mm
SB1
0
I
Limburgse universiteit
Niet geheel bevredigend
Ijsbergen bedreigen schepen
Geologie en Motilones
d.w.z. CONFLICT
illiü!!
as
Niet om over
te juichen
Dr. Adams weer
voor rechtbank
Kernwapen aan
ballon ontploft
SPROETJE SPARKS
AVONTUREN
VAN -
- KAPITEIN
door ÏIjjaLo ïïlarsH
Vrijdag 26 juli 1957.
UIT Limburg komt de roep om een universiteit. Moet men hem ern
stig nemen? Het zou de moeite waard zijn, iets meer t» weten
van de krachten, die er achter staan, en van voorbereidende stu
dies. Er moet in zakfen als deze wel verschil worden gemaakt
tussen serieuze strevingen en louter emotionele exclamatie»- En het ont
breekt in Limburg nu eenmaal niet aan emotionaliteit. Feit is, dat de
provincie nogal ver van het centrum is verwijderd en kan bogen op tal
van eigen trekken. En waarschijnlijk is nergens in om land de overtui
ging, anders te rijn dan „Holland", sterker ontwikkeld dan juist daar.
Meer dan eens hebben wij Limburgers met trots zowel als met een
gevoel van veróngeïijktheid horen spreken over hun cultuurleven. Een
geheel eigen stijl; een typisch verenigingsleven en allerlei kunstuitingen,
waar me» in Amsterdam en Den Haag niet van droomt, maar geen er
kenning. geen waardering! De proteststemming is typerend. Op dit punt
trekt het verschil" metFriesland de aandacht Want daar is men, ondanks
alles wat zich de laatste jaren heeft afgespeeld, toch eer geneigd tot zelf
genoegzaamheid.
In theorie is een universiteit als toporgaan van een eigen cultuur zeer
verdedigbaar. Het voorbeeld met Vlaanderen dringt rich op, waar de
Gentse universiteit nu geldt als het symbool bij uitstek maar niet minder
ook als de leidende instelling in de emancipatie van het Nederlands spre
kende volksdeel. Het zou daarom wel in hoge mate van kortzichtigheid
en enghartigheid getuigen, te lachen over de Limburgse pretenties. Wij
willen d« zaak graag ruimer bekijken. Maar wij vragen wel of men niet
een universiteit vraagt nog vóór enig wetenschappelijk fundament is gelegd.
Men stampt zo'n instelling niet uit de grond.
HET argument, dat Nederland al voldoende universiteiten telt, lijkt
ons aanvechtbaar. Een stad als Rotterdam komt er niet van onder
de indruk; terecht niet, naar onze mening. De (betrekkelijke)
centralisatie als gevolg van de opheffing der universiteiten te
Harderwijk en Franeker alsmede van het Deventer athenaeum, toont ge
leidelijk haar schaduwzijden in een tijd met een zo grote toevloed van
studenten als de huidige en met een zo hand over hand toenemend ver
zet tegen de massavorming. Meer nog dan de lagere en middelbare onder
wijsinrichtingen moeten vormingsinstituten als de universiteiten waken
voor het gevaar, te verworden tot „fabrieken".
Wie de dingen zo bekijkt zal de Limburgse pretenties in beginsel al-
thans niet meer zo verwerpelijk vinden. Er is echter los van de vraag of
de voorbereidende fase al ïs begonnen, nog een punt dat m dit speciale
geval de kritische aandacht verdient. Wij bedoelen de stelling, dat de
Limburgse universiteit een rooms-katholieke universiteit moet zijn. Er isi
al een rooms-katholieke universiteit in Nederland; en de vraag of daar-1
mee niet kan worden volstaan, lijkt vrij redelijk.
Het feit dat Limburg een goeddeels rooms-katholieke provincie is, irn-
pikeert volstrekt niet, dat een Limburgse universiteit een rooms-katho
lieke universiteit zou moeten zijn. Immers, in dat geval zou de instelling
toch voor een deel van de Limburgers haar betekenis verliezen. Een we
tenschappelijk toporgaan als bekroning van een stuk regionaal leven
achten wij alleszins verdedigbaar; maar niet als uitvloeisel van een
Monroe-Ieer voor Limburg of voor welk ander landsdeel ook. De door
Frans Molmen onthulde „geestelijke achtergrond" van de langzaam-aan-
actie in de mijnen herinnert ieder zich maar al te goed. Emancipatie door
afsluiting is ondenkbaar, zoals trouwens het wezen van een universiteit
strijdig is met apartheid.
MINISTER Seebolmi heeft nu toch aanleiding gevonden, zich na
der te verklaren over zijn nogal vreemde uitlating over de aan
sluiting van de Duitse en Nederlandse autowegen bij Elten. Hij
beklaagt zlcli, dat men een politieke zaak heeft gemaakt van
wat alleen maar een technische zaak 15. Het komt eenvoudig hierop neer,
dat er enkele bezwaarlijk oplosbare problemen zijn bij de bepaling van
het wegtracé, zolang de grens niet definitief vaststaat.
Het spreekt vanzelf, dat akte dient te worden genomen van deze mede
deling. Maar een paar kanttekeningen zijn toch wel op hun plaats. De
eerste hiervan is. dat het argument van de onoplosbaarheid der proble
men niet erg overtuigend klinkt. Wij geloven dat er bij wederzijdse goede
vril toch wel wat pp was te vinden. Deze" mening leidt tot de tweede kant
tekening, ni, dat de uitleg van minister Seebohm in strijd is met de
indruk, die de bij rijn rede te Wezel aanwezige journalisten hebben ge-
kregen. Zij zeggen: de minister sprak niet over techniek, maar over poli
tiek. En wij rijn ook nu nog wel geneigd om aan te nemen, dat ze een
beetje gelijk hebben.
BARRANCA BERMEJA, MUn daar wees een van mijn begeleiders
oren, neus en mond waaiden vol stof me open plekken, waar hij olie in
en dat was geen wonder. Weliswaar de grond vermoedde. De geoloog kan
reden we op de fameuze Pan Amerl- dat vaak al aan de kleur van de bo-
can Highway, maar dH stukje was dem zien.
nog niet goed klaar. De bug had al- Plotseling zagen we op zo'n open
leen rolgordijntfrs» geen vensters, zo- plek een langgerekt huis, dat wel
dat de elementen vrij spel hadden, iets op een boerenschuur leek. De
De meeste van mijn mede-passa- bestuurder van het vliegtuigje daal-
giers hadden daar op gerekend: zo de en bleef er even omheen cirkelen,
droegen handdoeken om hun nek en Eeneden werden een stuk of tien
trokken die zonodig voor hun gezicht, spiernaakte lichtbruine Indianen
Het stof niet meegerekend was het zichtbaar. Ze deden nogal opgewon-
toch een mooie tocht. We waren juist den en verdwenen even naar binnen
de CoIiimblaans-VenezolaansQ grens „Wat zijn dat?" vroeg ik.
gepasseerd en hadden vanuit Cara- „Motilones," antwoordde mijn gast-
cas al meer dan 900 kilometer achter heer; „Indianen van een bijzonder =52
de rug. Een groot deel van de Pan ongetemd soort. Let maar eens op!"
American Highway is op deze ronte Meteen verschenen enkele figuren §=s
nieuw en van uitstekende kwali- op het dak van het huis. Een van
teit. De omweg over het oude traject hen had een enorme boog in zijn
door de Andes is nu afgesneden, wat handen, die bij met behulp van een
een winst van 300 kilometer betekent, voet ging spannen. Plotseling greep
Reizen per bus is betrekkelijk goed- hij een pijl ven wel 1',5 meter lengte gg
koopinLatijns-Amerikaenhoewel schoot. Toevallig waren we by-
het comfort wel eens te wensen over. zonder laag- maar het voorwerp mis-
laat vaak zijn de zitplaatsen zo te dcK^ ea zigzaggend weer ^.jlj
dicht op elkaar dat benenstrekken naar beneden. Meteen wendde de
onmogelijk is heeft het toch veel bestuurder de steven van ons vueg- De hut waa met palmblade- ten verbieden kennelijk alle contact
aan afwisseling te bieden. Hier eens tuigje en we viogen verder over Ma- ren bekleed en was verder eigenlijk met de blanken!"
aan de kant van de weg een Koele tüone-land. één grote kale ruimte. Hij vertelde verder nog dat zijn
herberg, met ijskoude dronken en uit- "Van tijd tot tyd doken erbeneden „Hier wonen ze met een hele fami- groepje een keer van de oever met
stekende,matiggeprijsdespijzen.Ver- ons weer van die langgerekte nuszen Vaak wel een man of vijftig," zei pijlen beschoten was, toen het in een
derop een stalletje, dat smakelijke °P- fk telde er een stuk oia mijn vriend de geoloog. „Kijk eens boot voorbijvoer. Een van zijn coile-
maiskoeken of cocosmelk verkoopt dat niet van aicntercuj naar die paden buiten! Die lopen van ga's kreeg zo'n pijl in zijn been. Er
en jongetjes, die voor een gulden drie yToeg Ilc aa? de ge? 00£" het huis naar alle windstreken. Mak- zaten weerhaakjes aan en later had
heerlijke ananassen aanbieden. Zelfs „Wacht maar tot je beneden benu kelijk, als er onraad is. Ze kunnen er hij er nog evert bloedvergiftiging door
het peperdure Venezuela vallen riep Wl- ook hun vallen mee bereiken en de gehad, al was het geen vergiftige
AHIBISCHE ZE.
VENEZUEL
MB1A
UADQ
iiiiiljliiiiiiiiihi
fAdvertentie IM.)
igse „Copacal
de prijzen in de dorpjes erg mee,
ook van de hotels.
jr7rivier, om te vissen."
ivanmaaien Wat eten ze eigenlijk?"
LEWES. Dr. John Bodkin
Adxms staat vandaag in Lexves te
recht op 15 aanklachten wegens
overtreding van de wetten inzake
crematie, vervalsing, gevaarlijke
verdovende middelen en diefstaL
Dr. Adams is in april vrijgespro
ken van de beschuldiging van moord
op een rijke weduwe.
De nieuwe aanklachten werden m
mei tegen hem ingebracht. De rechts
bank te Eastbourne, waar dr. Adams
zijn praktijk uitoefende besloot na
een voorlopig verhoor dat hy zou
moeten terechtstaan.
Hij zou drie crematie-certificaten
vervalst hebben met de bedoeling
te verklaren dat hij geen financieel
belang had bij de dood van die drie
patiënten. Ook wordt hem ten laste
gelegd dat hy getracht heeft twee
flessen morfine te verbergen en dat
hjj een lid van de politie te East
bourne heeft tegengewerkt
LAS VEGAS. Bo ven de woestijn
van Nevada is donderdag «en kern
apparaat, dat aan een ballon onge
veer 175 meter boven bet aardopper
vlak hing, tot ontploffing gebracht.
Het was de tiende proef in de hui
dige reeks. Men zag op een afstand
van 96 km een dubbele paddestoel
wolk snel opstijgen na een schitteren,
de flits. Er is evenwel geen schok
waargenomen.
KOBE Op een Japanse scheeps
werf in Kobe heeft de echtgenote
van de Nederlandse ambassadeur in
Japan de tanker „Caltex Arnhem''
(32.000 ton) te water gelaten, die
bestemd is voor de N.V. Nederland
se Pacific Tankvaart Maatschappij,
een dochtermaatschappij van de Cal
tex Oil Company.
wilde ik
Barranca Bermeja is een van Co- A aar paS de volgende dag zou ik weten,
lombia's oliecentra en toen ik er ten- xYl jets meer van de Motilones te „Vooral vis, eieren, vruchten, en
slotte afstapte was ik door al het 2ien krijgen Ons vliegtuigje had ons knollen. Soms ook apen vlees en er
stof zo zwart als een tor. Maar mijn eeö eind naar het noorden gebracht wordt wel eens gezegd dat ze men-
gastheren vonden dit niet ongewoon. en daar afgezet. Toen daalden we in eeneters zijn."
Ze wezen me een geriefelijke kamer een r0eiboot tien kilometer een ri- „Hoezo?"
en ik kon meteen in het bad. Daarna vjer tot we bij een kamp van de «Ik denk door de resten van de
wachtte de maaltijd, geologen kwamen, een verzameling opgepeuzelde apen. Nu is het waai
De olie in Barranca Bermeja is al tenten, met een eenvoudige cmras- dat sommige Indianen kannibalenwa-
eeuwen geleden ontdekt Toen de ver- tering, 's -Avonds zag ik tot mijn ren, maar van de Motilones is bet,
overaar van Colombia, Jimenez de verbazing dat er elektrische schijn- voorzover ik weet, niet bewezen. Het
Quesada, zich met zijn mannen in werpers werden geplaatst, die het is wel aanleiding tot een grapje ge-
1536 een pad door de wildernis la.ngs omringende bos hel verlichtten- weesti
de Magdalenarivier kapte zag hij al Tegen de Motilones," verduidelijk- Franciskaner monniken hebben
„een bitumineuze fontein, waaruit te "een van. de oliemensen ,Ze siui- kier ergens een missie-post gebouwd
grote boeveelheden van een dikke pen soms naar binnen om kleren of en een van hen Cesaro de Armel-
vloeistof zich- over het aangrenzende £ten <e gappen Daarom hebben we Iada vliegt soms boven de Moti-*
land verspreidden." Verder nam men bier ook Colombiaanse waaknonden. lone-hutten. Hij gooit dan kleren,
dit voor kennisgeving aan en pas in Die ruiken de Motilones gauw war t ctea C11 °°k zijn portret uit Grappea-
1905 begon Robert de Mares voor 2e geuren vaak nogal doordrin- makers zeggen nu: de Indianen den.
het eerst iets aan de olie te doen, gendken. dat hij alvast het menu uitgooit,
waardoor Colombia nu Zuid-Ameri- De volgende dag trokken we een Straks komt hij zelf!
ka's tweede producent is. eind de wildernis in en daar vonden We trokken verder door het Mo-
Matilnno-i We een verlaten MotitonÉ-huis. Het tiloneland, maar hoe we ook speur.
DMOLiLOTies geraamte bestond uit palen en de den, geen Indiaan het zich zien.
e volgende dag trok ik met een vloer van boomstammetjes lag onge- «Een Amerikaanse professor heeft
Paar geologen mee in oostelijke veer twee meter boven de grond. pier eens drie maanden gemvaje-
richting. Ze hadden me eerst een
vliegtochtje beloofd en al gauw ste
gen we van een kleine startplaats
met een sportvliegtuigje op Hier en
...Mijn troostprijs was een foto van
een oude luotilone-vrouw, met een pijp
je in de mond
Ook de volgende dag kreeg ik geen
keerd, zonder een glimp van een Mo,
De bus was ópen en de zitplaatsen wa- tilone op te vangen," zei mijn met-
ren nauw. onderweg kwamen jongetjes gezel. Zelf heb ik ze ïiog maar één
«tw.rra kooi, ,iu>bT,d«n. keer genen. Dat is nu een halt jaar
geleden. Onverwacht zagen we drie
vrouwen, met alleen een schortje aan, Indianen te zien, maar een *van de
in een boom zitten. We lokten ze mee geologen troostte me met een foto
om haar wat kleren en eten te geven van een pijprokende Motilone-groot-
en te proberen" iets aan de weet te moeder, die een kennis van hem m
s komen. Maar'zë hamen niets aan en, een onbewaakt ogenblik''had geno-
X Tna een uur lieten wij haar weer gaan. men. Voorlopig heb ik de naar cchat-
De volgende dag schrokken we niet ting 5000 natuurmensen, die hier nog
VV weinig toen we haar lijken in de ri- leven, met rust moeten laten,
i -—tvVltv*er zagen drijven. De Motilone-wet- HANS YKEMA.
•V
OVER het televisie-programma
van gisteravond kunnen we. met
juichen. Met de reportage van het
variété-programmaatje uit het Schp-
veningse Copacabanamaakte de
to-sectie imn de
AVRO het zich
wel heel gemak
kelijk. Om van
dergelijke num
mers te genieten,
moet je „in de
stemmingzijn. Omroeper Lex
Braamhorst, die ze van achter de
bar aankondigde, is er niet in ge-
sloapd ons in die stemming te bren
gen. Alle flessen en glazen ten spijt.
De avond werd verder gevuld met
twee filmpjes, speciaal voor de
beeldradio gemaakt. Ons bezwaar te
gen de Afrikaanse reportages van da
heer en mevr. Dennis is, dat ze zelf zo
vaak in het beeld komen en daardoor
de aandacht af trachten te leiden
van de dieren, waar het om gaat.
Overigens is het uithalen van een
krokodillennest .iets, wat je beslist
niet iedere dag ziet. Over de filmpjes
uit de serie „All Stars Theatre", ge
maakt voor commerciële doeleinden,
hebben we ai eens eerder onze me-
mog gegeven: zouteloos kwast-
amusement.
H. S.
IN het Engelse Suttonpark zai
donderdag I augustus de Golden
Jamboree 1957 worden geopend door
de Hertog van Gloucester. Onder de
35.000 deelnemende padvinders zijn.
duizend Nederlanders. Drie radio
reporters, zelf oud-verkenners, zui
len rich, bij hen voegen: Tom Bouws
(KRO), Johan Bodegraven (NCRV)
en Kees de Wolf (AVRO). Hun ver
slagen worden uitgezonden op 31
juli (NCRV-radiokrant)1 augustus
<6.50—7 uur AVRO, 8—6.20 uur
NCRV-radio-krant); 3 augustus <2
2 20 uur KROj; 4 augustus (8.30
8.45 uur KRO); 5 augustus (5.50—6
uur AVRO en 8.45—9.05 uur NCRV)
10 augustus (32 20 uur KROj.
DE AVRO organiseert in samen
werking met de Stichting ter
bevordering van de Amateurfoto
grafie van 1 augustus tot 1 mei van
het volgend jaar een fotowedstrijd.
De jury zal zich in de eerste plaats
door"de originaliteit van de visie en
daarna pas door de technische kwa
liteiten laten leiden. De man met een
eenvoudige box heeft dus evenveel
kansen als de bezitter van een dure
camera. De wedstrijd wordt ver
deeld in vijf perioden, ieder met een
eigen onderwerp. Resp.: vakantie,
kinderen, winter, vry ondefwerp en
lente. De hoofdprijs bedraagt vijf
duizend gulden.
Televisie-regisseur waiter
van der Kamp (AVRO) heeft
2ich verloofd met de actrice Rita
Maréchal, die is verbonden aan de
Nederlandse Comedie en d»e ai en
kele malen voor de camera's is op
getreden.
DE VPRO besluit vanavond zyn
lezingenreeks „De ronde van
België" met een causerie door da
grote schryver Herman Teirlmck
(Hilversum. I, 8 358 45 uur)
NEW YORK. Het ysbergenge-
vaar op de Noordatlantische scheep
vaartroute ig dit jaar groter en van
langere duur dan gewoonlijk. De
internationale ysbergpatrouilles, die
anders op I juli hun werk staken,
;yn nog In volle actie. Het gehele
etmaal door houden zij scherp de
wacht en rapporteren zij alle bewe
gingen van gevreesde ijsbergen-
Het aantal ijsbergen dat dit jaar
ten zuiden van de 48ste breedte
graad is gedreven het punt waar
op zij gevaarlijk worden voor de
drukke scheepvaart bedraagt al
meer dan 460. Het vorig jaar waren
het er slechts 80- Men verwacht dat
het record van 1929, toen 1351 ijs
bergen zo ver zuidelijk kwamen, ge
broken zal worden.
Tot overmaat van ramp zijn er
bijzonder veel ijsbergen bij, die vrij
wel geheel onder de wateropper
vlakte schuil gaan en die dus moei
lijk waargenomen kunnen worden.
Er is op het ogenblik een. ysberg
de gevaarlijkste van alle door
gedrongen tot even ten oosten van
Boston. Een vaartuig van de Ameri
kaanse kustwacht is dag en nacht m
de weer de bewegingen van deze
ijsberg te volgen.
De visgronden bij New Found-
land 2ijn ook al niet wij van ijs
bergen en de kortste route naar de
mond van het St. Laurensnvier is
nog vol ijsgevaarten, iets zeer onge
woons voor de tijd van het jaar.
Vele schepen houden veel langer
dan gewoonlijk de iets langere zui
delijke routes om zoveel mogelijk
het gevaar van ijsbergen te ont
gaan. Een Grieks lijnschip, de ,.New
York", heeft wel dc slechtste over
tocht gehad dezer dagen. Op de reis
van New York naar Ierland ont
moette het schip maar liefst zes
grote ijsbergen, waar het m een
wijde boog omheen moest varen.
ritER A5 finAflD D ft tlA AR trftL ML HSLPttl.
^tlj DOttTALLtS VOOR GELD
FflfcD ISUIT VAH
AVOPD.DAn
tvtnncrhijn
PRAfÊrt
hEnbttflbfcWOOFi
KIMDÈRF&fcbT.HfcTrtAn
0n5 mtTbiCHCLhn rtic ER
wmt.
SPROET) tl
DOEfUÊfZo
DWAAS!
rREPJIj ZIT 10 DE
f-EtsrcoMmsiic.KAtt
jijDtoonOEnnitTLATEn
UlTSCHAKELEri
nijrtnArt
witritfiitïtia
ptn.riieDAn
wel:
t
30G2. Het pad. dat naar do kust leidt, is smal yjtkomat komen, Kijk. de lucht i* nu «^geklaard
en voor de muilezels moedyk begaanbaar. Vaak
moeten zij afstappen om wat rust te nemen. En
het ergste is nog. dst zij geen voedsel meer heb
ben De honger begint te knagenDe ezels
vinden nog wel wat te grazen langs de kant van
de weg, waag voor Eddy en Rob moet er spoedig
over geblevn Eindelijk bereiken de tw<* vrien
den de verkeersweg die naar de kust leidt. „Kijk,"
roept Rob uit, wanneer zij een bocht passeren,
„daar ligt een vrachtauto a3n de kant van de weg.
Nou, die chauffeur heeft geluk gehad. Hij had ook
;en gescheurd en van de fraaie kegel ia niets in het ravijn kunnen vallen."
en in de verte zien zij nu ook weer de vulkaan
Arano. Zelfs op deze grote afstand is duidelijk te
zien welke verwoestingen die ontzettende ex
plosies hebben aangericht. De krater is in stuk-
V j !- 1
41
Tante Milly zei, dat hij waarschijn
lijk een aanval zou krijgen en ik
zei. dat het me niet kon schelen als
het de Uatste zou zijn. Ja, dat zei
ik. En hij heeft het gevoeld. Hij
het tante Pauline en Mammie en mij
en Paul uit zijn testament omdat
we ons verloofd hebben en om de
manier waarop. Hij heeft het zich
dus heel erg aangetrokken."
„Het testament," dacht Troy.
grote hemel, ja. Het testament!"
Ze zei: was een oude man,
Fenella. Ik geloof niet, dat zijn toe
komst nog veel te bieden had, jij
wel? Is het nu misschien niet beter
dat hij weg is gegaan, nu alles hem
zo goed geregeld leek? Hij heeft
een prachtig feest gehad."
„En kyk eens hoe het is afge
lopen!"
„O. hemeltje," zei Troy. „Dat. Tja."
„En hy is waarschyniyk aan dat
feest gestorven. Die warme kreeft.
Dat denkt iedereen. Dr, Withers had
hem gewaarschuwd. En er was nie
mand, Hij ging «aar zyn kamer
en stierf daar."
„Heeft dokter Withers.7"
„Ja, hij is al geweest. Barker
heeft tante Miily gehaald en die
heeft opgebeld. Hij zei, dat het een
fatale aanval van darmstoonüs was.
Hij zei, dat het het het moet
geweest zijn kort nadat hy naar
boven, naar bed ging.
Het is zo afschuwelijk als ik denk
aan alle dingen die we bereden in
de salon over hem zeiden. Ieder
een, behalve Cedric, en die gloeide
van het leedvermaak over ons. Ik
geloof, dat hij nu trouwens nog leed
vermaak heeft."
Veraf klonk de gong. „Gaat u
maar naar beneden om te ontbij
ten", zei Fenella, „ik kar. niet"
„Daar schiet je niets mee op. Je
kunt ten mmste wat koffie drin
ken."
Fenella pakte Troy's arm ner
veus beet. „Ik geloof dat ik u zo
graag mag, omdat u zo anders bent
dan wij allemaal. Goed, ik ga mee."
De Ancreds in rouw vormden een
formidabele verzameling. Pauline,
Desdemona en Millament, dia
reeds in de eetkamer waren, droe
gen zwarte jurken en Troy reali
seerde zich plotseling, dat ze, zonder
er bij te denken, een rood truitje
had aangetrokken. Ze uitte die fra
sen van sympathie, die alty'd ontoe
reikend 2ijn. Desdemona pakte zwij
gend haar hand en wendde zich af.
Pauline verraste haar door m snik
ken uit te barsten en haar een im
pulsieve kus te geven. En het was
vreemd een niet glimlachende en
bleke Millamant aan te treffen. Tho
mas kwam, verbijsterd kijkend, bin
nen. „Goedemorgen", zei hy tegen
Troy, „Wat afschuwelijk, hè? Ik
kan het me helemaal niet voorstel
len- Iedereen schijnt het zi«h te
realiseren, ze huilen allemaal en zo,
maar ik niet. Arme Papa". Hij
keek naar zijn zusters. „Jullie eten
niets", zei hij, „kan ik iets voor
je pakken, Pauline?"
Pauline zei: „Oh, Thomas!" en
maakte een welsprekend gebaar.
„Ik neem aan", ging Thomas door,
„dat ik later niets zal kunnen eten,
maar op het ogenblik heb ik hon
ger."
Hy ging naast Troy zitten. „Wat
een geluk, dat het portret klaar
was, hè? Arme Papa!"
„Tommy!" ademde zijn zuster.
„Nou la, het is nu eenmaal zo",
zei hij acht, „Papa zou ook blij
geweest zijn."
Paul kwam binnen en een ogen
blik later Jenetta Ancred. gekleed
in een tweedpakje. Het was een op
luchting voor Troy dat 2e. evenmin
als Thomas, met een speciale stem
spraken.
Wat later begon Millamant te
spreken over de manier waarop
Barker Sir Henry had ontdekt. Om
acht uur was hij els gewoonlijk
met Sir Henry's melk en water naar
boven gegaan. Toen hij de kamer
naderde, hoorde hij de kat Carab-
bas binnen janken en toen hij de
deur opende vloog het dier naar
buiten en de gang op Bnrkcr meen
de, dat Sir Henry had vergeten de
kat uit te laten en was verbaasd,
dat Carabbas hem niet had gewekt.
Hij gmg de kamer binnen. Het
was nog zeer donker Barker was
bijziende, maar hy zag de figuur
in het bed liggen. Hij draaide het
licht op en rende na eèn verschrik
te blik de gang op en beukte op
Millamants deur. Toen zij en Pau
line tegelijk antwoordden, hield txij
zijn hersens bij elkaar, bleef buiten
en vroeg opgewonden fluisterend of
hy Millamant kon spreken. Ze trok
haar ochtendjas aan en ging naar
buiten op de koude gang.
„En ik wist het." onderbrak
Pauline, .Jets had het me verteld.
Ik wist onmiddellijk, dat er iets was
gebeurd."
„Natuurlijk", zei Millamant.
„Barker doet niet elke ochtend zo."
„Ik wist dat het de Grote Bezoe
ker was", hield Pauline ferm aan,
„ik wist het."
Millamant was met Barker naar
de kamer gegaan. Ze had Barker
weggestuurd om Thomas te wekken
en had zelf dokter Withers gebeld.
Hij was niet thuis, maar kwam on
geveer een uur later. Het was, zei
hij, een ernstige aanval van de
darmstoorms geweest, waarschijn
lijk ontstaan door zyn overvloedige
dmer. Sir Henry was met m staat
geweest de aanval te doorstaan, was
bewusteloos geraakt en gestorven.
„Wat ik met begryp", zei Pauli
ne. „is waarom hij met heeft ge
beld. Hij belde altijd als ho zich
's nachts met goed voelde. Er was
een speciale bel m de gang. Dessy.
En het koord hing naast zno bed."
„Hy heeft het geprobeerd", ^ei
Thomas „Hy moet over het bed
heen naar het koord hebben gegic-
pen, denken we. en toen. zyn ge„,il-
ien Het koord wjis losgetrokken Ik
denk, dat ik toen maar mot meer
eet
Tioy bi acht het grootste deel van
die laatste dog door tussen haar
kamer en het theatei, treuzelend
met het pakken van haar bagage,
die vi ij groot waa. CEirabbas dc kat,
had besluten de dag in hu ir kamer
door te biengen Toen /e zich her-
ïnneide waar hy die nacht was ge
weest, gmg ei een huivering door
hoar heen by het strelen van zyn
vacht. Maar ze hadden vriendschap
gesloten en na een poosje was ze
blij met zyn ge/oischap Aanvanke
lijk bekeek hy haar met aandacht
en gmg van tijd tot tijd zitten op
de dingen die zo op béd of vloer
had neei gelegd Als /e hem opliMe
spinde hij kort en ton slotte raak
te hy. mol een z "lit genu, v,
h■'ar h "id ret ~i| n '-S aan Pc
neus wis noot /o zij dal z n
vaeM opstond Ze vioag zich af
of hu weikeink gegtepen \MS door
het veilles van zijn baas Hij weid
lusteloos en ze deed dc deur open.
(Wordt vervolgd)
