EUROPEES IDEAAL
IBS
PRET
TV-camera op mestpraam
Vondelingen, diepzee-
vissen en rum op Cuba
RADIO
EN T.V.
Duitser verdronken
op Terschelling
SPROETJE SPARKS
S
AVONTUREN
VAN
- kapitein
Dinsdag 23 juli 1957
STEEDS Opnieuw boort men de laatste tijd informeren naar de
ideologisrhp achtergrond lan de Euiopese integratie. Deze integratie
(zeggen de iivijtelaarsl woidt aangevoerd als bet middel bij uitstek
om de van tuin hoge plaats gestuten Europese volken weer moed
en vertrouwen te geven en de jonge generatie te vervullen van geestdrift.
Maar is de schijn niet veel fraaier dan het wezen; ja. staat tegenover
een vermoedelijk materieel gewin niet een vervaarlijk cultureel verlies?
Het kast natuurlijk geen moeite, het verdwijnen van de grenzen ais
zwaarbewaakte en hinderlijke scheidingslijnen zeer toe te'juichen; maar
grenzen zijn nog wel wat meer dan afbakeningen van de nationale econo
mieën. Er achter zijp ook andere mensen en andere toestanden.
Laat ons de twijfelaars verder volgen in hun betoog. De grenzen,
zeggen zij, houden de ongelijkheid in stand; en niets is belangwekkender
en inspirerender dan de ongelijkheid. Men spreekt over de grenzen andere
talen, de bouwtrant is anders, er liggen andere boeken achter de winkel
ruiten; de. levensatmosfeer verschilt van wat ge gewend zijt. Het kan geen
schoon ideaal zijn, de gelijkheid te stellen inplaats van deze boeiende'
verscheidenheid.
En dan komt waarschijnlijk nog een verhandeling over de zin van de
souvereiniteit. die interne handelingsvrijheid geeft niet alleen, maar ook
Eet recht van meespreken in internationale kwesties. Naar binnen kan
men de eigen moeilijkheden en mogelijkheden overzien, en voor het oordeel
over de grote internat, ontwikkelingen heeft men de gelegenheid eigen uit
gangspunten te vinden. Een Europese massa is een schrikbeeld veeleer dan
een nastrevenswaardige zaak. De tegenwoordige tija heeft de neiging, de
differentiatie te verminderen, en dat is maar een ongunstige ontwikkeling.
Er is veel meer reden, hier met alle kracht tegen in te gaan dan de
nivellering te helpen bevorderen.
DEGENEN die nu van ons, voorstanders van een verenigd Europa,
een tegenbetoog verwachten, vergissen zich. Met wat hierboven
staat, zijn wij het van harte eens. Het is ons zeer wel bekend, dat
de massa nog nooit veel aan de cultuur heeft bijgedragen; zelfs
niet in het geval, dat zij bestond uit in doorsnee ontwikkelde mensen.
Voorwaarde voor elke cultuur is een zeker isolement van niet te vervaarlijk
grote groepen. Er is in het algemeen geen heil te verwachten van een on-
geordende dooreenmenging van mensen en hun geestelijk bezit. Veel
waardevoller is bet bestaan van enigermate gesloten kringen. Natuurlijk is
deze geslotenheid wat anders dan ondoordringbaarheid. Uitwisseling moet
er rijn en mededinging ook, maar geen versmelting, om 's hemels wil geen j
versmelting.
Dit is ons standpunt, dat wij er op na houden niet alleen voor interna
tionaal maar ook voon nationaal gebruik. Nederland kan slechts rijker
worden van regionale culturele activiteit. Er wordt veef nagekaart over de
vraag o£ het- laatste Hoil.-festival wel erg geslaagd is geweest. Wij willen
niemand te na komen, maar ons lijkt dit festival wat te veel geworden tot
een stuk ondefinieerbare VVV-activiteit. Hoogstwaarschijnlijk laat de toeken
ning van b.v. een literaire prijs in Overijsel meer blijvende sporen na al ple
gen zeer velen aan evenementen van deze soort hoogmoedig voorbij te gaan.
Kunst en cultuur, die geen grenzen kennen, bestaan er nauwelijks. Iets
anders is dat rij over die grenzen zeer wel grote waardering kunnen
vinden. Doch de betrekkelijk regionale herkomst er van is steeds na te
wijzen, of het nu gaat om de werken van Shakespeare, om de kunst van
Rembrandt, om opvattingen omtrent recht en staat, om feiten en me
ningen over onderwijs en opvoeding. Degenen, die te ver willen blikken,
verliezen de verhoudingen uit bet oog en de mensen, tot wie en voor wie zij
willen spreken.
NU dan, horen wij al opmerken, hebt ge niet veeleer het gemis aan
een ideologische achtergrond van de Europese integratie uiteen
gezet dan het bestaan er van? Ons antwoord luidt, dat dit niet
bet gevaJ is. De bewuste activiteit voor Europese integratie gaat
niet uit naar samensmelting op grote schaal. De activiteit is federalistisch
gericht en gaat uit naar een naast elkaar bestaan van in beginsel gelijk
waardige culturen.
Dit is heel wat anders en heel wat meer, dan velen zich op dit ogenblik
bewust rijn. Er is in deze tijd geen sprake van een bewuste culturele
integratie, maar het feit dat Nederland wordt bedolven onder een vloed
van buitenlandse culturele invloeden, valt nauwelijks te ontkennen, zoals
ook niet te ontkennen valt dat er weinig neiging bestaat, hier met ver
worvenheden en voortbrengselen van eigen bodem krachtig stelling tegen
te nemen. Wij lazen, in verband met de feitelijke mislukking van de
Fokker-film, al. dat men hier nu eenmaal geen films kan maken. Dit dé
faitisme komt ook op andere gebieden op hinderlijke wijze tot uiting.
Het klinkt paradoxaal, en toch is het waar: de Europese eenwording
heeft alleen zin en kans van slagen, wanneer ze is gegrondvest op en
bevorderlijk is voor een krachtige nationale en regionale culturele ont
plooiing. Militaire samenwerking, de grenzen open voor het economisch
verkeer en voor de culturele uitwisseling, maar verder de eenheid in een
verscheidenheid, die minstens zo groot is als de tegenwoordige en waar
van in elk geval de betekenis beter wordt ingezien dan nu. Zie daar de
grondslag voor een Europees ideaal.
lÉllllihffi»
1ÜÏII
iililiilli
Mil
HAVANA. Terwijl ik met de .Arrietta nooit vergeten, maar het
zoon van een bekend suikerplanter heeft tot1910 geduurd eer de eers-
door Havana wandelde ontstond eni- te weesmeisjes haar bruidschat kre- j=
ge opschudding by de poort van een gen!"
klooster. Er kwamen twee gebaren-
de nonnen naar buiten en een van
haar vroeg ons:
„Hebt U de moeder ook gezien?"
„Tot mijn spüt niet", antwoordde
m(jn metgezel en tot mij voegde hij
er aan toe: „Kom, laten we doorlo
pen!"
„Waar heeft ze het over?' wilde
ik weten,
„O een vondelingwas het ant
woord.
„Hoe weet je dat!
Koloniale tijd gg
De straten in Havana dragen veel sü
van die schilderachtige namen
uit de koloniale tijd. Daar is Lampa-
rilla, die herinnert aan de dagen toen
de enige verlichting in deze straat 'n
lamp in rn tabakswinkel was, Am ar- ESï
gura de straat der smarten, waar see
ïr„„ it. vanouds de processies door trokken
s of Obispo, de bisschopstraat. Of-
STATEN
ATLANTISCHE
Golf ran Mexico
eilanden
OMIN C
CARIBISCHE ZE Ei
MIDDEN
AMERIKA
ZUID AMERIKA
Hoofdfilm in de teievisie-uit-
zendmg vanavond is Cocteau's
,.La belle et la béte", een van de
films waarmee de veelzijdig begaaf
de Fransman kort na de bevrijding
het bioscooppubliek heeft overrom
peld. Het AVRO-programma (Hil
versum I) staat ia het teken van
"Wagner. De eerste rechtstreekse uit
zending uit „Bayreuth" is op 't ogen
blik dat u deze regels leest reeds
voorbij, van 6.15 tot 7.40 en van 835
tot 20 uur worden respectievelijk de
tweede en de derde akte van „Tris
tan und Isolde" uitgezonden.
Gisteravond stonden de teie-
visie-camera's, als fraai symbool
van programma-coördinatie, dus
wéér in Loosdrecht. Voor wat het
eerste deel van het programma be
treft, zullen de kijkers daar niet
romvig om zijn geweest. De water
sportshow kwam ondanks de vallen
de schemering voortreffelijk op het
beeldscherm en leverde ccn boeiend
schouwspel, rijk aan. afwisseling.
Alle lof voor de regie van Ben Steg-
gerda en voor het werk van de op
'n mestpraam opererende cameraman
In een prettig praatje over het spel
„Weet wel wat je waagt" toonde
Theo Eerdmans zich de vriendelijke
medemens die hij
is, maar die hu in
z'n functie als
quizmaster wel
eens onder 'n wat
korzelig lijkende
agressiviteit
tracht te camou
fleren. Een inte
ressant intermezzo vormde de boei
ende documentaire, die Lord (,De
gpseï van het hakenkruis") en Lady
Russell over Israël hebben gemaakt
Wat Loosdrechts-romrnelig was de
reportage uit Tonny Schiffersteins
Plassencabaret. Zonder de voortref-
felijke prestaties van het kwintet,
Tony Vós zou het daar uitgevoerde i
programmaatje onder de maat zijn'
gebleven. H. S.
..Dat gebeurt hier wel vaker", zei ficieei heet d*e y ]VlargaiI' 1=
de Cubaan. „Ga maar even mee terug f'®ar een nationale held, maar de
dan zal Ik je de „torno" Jaten zien." volksmond wil daar niet aan. Toch
De poort van het klooster was in- schijnt die volksmond, jaznmdr »e-
tussen weer gesloten en de oploop boeg iets nuchterder te worden. Na-
begon zich te verspreiden. Daardoor men alsRadiocentro doen tegenwoor-
konden we nu gemakkelijk iets ver- dlg °Pgeld en ,?e Rijzen op een toe-
derop een gedeelte van de muur be- "emend Amerikanisme. Radiocentra s
reiken, waar mijn aandacht niet eer- if dfn ooit sterk geïnspireerd op New
der op gevallen was. Er was een ^°rks Radio City. En sommige Cu-
soort uitbouwseltie, dat op een cilin- banen denken dat hun heil in de
der leek. Verenigde Staten ligt. Manuel Ruiz, ^;]]ji;
„Kijk".' zei mijn vriend, terwijl hü nachtportier in mijn hotel, was
op een horizontaal geplaatste schijf een van hen. buitenkant zitten, in veel opzichten waar Amerikanen al even dol op zijn
wees „dat is de draaitafel., Manuel, de zoon van een tramcon- zijn de banden met de „kolossus in als de Cubanen. Het lekkerst is rum
Maar' deze „torno" dient niet voor ducteur, deed jarenlang moeite^ om het noorden" bijzonder stevig. In 1898 vaak nog door een glas üskoud
grammofoonplaten Moeders die een een visum voor de V.S. te krijgen, was de Amerikaans-Spaanse oor- sodawater, cola of een andere soort
ongewenst kind hébben leggen het Tenslotte lukte het en hij kreeg zelfs log de oorzaak dat Cuba van Spanje mineraalwater. Maar pas op voor de-
hier op en door zijn eigen gewicht een werkvergunning. Sinds zijn bevrijd werd. De Amerikanen deden ze verfrissende drankjes, waarvan je
draait het dan naar de andere kant twaalfde jaar had hij op Cuba aller- dit vanzelfsprekend niet voor niets er zó ongemerkt een paar op hebt.
Er zit een mechaniekje aan, waardoor lei baantjes gehad. In New York werd en tot in de jaren dertig van deze Want dan merk je ineens dat ze on-
binnen een bel overgaat. Hier achter hij eerst liftjongen in een warenhuis eeuw was het eiland vrijwel 'n Ame- gewoon koppig kunnen zijn
hgt het weeshuis en de zusters uit vervolgens werkte hij in verschei- rikaans protectoraat Ook nu is de
't klooster stoppen zo'n vondelinge- dene benzinestations, .ora tenslotte op Amerikaanse invloed in mijnwezen JJiepzeeVlSSen
tje dan meteen in een fris bedje. Coney Island 'n gewaardeerd kelner en handel groot. De Amerikaanse
Natuurlijk proberen ze de moeder m een restaurant te worden. Een re- beleggingen op Cuba behoren met I l001* Amerikaanse mvioeaen zijn
-v.-—i.rioTiitü haiitf trf>nr con tieHmvrliiIr Tic- riio in Vi>no7imla tr<t rlo Vinncrctd in T,J>_ Oök bepaalde SDOrten Qöpulair
soms nog te achterhalen, maar mees- dehjke basis voor een behoorlijk be- die in Venezuela tot de hoogste in La-
tal lukt dat niet."
Terwijl we weer verder liepen zei
ik:
„In Spanje geven ze zulke kinderen
een fantasie-achternaam, of ze noe
men ze Iglesias van de kerk. Is
dat hier ook zo?"
„Nee. want je hebt misschien ge
merkt dat nogal veel mensen Valdés
heten. In de achttiende eeuw leefde
op Cuba een bisschop, die deze naam
droeg en hij vermaakte hem m zijn
testament aan alle wezen, die er zelf
geen hadden. De koning van Spanje
deed er in 1794 nog een schepje op.
Wezen en vondelingen kregen geluk
met hun naam ook volledige burger
rechten. Een gevleugeld woord van
deze koning was: „Er bestaan geen
onwettige kinderen alleen maar on
wettige ouders!"
Op een straat-naambordje wijzend
zei mijn metgezel;
„Calie Obrapia. Ook al door de
wezen."
„Wat betekent dat dan?"
„Zoiets alsBarmharu^heidsstraat'
r^-oen de Martin Calvo de Ar- gtaan^ dus. Maar op een grauwe win- Op Cuba, suikerlaud no. 2 ran de we-
ook bepaalde sporten populair
geworden. Voetbal wordt tegenwoor
dig meer gespeeld dan het nationale
balspel „pelota". En dan de water
sporten. Je kunt vissen op tonijn of
op haaien van 75 kilo. Dat blijft al
lemaal aan de oppervlakte, maar
daarnaast is diepzeevissen ook de
grote mode geworden.
WIE de tijd heeft en toch ook wel
enig geld, gaat naar Varadero,
een uitgezocht strand van vijftien ki
lometer lengte, waar het zand bij
na als poedersuiker is. Varadero ligt
toch altijd nog 'een paar honderd ki
lometer van Havana, maar de trip er
heen is 'de moeite waard. Daarom
bouwden veel rijke Cubanen er hun
zomerhuizen en voor de (gefortuneer
de) toeristen is er Hotel International
een prachtig nieuw gpbouw uit
staal en glas, waar elke kamer zijn
n terras heeft. Hier is de diepzee-
oerij vlak naast de deur en er
worct druk gebruik van gemaakt.
Hier Kun je ook het hele jaar zwem
men, al zag ik wemig Cubanen in
het water.
„Zijn ze bang voor de haaien?"
S2l*vm! IE? h«H1nad J0£ terdag tegde Manuel zijn baantje op FtH. -"«f» Ml vervoer viïeï'fk'de badmeester,
aeei van zyn oezit na aan ae stad. naar daren later haalrip hit ingeschakeld. Een uee> van deze kost- Welnee" antwoordde dip weet U
Die moest daarvan elk jaar 'n bruid- iff bire oogst vindt sis rum zijn weg wi*r 'v-LT if
schat aan viif weesmeisies eeven rijn spaarcentjes van de bank om caié-beze*ker» niet dat hie» al eeuwen gezwommen
MaÏÏ i? weet dat ie uS no«ï daarr'a het eerstvolgend vliegtuig wordt zonder dm ooit iemand door
iets uitstellen tot moreen Dat mana- naas: huis te nemen. tijns-Amerika. Rond 80% van de sui- een haai is aangevallen? Er is een
na wordt vaak veel meer dan één ..Beviel het je niet in de States?" kerfabrieken is in Amerikaans0 han- andere reden, die voor U als Euro-
dag-Het worden soms w^en maan" ik'„ den en tweederde van de suikeroogst peaan denk ik belachelijk lijkt
den iaren en hier zelfs eeuwen „Jawel, zei Manuel, „maar soms gaat naar de Verenigde Staten. Een De meeste Cubanen vinden 's winters
Havana heeft de laatste wil van dé ?aiste ik^ *1 zon 5°: W,eet £as als gocd óeel de rest wordt natuur- het water te koud!"
je weg bent merk je dat dit Havana lijk verstookt tot rum, een drankje,
Cubaanse wezen en vondelingen, zten er van ons echt een plaats in de Zor
gezond nlt, want er wordt goed voor
HANS YKEMA.
hen gezorgd. Deze kinderen wonen niet
in het weeshuls, maar zij werden ge
adopteerd door hun oom, de waard van
„La Buena Fortuna'
Suiker en rum
Het Amerikanisme van de meeste
Cubanen mag dan een beetje aan de
(Van onze i correspondent)
TERSCHELLING Gistermorgen
omstreeks acht uur is ter hoogte
van paal 8 de heer Herbert P. uit
Wesel tijdens het baden in zee b^j
eb verdronken. Zijn echtgenote was
op het strand toen het ongeluk ge
beurde. Zijn stoffelijk overschot
werd ongeveer een half uur later
drijvend waargenomen en door een
boer, die met paard en kar op
het strand was, met een lange lijn
aan wal getrokken.
De reddingsboot, die wel was ge
alarmeerd. is niet meer uitgevaren.
De heer P. was 41 jaar en vader
van drie kinderen. Hij logeerde met
zijn vrouw op het eiland.
WARSCHAU Men verwacht dat
na het zomerreces van het Poolse
parlement een nieuwe jachtwet zal
worden behandeld, waarin, wordt
erkend, dat het jachtrecht op wild
aan de eigenaar van een landgoed
behoort en niet aan de. staat. Het
nieuwe wetsontwerp stelt strenge
straffen op stropen.
(Advertentie LM.)
/N heel Europa zwerven nu de Ne
derlandse reisgezelschappen rand
Per bus. Per trein. Per boot.
1 Ze staan bezweet voor de Mono
Lisa.
1 Ze klimmen met moede benen naar
1 dat mooie uitzicht in Zwitserland. Of
ze arrangeren rn Pisa het kiekje zó,
dat het net Itfkt of Ans de scheve to
ren met haar hand voor omvallen
behoedt.
AUe gerenommeerde landschappen
zijn een maand lang getuige van Ne
derlandse pret en van Nederlandse
ruzie. Want bij ieder reisgezelschap
zijn er altijd een paar tuaar iedereen
zich kapot aan ergert en een paar
waar iedereen zich kapot om lacht.
Ik had, tn mijn jongens jaren, een
oom Gerrit die deze twee jucniteiten
in zich tmst te verenigen.
Met mijn vader en moeder maakte
ik, in de crisistijd eens een goedkope
groepsreis naar de Noorse fjorden.
Twaalfhonderd Hollanders zaten drie
weken bij elkaar op een groot stoom
schipdus er kon van alles gebeu
ren-
Ik weet nog hoe tue aan boord
kwamen. Mijn vader, die tot het pes
simistische, moeilijk te verplaatsen
mensentype behoorde, placht als een
berg tegen vakanties op te zien, om
dat zij het ritme van zijn levensge
woonten verstoorden, maar mijn moe_
der had hem toeten te overtuigen
dat drie weken rust en zeelucht hem
goed zouden doen. Nauwelijks iuas
het schip afgevarenof er werd op
de deur van onze hut gebonsd.
Mijn vader deed open en deinsde
terug, als iemand die een spookver
schijning ziet. Want tvie stond daar, in
het gangetje
Oom Gerrit, de vrolijke broek van
de familie, die elke week bij ons
kwam kaarten.
„Dat had je niet gedacht hé!" riep
hij. ITlk heb me stilletje" laten in
schreven."
Hy straalde, want hij was zo'n
betonnen karakter, dat hij er niet
aan twijfelde of zijn onverwacht op
duiken betekende voor ons een heer
lijke verrassing. Pas later begreep ik
hoe gelukkig zulke mensen zijn. Op
dat ogenblik zag ik alleen aan het
profile van mijn vader, dat hij in de
tyd van twee seconden, zijn hele va
kantie op de mestvaalt gooide.
„Dag Gerrit", sprak hij, op dulden
de toon. Mijn moeder, emotioneler
van natuur, bewaarde een gevaarlijk
stilzwijgen.
„We gaan een hoop lol maken," be
loofde oom. „Ik- heb van alles bij
me!"
Toen hij toep was, zei mijn vader
tegen myn moeder
„No-u ja mens, we kunnen toch
moeilijk over boord springen. Hij
gaat nou eenmaal meeMaar 't is een
gróót schip, moet je maar denken..."
Hij bedoelde, dat er nog toei ont-
wïjkingskansen waren. Gelukkig
dong oom Gerrit, gedurende de Teis
naar de gunsten van een groot pu
bliek. Hij was een praktical joker en
had bepaald veine, want het werd
gauw ruw weer, zodat negentig pro
cent van de opvarenden zich, groen
van ellende, op bedden of dekstoelen
uitstrekten.
Zou er wel iets rampzaligers be
staan dan zo'n drijvend hospitaal vol
mensen die hun lang verbeide vakan
tie somber liggen uit te ziekenOp
zulke ogenblikken geloof je sterk aan
een hel en aan een duivel.
Oom Gerrit had natuurlijk geen
last.
Niet alleen zijn humeur, maar ook
zijn maag was van plaatijzer.
Toen minstens duizend plezierrei-
zigers, met de ogen vol doodsverlan
gen, op het u;ild steigerende schip
dooreenlagen, was een toestand inge
treden die hij had voorzien. Als
goed praktical joker placht hj zijn
I grappen grondig voo- te bereiden.
Bordenwippers, waterspuitende re-
versrozen en schrik zaaiende slan-
gen-in-doosjes, maakten deel uit
van zijn bagage, maar toen de zee
ziekte ons schip definitief had over
meesterd, speelde hij doodleuk zijn
hoogste troef uit.
ffy verscheen aan dek met
graszode, dat hy aan een tout
achter zich aan trok. Btj iedere ziel
togende lijder bleef hij even stil
staan en zei:
„Wil je soms efje een stukje land
rutken? Dat ts er goed voor."
Niemand heeft hem vermoord.
Hij is onlangs tachtig jaar oud.
rustig op zijn bed gestorven.
Maar ik herinner me nog precies
het blijde gezicht waarmee vader,
toen we thuiskwamen, de koffers in
de gang zette en ze;:
„Zo, dat hebben we weer gehad.
KRONKEL.
r 5P0TTV,RAAP
HA AR ZAKDOEK OP
Jfctlril) DOET
PRECJK> WAT JE
ZEGT
WiLjEnoö
EtHKUnbTJE ZlEn
PATTy? LAATJE
tAKPOEK DA Ti
VALLtn.
KIJK EErtS WAT LEUN.
ZULLtMWEhOGtVtft
WACHTttl
flEC.JKHEBAl
GETiOtGGEZlHt.
3059. Tsibe snijdt gauw de touwen door, waar
mee Rob en Eddy zijn vastgebonden. Nog bevend
over al Uun leden krabbelen de twee vrienden
overeind en zo hebben wel even tijd nodig om
op verhaal te .komen. „Jullie kwamen wel net
op het nippertje," zegt Eddy tegen Apoén en
Tsibe; „we hadden er niet op gerekend, dat wij
nog gered zouden wordenDe oude Apoén wil
echter van geen dankwoorden weten: hij heeft
slechts zijn plicht gëdaan. Maar nu er snel van--
door, want nog steeds duren de ontploffingen in
de verte voort en de aarde dreunt en trilt voort
durend. Bovendien hebben de bossen in de verte
vlam gevat en met razende snelheid vreet het
vuur verder. Inktzwarte rookwolken verduisteren
de zon. Waar zullen ze heen vluchten? „We gaan
naar het dorp Pïraco." zegt Eddy; „dat is niet
ver van hier en da3r wonen mensen, die ik ken.
Daar begint de weg naar de kust en we moeten
i zorgen, dat we zo spoedig mogelijk in Valparaiso
komen."
3P
„Dat wel, maar meestal Is dat
soort tegenwoordig in het ballet nog
al mooi, nietwaar, Fenella?"
Fenella had zich geheel uit het
gesprek teruggetrokken. Nu ze zich
allen tot haar wendden, keek ze hen
strak aan, twee rode vlekken op
haar jukbeenderen.
„Ik wil alleen maar zeggen," be-
jgon ze met een luide, bevende stem,
J „dat het me spijt. Tante Pruhne
Jen mammie, om Paul en mij zijn
jullie zo rot behandeld. Het kan ons
zelf niet schelen. Na alles wat hij
gezegd heeft, zouden we geen cent
van hem willen aanraken. Maar we
vinden het jammer voor jullie en
Broekje."
„Liefje," zei haar moeder, terwijl
ze haar arm door die van haar doch
ter stak, „dat is heel mooi van jou
en Paul, maar laten we nu niet
nog meer speeches houden, hè?"
„Ja, maar mammie
.Allebei jullie families hopen, dat
jullie gelukkig zullen worden. Niet
waar, Pauline?"
.Nou, Jenetta, dat spreekt natuur
lijk vanzelf, maar
„Kijk es aan, Fen," zei Jenetta,
.het spreekt vanzelf en dat is heer
lijk."
Pauline, die er bijzonder gekweld
uitzag, trok zich met Desdemona
terug in een hoek.
Jenetta bood Troy een sigaret aan
„Ik veronderstel," zei ze vriend
schappelijk, „dat dit niet zo'n pret
tige opmerking van me was, maar
om U de waarheid te zeggen, krijg
ik een beetje genoeg van al deze
openliggende wonden. Meneer Rat-
tisbon heeft me verteld, dat uw
man thuiskomt Wat fijn voor u."
„Nou en of." zei Troy.
„Lijkt het allemaal vaag en twee
dimensionaal? Voor mij weL"
„Ja, dat gevoel heb ik ook. Het
is erg verwarrend."
„De Ancreds zijn natuurlijk sowie
so twee-dimensionale figuren. In het
bijzonder mijn schoonvader. Maakte
het 't schilderen xnaickelijker of
moeilijker?"
Vóór Troy deze belangwekkende
vraag kon beantwoorden opende een
grijnzende en blozende Cedric de
deur en leunde er, met zijn zak
doek wuivend, in een romantische
pose tegenaan.
.Lievelingen" zei hy, „AUez-
houp! Het grote ogenblik. Ik moet
jullie verzoeken naar het theatertje
te komen. Liefste mevrouw AUeyn,
u en de Oude Persoon zouden eigen
lijk gezamenlijk gefêteerd moeten
worden. Een wolkje kleine duifjes
met gouden vleugeltjes zou uit de
coulissen moeten komen om u met
lieve takjes te lauweren. Oom Tho
mas zou dat best in orde hebben
kunnen maken. Ik zou het heerlijk
gevonden hebben om Broekje als
engeltje te zien. Willen jullie alle
maal mee komen?"
Ze vonden de mannen reeds ver
zameld in het schou vburgje. Het
was fel verlicht en er hing een sfeer
alsof men vol hoop op een veel
groter publiek zat te wachten. Zachte
muziek klonk achter het voordoek,
dat (een onvermijdelijk detail) ver
sierd was met het wapen der An
creds. Troy voelde zichzelf plotseling
geplaatst in de rol van een ster. Sir
Henry begeleidde haar naar een
stoel naast hemzelf. De rest van de
familie en - gasten kozen plaatsen
achter hen. Cedric dwarrelde achter
het toneel.
Sir Henry rookte een sigaar. Wan
neer hij zich galant tot Troy over-
boog, rook ze dat hij cognac had
gedronken. Deze omstandigheid ging
vergezeld van een formidabel intern
gerommel.
„Ik zal." zei hij nasmakkend,
„maar een paar woorden zeggen."
Het waren inderdaad maar een
paar woorden, doch ze waien als
gewoonlijk nogal verwai rend. Haar
aarzeling het portret te schilderen,
werd breed uitgelijnd; zijn eigen
plezier in het poseren uitvoerig toe
gelicht Hij vlocht er enkele tamelijk
naive opmerkingen over kunst tn
en toen: „Maar ik moet mijn
publiek niet langer kwellen," zei Slir
Henry met zijn diepe stem. ,Loes.
mijn jongen. Doek!" -t
De lichten in de zaal "f
het voordoek rees. Tegelijkertu
schoten vier krachtige 'tel"1™1!"
uit het donker op. De donkerroo
gordijnen spleten open en daar,
een vloed van hoogst onnodig Ucht,
werd het portret ont£uld-
Boven het sombere hoofd en ausae
lijk afstekend tegen een stuk nacm-
hemel, had iemand een groene koe
met vermiljoenen vleugels gascmL
derd. Het dier was bezig iets io*
'te laten dat misschien met, mis
schien wel, een zwarte bom was.
HOOFDSTUK VIII
Ditmaal voelde Troy slechts kort
paniek. Dat deel van de achtergrond
was reeds geheel droog, ze tteriime-
de het zich vrijwel onmiddellijk.
voelde zich echter bijzonder geïrri
teerd. Boven het automatische ap
plaus uit, dat bij de onthulling op
steeg en langzaam wegstierf, toen
men de koe zag. hoorde ze naar
eigen stem luid zeggen: „Dat gaai
6Op hetzelfde moment stak Cedric,
die kennelijk de gordijnen had oe-
diend, zijn hoofd om het procenium,
staarde blind naar de zaal, draaide
zich om, zag het portret en riep. ter
wijl hij zijn hand voor de mono
sloeg: „Oh, God! Hemeltje!"
.Lieveling," nep zijn moeder -»,an
de achterste rij, „lieveling, wat is
Sir Henry, aan Troy's linkerzijde,
ademde diep in en slaagde er in een
soort schor gebrul te uiten.
„Het geeft niet" zei Troy, „ZeS
altublieft mets, wacht."
Ze liep woedend door het midden
pad naar voren en beklom het trap
je. Ze offerde er haar beste avond-
zakdoek aan op om van de koe een
groene veeg te maken. „Er most
hier ergens nog een flesje terpentyh
zijn," zei ze ïuid, .wil iemand het
me even geven?"
Paul kwam er naar voren
en bood zijn pk zakdoek aam
Cedric kwam mc* i handvol lap
je* tevoorschijn. V- vlok werd ver
wijderd. Intussen klonk in de zaal ne
hysterische lach var. juffrouw Or-
rincourt en het gemompel van de
ontstelde Ancied* Troy smeet c.»
zakdoek en de laplet tussen de cou
lissen en liep met eer» heet gezscut
terug naar de stoel, „ik zou me! zo
kwaad zijn geweest," dacht ze,
dat vervloekte ding er niet zo leuk
had uitgezien."