofd, dat .door een
wapen werd bekroond een kruis
met omgebogen uiteinden.
„Toe maar"', zei juffrouw.'Bostock,
„Ancreton Manor. Dat is toe
maar". Ze w ,s een van die men
sen die een brief altijd hardop le
zen:
Mejuffrouw Agatha Troy (Me
vrouw Roderick Alleyn)
Tatlers End House
Bossicot, Bucks.
Geachte Mevrouw,
Myn schoonvader. Sir Henry An-
cred, heeft me gevraagd u te schrij
ven in verband met een portret van
hem in de rol van Macbeth, dat hij
gaarne door u geschilderd zag. Het
schilderij moet in de hall van Ancre
ton Manor komen te hangen en moet
als afmetingen hebben, zes bij vier
voet, Omdat hij een zwakke gezond
heid heeft, wenst hii dat het schil
deren hier plaatsvindt en hii zou het
op prijs stellen, als u van zaterdag
17 november af bij ons zoudt wil
len logeren, tot de tijd waarop het
werk gereed is. Hij veronderstelt,
dat het ongeveer een week in be
slag zal nemen. Hij verneemt gaar
ne, per telegram, of deze overeen
komst u bevalt en wat uw honora
rium voor een dergelijke opdracht
is.
Ik verblijf, Hoogachtend,
Millamant Ancred.
„Tjee", zei juffrouw Bostock, „wel
heb ik ooit".
Troy grinnikte. „Het zal je opge
vallen zijn, dat Ik verondersteld
wordt in zeven dagen een doek van
zes bij vier voet klaar te maken.
Ik vraag me af wat hij er, behalve
hemzelf, nog meer op wil hebben,"
,,Heb je ai geantwoord?"
„Nog niet", mompelde Troy.
„Die brief is zes dagen geleden
geschreven", schold juffrouw Bos
tock.
„Ja, ik weet het. Ik moet wel
Hoe moet ik het telegram opstellen:
„Spijt me, ben geen huisschilder?"
Katti Bostock zweeg even. Haar
stevige vingers lagen nog onder het
familiewapen. „Ik dacht, dat alleen
graven deze dingen tegenwoordig
nog op hun briefpapier hadden",
zei ze.
„Heb je gezien dat het een kruis
is met uiteinden ais van een anker?
Van Attcred. denk ik".
„Oh! Zeg", zei Katti, terwijl ze
met een blauwe vinger langs haar
neus streek. „Dat is grappig".
„Wat?"
„Heb jij niet de decors ontworpen
voor die Macbeth-voorstelling?"
„Ja. Dat zal hem op het idee heb
ben gebracht".
„Lieve help. Herinner je je nog",
vroeg juffrouw Bostock. „dat we
hem in het stuk hebben gezien? Jy
en Roderick en ik? De Bathgates
gingen met ons mee. Voor de oor-
3°S"-
„Natuurlijk herinner ik me dat
zei Troy. „Hij was geweldig, vond
je niet?"
„En hij zag er bov. .dien ook ge
weldig uit. Wat een. hoofd. Troy,
weet je nog, we zeiden
„Ja, ik weet het. Katti," vroeg
Troy, „je probeert me toch niet
„Nee, nee, natuurlijk niet. Lieve
help. nee! Maar het is toch wel toe
vallig, dat we zeiden, dat het de
moeite vaij het proberen waard vas.
Tegen het achterdoek, dat ze van
jouw ontwerp hebben gemaakt:
zwervende wolken en dat zwarte,
simpele silhouet van het kasteri-
De figuur in rijn mantel, schemer
achtig",
,Daar zou hij 't, oenk ik, niet mee
eens zijn. Die ouwe heer v/il waar
schijnlijk geschildetd worden in te*
licht, terwijl hij een gezicht trekt.
Okay. ik moet dat telegram vei zen
den. Oh, verdorie", zuchtte ipv
„Ik wou, dat ik er een- beslissing *0"
nemen".
(iVordt vei