EUROPEES IDEAAL IBS PRET TV-camera op mestpraam Vondelingen, diepzee- vissen en rum op Cuba RADIO EN T.V. Duitser verdronken op Terschelling SPROETJE SPARKS S AVONTUREN VAN - kapitein Dinsdag 23 juli 1957 STEEDS Opnieuw boort men de laatste tijd informeren naar de ideologisrhp achtergrond lan de Euiopese integratie. Deze integratie (zeggen de iivijtelaarsl woidt aangevoerd als bet middel bij uitstek om de van tuin hoge plaats gestuten Europese volken weer moed en vertrouwen te geven en de jonge generatie te vervullen van geestdrift. Maar is de schijn niet veel fraaier dan het wezen; ja. staat tegenover een vermoedelijk materieel gewin niet een vervaarlijk cultureel verlies? Het kast natuurlijk geen moeite, het verdwijnen van de grenzen ais zwaarbewaakte en hinderlijke scheidingslijnen zeer toe te'juichen; maar grenzen zijn nog wel wat meer dan afbakeningen van de nationale econo mieën. Er achter zijp ook andere mensen en andere toestanden. Laat ons de twijfelaars verder volgen in hun betoog. De grenzen, zeggen zij, houden de ongelijkheid in stand; en niets is belangwekkender en inspirerender dan de ongelijkheid. Men spreekt over de grenzen andere talen, de bouwtrant is anders, er liggen andere boeken achter de winkel ruiten; de. levensatmosfeer verschilt van wat ge gewend zijt. Het kan geen schoon ideaal zijn, de gelijkheid te stellen inplaats van deze boeiende' verscheidenheid. En dan komt waarschijnlijk nog een verhandeling over de zin van de souvereiniteit. die interne handelingsvrijheid geeft niet alleen, maar ook Eet recht van meespreken in internationale kwesties. Naar binnen kan men de eigen moeilijkheden en mogelijkheden overzien, en voor het oordeel over de grote internat, ontwikkelingen heeft men de gelegenheid eigen uit gangspunten te vinden. Een Europese massa is een schrikbeeld veeleer dan een nastrevenswaardige zaak. De tegenwoordige tija heeft de neiging, de differentiatie te verminderen, en dat is maar een ongunstige ontwikkeling. Er is veel meer reden, hier met alle kracht tegen in te gaan dan de nivellering te helpen bevorderen. DEGENEN die nu van ons, voorstanders van een verenigd Europa, een tegenbetoog verwachten, vergissen zich. Met wat hierboven staat, zijn wij het van harte eens. Het is ons zeer wel bekend, dat de massa nog nooit veel aan de cultuur heeft bijgedragen; zelfs niet in het geval, dat zij bestond uit in doorsnee ontwikkelde mensen. Voorwaarde voor elke cultuur is een zeker isolement van niet te vervaarlijk grote groepen. Er is in het algemeen geen heil te verwachten van een on- geordende dooreenmenging van mensen en hun geestelijk bezit. Veel waardevoller is bet bestaan van enigermate gesloten kringen. Natuurlijk is deze geslotenheid wat anders dan ondoordringbaarheid. Uitwisseling moet er rijn en mededinging ook, maar geen versmelting, om 's hemels wil geen j versmelting. Dit is ons standpunt, dat wij er op na houden niet alleen voor interna tionaal maar ook voon nationaal gebruik. Nederland kan slechts rijker worden van regionale culturele activiteit. Er wordt veef nagekaart over de vraag o£ het- laatste Hoil.-festival wel erg geslaagd is geweest. Wij willen niemand te na komen, maar ons lijkt dit festival wat te veel geworden tot een stuk ondefinieerbare VVV-activiteit. Hoogstwaarschijnlijk laat de toeken ning van b.v. een literaire prijs in Overijsel meer blijvende sporen na al ple gen zeer velen aan evenementen van deze soort hoogmoedig voorbij te gaan. Kunst en cultuur, die geen grenzen kennen, bestaan er nauwelijks. Iets anders is dat rij over die grenzen zeer wel grote waardering kunnen vinden. Doch de betrekkelijk regionale herkomst er van is steeds na te wijzen, of het nu gaat om de werken van Shakespeare, om de kunst van Rembrandt, om opvattingen omtrent recht en staat, om feiten en me ningen over onderwijs en opvoeding. Degenen, die te ver willen blikken, verliezen de verhoudingen uit bet oog en de mensen, tot wie en voor wie zij willen spreken. NU dan, horen wij al opmerken, hebt ge niet veeleer het gemis aan een ideologische achtergrond van de Europese integratie uiteen gezet dan het bestaan er van? Ons antwoord luidt, dat dit niet bet gevaJ is. De bewuste activiteit voor Europese integratie gaat niet uit naar samensmelting op grote schaal. De activiteit is federalistisch gericht en gaat uit naar een naast elkaar bestaan van in beginsel gelijk waardige culturen. Dit is heel wat anders en heel wat meer, dan velen zich op dit ogenblik bewust rijn. Er is in deze tijd geen sprake van een bewuste culturele integratie, maar het feit dat Nederland wordt bedolven onder een vloed van buitenlandse culturele invloeden, valt nauwelijks te ontkennen, zoals ook niet te ontkennen valt dat er weinig neiging bestaat, hier met ver worvenheden en voortbrengselen van eigen bodem krachtig stelling tegen te nemen. Wij lazen, in verband met de feitelijke mislukking van de Fokker-film, al. dat men hier nu eenmaal geen films kan maken. Dit dé faitisme komt ook op andere gebieden op hinderlijke wijze tot uiting. Het klinkt paradoxaal, en toch is het waar: de Europese eenwording heeft alleen zin en kans van slagen, wanneer ze is gegrondvest op en bevorderlijk is voor een krachtige nationale en regionale culturele ont plooiing. Militaire samenwerking, de grenzen open voor het economisch verkeer en voor de culturele uitwisseling, maar verder de eenheid in een verscheidenheid, die minstens zo groot is als de tegenwoordige en waar van in elk geval de betekenis beter wordt ingezien dan nu. Zie daar de grondslag voor een Europees ideaal. lÉllllihffi» 1ÜÏII iililiilli Mil HAVANA. Terwijl ik met de .Arrietta nooit vergeten, maar het zoon van een bekend suikerplanter heeft tot1910 geduurd eer de eers- door Havana wandelde ontstond eni- te weesmeisjes haar bruidschat kre- j= ge opschudding by de poort van een gen!" klooster. Er kwamen twee gebaren- de nonnen naar buiten en een van haar vroeg ons: „Hebt U de moeder ook gezien?" „Tot mijn spüt niet", antwoordde m(jn metgezel en tot mij voegde hij er aan toe: „Kom, laten we doorlo pen!" „Waar heeft ze het over?' wilde ik weten, „O een vondelingwas het ant woord. „Hoe weet je dat! Koloniale tijd gg De straten in Havana dragen veel sü van die schilderachtige namen uit de koloniale tijd. Daar is Lampa- rilla, die herinnert aan de dagen toen de enige verlichting in deze straat 'n lamp in rn tabakswinkel was, Am ar- ESï gura de straat der smarten, waar see ïr„„ it. vanouds de processies door trokken s of Obispo, de bisschopstraat. Of- STATEN ATLANTISCHE Golf ran Mexico eilanden OMIN C CARIBISCHE ZE Ei MIDDEN AMERIKA ZUID AMERIKA Hoofdfilm in de teievisie-uit- zendmg vanavond is Cocteau's ,.La belle et la béte", een van de films waarmee de veelzijdig begaaf de Fransman kort na de bevrijding het bioscooppubliek heeft overrom peld. Het AVRO-programma (Hil versum I) staat ia het teken van "Wagner. De eerste rechtstreekse uit zending uit „Bayreuth" is op 't ogen blik dat u deze regels leest reeds voorbij, van 6.15 tot 7.40 en van 835 tot 20 uur worden respectievelijk de tweede en de derde akte van „Tris tan und Isolde" uitgezonden. Gisteravond stonden de teie- visie-camera's, als fraai symbool van programma-coördinatie, dus wéér in Loosdrecht. Voor wat het eerste deel van het programma be treft, zullen de kijkers daar niet romvig om zijn geweest. De water sportshow kwam ondanks de vallen de schemering voortreffelijk op het beeldscherm en leverde ccn boeiend schouwspel, rijk aan. afwisseling. Alle lof voor de regie van Ben Steg- gerda en voor het werk van de op 'n mestpraam opererende cameraman In een prettig praatje over het spel „Weet wel wat je waagt" toonde Theo Eerdmans zich de vriendelijke medemens die hij is, maar die hu in z'n functie als quizmaster wel eens onder 'n wat korzelig lijkende agressiviteit tracht te camou fleren. Een inte ressant intermezzo vormde de boei ende documentaire, die Lord (,De gpseï van het hakenkruis") en Lady Russell over Israël hebben gemaakt Wat Loosdrechts-romrnelig was de reportage uit Tonny Schiffersteins Plassencabaret. Zonder de voortref- felijke prestaties van het kwintet, Tony Vós zou het daar uitgevoerde i programmaatje onder de maat zijn' gebleven. H. S. ..Dat gebeurt hier wel vaker", zei ficieei heet d*e y ]VlargaiI' 1= de Cubaan. „Ga maar even mee terug f'®ar een nationale held, maar de dan zal Ik je de „torno" Jaten zien." volksmond wil daar niet aan. Toch De poort van het klooster was in- schijnt die volksmond, jaznmdr »e- tussen weer gesloten en de oploop boeg iets nuchterder te worden. Na- begon zich te verspreiden. Daardoor men alsRadiocentro doen tegenwoor- konden we nu gemakkelijk iets ver- dlg °Pgeld en ,?e Rijzen op een toe- derop een gedeelte van de muur be- "emend Amerikanisme. Radiocentra s reiken, waar mijn aandacht niet eer- if dfn ooit sterk geïnspireerd op New der op gevallen was. Er was een ^°rks Radio City. En sommige Cu- soort uitbouwseltie, dat op een cilin- banen denken dat hun heil in de der leek. Verenigde Staten ligt. Manuel Ruiz, ^;]]ji; „Kijk".' zei mijn vriend, terwijl hü nachtportier in mijn hotel, was op een horizontaal geplaatste schijf een van hen. buitenkant zitten, in veel opzichten waar Amerikanen al even dol op zijn wees „dat is de draaitafel., Manuel, de zoon van een tramcon- zijn de banden met de „kolossus in als de Cubanen. Het lekkerst is rum Maar' deze „torno" dient niet voor ducteur, deed jarenlang moeite^ om het noorden" bijzonder stevig. In 1898 vaak nog door een glas üskoud grammofoonplaten Moeders die een een visum voor de V.S. te krijgen, was de Amerikaans-Spaanse oor- sodawater, cola of een andere soort ongewenst kind hébben leggen het Tenslotte lukte het en hij kreeg zelfs log de oorzaak dat Cuba van Spanje mineraalwater. Maar pas op voor de- hier op en door zijn eigen gewicht een werkvergunning. Sinds zijn bevrijd werd. De Amerikanen deden ze verfrissende drankjes, waarvan je draait het dan naar de andere kant twaalfde jaar had hij op Cuba aller- dit vanzelfsprekend niet voor niets er zó ongemerkt een paar op hebt. Er zit een mechaniekje aan, waardoor lei baantjes gehad. In New York werd en tot in de jaren dertig van deze Want dan merk je ineens dat ze on- binnen een bel overgaat. Hier achter hij eerst liftjongen in een warenhuis eeuw was het eiland vrijwel 'n Ame- gewoon koppig kunnen zijn hgt het weeshuis en de zusters uit vervolgens werkte hij in verschei- rikaans protectoraat Ook nu is de 't klooster stoppen zo'n vondelinge- dene benzinestations, .ora tenslotte op Amerikaanse invloed in mijnwezen JJiepzeeVlSSen tje dan meteen in een fris bedje. Coney Island 'n gewaardeerd kelner en handel groot. De Amerikaanse Natuurlijk proberen ze de moeder m een restaurant te worden. Een re- beleggingen op Cuba behoren met I l001* Amerikaanse mvioeaen zijn -v.-—i.rioTiitü haiitf trf>nr con tieHmvrliiIr Tic- riio in Vi>no7imla tr<t rlo Vinncrctd in T,J>_ Oök bepaalde SDOrten Qöpulair soms nog te achterhalen, maar mees- dehjke basis voor een behoorlijk be- die in Venezuela tot de hoogste in La- tal lukt dat niet." Terwijl we weer verder liepen zei ik: „In Spanje geven ze zulke kinderen een fantasie-achternaam, of ze noe men ze Iglesias van de kerk. Is dat hier ook zo?" „Nee. want je hebt misschien ge merkt dat nogal veel mensen Valdés heten. In de achttiende eeuw leefde op Cuba een bisschop, die deze naam droeg en hij vermaakte hem m zijn testament aan alle wezen, die er zelf geen hadden. De koning van Spanje deed er in 1794 nog een schepje op. Wezen en vondelingen kregen geluk met hun naam ook volledige burger rechten. Een gevleugeld woord van deze koning was: „Er bestaan geen onwettige kinderen alleen maar on wettige ouders!" Op een straat-naambordje wijzend zei mijn metgezel; „Calie Obrapia. Ook al door de wezen." „Wat betekent dat dan?" „Zoiets alsBarmharu^heidsstraat' r^-oen de Martin Calvo de Ar- gtaan^ dus. Maar op een grauwe win- Op Cuba, suikerlaud no. 2 ran de we- ook bepaalde sporten populair geworden. Voetbal wordt tegenwoor dig meer gespeeld dan het nationale balspel „pelota". En dan de water sporten. Je kunt vissen op tonijn of op haaien van 75 kilo. Dat blijft al lemaal aan de oppervlakte, maar daarnaast is diepzeevissen ook de grote mode geworden. WIE de tijd heeft en toch ook wel enig geld, gaat naar Varadero, een uitgezocht strand van vijftien ki lometer lengte, waar het zand bij na als poedersuiker is. Varadero ligt toch altijd nog 'een paar honderd ki lometer van Havana, maar de trip er heen is 'de moeite waard. Daarom bouwden veel rijke Cubanen er hun zomerhuizen en voor de (gefortuneer de) toeristen is er Hotel International een prachtig nieuw gpbouw uit staal en glas, waar elke kamer zijn n terras heeft. Hier is de diepzee- oerij vlak naast de deur en er worct druk gebruik van gemaakt. Hier Kun je ook het hele jaar zwem men, al zag ik wemig Cubanen in het water. „Zijn ze bang voor de haaien?" S2l*vm! IE? h«H1nad J0£ terdag tegde Manuel zijn baantje op FtH. -"«f» Ml vervoer viïeï'fk'de badmeester, aeei van zyn oezit na aan ae stad. naar daren later haalrip hit ingeschakeld. Een uee> van deze kost- Welnee" antwoordde dip weet U Die moest daarvan elk jaar 'n bruid- iff bire oogst vindt sis rum zijn weg wi*r 'v-LT if schat aan viif weesmeisies eeven rijn spaarcentjes van de bank om caié-beze*ker» niet dat hie» al eeuwen gezwommen MaÏÏ i? weet dat ie uS no«ï daarr'a het eerstvolgend vliegtuig wordt zonder dm ooit iemand door iets uitstellen tot moreen Dat mana- naas: huis te nemen. tijns-Amerika. Rond 80% van de sui- een haai is aangevallen? Er is een na wordt vaak veel meer dan één ..Beviel het je niet in de States?" kerfabrieken is in Amerikaans0 han- andere reden, die voor U als Euro- dag-Het worden soms w^en maan" ik'„ den en tweederde van de suikeroogst peaan denk ik belachelijk lijkt den iaren en hier zelfs eeuwen „Jawel, zei Manuel, „maar soms gaat naar de Verenigde Staten. Een De meeste Cubanen vinden 's winters Havana heeft de laatste wil van dé ?aiste ik^ *1 zon 5°: W,eet £as als gocd óeel de rest wordt natuur- het water te koud!" je weg bent merk je dat dit Havana lijk verstookt tot rum, een drankje, Cubaanse wezen en vondelingen, zten er van ons echt een plaats in de Zor gezond nlt, want er wordt goed voor HANS YKEMA. hen gezorgd. Deze kinderen wonen niet in het weeshuls, maar zij werden ge adopteerd door hun oom, de waard van „La Buena Fortuna' Suiker en rum Het Amerikanisme van de meeste Cubanen mag dan een beetje aan de (Van onze i correspondent) TERSCHELLING Gistermorgen omstreeks acht uur is ter hoogte van paal 8 de heer Herbert P. uit Wesel tijdens het baden in zee b^j eb verdronken. Zijn echtgenote was op het strand toen het ongeluk ge beurde. Zijn stoffelijk overschot werd ongeveer een half uur later drijvend waargenomen en door een boer, die met paard en kar op het strand was, met een lange lijn aan wal getrokken. De reddingsboot, die wel was ge alarmeerd. is niet meer uitgevaren. De heer P. was 41 jaar en vader van drie kinderen. Hij logeerde met zijn vrouw op het eiland. WARSCHAU Men verwacht dat na het zomerreces van het Poolse parlement een nieuwe jachtwet zal worden behandeld, waarin, wordt erkend, dat het jachtrecht op wild aan de eigenaar van een landgoed behoort en niet aan de. staat. Het nieuwe wetsontwerp stelt strenge straffen op stropen. (Advertentie LM.) /N heel Europa zwerven nu de Ne derlandse reisgezelschappen rand Per bus. Per trein. Per boot. 1 Ze staan bezweet voor de Mono Lisa. 1 Ze klimmen met moede benen naar 1 dat mooie uitzicht in Zwitserland. Of ze arrangeren rn Pisa het kiekje zó, dat het net Itfkt of Ans de scheve to ren met haar hand voor omvallen behoedt. AUe gerenommeerde landschappen zijn een maand lang getuige van Ne derlandse pret en van Nederlandse ruzie. Want bij ieder reisgezelschap zijn er altijd een paar tuaar iedereen zich kapot aan ergert en een paar waar iedereen zich kapot om lacht. Ik had, tn mijn jongens jaren, een oom Gerrit die deze twee jucniteiten in zich tmst te verenigen. Met mijn vader en moeder maakte ik, in de crisistijd eens een goedkope groepsreis naar de Noorse fjorden. Twaalfhonderd Hollanders zaten drie weken bij elkaar op een groot stoom schipdus er kon van alles gebeu ren- Ik weet nog hoe tue aan boord kwamen. Mijn vader, die tot het pes simistische, moeilijk te verplaatsen mensentype behoorde, placht als een berg tegen vakanties op te zien, om dat zij het ritme van zijn levensge woonten verstoorden, maar mijn moe_ der had hem toeten te overtuigen dat drie weken rust en zeelucht hem goed zouden doen. Nauwelijks iuas het schip afgevarenof er werd op de deur van onze hut gebonsd. Mijn vader deed open en deinsde terug, als iemand die een spookver schijning ziet. Want tvie stond daar, in het gangetje Oom Gerrit, de vrolijke broek van de familie, die elke week bij ons kwam kaarten. „Dat had je niet gedacht hé!" riep hij. ITlk heb me stilletje" laten in schreven." Hy straalde, want hij was zo'n betonnen karakter, dat hij er niet aan twijfelde of zijn onverwacht op duiken betekende voor ons een heer lijke verrassing. Pas later begreep ik hoe gelukkig zulke mensen zijn. Op dat ogenblik zag ik alleen aan het profile van mijn vader, dat hij in de tyd van twee seconden, zijn hele va kantie op de mestvaalt gooide. „Dag Gerrit", sprak hij, op dulden de toon. Mijn moeder, emotioneler van natuur, bewaarde een gevaarlijk stilzwijgen. „We gaan een hoop lol maken," be loofde oom. „Ik- heb van alles bij me!" Toen hij toep was, zei mijn vader tegen myn moeder „No-u ja mens, we kunnen toch moeilijk over boord springen. Hij gaat nou eenmaal meeMaar 't is een gróót schip, moet je maar denken..." Hij bedoelde, dat er nog toei ont- wïjkingskansen waren. Gelukkig dong oom Gerrit, gedurende de Teis naar de gunsten van een groot pu bliek. Hij was een praktical joker en had bepaald veine, want het werd gauw ruw weer, zodat negentig pro cent van de opvarenden zich, groen van ellende, op bedden of dekstoelen uitstrekten. Zou er wel iets rampzaligers be staan dan zo'n drijvend hospitaal vol mensen die hun lang verbeide vakan tie somber liggen uit te ziekenOp zulke ogenblikken geloof je sterk aan een hel en aan een duivel. Oom Gerrit had natuurlijk geen last. Niet alleen zijn humeur, maar ook zijn maag was van plaatijzer. Toen minstens duizend plezierrei- zigers, met de ogen vol doodsverlan gen, op het u;ild steigerende schip dooreenlagen, was een toestand inge treden die hij had voorzien. Als goed praktical joker placht hj zijn I grappen grondig voo- te bereiden. Bordenwippers, waterspuitende re- versrozen en schrik zaaiende slan- gen-in-doosjes, maakten deel uit van zijn bagage, maar toen de zee ziekte ons schip definitief had over meesterd, speelde hij doodleuk zijn hoogste troef uit. ffy verscheen aan dek met graszode, dat hy aan een tout achter zich aan trok. Btj iedere ziel togende lijder bleef hij even stil staan en zei: „Wil je soms efje een stukje land rutken? Dat ts er goed voor." Niemand heeft hem vermoord. Hij is onlangs tachtig jaar oud. rustig op zijn bed gestorven. Maar ik herinner me nog precies het blijde gezicht waarmee vader, toen we thuiskwamen, de koffers in de gang zette en ze;: „Zo, dat hebben we weer gehad. KRONKEL. r 5P0TTV,RAAP HA AR ZAKDOEK OP Jfctlril) DOET PRECJK> WAT JE ZEGT WiLjEnoö EtHKUnbTJE ZlEn PATTy? LAATJE tAKPOEK DA Ti VALLtn. KIJK EErtS WAT LEUN. ZULLtMWEhOGtVtft WACHTttl flEC.JKHEBAl GETiOtGGEZlHt. 3059. Tsibe snijdt gauw de touwen door, waar mee Rob en Eddy zijn vastgebonden. Nog bevend over al Uun leden krabbelen de twee vrienden overeind en zo hebben wel even tijd nodig om op verhaal te .komen. „Jullie kwamen wel net op het nippertje," zegt Eddy tegen Apoén en Tsibe; „we hadden er niet op gerekend, dat wij nog gered zouden wordenDe oude Apoén wil echter van geen dankwoorden weten: hij heeft slechts zijn plicht gëdaan. Maar nu er snel van-- door, want nog steeds duren de ontploffingen in de verte voort en de aarde dreunt en trilt voort durend. Bovendien hebben de bossen in de verte vlam gevat en met razende snelheid vreet het vuur verder. Inktzwarte rookwolken verduisteren de zon. Waar zullen ze heen vluchten? „We gaan naar het dorp Pïraco." zegt Eddy; „dat is niet ver van hier en da3r wonen mensen, die ik ken. Daar begint de weg naar de kust en we moeten i zorgen, dat we zo spoedig mogelijk in Valparaiso komen." 3P „Dat wel, maar meestal Is dat soort tegenwoordig in het ballet nog al mooi, nietwaar, Fenella?" Fenella had zich geheel uit het gesprek teruggetrokken. Nu ze zich allen tot haar wendden, keek ze hen strak aan, twee rode vlekken op haar jukbeenderen. „Ik wil alleen maar zeggen," be- jgon ze met een luide, bevende stem, J „dat het me spijt. Tante Pruhne Jen mammie, om Paul en mij zijn jullie zo rot behandeld. Het kan ons zelf niet schelen. Na alles wat hij gezegd heeft, zouden we geen cent van hem willen aanraken. Maar we vinden het jammer voor jullie en Broekje." „Liefje," zei haar moeder, terwijl ze haar arm door die van haar doch ter stak, „dat is heel mooi van jou en Paul, maar laten we nu niet nog meer speeches houden, hè?" „Ja, maar mammie .Allebei jullie families hopen, dat jullie gelukkig zullen worden. Niet waar, Pauline?" .Nou, Jenetta, dat spreekt natuur lijk vanzelf, maar „Kijk es aan, Fen," zei Jenetta, .het spreekt vanzelf en dat is heer lijk." Pauline, die er bijzonder gekweld uitzag, trok zich met Desdemona terug in een hoek. Jenetta bood Troy een sigaret aan „Ik veronderstel," zei ze vriend schappelijk, „dat dit niet zo'n pret tige opmerking van me was, maar om U de waarheid te zeggen, krijg ik een beetje genoeg van al deze openliggende wonden. Meneer Rat- tisbon heeft me verteld, dat uw man thuiskomt Wat fijn voor u." „Nou en of." zei Troy. „Lijkt het allemaal vaag en twee dimensionaal? Voor mij weL" „Ja, dat gevoel heb ik ook. Het is erg verwarrend." „De Ancreds zijn natuurlijk sowie so twee-dimensionale figuren. In het bijzonder mijn schoonvader. Maakte het 't schilderen xnaickelijker of moeilijker?" Vóór Troy deze belangwekkende vraag kon beantwoorden opende een grijnzende en blozende Cedric de deur en leunde er, met zijn zak doek wuivend, in een romantische pose tegenaan. .Lievelingen" zei hy, „AUez- houp! Het grote ogenblik. Ik moet jullie verzoeken naar het theatertje te komen. Liefste mevrouw AUeyn, u en de Oude Persoon zouden eigen lijk gezamenlijk gefêteerd moeten worden. Een wolkje kleine duifjes met gouden vleugeltjes zou uit de coulissen moeten komen om u met lieve takjes te lauweren. Oom Tho mas zou dat best in orde hebben kunnen maken. Ik zou het heerlijk gevonden hebben om Broekje als engeltje te zien. Willen jullie alle maal mee komen?" Ze vonden de mannen reeds ver zameld in het schou vburgje. Het was fel verlicht en er hing een sfeer alsof men vol hoop op een veel groter publiek zat te wachten. Zachte muziek klonk achter het voordoek, dat (een onvermijdelijk detail) ver sierd was met het wapen der An creds. Troy voelde zichzelf plotseling geplaatst in de rol van een ster. Sir Henry begeleidde haar naar een stoel naast hemzelf. De rest van de familie en - gasten kozen plaatsen achter hen. Cedric dwarrelde achter het toneel. Sir Henry rookte een sigaar. Wan neer hij zich galant tot Troy over- boog, rook ze dat hij cognac had gedronken. Deze omstandigheid ging vergezeld van een formidabel intern gerommel. „Ik zal." zei hij nasmakkend, „maar een paar woorden zeggen." Het waren inderdaad maar een paar woorden, doch ze waien als gewoonlijk nogal verwai rend. Haar aarzeling het portret te schilderen, werd breed uitgelijnd; zijn eigen plezier in het poseren uitvoerig toe gelicht Hij vlocht er enkele tamelijk naive opmerkingen over kunst tn en toen: „Maar ik moet mijn publiek niet langer kwellen," zei Slir Henry met zijn diepe stem. ,Loes. mijn jongen. Doek!" -t De lichten in de zaal "f het voordoek rees. Tegelijkertu schoten vier krachtige 'tel"1™1!" uit het donker op. De donkerroo gordijnen spleten open en daar, een vloed van hoogst onnodig Ucht, werd het portret ont£uld- Boven het sombere hoofd en ausae lijk afstekend tegen een stuk nacm- hemel, had iemand een groene koe met vermiljoenen vleugels gascmL derd. Het dier was bezig iets io* 'te laten dat misschien met, mis schien wel, een zwarte bom was. HOOFDSTUK VIII Ditmaal voelde Troy slechts kort paniek. Dat deel van de achtergrond was reeds geheel droog, ze tteriime- de het zich vrijwel onmiddellijk. voelde zich echter bijzonder geïrri teerd. Boven het automatische ap plaus uit, dat bij de onthulling op steeg en langzaam wegstierf, toen men de koe zag. hoorde ze naar eigen stem luid zeggen: „Dat gaai 6Op hetzelfde moment stak Cedric, die kennelijk de gordijnen had oe- diend, zijn hoofd om het procenium, staarde blind naar de zaal, draaide zich om, zag het portret en riep. ter wijl hij zijn hand voor de mono sloeg: „Oh, God! Hemeltje!" .Lieveling," nep zijn moeder -»,an de achterste rij, „lieveling, wat is Sir Henry, aan Troy's linkerzijde, ademde diep in en slaagde er in een soort schor gebrul te uiten. „Het geeft niet" zei Troy, „ZeS altublieft mets, wacht." Ze liep woedend door het midden pad naar voren en beklom het trap je. Ze offerde er haar beste avond- zakdoek aan op om van de koe een groene veeg te maken. „Er most hier ergens nog een flesje terpentyh zijn," zei ze ïuid, .wil iemand het me even geven?" Paul kwam er naar voren en bood zijn pk zakdoek aam Cedric kwam mc* i handvol lap je* tevoorschijn. V- vlok werd ver wijderd. Intussen klonk in de zaal ne hysterische lach var. juffrouw Or- rincourt en het gemompel van de ontstelde Ancied* Troy smeet c.» zakdoek en de laplet tussen de cou lissen en liep met eer» heet gezscut terug naar de stoel, „ik zou me! zo kwaad zijn geweest," dacht ze, dat vervloekte ding er niet zo leuk had uitgezien."

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Rotterdamsch Parool / De Schiedammer | 1957 | | pagina 1